Akaid

MUTLULUĞUN ANAHTARI

Gerçekten: «Allah’a inanarak, emirlerine uyabilecek kadar imana, hayatın güçlüklerine katlanabilecek kadar inanca, geleceğin daha iyi olacağına inanacak kadar ümite, doğru bildiklerin için mücadele edebilecek kadar cesa­rete, topluma, ailene faydalı olabilecek kadar sağlığa, ihtiyaçlarına yetebilecek, zekâtını ve­recek kadar paraya, başkalarının daima iyi yönlerini görebilecek göze, çevrenizdeki in­sanlara yardım eli uzatabilecek kadar cömert­liğe, insanlarda karşılık beklemeden yapılabi­len iyiliğe, yaşam zorluklarına karşı hayatı, in­sanları sevmeğe, yastık kadar yumuşak, rahat bir vicdana, dilini, gözünü, kalbini, keseni ha­ramdan saklayabilecek iradeye, gördüklerinin, duyduklarının düzelmesini bekleyecek kadar sabıra, günâhlarını, noksanlarını itiraf edebi­lecek kadar fazilete, bu, nimetleri bizlere ve­ren Allah’a şüküre» sahipsek mutlu oluruz.

BÜYÜK MEVLÜT:

Eskiden kadınlar tara­fından Rebiül-Evvel ayı yerine kullanılan bir tabirdi. Kadınlar Arabî ayları şöyle sayarlardı:

Aşure, Safer, Büyük mevlüt, Küçük mevlüt, Büyük tövbe, Küçük tövbe, Recep, Şaban, Ramazan, Ramazan Bayramı, Aralık, Kurban Bayramı.

ÎMÂN, HİDÂYET VE İSTİKÂMET İÇİN, TEK REHBER: “KİTÂB VE SÜNNET-İ SENİYYE”DİR

“İşte Biz, sana da böylece emrimizden bir Rûh vahyettik. Önce Sen, Kitâb nedir, îmân nedir bilmezdin. Fakat Biz o kitâbı bir nûr yaptık ve bununla, kullarımızdan dilediğimize hidâyet ederiz. Şübhesiz ki sen (Habîbim), mutlakâ doğru bir yolun rehberliğini yapıyorsun.” (Şûrâ Sûresi, Âyet: 52)

Kur’ân-ı Kerîm’in “Rûh” vasfı: Cenâb-ı Hakk Teâlâ, Nebî (S.A.V.) Efendimiz’e hitâb ile: “İşte Biz, sana da böylece emrimizden bir rûh vahyettik.” buyurmuştur ki buradaki “Rûh” kelimesiyle “Kur’ân-ı Kerîm”e “Rûh” vasfı, O’nun küfür (dalâlet) ve cehâlet ölümlerine karşı (îmân hidâyet, istikâmet) hayat bahşettiği için verilmiştir.

Vahyden önce hiçbir Nebî (A.S.)’ın küfr üzere olmadığına dâir icmâ vardır: Âyet-i Kerîme’de daha sonra Allâh (C.C.): “Önce sen, Kitâb nedir bilmezdin.” buyurmuştur ki ulemâ, “Peygamberler (A.S.), kendilerine vahiy gelmezden önce küfür üzere idiler” denilemeyeceğine dâir icmâ etmişlerdir. Bu hitâb-ı İlâhiyye’ye dâir şu îzâhlar yapılmıştır

1) “Sen, “Kitâb” ya’ni Kur’ân-ı Kerîm nedir? “Îmân” ya’ni namaz nedir bilmezdin.” demektir. Buradaki “Îmân” kelimesi, “Allah, îmânınızı zâyi’ edici değildir.” (Bakara Sûresi, Âyet: 143) beyânınından dolayı “îmân”, “namaz” ma’nâsına alınmıştır.

2) Burada bir muzâf (isim tamamlamasının tamamlayanı) hafzedilmiş olup kelâmın takdîri, “Sen, Kitâb nedir, îmân ehli kimlerdir, yani îmân edecekler ve etmeyecekler kimlerdir, bilmezdin.” şeklindedir.

3) “Sen, beşikte bir çocuk iken, kitâb nedir, îmân ne bilmezdin.

4) “Îmân” Allâh-ü Teâlâ’nın, kendisiyle mükellef tuttuğu bütün şeyleri, tasdîk ve ikrâr etmekten ibârettir. Hâlbuki Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz, Peygamberliğinden önce, Allâh’ın mükellef tuttuğu şeylerin tamamını bilmiyorlar, aksine ise (S.A.V.) Efendimiz, sâdece Allâh-ü Teâlâ’yı tanıyor ve biliyorlardı.

Allâh-ü Teâlâ’nın Sıfatları bilinebilme yönüyle, iki kısma ayrılır:

1) Sırf aklî delîllerle bilinebilen sıfat-ı İlâhiyyeler ki Cenâb-ı Peygamber (S.A.V.) Efendimiz, bunları, Nebî ba’s olunmadan önce bilebiliyorlardı.

2) Sırf naklî delîllerle bilinebilen Sıfat-ı İlâhiyye-ler ki Cenâb-ı Peygamber (S.A.V.) Efendimiz, bunları, Nebî ba’s olunmadan önce henüz bilemiyorlardı.

(Fahrüddîn Er-Râzî (R.H.), Tefsîr-i Kebîr Tercemesi, C. 19, S. 481-487)

TEBBET SÛRESİ TEFSÎRİ

“Ebû Leheb’in nefsi helâk oldu. Ve dünyâda işlediği ameli de helâk oldu. Ebû Leheb’in malı ve ameli kendinden belâyı def’edemedi. Yakında alev sâhibi ateşe girer. Odun götürücü olduğu halde Ebû Leheb’in zevcesi de Cehenneme dâhil olur. O hâtunun boynunda hurmadan yapılmış ip vardır.” (Tebbet Sûresi)

Bu Sûre-i Celîle’nin sebeb-i nüzûlü:

Bir gün Resûlullah (sallallahü aleyhi vesellem) Efendimiz’e Safâ üzerinde Kureyş’in büyüklerini da’vet ile dîn-i İslâm’a dâhil olmalarını teklîf edince Ebû Leheb de:

– “Bizi bunun için mi da’vet ettin? Tebben leke!”

Ya’nî; “helâk olasın!” demekle Kalb-i Nübüvvet (sallallahü aleyhi vesellem)’i rencîde edince Cenâb-ı Hakk (azze ve celle) Hazretleri Resûl (sallallahü aleyhi vesellem)’ünün kalbine ârız olan kederi izâle ve teslîye için bu Sûre’yi inzâl buyurmuştur.

Ebû Leheb’in karısı Ümm-ü Cemil de, Resûlullah (S.A.V.)’a şiddet-i adâvetinden dağdan “muğıylan dikeni” ve sair çalıları arkasında getirir. Resûlullah (sallallahü aleyhi vesellem)’ın yolu üzerine saçardı. Hâlbûki Cenâb-ı Hakk (azze ve celle)’ın sıyânetiyle o dikenler üzerinde Resûlullah (sallallahü aleyhi vesellem) Efendimiz yürürken ipekten döşeme üzerinde yürür gibi yürür ve hiç bir şey te’sîr etmezdi.

Bu Sûre-i Celîle’nin evvelinden nihâyetine kadar Cenâb-ı Hakk (azze ve celle) Ebû Leheb’i ve haremini zemmedince; bu zemme tehammül edemeyip, husûmetini alenen i’lâna başlaması üzerine herkes, Resûlullah (sallallahü aleyhi vesellem)’a olan hased ve garazını anladığından Ebû Leheb’in Resûlullah (sallallahü aleyhi vesellem) hakında lâyık olmayan sözleri hiç kimseye te’sîr etmemeğe başladığı gibi, kendi hakkında herkesin buğz u adâveti artmış, nâs indinde kadr ü kıymeti kalmayıp aksine herkesin nefretini de kazanmıştı.

İşte Cenâb-ı Hakk (azze ve celle)’a karşı sell-i seyf edib, Hakk’ı ibtâle çalışanların âkîbeti, dünyâ ve âhirette hüsrânda kalacakları şüphesizdir.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Bedir Gazvesi, S. 78)

RESÛLULLÂH (S.A.V.)’İ, HER ŞEYDEN ÇOK SEVMEK

Ebû Hüreyre (R.A.)’den şöyle demiştir:

“Resûlullâh (S.A.V.) buyurdular ki: “Nefsim yed-i kudretinde olan Allâh-ü Zü’l-Celâl’e kasem ederim ki hiçbiriniz, ben ona pederinden de, evlâdından da daha sevgili olmadıkça îmân etmiş olmaz.”

Muhabbet-i Resûl (S.A.V.)’i tabiî mertebesine çıkaramayan mü’min, hiç değilse Resûlullâh (S.A.V.)’in rızâsını, sâir yaratıkların rızâsına ve kendi hevâsına tercîh ve takdîm ederek muhabbeti tabiî ve fıtrî derecesine yaklaştırmağa çalışmalıdır. Buhârî Şârihi Aynî, Muhabbet-i Resûl (S.A.V.)’in, mebnâyı îmân (îmân’ın binası) olan, gönülde kuru saygı ve nezâketten ibâret kalması kâfi olmayıp bütün ma’nâsınca kalbin muhabbet-i Resûl (S.A.V.)’e meylederek (S.A.V.)’in sevgisiyle dolması lâzım geldiğini isbât ettikten sonra şu iki rivâyeti de naklediyor:

1) Amr İbni’l-Âs (R.A.): “Hiç kimse bana, Resûlullâh (S.A.V.)’den daha sevgili olmadığı gibi, hiç kimse de benim nazarımda O’ndan daha celâletli (büyük, ulu, ta’zîme lâyık) değildi. O’na karşı olan kemâl-i ta’zîm (kusursuz saygı ve nezâket) ve iclâlimden (hürmetimden) dolayı gözlerimi doyura doyura likâ-yı mübârekelerini (mübârek yüzlerini) temâşâ edemezdim.” demişlerdir.

2) Ömer İbnü’l-Hattâb (R.A.) de, yukardaki Hadîs-i Şerîf’i işittikten sonra: “-Yâ Resûlallâh, sen bana nefsimden başka her şeyden daha sevgilisin.” demişler de, Resûlullâh (S.A.V.): “-Yâ Ömer, nefsinden de sevgili olmalıyım.” buyurmuşlar. Bunun üzerine Hz. Ömer İbnü’l-Hattâb (R.A.)’de: “-Nefsimden de” diye cevâb verince Nebî (S.A.V.) Efendimiz: “-Yâ Ömer, işte şimdi oldu.” diye buyurmuşlardır.

Bu Hadîs-i Şerîf, Enes (R.A.)’den de rivâyet edilmiş olup sonunda “Pederinden, evlâdından ve bütün halktan daha sevgili” ziyâdesi vardır.

Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz’e muhabbeti îcab ettiren bir vecîbe de, mü’minlerin Ashâb-ı Kirâm (R.A.) Hazerâtı’nı sevmeleri ve onlar’a ta’zîm etmeleridir. Nitekim Hadîs-i Şerîf’te Nebi-yi Ekrem (S.A.V.) Efendimiz bu husûsta şöyle emir buyurmuşlardır:

“Her kim, onları severse, bana muhabbetinden dolayı sever; her kim de onlara buğzederse, bana buğzundan dolayı buğzeder.”

(Sahîh-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarîh Tercemesi ve Şerhi, C. 1, S. 30-33)

ŞEFAAT

Peygamber -sallallahü aleyhi ve sellem- Efendimiz şöyle buyurmuştur:

“Bana Rabimin yanından birisi geldi, ümmetinin yarısının Cennet’e girmesiyle şefaat arasında beni muhayyer kıldı, ben de şefaatı tercih ettim.”

Rivayet edildi ki: “Şüphesiz peygamberler kıyamet gününde şefaat için Peygamberimiz -sallallahü aleyhi ve sellem-’i ta’yin edecekler. İnsanlar bunun için Efendiniz -sallallahü aleyhi ve sellem-’e baş vuracaklar. O da: “Ben şefaat için ta’yin edildim.” Cenab-ı Allah’ın kıyamet gününde O’na vadettiği “Makam-ı Mahmud”dur bu. Bunun üzerine Peygamberimiz -sallallahü aleyhi ve sellem- gelecek, secdeye kapanacak, daha önce bilmediği, ancak o vakitte Allah’ın, kendisine ilham edeceği bir takım hamdlerle O’na hamdedecek. Sonra Rabbinden, insanlara şefaat kapısını açması için ricada bulunacak. Allah -Celle Celâlühü- de, bu kapıyı açacak, şefaat konusunda, meleklere, rasûllere, enbiyaya ve mü’minlere izin verecek. Böylece Peygamberimiz -sallallahü aleyhi ve sellem- kıyamet gününde insanların (peygamberlerin) Seyyidi olacak. Zira O, meleklerin ve rasûllerin şefaat edebilmeleri için Allah -Celle Celâlühü- yanında aracı olacak. Peygamber -sallallahü aleyhi ve sellem- Efendimiz bu şekilde terbiye edilmiş ve “Ben insanların seyyidiyim” demiştir. O günde bütün mahlukata üstünlüğü zahir olmasına rağmen “Ben, mahlûkatın efendisiyim” dememiştir. Bütün peygamberlerin makamlarını kendisinde cem’etmiştir.

O günde, bütün melekler, Adam-ı aleyhisselam-dan başlayarak aşağıya doğru bütün insanlar, şefaat kapısının açılmasında ve Allah yanındaki makamını izhar etmekle sallallahü aleyhi ve sellem Efendimiz muhtaç durumda bulunacaklar. Zira güç, yüce hakimiyet, herkesi adeta dilsiz yapacak. Allah’ın huzurunda konuşamayacaklar. İşte bu durum, Peygamber -sallallahü aleyhi ve sellem- Efendimizin kadrinin ne kadar yüce olduğunu göstermektedir.

(Hz. Mahmud Sâmî Ramazanoğlu (k.s.), Bakara Sûresi, S. 327)

KELİME-İ TEVHÎDİN FAZÎLETİ

Zeyd b. Erkam (r.a.)’den: Resûlullâh (s.a.v.): “- Samîmî

olarak Lâ ilâhe illa’llâh, diyen cennete girer.” buyurdu.

(Buhari)

“- Samîmî olarak söylemek ne demektir?” diye sordular.

“- Kişinin Kelime-i Tevhîdi samîmî olarak söyleme-

si, Allâh (c.c.)’nun yasaklarından sakınması demektir.”

buyurdu. (Buhari)

Ebû Saîd el-Hudrî (r.a.)’den: Resûlullâh (s.a.v.) şunları

anlattı: Hz. Mûsâ (a.s.), Allâh (c.c.)’ye:

“- Yâ Rabbi! Bana seni nasıl zikredeceğimi ve sana

nasıl duâ edeceğimi öğret.” dedi. Cenâb-ı Allâh (c.c.):

“- Lâ ilâhe illa’llâh, de.” buyurdu. Mûsâ (a.s.):

“- Ya Rabbi bunu bütün kulların da söylüyorlar.” de-

yince Allâh (c.c.) tekrar:

“- Lâ ilâhe illa’llâh, de.” buyurdu. Mûsâ (a.s.):

“- Ben sadece bana mahsus olacak bir şey istiyo-

rum.” dedi. Allâh (c.c.):

“- Ey Mûsâ! Eğer terâzimin bir kefesine yedi kat gök-

le yedi kat yer, öbür kefesine de Lâ ilâhe illa’llâh konsa,

Lâ ilâhe illa’llâh ağır basar.” buyurdu. (Buhari)

Abdullâh b. Ömer (r.a.)’dan: Resûlullâh (s.a.v.) Nûh

(a.s.)’ın oğluna tavsiyelerini şöyle anlattı:

“- Nûh oğluna şunları tavsiye etmişti: Oğlum, sana

iki şeyi yapmanı, iki şeyden de kaçınmanı tavsiye ede-

rim: Lâ ilâhe illa’llâh, demeni tavsiye ederim. Terâzinin

bir kefesine Lâ ilâhe illa’llâh, diğer kefesine de gökler

ve yer konsa Lâ ilâhe illa’llâh ağır basar. Gökler ve yer

bir halka olsa Lâ ilâhe illa’llâh bundan daha büyük bir

halka olur, Allâh (c.c.)’e ulaşır. Sübhâna’llâhi’l-azîm ve

bi hamdihî demeni tavsiye ederim. Zîrâ bu da yaratık-

ların ibâdetidir. Bu sebeple yaratıklar rızıklanmışlardır.

Seni şu iki şeyden de men ederim. Birisi şirk diğeri de

kibirdir. Bunlar Allâh (c.c.) ile kulu arasına perde olur-

lar.” buyurdu. (Buhari)

(M. Yûsuf Kandehlevî, Hadîslerle Müslümânlık, 4.c,1643.s)

ASHÂB-I KİRAM (R.A.E.)’İ SEVEN RESÛLULLÂH (S.A.V.)’İ SEVMİŞ; ONLARA BUĞZEDEN DE RESÛLULLÂH (S.A.V.)’E BUĞZETMİŞ OLUR

Enes (r.a.)’den rivayetle bu hususta Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyurmuşlardır: “Ashabım hakkında Al­lah’tan korkunuz. Benden sonra onları hedef alıp aleyh­lerinde konuşmayınız. Onları kim severse, bana karşı beslediği sevgiyle sevmiştir. Kim onlara buğzederse, bana olan buğzundan dolayı buğzetmiştir. Kim onlara eziyyet ederse, bana eziyyet etmiş olur. Bana kim eza ederse, Allah’a karşı çıkmış olur. Kim de Allah’a karşı çıkarsa Allah’ın onu yakalayıp cehenneme atması yakın olur.” (Ebû Ya’la, Bezzâr, Suyûtî)

“Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların la’neti as­habıma şovenin üzerine olsun. Allah böylesinin ibâde­tini, tevbesini ve fidyesini kabul etmez.” (Deylemî, Ebû Naîm İsfahanî)

Câbir (R.A)’in rivayetinde Resûlullâh (s.a.v.) Efendi­miz, ashabı (r.a.e.)’in “Allah katındaki kadr ü kıymetini” şöyle haber veriyorlar: “Allah ta’âlâ, ashabımı (Nebî ve Resuller hâriç) bütün âlemin üzerine üstün ve seçkin kıldı. Bana da ashabımdan Ebû Bekir, Ömer, Osman ve Alî olmak üzere dört kişiyi seçti. Onları ashabımın ha­yırlısı kıldı. Ashabımın hepsi hayırlıdır.” (Bezzâr, Deylemi, Suyûtî)

Kim Ömer’i severse beni sevmiştir. Kim ki Ömer’e buğzederse bana buğzetmiştir.” (Taberâni, Suyûti)

Bir adamın cenazesi getirildi. Resûlullâh (s.a.v.) o ada­mın cenaze namazını kılmadılar, sebebi sorulunca da Fahr-i Kâinat (s.a.v.) Efendimiz buyurdular ki: “Bu adam Osman’a buğzediyordu, Allah da ona buğzetti.” (Sunen-i Tirmizi)

(Kadı Ebû’l-Fadl lyâz (r.h.), Şifâ’-l Şerif Tercümesi, 438-441. s.)

HABÎB-İ KİBRİYÂ (S.A.V.)’İN DUÂLARIYLA ARAFÂT VE MÜZDELİFE, VAKFELERİNDE

BULUNAN BÜTÜN MÜ’MİNLER AFVOLUNDU

Enes bin Mâlik (R.A.) şöyle rivâyet etti:

“Resûlullâh (S.A.V.) Arafat’ta vakfe yaptılar. (Kalkıp duâ buyurdular.) Güneş batmağa az kalmıştı: “-Ey Bilâl! İnsanları sustur, beni dinlesinler.” diye buyurdular.

Bilâl (R.A.) kalkıp: “-Resûlullâh (S.A.V.)’i dinleyin!” dedi. Ashâb (R.A.) sustular.

Resûlullâh (S.A.V.): “-Ey insanlar! Biraz önce Cebrâîl (A.S.) gelip bana Rabbimin selâmını teblîğ etti ve Allâh Azze ve Celle Arafât’ta bulunanları ve hacc ibâdetinin yapıldığı diğer yerde olanları affetti. Kendi aralarındaki birbirlerine karşı olan hakkları da üzerine aldı.” dediler.

Bunun üzerine Ömer İbn-i Hattâb (R.A.) kalkıp: “-Yâ Resûlallâh! Bu, sâdece bize mi mahsûs?” dedi.

Resûlullâh (S.A.V.): “-Bu, hem sizin için ve hem de sizden sonra kıyâmete kadar gelecekler içindir.” diye buyurdular.

Hz. Ömer (R.A.): “-Allâh’ın hayrı çoktur ve güzeldir.” dediler.

Hz. Âişe Sıddîka (R.A.) vâlidemiz Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz’in şöyle buyurduklarını rivâyet etti: “Allâh-ü Teâlâ kullarını, hiçbir günde, Arefe gününde cehennemden azâd ettiği kadar kurtarıp azâd etmemiştir. Çünkü Arefe günü, Allâh-ü Teâlâ kullarına rahmetiyle yaklaşıp tecellî eder, sonra meleklerine karşı onlarla övünüp: “-Bunlar, ne diyorlar?” buyurur. Rezîn (R.H.) Câmiî’nde şunu ilâve etti: (Allâh-ü Teâlâ): “-Meleklerim, şâhid olun, ben de onları bağışladım.” buyurur.

(İmâm Hâfız El-Münzirî (R.H.),

Et-Terğîb ve’-Terhîb Tercümesi C. 3, S. 31-36)

SÜNNETE İTTİBA

Hz. Üftâde (k.s.) demiştir ki: “Tâlib-i Hak ve Hakîkat, ancak Sünnet-i Seniye’ye riâyet etmekle terakki edebilir.” Mezkûrdur ki:

Haccâc zamanında insanlar defalarca yağmur duasına çıktılar. Bir damla bile yağmur düşmedi. Onlara birisi dedi ki:

“— Eğer ikindi namazının sünnetini ve yatsı namazının ilk dört rek’atini terk etmeyen bir kimse çıkıp duâ ederse Allah yağmur verecektir. Yoksa kırk kerre daha dua etseniz bile yağmur yağmayacaktır.”

Epeyce böyle bir adam aradılar. Bulamadılar. Sonra Haccâc kendini yokladı.

“— Ben bu namazları hiç kaçırmadım” dedi ve dua etti. Eder etmez şakır şakır yağmur yağdı ve maksud hâsıl oldu.

Bu Haccac’ın sünnet-i seniyyeye sarılmasının bereketiyle olmuştur.

(Hz. R. M. Sâmi (k.s.), Ashab-ı Kiram r.a.)

SÜNNETE TABİ OLMAK

Bütün sözlerimizde, işlerimizde ve inançla­rımızda Sünnet-i Muhammediyye’ye tâbi olacağız.

Şayet bizler herhangi bir iş hakkında kitab ve sünnetin ne dediğini, icma ve kıyasın ne olduğunu bilmiyorsak o işi yapıp yapmama husu­sunda tevakkuf ederiz, sonra bakarız: Eğer bazı bilginler o işi güzel görüyorlarsa Resûlullah (s.a.v.)’tan izin alarak (huzur-u manevisine sı­ğınarak) —o bilginlerin sözlerini yerine getir­mek için— o işi yaparız. Bu işi bu kadar incelememizin nedeni, şeriatı mutahharada bir bida­tin çıkmaması içindir. Aksi takdirde bizler de sapıklık içinde bulunan kendini kaybetmiş imamlardan oluruz.

Hakk Teâlâ ve Resulü (s.a.v.) hiç bir vakit bid’at sahipleriyle mücâlesede bulunmaz Bu gibiler ancak kendileri gibi bid’at sahibi bilgin veya cahillerle oturup kalkarlar.

Peygamberimiz (s.a.v.) «Kim ki iyi ve helâl yiyip sünnetle amel ederse, çevresindeki insan­lara (komşularına) emniyet telkin ederse o ki­şi Cennet’e girer» buyurmuşlardır.

Yine bir hadiste: «Ümmetimin fesada düş­tüğü bir zamanda sünnetime bağlı kalıp sıkı sıkıya sarılanlara yüz şehidin ecir ve sevabı var­dır.» buyuruluyor.

Hz. Ömer (r.a.) Efendimiz Kabe-i Muzzama’daki (Hacerul Esved)’i öper ve şöyle der: “Biliyorum ki Sen zararı ve faydası olmayan bir taşsın; (s.a.v.) Efendimizin seni öptüğünü görmeseydim, ben de seni öpmezdim.”

(El-Uhûdûl Kübrâ, İmam-ı Şarani. Sh.: 45)

ÜMMETE ŞEFÂAT

Denildi ki: Günlerden bir gün, Resûlullah (s.a.v.), Hz. Ebûbekir, Ömer, Osman, Ali, Fâtıma, ve Aişe (Allah’ın rızâsı cümlesinin üzerine olsun.) ile oturmakta idiler. Hepsi de Resûlul­lah’ın huzurunda bulunuyorlardı…

Resûlullah (s.a.v.) birden (şiddetle) ağlama­ğa başladı… Öyle bir ağlayış ki (dayanılmaz)…

Bunu (gören) Hz. Ebûbekir söyle dedi:

—           Anam, babam sana feda olsun Yâ Resûlallah! niçin ağlıyorsun?

Resûlullah (s.a.v.) buyurdular ki:

—           “Ümmetimin önünde uzun ve zor bir yol, omuzlarında ağır bir yük, ve bir çok da mâ’siyetleri bulunmaktadır. (Âhirette azaba girerlerlerse) ben nasıl ağlamayayım!”

Hz. Ebûbekir bundan duygulanarak :

—           Yâ Resûlallah! Sen gönlünü hoş tut! (Al­lah bana izin verirse) Kıyamet gününde Ümme­tinin âsîleri hakkında durum vahimleşirse (gü­nahlarının taşınmasını hafifleştirmek için) Onla­rın günahlarının yarısını yüklenirim.

Resûlullah (s.a.v.), Ebûbekir’i senâ (tahsin ve taltif ve dûâ) etti…

***

Abdullah bin Cafer’den naklen; Resûlullah (s.a.v.) :

“Bir kul ki Allah (c.c.) kendisini dünya nimetlerini vermekle, kendi nezdindekiler arasında muhayyer bırakmış, o da onun nezdindekileri seçmiştir.” buyurdular.

PEYGAMBER (S.A.V.) EFENDİMİZİN İYİLİK VE MERHAMETLERİ

İyilik ve merhamette O (s.a.v.)’nun seviyesi­ne kimse ulaşamaz. Kuvvetli ve zayıf, fakir ve zengin hallerinde, bu iyilik ve merhamet vasıf­ları dâima O (s.a.v.)’nun büyük şahsiyetinin ay­nası olmuştur. Rahmet, kendilerini ihata etmiş, iyilik ve merhametin önderi olmuşlardır.

Kendileri:

(«İyilik cennete kavuşturur, yerdekilere merhamet edin ki, göktekiler de size merhamet etsin. İnsanlara acımayana Allah (c.c.) merha­met etmez. Merhamet sahiblerine Rahman olan Allah, rahmetiyle muamele buyurur. Gönlünde merhamet olmayanlar ancak şakiler (şeytana uyanlar)’dır.» buyurmuşlardır.

O (s.a.v.)’nun merhameti bütün insanlara şâmil, ihsan ve iyiliği hem mü’min, hem de müşriklere vâsıl olmuştur. Büyük kalbine ve geniş merhametine en yakın olanlar, fakirlerle zayıf­lar ve âcizlerdi. Fukaraya karşı beslediği sevgi, Allah (c.c.)’tan dünyâ ve âhirette onlarla berâber olmayı isteyecek dereceye varmıştı.

Hayâtı fakirlerle beraberdi. Evinde ve elin­de ne varsa onların olurdu. Fakirlere olan mey­li son derece idi. Kendilerine Allah (c.c.) tara­fından bahş edilen âlî fıtrat ve engîn rahmetin gereğini, fakirlere i’tinâ ile ikram ederek, âciz­lerin elinden tutarak ve ihsanını onlara bezlederek yerine getirmişlerdi.

(Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in Yüce Aklakı, Sh.: 51)

KÂFİRLER GİBİ, ALLÂH’IN KENDİLERİYLE DOST OLUNMASINI YASAKLADIĞI

MÜNÂFIKLARIN CEHENNEMDEKİ AZÂBLARI AZÂBLARIN EN ŞİDDETLİSİ OLACAKTIR

“Ey Îmân etmiş olanlar!.. Mü’minler’i bırakıp da kâfirleri dost edinmeyiniz. İster misiniz ki Allâh için aleyhinize bir apacık hüccet edinesiniz!” (Nisâ Sûresi, Âyet: 144)

“Şübhe yok ki münâfıklar, ateşin en aşağı tabakasındadırlar ve elbette onlar için bir yardımcı da bulamazsın.” (Nisâ Sûresi, Âyet: 145)

Bu mübârek Âyetler (Nisâ: 144-145) Müslümânlar’ı îkâz etmektedir, kendi kudsi Dînlerine düşmân olup bu yüzden ebediyyen muazzeb olacak olan (azâb görecek olan) kâfirleri, münâfıkları dost tutmamalarını kendilerine ihtâr buyurmaktadır. Şöyle ki:

Ey Îmân etmiş olanlar!.. Ey İslâmiyet’i kabûl etmiş, Dîn-i İlâhî’ye samîmî sûrette intisâb şerefine nâil olmuş bulunanlar!.. Mü’minler’i, Dîn kardeşleriniz’i bırakıp da onlar ile muhabbet ve meveddette (sevgide), tesânüdde (dayanışmada) bulunmayıp da münâfıklar gibi kâfirleri dost edinmeyiniz;  onlar sizin asıl düşmânlarınızdır. Onlara teveccüh (yönelmek, güleryüz göstermek, yakınlık duymak, sevmek), münâfıklara mahsûs bir fezâhâttır. (alçaklıktır) Artık onları iltizâm edip de (seçip de, onlardan yana olup da) Dîn kardeşleriniz’i nasıl bırakabilirsiniz?.. İster misiniz ki böyle kâfirlerle dost olmak yüzünden Allâh-ü Teâlâ için aleyhinize bir apaçık hüccet edinesiniz!.. Sizin de münâfık kimseler olduğunuza dâir bir bürhân (delîl) bir vazîh (apaçık) delîl vücûda getirmesini arzu eyler misiniz?.. Böyle bir denaate (alçaklığa, âdîliğe) nasıl cür’et (cesâret) edebilirsiniz?.. O hâlde ey Mü’minler! Siz münâfıklar gibi harekette bulunmayınız!..

Şübhe yok ki münâfıklar ateşin Cehennem’in en aşağı, en derin bulunan tabakasındadırlar. Çünkü münâfıklar, kâfirlerin en habîsi (kötüsü, alçağı) oldukları için böyle bir azâba müstehakktırlar. Onlar, Müslümânlar ile istihzâ (alay) ederler, Müslümânlar’ın aleyhinde hud’a (aldatma, oyun, tuzak) ve hîleler meydana getirirler. Fırsat buldukça İslâm düşmânlarına iltihâk ederek (katılarak) Müslümânlar’ın hayâtına sû-i kasdde bulunurlar. Ve elbette onlar için, o münâfıklar hakkında bir yardımcı da bulamazsın ki azâb-ı İlâhî’ye mâni’ olarak onları Cehennem’den çıkarmağa yardım ediversin. Binâenaleyh öyle münâfıkâne hareketlerden son derece sakınmalıdır.

(Ömer Nasûhî Bilmen (Rh.A.), Kur’ân-ı Kerîm’in

Türkçe Meâl-i Âlisi ve Tefsîri, C. 2, S. 692-694)

ALLÂH TA‘ÂLÂNIN CENNETTE GÖRÜLMESİ

Allâh ta‘âlâ âhirette görülecektir. Mü’minler cennette Allâh ta‘âlâyı aralarında bir mesâfe olmaksızın, bir şeye benzetmeyerek, keyfiyeti bilinmeyerek, başlarının gözleriyle göreceklerdir.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, şu hadîs-i şerîfi ile beyân ediyor ki: “Cennet ehli, cennete girdiği zamân Cenâb-ı Hakk:      “-Daha bir şey istiyor musunuz ki, (vereyim) artırayım.” buyuracaktır. Onlar da, “-Yüzlerimizi ağartıp bizi cennete koymadın mı? Bizi ateşten kurtarmadın mı?” cevâbını verecekler. Peygamberimiz (s.a.v.): “Derhal perde kaldırılacak, artık onlara, Rabblarına bakmaktan daha sevimli bir şey olmayacaktır.” buyurdu ve “İyi iş ve güzel amel yapanlara (ihsan mertebesine erenlere) bir de ziyâde vardır. Onların yüzlerine, ne bir toz bulaşır, ne de yüzlerini bir korluk kaplar. Onlar cennetin yârânıdırlar. Kendileri de, o cennette ebedî kalıcıdırlar.” meâlindeki âyet-i kerîmeyi okudu.”

Allâh ta‘âlâ, keyfiyetsiz ve teşbihsiz görülecektir, kaydıyla Mücessime ve Müsebbibe fırkalarının görüşlerinin aksi ifâde edilmiştir.

Mesâfe, uzaklık demektir. Burada mesafe kelimesi, yön ve mekan ma‘nâlarına kullanılmıştır.

Allâh ta‘âlânın, âhirette, gözle bizâtihi görülmesi haktır, ma‘lumdur. Akıl ile değil, nass (âyet-i kerîme) ile sabittir. Tavsif bakımından da, müteşâbihâttandır.

Fahru’l-İslâm Alî el-Pezdevî, Usûlü’l-Fıkh adlı eserinde der ki: “Allâh ta‘âlânın âhirette gözle görülmesi, müteşâbihe apaçık bir misaldir. Bu, Kur’an’ın nassı ile sabittir. Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki:

“Yüzler vardır ki, o gün güzelliği ile parıldar. O yüzle Rabblarına bakarlar. O, kemâl sıfatı ile mevcuttur. Cenâb-ı Hakk’ın görülmesi kemâl sıfatının mü’mine ikrâmıdır. Fakat yön tesbîti mümkün değildir. İşte yön ve mekân tesbîti mümkün olmadığından tavsifi müteşâbihtir. Burada müteşâbihi kabûl etmek, hakîkî i‘tikad sahipleri için gereklidir.

(Fıkhı Ekber Şerhi, Çev. Ahmet Karadut, 287-289.s.)

CENNET VE CEHENNEME ÎMÂN -2

Peygamberimiz (s.a.v.) Ukkâşe (r.a.)’e duâ ettikten sonra devâmla:

“- Anam babam sizlere fedâ olsun. Eğer gücünüz yeterse, yetmiş bin kişi arasına girin. Bu olmazsa tepelerde bulunanlardan olun. Bu da olmazsa, ufukta görünenlerden olmaya bakın. Çünkü ben durumları çok kötü olan birçok insan gördüm. Sizin cennet ehlinin dörtte birini teşkîl etmenizi temennî ederim.” buyurdu. Bizler:

“- Allâhu ekber” dedik.

“- Cennet ehlinin üçte birini teşkîl etmenizi temennî ederim.” buyurunca, biz yine:

“- Allâhu ekber” dedik.

“- Cennet ehlinin yarısını sizin teşkîl etmenizi temennî ederim.” buyurdu. Yine biz tekbîr getirdik. Sonra da şu âyeti okudu: “Bunlardan bir kısmı geçmiş ümmetlerden, bir kısmı da sonrakilerdendir.”

Daha sonra biz kendi aramızda:

“- Bu yetmiş bin kişi kimdir?” diye sormaya başladık. Ve:

“- Bunlar, müslümân olarak doğan ve Allâh’a şirk koşmayanlardır.” dedik. Durum Peygamber (s.a.v.)’e aksettirilince:

“- Bunlar, vücûdlarına döğme yaptırmayanlar, muska kullanmayanlar, uğursuzluklara inanmayanlar ve Rabblerine tevekkül edenlerdir.” buyurdu.

(M. Yûsuf Kandehlevî (rh.a.),

Hadîslerle Müslümânlık, 4.c, 1392.s)

HADÎS-İ ŞERÎF

“Kim ki: Rabb olarak Allâh’a, din olarak İslâm’a ve Resûl olarak Muhammed (s.a.v.)’e râzı oldum, derse, ona cennet vâcib olmuştur.” (Ebû Dâvud)

CENNET VE CEHENNEME ÎMÂN -1

Abdullâh b. Mes‘ud (r.a.) anlatıyor: Bir gece Peygamber (s.a.v.) ile birlikte uzun uzun sohbet ettik ve hattâ yanında sabahladık. Bize:

“- Peygamberler ve çevresindekiler bana milletleriyle birlikte gösterildi. Her peygamber bana uğradı. Kimisi bir cemaatle geldi, kimisi üç kişiyle geldi, kiminin yanında da hiç kimse yoktu.” buyurdu.

Katâde (r.a.): “İçinizde aklı başında bir kimse yok mudur?” âyetini okuyunca, Peygamber (s.a.v.) devâmla:

“- Nihâyet İmran oğlu Mûsâ da, Benî İsrâil’den büyük bir gurubla yanımdan geçti. Ben: Rabbim, kim bu? dedim. Allâh (c.c.): Kardeşin İmran oğlu Mûsâ ve İsrâîloğullarından kendisine tâbî olanlar, buyurdu. Ya Rabbi, benim ümmetim nerde? diye sordum. Allâh (c.c.): Sağ tarafındaki tepelere bak, buyurdu. Bir de ne göreyim, bir çok insan vardı. Rabbim bana: Memnûn oldun mu? diye sordu. Evet, memnûn oldum yâ Rabbi, dedim.

Sol tarafındaki ufka bak, buyurdu. Baktım, orada da birçok insan vardı. Memnûn oldun mu, dedi. Evet, memnûn oldum yâ Rabbi, dedim. Şöyle buyurdu: Bunlarla birlikte hesâba çekilmeden yetmiş bin kişi daha cennete girecektir.” buyurdu.

Bu söz üzerine Benî Esed kabîlesinden Ukkâşe b. Mihsan (r.a.) söze karıştı ve:

“- Ey Allâh’ın Peygamberi (s.a.v.), beni onlardan kılması için Allâh (c.c.)’e duâ et.” dedi. Peygamberimiz (s.a.v.):

“- Allâh’ım bunu da onlardan kıl!” diye duâ etti. Bundan sonra bir başkası söz alarak:

“- Ey Allâh’ın Peygamberi (s.a.v.), beni de onlardan kılması için Allâh (c.c.)’e duâ et, dediyse de Peygamber (s.a.v.):

“- Ukkâşe senden evvel davrandı.” buyurdu.

(M. Yûsuf Kandehlevî (rh.a.),

Hadîslerle Müslümânlık, 4.c,1391.s.)

KIYÂMET GÜNÜNDE OLACAKLARA ÎMÂN

İmran b. Husayn anlatıyor: Peygamber (s.a.v.) bir yolculukta iken şu âyet inmişti: “Ey insanlar! Rabbinize âsi olmaktan sakının; doğrusu Kıyâmet kopacağı sırada meydana gelen zelzele dehşet vericidir. O gün emzikli kadınlar emzirdiğini unutur. Hâmile kadınlar çocuklarını düşürür, insanları sarhoş bir vaziyette görürsün. Oysa sarhoş değildirler. Fakat Allâh’ın azâbı daha da şiddetlidir.”

Daha sonra Peygamber (s.a.v.):

“- O hangi gündür biliyor musunuz?” diye sordu. Biz:

“- Allâh ve Resûlü daha iyi bilir.” dedik. Hz. Peygamber (s.a.v.):

“- O gün Allâh’ın Adem’e şöyle dediği gündür: Cehennemlikleri diriltiyorum. Adem, ey Rabbim, cehennemlikleri diriltmek ne demek? der. Allâh dokuz yüz doksan dokuz kişi cehenneme gidecek birisi cennete gidecektir, buyurur.” dedi. Bu sözler üzerine müslümânlar ağlamaya başladılar. Resûlullâh (s.a.v.):

“- Doğruluktan ayrılmayın, dürüst olun. Çünkü her peygamberden önce bir cahiliyet devri yaşanmıştır.” buyurdu. Sonra da:

“- Cahiliyet devri insanlarının çoğu cehennemlikleri meydana getirir. Eğer bunlar kâfi gelmezse münâfıklarla tamamlanır. Sizler diğer milletlere nazaran devede kulak bile değilsiniz. (Bir hayvanın bacağındaki veya bir devenin böğründeki küçük bir ben kadarsınız.)

Ben cennetliklerin dörtte birini sizin teşkil etmenizi temennî ederim.” buyurunca, orada bulunanlar tekbîr getirdiler. Peygamber (s.a.v.) bu defâ: “-Cennet halkının üçte birini sizin teşkil etmenizi temennî ederim.” buyurdu. Etrafındakiler yine tekbîr getirdiler. Peygamber (s.a.v.) daha sonra:

“- Sizin cennet ehlinin yarısını teşkil etmenizi temennî ederim.” buyurdu. Etrafındakiler yine tekbîr getirdiler. Fakat ben Peygamber (s.a.v.)’in “Üçte ikisini teşkîl etmenizi temennî ederim.” deyip demediğini bilmiyorum.

(M. Yûsuf Kandehlevî (rh.a.),

Hadîslerle Müslümânlık, 4.c, 1384.s.)

HAYÂT’IN DA MEMÂT’IN DA MA’NÂSI, “KİTÂB” VE “SÜNNET”İ YAŞATMAKLA GERÇEKLEŞİR

Mâlik bin Evs bin El-Hadesân (R.A.) şöyle rivâyet ediyor: “Hz. Ömer (R.A.)’ın devri hilâfetinde, Allâh yolu’nda savaşarak “şehîd” veren bir seriyyeden bahsediyorduk. İçimizden birisi:  “-Onlar, Allâh Yolu’nda savaşan mücâhidlerdir. Ecirleri Allâh’a âiddir.” dedi. Bir diğeri de: “-Allâh, onları öldükleri hâl üzere diriltir.” dedi. O zaman Hz. Ömer (R.A.) buyurdular ki:

“-Evet, kudret ve irâdesiyle yaşadığım Allâh’a yemîn ederim ki Allâh, onları öldükleri hâl üzere tekrar diriltir. İnsanlar arasında öyleleri vardır ki riyâ ve gösteriş için savaşırlar. Bazıları, dünya malı umarak; bazıları da, mecbûr kaldıklarından savaşa katılırlar. Yine öyleleri vardır ki birçok güçlüklere göğüs gererek Allâh rızâsı için savaşırlar. İşte bunlar asıl şehîdlerdir. Âhiret’te benim ve sizin ne olacağımızı bilemiyorum. Bildiğim tek şey şu kabrin sâhibi’nin, Resûl-i Ekrem  (S.A.V.) Efendimiz’in, bütün kusurlarının önceden afvedildiğidir.”

Bir başka rivâyette Mesrûk (R.A.) şöyle diyor: “Emîre’l-müminîn Ömer İbn-i Hattâb (R.A.)’ın yanında şehîdlerden bahsedilince Hz. Ömer (R.A.), oradakilere şöyle dedi: “-Kimler şehîddir, söyleyiniz? Oradakiler: “-Yâ Emîre’l-Müminîn, şehîdler savaşta öldürülenlerdir.” dediler. Hz. Ömer (R.A.) de:

“-O hâlde şehîdlerimiz pek çoktur. Bakınız, ben size kimlerin şehîd olduğunu söyleyeyim. Şecâat ve korkaklık, Allâh’ın dilediğine verdiği bir haslet, tabîattir. Şecâatliler, her şeyi bir tarafa bırakarak, âilelerine geri dönmeği hiç düşünmeyerek savaşırlar. Korkak ise karısının yanına kaçar. Fakat şehîd, sâdece Allâh rızâsı için savaşandır. Gerçek muhâcir ise, Allâh’ın nehyettiklerinden kaçan; hakîkî Müslümân ise, Müslümanları eliyle ve diliyle incitmeyen kimsedir.” diye îzâhâtta bulundular.

(M. Yûsuf Kandehlevî (Rh.A.), Hayatü’s-Sahâbe (R.A.), C. 2, S. 509-510)

ANCAK KİTÂB’A VE SÜNNET’E İKİSİNE DE BİRDEN, SARILAN HİDÂYET BULUR, KURTULUR

Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz’in, şöyle buyurdukları, rivâyet edilmiştir:

“Çok sürmez, karnı tok, koltuğuna kurulmuş bir adama, Hadîslerim’den bir Hadîs söylenirde, o, “Bizim aramızda Yüce Allâh’ın Kitâbı var. Size Kitâbullâh yeter. O’ndan helâl bulduğunuz şeyi, helâl olarak kabul ediniz; O’nda harâm bulduğunuz şeyi de, harâm olarak kabul ediniz. Biz de O’ndan helâl bulduğumuz şeyi helâl sayarız; harâm bulduğumuz şeyi harâm sayarız.” der.

Sakın! Herhangi biriniz, koltuğuna kurulmuş olduğu hâlde kendisine erişen Hadîslerim’den bir şey yapılmasını emr veyâ ondan nehyettiğim bir emrim hakkında, “Ben bunu bilmiyorum, tanımıyorum; biz bunu bilmiyoruz, biz ancak Kitâbullâh’ta bulduğumuz şeye uyarız; biz bunu Kitâbullâh’ta bulamadık, işte Kitâbullâh yok onda bu. Biz Kitâbullâh’ta bulduğumuza göre amel ederiz; aksi takdirde hayır!” der tutumda bulmayayım!”

İyi biliniz ki Resûlullâh’ın harâm kıldığı şey, Allâh’ın harâm kıldığı şey gibidir. Ben ne helâlı, harâm; ne de harâmı helâl kılarım.

Sizden koltuğuna oturmuş biriniz, Allâh’ın, Kur’ândakiler’den başka bir şeyi harâm kılmadığını mı sanıyor.

Şunu iyi biliniz ki vallâhi ben de hem öğüt verdim, hem de bazı şeyleri emr ve bazı şeylerden de nehyettim ki benim emr ve nehyettiğim şeyler, belki Kur’an’daki kadardır, ya da daha çoktur.

Şübhe yok ki Yüce Allâh, ehl-i Kitâb’ın evlerine izinsiz olarak girmenizi, kadınlarını dövmenizi, üzerlerine salınan vergiyi ödedikleri hâlde, meyvalarını yemenizi size helâl kılmamıştır!”

Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz Hazretleri’nin, Vedâ’ Haccı’nda yüz binden fazla Müslümân’a (Ashâb-ı Kirâm (R.A.)’e) hitâben îrâd buyurdukları hutbelerinde, şöyle buyurmuşlardır:

“Ben size öyle bir şey bıraktım ki ona sımsıkı sarılırsanız, hiçbir zaman delâlete düşmez, doğru yoldan sapmazsınız: O, Allâh’ın Kitâb’ı ve Resûlü’nün Sünneti’dir.”

(Mustafa Âsım Köksal (Rh.A.)

İslâm’da İki Ana Kaynak Kitâb ve Sünnet, S. 226-228)

ÎMÂNLA GÖÇMEK İÇİN HARÂMLARDAN KAÇMAK, “KELİME-İ TEVHÎD”İ ÇOK VE İHLÂSLA SÖYLEMEK

Ebû Hüreyre (R.A.) rivâyet ediyor ki: “Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz’e dedim ki: “-Yâ Resûlallâh, şefâatine insanların en çabuk kavuşanı kimdir?” Şöyle buyurdular:

“-İçinizden samîmiyyetle “LÂ İLÂHE İLLALLÂH!” diyendir.”

Fakîh Ebû’l-Leys Semerkandî Hazretleri anlatıyor:

“İnsana gereken odur ki: “LÂ İLÂHE İLLALLÂH” Kelime-i Tevhîd’ini çok söylemelidir. Gece gündüz Allâh’a yalvarmalı ve Allâh’tan îmânını korumasını istemelidir. Çünkü bu cümle ondandır. Bununla beraber kötü işlerden de sakınmalıdır. Çünkü insanların çoğu Kelime-i Tevhîd’i söylerler; ama son nefeslerinde de îmânlarını kurtaramazlar. Bunun sebebi ise onların kötü davranışlarıdır. Bu yüzden îmânsız olarak dünyadan göçüp giderler.

Böyle bir şeyden Allâh’a sığınırız. Bundan daha büyük musîbet mi olur? Bir kimseyi düşünün ki ömür boyunca adı müslümanlar arasındadır. Kıyâmet Günü dirilince ismi kâfirler arasında olur. İşte asıl böylesi  için hayret edilir. Kiliseden, mecûsîlerin ateşgedesinden çıkıp Cehennem’e giren için hasret duyulmaz. Asıl hasret ona duyulur ki câmiden çıkar, cehenneme atılır. Bu ise yaptığı kötülüklerin ve gizli işlediği harâm işlerin bir sonucudur. Birçok kimseler vardır ki eline halka âid bir mal geçer. “Şimdi bunu harcayayım; sonra veririm ya da helâllık alırım.” der; ama hakk sâhibini râzı edemeden ölüp gider. Bir kimsenin de karısı ile arasında harâm bir durum vâki olur. “Nasıl bırakabilirim? Çocuklarımız var.” der, bunda ısrâr eder. Bu hâlde iken eceli gelir, ölür. Bu ve buna benzeyen harâmların işlenmesinden ve harâmlarda ısrârdan dolayı insanlar îmânsız giderler.

Ölümün ne zaman geleceğini bilemezsin. Bil ki ömür azdır. Boşa geçirildiğinde hasret ve pişmânlık uzun olur. Bunun ilâcı ise harâmlardan kaçarak ihlâsla “Kelime-i Tevhîd”i çok söylemektir.

(Fakîh Ebû’l-Leys Semerkandî (Rh.A.), Tenbîhü’l-Gâfilîn, S. 474-475)

ŞEYTÂNIN DÜŞMÁNLARI VE DOSTLARI

Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz İblîs’e:

“Yâ Mel’ûn! Ümmetimden ne kadar düşmânın var?” diye sordu.

İblis onbeş tanedir, dedikten sonra devam etti:

1- Sensin.

2- Âdil idarecilerdir.

3- Mütevâzi zengindir.

4- Doğru sözlü tüccârdır.

5- Allâh’tan korkan âlimdir.

6- Nasîhat eden mü’mindir.

7- Merhametli kalbe sâhip olan mü’mindir.

8- Tevbesinde sâbit kalan tevbekârdır.

9- Harâmdan sakınan kimsedir.

10- Dâimâ abdestli gezen mü’mindir.

11- Çok sadaka veren mü’mindir.

12- İnsanlara karşı güzel huylu mü’mindir.

13- Dâimâ Kur’ân okuyan hâfızdır.

14- İnsanlara faydalı olan mü’mindir.

15- İnsanlar uykuda iken, gece namazına kalkan kimsedir.

Sonra Resûlullâh (S.A.V.) sordu:

“Ümmetim içinde arkadaşların kimlerdir?”

(İblis): On kişidir, dedi. Şöyle anlattı:

1- Zâlim yöneticiler

2- Kibirli zenginler

3- Aldatan tüccarlar

4- İçki içenler

5- Şarkı söyleyen kadınlar.

6- Zinâ edenler

7- Yetim malı yiyenler

8- Namaza ağır davranan kimseler

9- Zekâta engel olan kimseler

10- Uzun emelli olanlar

İşte bunlar, benim arkadaşlarım ve kardeşlerimdir.

(Ebu’l-Leys Semerkandî (K.S.), Tenbîhü’l-Gâfilîn, S: 715-16)

MÜKELLEFLİK VE ŞER’Î HÜKÜMLERİ (1)

İnsanların işledikleri işler, ya fâideli olur; ya da zarârlı. Dînimiz, hangi işlerin fâideli, hangilerinin zarârlı olduğunu bize bildirmiş; tutacağımız yolu apaçık göstermiştir.

İşlenmesi gerekli olan işler (yapılması gerekli olan ameller), başlıca, dörde ayrılır ki bunlara: Farz, Vâcib, Sünnet, Müstehabb denir.

İşlenilmesi doğru ve câiz olmayan işler (ameller), üçe ayrılır ki bunlara: Harâm, Mekrûh, Müfsid denir.

İşlenip işlenilmemesi, isteğimize bırakılan şeylere de: Mubâh denir.

Her müslümanın bu sekiz maddeyi (esâsı) öğrenmesi ve gereğince amel etmesi (bütün amellerini bu kantarlarda tartması) onun üzerine borçtur. (Yani bunları öğrenmek ve amelerini bunlara göre ayarlamakla mükelletir.)

FARZ: İşlenmesi, Kur’ân-ı Kerîm ile kesin olarak buyurulan, işlenmesi gereken ve işlenmemesi de yine Kur’ân-ı Kerim ile yasak olan şeylerdir.

Farz, iki türlüdür: 1) Farz-ı Ayın; 2) Farz-ı Kifâye

1) Farz-ı Ayın: Yerine getirilmesi, her müslümana ayrı ayrı borç olanlardır: Beş vakit namaz kılmak, Ramazân orucunu tutmak, zekât vermek (yine hâli vakti yerinde olunca Hacc) etmek gibi…

2) Farz-ı Kifâye: Herkese ayrı ayrı farz olmayıp hepsine birden buyurulan ve müslümanlardan birtakımının işlemesiyle ötekilerinin üzerinden borçluluk kalkan farzlardır: Cenâze namazı gibi…

Farzı işlemeyenler, Cehennem azâbına uğrarlar; İnkâr edenler dînden çıkarlar.

Vâcib: Farz kadar açık ve kesin delîle dayalı olmamakla berâber, işlenmesi farz gibi gerekli; işlenmemesi yasak olan şeylerdir: Vitir ve Bayram namazları, Kurbân, Fıtır sadakası… gibi.

Vâcibi işlemeyenler, Cehennem azâbına uğrarlarsa da, inkâr edenler dînden çıkmış sayılmazlar.

(Mustafa Âsım Köksal (R. Aleyh), İslâm İlmihâli)

KÂFİR VE MÜNÂFIKLARA SERT DAVRANMAK

“Ey Peygamber-i Âlîşân!.. Kâfirler ile münâfıklar ile mücâhedede bulun ve onların üzerine şiddetli davran ve onların varacakları yer Cehennem’dir. Ve ne fenâ bir dönülecek yer.” (Tevbe Sûresi, Âyet: 73)

Allâh-ü Teâlâ, bundan sonraki (Tevbe: 74’te) Âyet’te, “Münâfıkların, küfür sözleri söyledikleri, içten münkir oldukları, zâhiren İslâm’ı kabul etmiş göründükleri, tevbe ederlerse kendileri için hayırlı olacağı; eğer bundan yüz çevirirlerse dünyâ ve âhirette pek acıklı bir azâb ile muazzeb kılınacakları ve kendilerine de hiç kimsenin yardım etmeyeceği ve onları korumayacağı” haber verilir.

Bu iki Âyet’te, kâfirlere ve münâfıklara karşı, şiddetli bir mücâdelenin lüzûmu bildiriliyor. Münâfıkların nasıl yalan söyledikleri, nasıl küfrân-ı ni’mette (nankörlükte) bulunduları teşhîr ediliyor. İçlerinden töbve etmeyenlerin (yanlış yaptıklarını, bâtılda olduklarını kabul edip de bundan pişmân olmayan, dönmeyenlerin) ne kadar büyük bir azâba tutularak her türlü yardımdan mahrûm kalacakları ihtâr buyuruluyor.

Şöyle ki: Ey Peygamber-i Âlîşân!.. Kâfirler ile küfürlerini açığa vuran düşmanlar ile ve münâfıklar ile, yani küfürlerini gizleyip zâhiren (dıştan) müslümân görünen ve gizlice hıyânette bulunan müfsid kimseler (bozguncular) ile mücâhedede bulun. Kâfirleri kılıç ile tenkîle çalış (onları tepele, onlara örnek olacak bir cezâ’ ver.) münâfıkları da hüccet ile (delîllerle) burhân (isbâtla) ile uyandırmağa gayret et. Ve onların üzerine şiddetli davran. Onlara karşı yumuşaklık gösterme; münâfıklara, senden istedikleri izni verme; hakklarında merhamette bulunma. Ve onların, o kâfirlerin ve münâfıkların âhirette varacakları yer Cehennem’dir. Artık öyle bir kötü neticeye nâmzed olan dînsiz kimseler tatlı ve yumuşak bir davranışa lâyık olabilirler mi? Ve o dînsizlerin varacakları yer ne fenâ bir dönülecek yer. Kendisine ne kötü, ne korkunç gidilecek bir azâb âlemi?! Bunu, bir düşünmek îcâb etmez mi?..

(Ömer Nasûhî Bilmen, Kur’ân-ı Kerîm’in

Türkçe Meâl-i Âlîsi ve Tefsîri)

KÜFÜR VE ŞİRK

“Zulüm üç nevidir: Bir zulüm vardır ki, onu Cenab-ı Hakk (c.c.) asla mağfiret buyurmaz. Bir zulüm de vardır ki, onu Allah (c.c.) dilerse mağ­firet buyurur. Bir zulüm de vardır ki, onu terk buyurmaz. İmdi Allah Teâlâ (c.c.)’nın mağfiret buyurmayacağı zulüm, şirkten ibarettir. Allah Teâlâ (c.c.) (Şirk azim bir zulümdür) diye bu­yurmuştur.”             (Ö.N. Bilmen, 500 Hadis)

İnsanın küfrü şirki müstelzim olan şeylerden son derece sakınması lazımdır. Küfür ve şirk ile ömrünü tamamlayanlar, Cehennemde ebedi kala­caklardır. Bu ceza, hayatta iken onların o kötü itikadlarının sonucudur. Hak Teâlâ’ya karşı yap­makla mecbur olduğumuz vazifeleri yapamayan mü’minler de nefislerine zulüm etmiş ve Allah (c.c.)’a karşı küfranı nimette bulunmuş olacaklarından azaba müstehak olurlar. Ancak bunla­rın bu azabı ebedî değildir. Cenab-ı Hakk bun­ların bir kısmını bir müddet cezalandırdıktan son­ra affeder. Bir kısmını da hiç cezaya tabi kılma­dan mağfiret eder. Fakat; bir inanan insan, akıbe­tinin olacağını bilmediğinden, vazifelerini eksik­siz yerine getirmelidir.

ESMAÜN NEBİ (S.A.V.)

Alemül Hüda (s.a.v.): Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in tüm emirlerine itaat etmek imanın ve doğruluğun bir alameti olduğundan kendile­rine bu isim verilmiştir

(Dünden devam)

HURAFELERE DİKKAT

Fala yıldızname’ye inanmak. İki bayram arasın­da yapılan nikâhı caiz görmemek. Kabre toprak atarken, kürek elden ele verilirse uğursuz ve günah olur demek. Yolda giderken önünden hayvan geçerse bundan mana çıkarmak. Kö­pek uluması veya kuş ötmesini uğursuz say­mak. Hıdır İlyas (Hıdrellez) günü bayram şen­liği şeklinde kutlamak, o günde sokaklarda ateş yakarak üzerinden atlamak. Evlenirken pazarlık yapmak, başlık parası almak (yalnız evlenirken kadına erkek tarafından verilmesi gereken mehir bundan istisnadır.)

NEDEN UYURUZ?

Yiyeceğin rutubeti kalbin damarlarına gevşeklik verdiği ve buharı da kalple beyin arasında perde gerdiği, kalbin, dimağın dü­şünüşünden faydalanmasını engellediği, duyu organları, duyma ve hareket etme yetkisini kaybettiği zaman uyuruz. Demek ki, yiyecek ve onun nemi uykuyu getirir.

Eğer uyuyanın kalbi, nefsine bağlı ise, mânâ âleminde yükselemez. Berzah âleminde kalan ruh, mânâsız ve dünya ile ilgili şeyleri rüyada görür. Eğer uyuyanın ruhu saf ve te­mizse, ruhu, kendi eski alemiyle temasa gelir; rüyası, sadıktır. Avamın uykusu, dünyaya dö­nüş ve ona bağlanıştır. Kâmil insanların uy­kusu, Allah’a dönüştür.

HURAFELERE DİKKAT

İslâm dışı güçler tarih boyu, müslümanların iyi niyet ve saflığından istifade ederek di­ne bir takım hurefe bid’atlar sokmuşlardır. Yani dinden olmayan bir takım şeyleri, dinin emirleriymiş gibi gösterip müslümanları fay­dasız ve batıl şeylerle uğraştırma yolunu seçmişlerdir. Böylece de müslüman asıl vazife­lerini unutmuş, öyle durumlar olmuş ki şirke (Allah’a ortak koşma) ve küfre varabilecek şeyleri farkında olmadan yapmıştır. Bu tür batıl inançlar bilhassa hanımlar arasında çok rağbet bulmaktadır. Bunlardan bazıları:

Türbe ve yatırlara adakta bulunma, mum yakmak, bez bağlamak. Elden ele sabun, ma­kas, bıçak gibi şeyler verilirse sonunda fena­lık çıkacağını söylemek. Kapı eşiklerine veya üstüne, uğur getirir zannıyla at nalı çakmak. Rakamlardan uğur beklemek. Salı günü uğur­suzdur, falan gün çamaşır yıkanmaz, filan gün temizlik yapılmaz veya yola çıkılmaz demek. Hacca gidene «hacı», hafız olana «hafız» denmese günah olur demek. «Ben hacca gittim, artık elime ölçü ve tartı aleti alırsam günahkâr olurum» demek. (Bilhassa bu hurafe müslü­manları ticaretten uzaklaştırarak iktisadi sa­hayı eline geçirmek için yahudinin müslümanlar arasına soktuğu korkunç bir tuzaktır.)

(Devamı yarın)

KUR’AN-I KERÎM KELAMULLAHTIR

Mushaflarda yazılanların hakîkî mânada Kur’ân (Al­lah kelâmı) olduğunu bilmek gerekir. Okuduğumuz, ezberlediğimiz ve kâğıtlara yazdığımız âyetler, Kur’ân’ın tâ kendisidir.

Kur’ân’ın Allah (c.c.) tarafından indirildiğini inkâr eden kâfirdir. Dünyada Kur’ân yoktur, müshaflarda ve defterlerde yazılanlar Kur’ân değildir diyene şöyle söy­le:

— Peki nerede kaldı Allah Teâlâ (c.c)’nın:

“Furkânı (Kur’ân’ı) âlemlerin (ilâhi azab ile) bir kor­kutucusu olsun diye, kuluna indiren (Allah’ın şânı) ne yücedir.” (El-Furkân. 1)

“Kur’ân’ı biz indirdik, biz. Onun koruyucuları da şübhesiz ki biziz.” (El-Hicr 9),

“Biz Kur’ân’ı sana zahmet çekesin diye indirmedik” (Tâhâ: 2)

“Eğer biz bu Kur’ân’ı bir dağ başına indirseydik muhakkak ki onu Allah korkusundan baş eğmiş, par­ça parça olmuş görürdün.” (El-Haşr: 21)

“O (Kur’ân) muhakkak ve muhakkak âlemlerin Rabbinden (cânibinden) indirilmedir.” (Eş-Şuarâ: 192)… mealindeki âyetleri…

Mushaflarda yazılanların Kur’ân olmadığını ileri sü­ren, âyetlerin hepsini inkâr etmiştir. Çünkü kitab ismi ancak içinde bir şeyler yazılı bulunana verilir. Allah Teâlâ(c.c.) da:

“Bu, o kitapdır ki kendisinde (Allah katından gön­derilmiş olduğunda) hiç şüphe yoktur.” (El-Bakara: 2) buyurarak Kurân’ın bir kitap olduğunu beyan etmiştir. Yine Cenâb-ı Hak(c.c.) Kur’ân okumayı emrederek.

“…Artık Kur’ân’dan kolay geleni (ne ise onu) oku­yun.” (El-Müzemmil 20) buyurmuştur. Allah Celle ve Âlâ Kur’ân dinlemeyi de ferman buyurmuştur:

“Kur’ân okunduğu zaman derhal onu dinleyin, su­sun. Ta ki (Allah’ın rahmetiyle) esirgenmiş olasınız.”

(Sevad’ül A’zam Sh: 46)

MEZHEBSİZLİK DÎNSİZLİĞE BİR KÖPRÜDÜR (2)

(Muhammed Zâhid El-Kevserî)

Tahâvi ve diğerlerinin de dediklei gibi, Ebû Hanîfe, bu zâtların ilimlerini Fıkıh, Hadîs, Kur’ân ve Arabî ilimlerde derin bilgi sâhibi talebeleri arasında kırk fakîh’ten oluşan fakîhler meclisinde en seçkin akadaşlarıyla enine boyuna tartıştıktan sonra tedvîn ve tanzîm yoluna gitmiştir. Kendi mezhebi’nden olmayan Muhammed bin İshak En-Nedîm, İmâm-ı A’zam hakında şöyle söylüyor: “Karada ve denizde, doğuda ve batıda, uzak ve yakında ilim nâmında ne varsa hepsini O tedvîn etmiştir.” İmâm-ı Şâfiî (R.A.) ise: “İnsanlar, fıkıhta Ebû Hanîfe”nin ıyâlidir.” demiştir. Sonra fıkıh, O’nun arkadaşlarının elleriyle olgunlaşmış olup, ıslâh ve tashîh için söylenecek herhangi bir şey bırakmamışlardır. Allâh, hepsinden râzı olsun.

Bilâhere Şâfiî (R.A.) gelmiş, iki kaynağın, suyunu birleştirmiştir ve Müslim bin Hâlid gibi Mekkeli, hocalardan, ki Müslim bin Hâlid ilmi, İbn-i Cüreyc’den, O da Atâ’dan O da İbn-i Abbâs (R.A.)’den almıştır, devşirdiklerini de üzerine ilâve etmiştir. Şâfiî (R.A.)’in akadaşları, arkadaşlarının arkadaşları, doğu ve batıyı tutmuş ve yeryüzünü ilim ve irfânla doldurmuşlardır. O’nun ve arkadaşlarının ilim ve irfânları sâyesinde Mısır halkı en yüksek bilgi seviyesine ulaşmıştır. Ömrünün son yıllarında Şâfiî (R.A.), Mısır’a yerleşerek yeni mezhebi’ni Ora’da neşretmiş ve Oraya da defnolunmuştur. Allâh kendisinden ve arkadaşlarından râzı olsun.

Basîretli ve akl-ı selîm sâhibi bir Müslüman, mezhebsizlik propagandalarına, aslâ kanmaz. Evet, böyle bir Müslüman’ın Tâbiîn Devri’nden beri bu Dîn’in usûl ve fürû’unu Efendimiz (S.A.V.)’den tevârüs ettikleri gibi muhâfaza eden müctehid imâmlar’ın etrafından ayrılmağa çağıran bir na’râ işittiğinde, yâhûd kulağına mezhebler’den birine yönelik bir saldırıda, mutlakâ bu meş’ûm sesin çıkış yerini araştırmalı, bu fitne yuvasını muhakak keşfetmelidir. Bu sesin, Müslümanlar’ın dert ve sıkıntılarıyla ilgilenmeyenlerle sarmaş dolaş olduğunu ve fazîlet sâhibi her eskiye düşman olduğunu görecektir. İslâmî ilimleri’ni, hakkıyla okuyan samîmî bir Müslüman’dan böyle meş’ûm bir ses duyulmaz. Bu ses, olsa olsa, İslâmî ilimleri bilmeyen veyâ üstün körü bile okumamış ve kendi emellerine âlet edecek kadar bir şeyler öğrenmiş sahte bir müslümandan yükselebilir.

(Saîd Ramazân El-Bûtî, Mezhebsizlik İslâm Şerîatını Tehdîd Eden En Tehlikeli Bid’attir.)

MEZHEBSİZLİK DÎNSİZLİĞE KÖPRÜDÜR (1)

(Muhammed Zâhid El-Kevserî)

Hatîb-i Bağdâdî, İbn-i Kerâme’ye dayandırarak, Târih-i Bağdâdî adlı eserinde (14/247) demiştir ki: “Biz bir gün Vekî’nin yanındaydık. Adamın biri Vekî’ye “Ebû Hanîfe’nin hata ettiğini” söyledi. Vekî cevâben: “Kıyâsta Ebû Yûsuf ve Züfer; Hadîs hıfzında İbn-i Ebû Zâide, Hafs bin Gıyâs, Hibbân ve Mendel; Arab Dili’nde Kâsım bin Maan; Zühd ve takvâda Dâvûd-i Tâî ve Fudayl gibi zâtlar yanındayken Ebû Hanîfe, nasıl olur da hata edebilir? Meclisinde ve çevresinde böyle zâtlar varken bir kimsenin hata yapması düşünülemez. Çünkü hata yapacak olsa hemen bu zâtlar, Ebû Hanîfe’yi hatasından çevirirler.” deniştir.

Mezhebler, işte böyle sağlam temeller üzerine oturtulmuştur… Pekiyi son zamanlarda liderlik sevdasıyla biri ortaya çıkar da mezkûr müctehidler’in ictihâdları’nın yerine kendi ictihâdlarını ikâme edip insanları, mezhebleri bırakmağa çağırır ve mezhebler’in bağlılarını şaşkınlık içinde bırakmaktan ve gösteriş budalalığından öte bir esâsa dayanmayan kendi imâmlığını (müctehidliğini), mezhebsizlik üzerine oturtmağa çalışırsa eğer; siz, kendini böyle bir vesveseye ve kuruntuya kaptıran birine ne dersiniz? Böyle birine, ya deli teşhîsi konulmuş; fakat tımârhâneye götürülmemekle hata edilmiş bir mecnûn dersiniz.

Bir müddetten beri, bazılarından buna benzer na’ralar duymağa başladık. Bunlar, akıllarınca müctehid imâmlar’ın ictihâdları’nı ortadan kaldımağa yönelik olarak Şer’î sâhalarda ictihâd’a yelteniyorlar. Bu kuruntularına kulak asmadan önce, bana kalırsa, bunların akıllarından bir zorlarının olup olmadığı hushûsunda bir tıp doktoruna muâyene ettirilmeleri gerekir. Kendilerinde birazcık akıl bulunduğu tesbît edildiği takdîrde bunların İslâm ümmeti’ni, dîn ve dünya işlerinde parçalamağa yönelik hedefler peşinde koştukları ve üzerlerine İslâm güneşi doğduğundan beri, aralarında devâm eden bir kardeşlik döneminden sonra bu ümmet’i birbiriyle didişmeğe ve boğazlaşmağa sevk edecek mel’ûnca gâyeler güttükleri ve bu dîn’in düşmanlarından oldukları kesinkes ortaya çıkar.

(Saîd Ramazân El-Bûtî, Mezhebsizlik islâm Şerîatını Tehdîd Eden En Tehlikeli Bid’attir.)

RESÛLULLÂH (S.A.V.) EFENDİMİZE İTAAT, ALLAH TA’ÂLÂYA İTAATTİR

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz, buyurdular ki: “Bana itaat eden Allah’a itaat etmiş olur. Bana is­yan eden Allah’a isyan etmiş olur. Benim vazifelen­dirdiğim kimseye itaat eden, bana itaat etmiş olur; ona isyan etmiş olan, bana isyan etmiş olur.” (Buharı,

Kitâbü’l-Ahkâm, Ebû Hüreyre (r.a.)’den)

“Nebî-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimiz, uyurlarken me­lekler, Zât-ı ‘aleyhi’s-selâtü ve’s-selâm Efendimize geldiler. “Bu dostunuzun bir benzeri var. Haydi O’nu bir şeye teşbîh edin.” dediler. Kimi: “-Uyuyor!”, kimi de: “-Gözü kapalı ama kalbi uyanıktır.” dedi. Hepsi birden: “-O bir ev yapıp içinde bir sofra kuran, etra­fa da’vetiyeler gönderen bir kimse gibidir. Da’vete icabet eden eve girer, sofradan yer. Da’vete icabet etmeyen ne eve girebilir, ne de sofradan yiyebilir…” Melekler tekrar dediler ki: “Bu misâli, Nebî (s.a.v.)’e açıklayın ki duysun.” Kimisi: “-Uyuyor!” Kimisi de: “-Gözü kapalı; fakat kalbi uyanıktır.” dedi. Hepsi be­raber: “-Ev: Cennet, Da’vet sahibi: Nebî (s.a.v.). Kim Muhammed (s.a.v.)’e itaat ederse Allah’a itaat etmiş olur. O’na isyan eden de Allah’a isyan etmiş olur. Muhammed (s.a.v.), insanlar arasında iyiyi kötüden

ayiriCI bir Ölçüdür.” dediler. (Buharı, Câblr (r.a.)’den)

“Ümmetim parçalanmışken sünnetime yapışan,

koru aVUÇlayan gibidir.” (Müstedrek, Ebû Hüreyre (r.a.)’den)

“Sünnetimden yüz çeviren benden değildir.” <MÜS-iim, Enes (r.a.)’den) “Sünnetime yapışan cennete girer.”

(Dâe Kutnî, Âişe Sıddîka (r.a.) Vâlidemiz’den)

(M. Yûsuf Kândehlevî (r.h.), Hayâtü’s-Sahâbe (r.a.) 1. c., 26-29. s.)

RESULULLAH (S.A.V.) EFENDİMİZ, HER HUSUSTA KENDİLERİNE MUTLAK İTAAT

OLUNMASI İÇİN GÖNDERİLMİŞLERDİR

“Biz, hiçbir Resulü, Allah’ın izniyle kendisine ita­at edilmesinden başka bir hikmetle göndermedik…”

(a Nisa s. 64.S.1

Allah ta’âlâ, Resulü (s.a.v.) Efendimize itaat etme­ği “Resule itaat edin ve (Resûlullâh’a merbut olan) ve sizden olan emir sâhiblerine itaat edin.” ntfat 5. ss.â.) diyerek emredip sonra da bazı münafıkların Resûlullâh (s.a.v.)’in hükmüne değil de tağutun hükmüne başvur­duklarını nakledince ve bu yol ile bu usulün çirkinliğini ve bozukluğunu beyân edince bu âyet ile yeniden insanları Resûlullâh (s.a.v.)’e itâata teşvik ederek “Biz hiçbir Resulü, Allah’ın izniyle kendisine itaat edilmesinden başka bir hikmetle göndermedik.” buyurmuştur.

Ebû Alî el-Cübba’i (r.h.j. âyetin, “Ben, gönderdiğim her resule itaat olunmasını ve tasdik edilmesini rnurâd ettim. Yoksa onu, kendisine isyan edilsin diye gönder­medim.” ma’nâsında olduğunu söyleyerek şunu ilâve eder, “Bu Cebrlyye’nin görüşünün bâtıl olduğunu göste­rir. Çünkü onlar, “Allah ta’âlâ, resulleri (a.s.), kendileri­ne isyan edilsin, karşı çıkıtsın diye göndermiştir.” derler. Resuller (a.s.)’a isyan eden kimselerin, küfür üzere de­vam edeceği ma’lümdur. Allah ta’âlâ, Cebriyye’nin ya­lan söylediğini bu âyette açıkça göstermişi i r.

Bu âyet, her resulün mutlaka, uyulacak ve tâbi olunacak bir şeriatının bulunduğuna ve bütün resul­lerin ve nebilerin günâh ve isyandan masun oldukla­rına delâlet etmektedir.

{Fahrüddin Er-nszi (r.h.). Telsir-i Kebir Tercümesi 6. c.: 129-131.)

HADİSLERLE MÜ’MİN

«Mü’min, insanların kendisinden emin olduğu kişidir; müslim müslümanların dilin­den salim olduğu kişidir; mücâhit ise kötü­lüğe veda edendir. Nefsim yed-i kudretinde olana yemin olsun ki, komşusu kendi eza ve cefâsından emin olmayan kul cennete gire­mez!»

Mü’min mü’minin aynasıdır, mü’min mü’minin kardeşidir, bulduğu yerde onu korur.»

«Mü’min ülfet eder, sevmiyen ve se­vilmeyende hayır yoktur.»

«Mü’min mü’min için birbirini perçin­leyen bir bina gibidir.»

«Kavi mü’min Allah’a, zayıf mü’minden daha sevimli daha hayırlıdır. Buna rağmen hepsinde hayır vardır. Sana yararlı olan şeye karşı haris ol! Yardımı Allah’tan iste, ac­ze düşme. Başına bir şey kelirse (Ah keşke şöyle yapsaydım, böyle yapsaydım!) deme; şöyle de: (Bu Allah’ın kaderidir, dilediğini ya­par). Çünkü (Eğer şöyle yapsaydım!) sözü, şeytanın işini açar. (Ve ona kolaylık sağlar).»

«Mü’min bir kabtan kafir ise yedi kabtan içer.

«Mü’min cennet’te çocuk isterse, ham­li, vazi ve yaşı (hepsi) istediği şekilde, bir saat zarfında meydana gelir.»

EHL-İ SÜNNETİN İKİ BÜYÜK İMAMI

Ehl-i sünnetin itikat hususunda büyük üstadları bü­yük imamları vardır. Bunlardan her biri selefi salihin mezhebi üzere yürümüş İslam aleminde yüz gösteren muhtelif cereyanlara karşı hak ve hakikati müdafaya çalışmış İslâm akaidinin ne kadar saf, ne kadar doğru olduğunu yeni yeni deliller ile müteâlâlar ile isbat et­mişlerdir.

İşte bu büyük mücahit alimlerden biri İmam-ı Maturudî diğeri de İmam-ı Eş’ari’dir.

İmam-ı Ebu Mansur Muhammet Maturudî, 280 tari­hinde doğmuş 333 tarihinde Semerkant’da, vefat etmiş­tir. Maturit, Buhara ilçelerinden biridir. Kendisi Hanefi mezhebinde idi. Pek kıymetli tefsiri ve başka eserleri vardır. Bizim itikatta imamımızdır. Hanefilerin büyük kısmı itikatta Ebu Mansur Maturidiye tabidir.

İmam Ebu Hasan Aliyyül Eş’ari 260 tarihinde Bas­ra’da doğmuştur. 324 tarihinde Bağdatta vefat etmiştir. Büyük dedesi ashab-ı güzinden Ebu Musa el Eş’aridir.

Ebulhasenil Eş’ari şafii mezhebinde idi. Ehli sünnet itikadında pek çok hizmet etmiştir. Pek değerli eserleri vardır. Malikiler ile şafiilerin hemen hepsi hanefilerin bir kısmı ve hanbeli mezhebindeki müslümanların bir kısmı itikat meselelerinde Eş ari’ye tabidirler.

Her ikiside selefi salihin meslekini takip etmiştir. İkisi de hak üzeredir. Ancak teferruattan sayılan bazı mese­lelerde ihtilafları vardır. Fakat bunların başlıcaları da lafzi ve zahiri bir ihtilaftan başka değildir.

(Ömer Nasuhi Bilmen, Büyüt İslam İlmihali 33)

İBRÂHÎM (A.S.)’IN, “LÂ İLÂHE İLLALLÂH MUHAMMEDÜ’R-RESÛLULLÂH”I

GÖRMESİ VE NEBÎ (S.A.V.)’İN GELMESİ İÇİN DUÂ ETMESİ

“Ey Rabbimiz! O sana teslîm olan Müslümânlar’ın içinden, onlara senin Âyetleri’ni okuyacak, onlara kitâbı ve hikmeti öğretecek bir Peygamber gönder. Şübhesiz her şeye yegâne gâlib, ef’âlinde türlü hikmetler sâhibi yine ancak sensin sen!” (Bakara: 129)

“Kendini bilmezlerden başka kim İbrâhîm’in Dîni’nden yüz çevirir? And olsun ki biz O’nu dünyâda beğenip seçmişizdir. Şübhe yok âhirette de o muhakkak sâlihlerdendir.” (Bakara: 130)

“Rabbi O’na: “Kendini, Hakk’a teslîm et!” dediği zaman O: “Teslîm oldum, âlemlerin Rabbine!” deyivermişti.” (Bakara: 131)

“İbrâhîm, bunu, oğullarına da tavsiyye etti. Ya’kûb da öyle yaptı: “Ey oğullarım, Allâh sizin için İslâmiyyet’i beğenip seçti. O hâlde siz, ancak Müslüman’lar olarak can verin!” dedi.” (Bakara: 132)

Cenâb-ı Hakk, İbrâhîm (A.S.)’a: Ben, seni insanlara imâm yapacağım!” (Bakara: 124) buyurmuştur. “Seni bu hasletlerinle imam edinecekler, sâlihler sana tâbi’ olacaklar!” buna göre İbrâhîm (A.S.) asrının Nebî’si olduğu gibi kıyâmete kadar da bütün insanların muktedâsıdır (Kendisine uyulanıdır, örnek alınanıdır.) imâmıdır. Allâh, bu Âyet-i Celîle’de beyân buyurduğu va’dini, Peygamber (S.A.V.) Efendimiz’e “Sonra sana “Hanîf olarak Millet-i İbrâhîm’e tâbi’ ol!” diye vahyettik” (Nahl Sûresi, Âyet: 123) buyurarak yerine getirmiştir. Bu sebeble bütün semâvî dîn sâlikleri, İbrâhîm (A.S.)’ı büyük tanımaktadırlar. İbrâhîm (A.S.)’ı lâyık-ı vechile tanıyıp tâbi’ olanlar ise Hazret-i Muhammed Mustafâ (S.A.V.)’in Ümmeti’dir ki namazların sonunda “Allâhümme salli ve barik” okurlar.

Haberde vârid olmuştur ki İbrâhîm (A.S.), rüyâsında bir büyük bahçe gördü. O bahçedeki ağaçların yapraklarında “Lâ ilâhe illallâh Muhammedü’r-Resûlullâh” yazılı olduğunu gördü. Cibrîl (A.S.)’a bunun ne olduğunu sorunca Cibril (A.S.), İbrâhîm (A.S.)’a Muhammed (S.A.V.) Efendimiz’i anlattı. Bundan sonra İbrâhîm (A.S.) “Yâ Rabbi, Ümmet-i Muhammed’in lisânına benim yâdımı koy!” diye duâ etti. Duâsı müstecâb olup namazda tahiyyât’tan sonraki salâvât-ı şerîfe’de ismi, Peygamber (S.A.V.)’in ismiyle birlikte zikrolundu.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Bakara Sûresi Tefsîri, S. 188)

HAZRET-İ HAVVA’NIN YARATILIŞI

Âdem (a.s.), Cennet’te oturup konuşacak bir kimse ve kendisi ile sükûnet bulacağı bir zevce bulunmaksızın tek başına gezip dolaştığı sırada, Yüce Allah (c.c), ona, bir uyku verdi. Uyudu.

Yüce Allah (c.c.) ona bir elem duyurmadan, sol eğe kemiklerinden birini alıp yerine et doldurdu.

Âdem (a.s.), daha uykudan uyanmadan, Hz. Hav­va’yı, ondan yarattı.

Âdem (a.s.) uyanınca, başucunda bir kadının oturdu­ğunu gördü.

“Bir kadın ha!?” dedi ve ona:

“Sen, nesin?. Sen, kimsin?” diye sordu.

Hz. Havva: -“Bir kadın!” dedi.

Âdem (a.s.): -“Sen, ne için yaratıldın?” diye sordu.

Hz. Havva: -“Sen, benimle sükûnet bulasın diye ya­ratıldım” dedi.

İbni Abbas (R.A)’a göre: Hz. Havva’ya her canlının anası olduğu için, Havva ismi verilmiştir.

Yüce Allah (c.c.), böylece, Hz. Havva’yı, Âdem (a.s.)’e eş yaptı.

Peygamberimiz (S.A.V), bir Hadîs-i şeriflerinde: “Kadın, kaburga kemiğinden yaratılmıştır. Kaburga­nın en eğri yeri de, üst kısmıdır. Onu, doğrultmaya kal­karsan, kırarsın! Hali üzere bırakırsan, eğriltide devam eder.

Kadınlar hakkında, birbirinize hayr tavsiye ediniz!” buyurmuştur.

(Peygamberler Tarihi, M. Asım Köksal)

1. ÂDEM (A.S.)’İN YARATILIŞI

Hadis-i kudsîde buyrulmuştur:

«— Âdem’in hilkat toprağını kırk sabah ya­ni kırk gün —ki bu günlerden biri dünya senelerinden bin seneye muâdildir— elimle maya­ladım.»

Sonra o, salsâl yani kuru çamur oluncaya kadar kırk sene kendi haline bırakıldı. Bu sağ­lam çamur pişirilmiş çömlek gibi oldu. O’nun üzerine otuz dokuz sene hüzün yağmuru yağ­dı. Bir yıl da sevinç yağmuru yağdı. Bunun için Âdemoğlunun hüznü sevincinden çoktur, ne var ki hüznünü takiben hemen ferah ve sevinç ge­lir. Nitekim: “Her başın bir sonu vardır.” «Her zorlukla beraber bir kolaylık mevcuttur.» (el-İnşirah: 5-6)

Âdem (a.s.) arzdan yaratıldığından Âdem diye isimlendirilmiştir. Âdem (a.s.)’in ömrü 997 senedir.

Bilesin ki Allah (c.c.) Âdem (a s.)’ı anasız, babasız yarattı. Havva’yı anasız babadan. İsa (a.s.)’ı ise babasız anadan yarattı. Âdem (a.s.) evlâdını ise ana-baba vasıtasıyla yaratmaktadır.

(Hz. R.M. Sâmi (k s.). Muhâsabe, C. 6)

***

Üç şey gözün nurunu arttırır:

— Kâ’be-i Muazzama’ya bakmak.

— Kur’ân-ı Kerîm’e bakmak.

— Anne ve babanın yüzüne bakmak.

(Dört Büyük Halilfe. Sh.: 296)

NAMAZ ÎMÂNIN ŞU’BESİDİR ONUN İNKÂRI   > İSE KÜFÜRDÜR

Hiçbir Peygamber (a.s.)’m şeriatı, namazdan hâlî (boş) kalmamıştır. Namaz, Ka’be vasıtasiyle ibâdet olduğu için mertebesi îmândan aşağıdadır. Namaz, îmândan değil mânın fürû’undandır (dalından, budağından şu’besinden-dir). Namazın Arapçası salât, lügatte “dua” ma’nâsına gelir. Namaz, şer’an malum fiiller ma’nâsına nakledilmiştir. Na­maz, her mükellefe bi’l-icmâ, ya’ni Kitâb ve sünnetle, arz-ı ayndır. Hicretten bir buçuk sene evvel Ramazân’m on yedinci cumartesi akşamı İsrâ gecesinde farz kılın­mıştır.

Namazın aslı, her peygamber (a.s.)’m şeriatında var­dır. Sabah namazının Âdem (a.s.)’a; öğlenin Dâvud (a.s.)’a; ikindinin Süleyman (a.s.)’a; akşamın Ya’kûb [a.s.)’a; yatsının Yûnus (a.s.)’a farz kılındığı, ümmet-i Muhammed (s.a.v.)’e ise hepsinin toptan meşru’ olduğu söylenir.

Namaz, Kâ’be’yi ta’zim vasıtasıyla ibâdet olmuştur. Allah ta’âlâ, Kâ’be’ye dönmeği ona ta’zîm için emretmiş­tir. Kâ’be’yi ta’zim vasıtasiyle de Allah’ı ta’zîm hâsıl olur. Namaz, fiil i’tibâriyle îmânın şu’besidir; hükmü i’tibâriyle de farz olmasına bakılarak îmândandır. Çünkü Nebî-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimizin getirdiklerini tasdîk cümlesindendir.

Nebî-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimiz: “Çocuklarınız yedi yaşına vardıklarında, onlara namazı emredin; on yaşına vardıklarında namaz için onları dövün.” buyurmuşlardır. Sahîh kavle göre oruç da namaz gibidir. Çocuğa namaz ve oruç emredilir. İçki içmek yasaklanır. Tâ ki hayra alış­sın, kötülüğü terk etsin.

Namazı inkâr eden kafir olur. Bu, kat’î delil ile sabit tir. Tembelliğinden dolayı kasden terk eden fâsık olur.

(Ahmed DÂVÛDOĞLU (rh.a.), İbn-i Âbidîn Tercemesi 2. c., 5-7. s.)

İSLÂMI ÇARPITARAK ANLATANLARA KARŞI TUTUMUMUZ NE OLMALI?

Ak ıllı  olan   Mü’minler     için  en    doğru    iş,  Sünnet-i

seniy-yeye      uymak      olup,   bid’at   sahibi    ve    taşkınlık

yapanlardan  olmamaktır.  Sapıtmamaları  ve  ayaklarının

kayıp, kor-kunç uçuruma düşmemeleri için, bu hususta çok

derine  dalmamah,  zorlanmamalıdır.  Abdullah  bin  Mes’ûd

(r.a.); “Sünnet-i seniyyeye uyun, bid’at sahibi olmayın, bu

size yeter” buyurdular.

Her  Mü’minin  Sünnet  ve  cemâate  uyması  lâzımdır.

Sünnet,   Resûlullâh   (s.a.v)’den   sözle,   fiille   veya   sükût

edi-kabul   etmek   suretiyle   gelen   şeylere   denir.   Ya’nî

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in sözü, işi ve anlatmasıdır.

Cemâat      ise,   dört    büyük     halîfe   (r.a.e.)’in  hilâfetleri

zamanında,  Resûlullâh  (s.a.v.)’in  Ashabı  (r.a.e.)’in,  onun

işlemesi üze-rine birleştikleri Sünnetleridir.

Bid’at   sâhibleri   ile   münakaşa   ve   kavga   etmemeli,

onla-ra yakın olmamalı, onlara selâm vermemelidir.

Bid’at  sâhibleri  ile  bir  arada  oturmamalı,  arkadaşlık

etmemelidir.  Resûlullâh  (s.a.v):  “Bir  kimse,  bir  bid’at

sahibine Allah için kızarak baksa, Allâhü Te’âlâ, o kim-

senin  kalbini  emniyet  ve  îmânla  doldurur.  Bir  kimse

Allah için bid’at sahibini zecr ve men’eylese (yaptığın-

dan alıkoysa), Allâhü Te’âlâ kıyamette o kimseyi emn ü

emanda  (emniyette)  bulundurur.  Bir  kimse  bid’at  sa-

hibini aşağı  görse, Allâhü  Te’âlâ  o kimsenin Cennette

derecesini, yüz kat yükseltir. Bir kimse bid’at sahibiyle

güler  veya  onu  sevindirecek  bir  hâl  ve  söz  ile  görü-

şürse  o  kimse  Allâhü  Te’âlâ’nın  Muhammed  aleyhi’s

salâtü ve’s selâm üzerine indirdiği şey’i istihfaf etmiş,

hafife almış olur” buyurdular.

Ebû Eyyûb Sahtiyânî (rahimehullâh) der ki; bir kimse-ye

Sünnetten      bir   şey    söylendiğinde,      o   kimse:     “Bana

Sün-netten anlatma, Kur’ân’dan haber ver” dese, biliniz ki o

sapıktır.

(Abdülkâdir-i Geylânt (Ics.), Gunyetü’t Talibin, 118-119.s)

BİD’ATLERDEN SAKINMAK

Sünnet;      tarîkat,   yol    ma’nâsında       olup    Resûlullâh

(s.a.v.)’in   yolu,    islâm    Dîni    ma’nâsındadır.       Uyulması

ge-reken  Sünnet,  ilk  asrın  şerefli  insanlarının  yürekten

sa-rıldıkları  Sünnettir. Bu insanlar, hayır, salah ve  rüşd ile

müjdelenmiş, Âlemlerin  Efendisi  (s.a.v.)’in  ve  Dört  Halîfe

(r.a.e.)’in  arasında  yaşayanlardır.  Onlardan  sonrası  da

Tabiîn (yani onları görenler) zamanıdır.

Sünnete çok sıkı yapışmalıdır. Sünnet ile amel etme-li,

başkalarını       Sünnete        çağırmalı       ve      Sünnet       ile

hükmet-melidir. Bir Hadîs-i Şerifte: “Benim Sünnetime ve

sizi     hidâyete       sevk      eden       Râşid       halîfelerimin

Sünnetlerine        yapışınız.     Sünnetlere       azı    dişlerinizle

sarılınız.”   yani   hepsini   yapınız   buyurmuşlardır.   Bid’at

ehlinin    sözlerine     kulak    vermemeli,       kendilerine     meyi

etmemeli,  onlara  ya-naşmamahdır.  Çünkü  dînimiz  bid’at

işleyenleri  sevmeği,  sözlerini  dinlemeği  yasaklamakta  ve

bu   konuda   şiddetli   ceza   ve   azâblarla   karşılaşılacağı

konusunda uyarmakta-dır.

Dînimizde  bildirilen  sağlam  senetli  ve  sahîh  metin-li

konularda   tartışmaya   girilmemelidir.   Zîrâ   bu   konudaki

münâkaşalar insanı  dînden uzaklaştırır, sapıklığa yol açar.

Geçmiş      ümmetler   uzun   münâkaşa   ve   çok   dedikodu

yap-tıkları    için   helak    olmuşlardır.     Bir   Hadîs-i   Şerifte

Peygam-berimiz           (s.a.v)     dedikoduyu         yasaklam ıştır.

Peygamberimiz   (sav)   “Dînimizde   olmayan   bir   şeyi

çıkaran        kimsenin         çıkardığı       şey       reddedilir.”

buyurmuşlardır.  Bundan  an-laşılıyor  ki  onların  yollarına

uymayan, dindeki her bid’at sapıklıktır. Âlimlerimiz bildiriyor

ki din ilimleri ile meşgul  olmak ve onları  yaymak gibi işler

hasenedir,  makbuldür.  Resûlullâh  (s.a.v.)’in  ve  Ashabı

(r.a.e.)’in yoluna uymayan işler bid’attir, kötüdür.

Not: Akâid serîsinin bir sonraki yazısı 29 Aralık tarihindedir.

(Seyytd Altzâde, Ş/r’atû’/ İslâm, 17-18.s)

BİD’AT MES’ELESİ

Bid’at  üzerinde  çok söz edilmiş  bir konudur. Hatta bazı

kimseler,  ister  dînî,  ister  dünyevî  konularla  ilgili  bulunsun

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’in zamanında bulunmayan her

şeyi    kötü     bid’at    saymaktadır.       Bid’atı    bu     şekilde

genelleştir-mek,   tamamen   hata   ve   delilsiz   bir   davadır.

Bid’atın  bir  kıs-mı  vâcibdir.  Allâhü  Te’âlâ’nın  kitabını  ve

Resulü  (s.a.v.)’in  sözlerini  anlayabilmek  için  nahiv  ilmini

(Arabça  gramer),  usul-ü  fıkhı  öğrenmek  gibi.  Bid’atın  bir

kısmı     da,   haramdır;      Cebriye,     Mürcie,     Kaderiye     ve

Mücesseme mezhebleri gibi.  Lakin bu bid’atları  reddetmek

de vâcibdir. Çünkü islâm Şerfâtını bu bid’atlardan korumak

farz-ı    kifâyedir.    Bid’atın    bir   kısmı    da     mendubdur.

Medreselerin  ve  tekkelerin  ortaya  çıkması  gibi.  Resûlullâh

(s.a.v.)’in  zamanında       bulunmayan       güzel    şeyler,   bütün

Ramazân boyunca cemaatle teravih na-mazını  kılmak gibi.

Mekruh olan bid’atlar da, Şâfiîlere göre camileri ve Kur’ân-ı

Kerîm’i   süslemek   gibi.   Hanefi  mezhe-binde   ise,   bunlar

mubahtır.       Mubah        olan      bid’atlar     ise,    sofra-ları

zengînleştirmek,   lezzetli   ve   mubah   meşrubatları   içmek,

geniş  ve güzel meskenler edinmek, güzel ve helal elbiseleri

giymek gibi.

imâm-ı  Şafiî  (r.a.) buyuruyorlar ki: “Kitâb, Sünnet, ashâb

ve  icmâya  muhalif  şeyleri  îcâd  etmek  sapıklıktır.  Bunlara

mu-halif olmayan, hayırlı  ve güzel olan  şeyleri îcâd etmek

ise  kötü  bid’at  değildir;  çünkü,  Hz.  Ömer  (r.a.)  Sahabenin

yeni-den  Ramazân  gecelerinde  cemaatle  teravih  namazını

kıldık-larını görünce “bu ne güzel bir bid’attır” demiştir.

Bunun aksini iddia edenlere şöyle sorulmalı: Seni eğiten

ve  sana  ders  veren  hocalar,  telif  edilen  kitâblar,  yazılıp

bi-riktirilen  fetvalar,  islâm  âleminde  yayınlanan  eserlerin

hepsi    bid’at   midir?    Çünkü      bunlar    Resûlullâh     (s.a.v.)

Efendimiz’in devrinde  yoktu. Eğer bunlar bid’at ise o hâlde,

bunları  terket-melisin  bizzat  böyle  bir  şeyi  yapmamalısın  ki

başkasını   böyle   bir  şeyden   men   etmek   hakkına   sâhib

olabilesin.

Not: Akâid serîsinin bir sonraki yazısı 22 Aralık tarihindedir.

(Mehmet Çağlayan,Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 188-190.s)

KUR’AN-I KERÎMİN TEFSİRİ MES’ELESİ VE KİMLER TEFSİR YAPABİLİR

Tefsîr yapacak âlimin aşağıda zikr edilen şu onbeş

ilmi gayet mükemmel şekilde bilmesi lâzım gelir.

Bu ilimleri kemâliyle (tam ve en olgun şekilde) bil

meyen kimselerin Kur’ân tefsîrine yeltenmesi şer’an

caiz değildir (Şeriat’ın buna izni yoktur).

1-Lügat (Arab dili)                8-Kıraat ilmi

2- Tasrif (Sarf ilmi)           9- Usûl-i din ilmi

3-Nahvilmi                       10-Usûl-i Fıkıh ilmi

4-iştikak                        11-Esbâb-ı nüzul

5-Me’ânî ilmi                    12-Nâsih ve mensûh

6-Beyân ilmi                     13-Fıkıh ilmi

7- Bedi’ ilmi                    14- Mücmel ve mübhe-

min tefsîri

Tefsir  yapabilecek  kişinin  sâhib  olması  gereken

15’inci ilim ilmü’l-mevhîbedir. Bu öyle bir ilimdir ki onu

Cenâb-ı  Hakk  Hazretleri, ilmiyle  amel  eden bahtiyar

kuluna ihsan eder.

(Sırrı Paşa’nın saydığı bu 14 ilim kesbîdir, ya’ni çalışıp

öğrenmekle elde edilebilir. 15’inci ilim ise vehbîdir, ya’ni

Allah   (c.c.)   vergisidir.   O   verirse   verir,   vermezse,

çalışmakla öğrenilip elde edilemez.) ‘ işte bu 15 ilim,

müfessirin  (tefsîr  âliminin)  mutlaka,  kesin  surette  ve

hiç  şübhesiz ve eksiksiz mükemmel bir şekilde sahip

olması  zorunlu bulunan ilimlerdendir. Ama bunlardan

başka, Kur’ân-ı  kerîmi tefsîr edebilmek için müfessirin

diğer  ilimlerde  (ve  çağının  gerektirdiği  genel  kültür

bilgilerinde) derinleşmiş olması da şarttır.

Not: Akâid serîsinin bir sonraki yazısı 21 Aralık tarihindedir.

(İmâm  Zehebt (rh.a.), Büyük Günâhlar, 257-259.S.)

ANCAK EH İL KİMSELER İCTİHÂD YAPABİUR

Âlemlere rahmet  olarak  gönderilen, nebîlerin sonuncusu

Hz. Muhammed Mustafa (s.a.v.) Efendimiz’in ümmeti dünya

yaşadıkça   yaşayacak   ve   gelişecektir.   Böyle   yaşayacak,

gelişecek  ve  olgunlaşacak  bir  ümmetin  karşılaşacağı  yeni

Hâdiselere ve olaylara, Kitap ve Sünnetten kolaylıkla ve açık

olarak hüküm bulmak ve çıkarmak, herkesin yapabileceği ko-

lay bir iş değildir. Halbuki, dinlerin en mükemmeli olan islâm’ın

her hâdiseye bir hüküm ve her olaya bir çözüm getirdiği, ilim

erbabınca bilinmektedir. O hâlde, hakkında Kur’ân ve Sünnette

açık  hüküm  bulunmayan  konular  hakkında,  şer’î  yollardan

hüküm  çıkarmak  için  içtihada  ve  müçtehide  şiddetle  ihtiyâç

vardır.

Bazen, hükmün çıkarıldığı  iki delîlin lafızları  arasında çe-

lişki oluşur.  Çelişiyor gibi görülen bu hükümler arasında en

kuvvetli olanını bulmaya ve anlamaya büyük bir basîret ve ilim

gerekir ki, bu da ancak müçtehid olan zâtta bulunur.

Bu  saydığımız  şartlar  ve  özelliklerle  birlikte  daha  başka

zorluklar ve bilinmesi zarurî  hususlar da vardır. Senedin kuv-

veti ve zayıflığı gibi. işte bütün bu zorluklardan kurtulabilmek

ve sıhhatli bir hükme varabilmek için müçtehide ve içtihada

ihtiyâç vardır.

Har insaf sahibi iyi bilir ki; iyiArabça konuşan her Arab veya

bir başkası, bütün Âyet ve Hadîslerin içerdiklerini ve ihtimâli ol-

duğu şeyleri bilemez. Hattâ  tahsil görmüş  ve birçok ilimlerde

maharet sahibi olmuş kimseler bile bu incelikleri bilemez. Bu-

nun için, Âyet ve Hadîslerden hüküm çıkarmak için müçtehid

olma şartı gerekli görülmüştür. Selef (önce gelen), halef (sonra

gelen) ve hattâ çağımızın gerçek ilim adamları  da  bu konuda

ittifak etmiştir. Ehliyetli olmayan kişilerin yüce dînimiz hakkında

karar verme yetkisi yoktur demişlerdir.

Bir müslümanın Dört Mezheb’i terkederek Kitap  ve Sün-

netin meal ve tercemelerinden anladığımla amel edip, hüküm

çıkarabilirim veya ben de müçtehidim, bununla beraber Ehl-i

Sünnet’e mensubum derse, davası doğru olmaz.

(M. Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 165-167.)

ESMÂÜ’L-HÜSNÂ’DAN EL-FETTÂH (C.C.)

Yüce Allah şöyle buyurmaktadır:

“O, (gerçek hükmünü vererek hakk ile bâtılın arasını) açan-

dır, (her şeyi hakkıyla) bilendir.” (Sebe s. 26)

el-Halîmî  der ki: “Fettâh, hüküm verendir. Allah, verdiği hüküm-

lerle kulları  arasında kilitlenen mes’eleleri ve hak ile bâtılın arasını

açan, haklıyı  yüceltip haksızı  alçaltandır. Bu, dünyada olabileceği

gibi âhirette de olabilir.”

Müslüman, kapalı olan her şeyi ancak Allah’ın açabileceğini bil-

melidir. Kullarına rızıkve merhamet kapılarını  açan, zor ve kitlenen

işleri çözüp açan, hakkı  görmeleri için kalblerini ve gözlerini açan,

sıkıntı ve darlıktan sonra gönüllerini açıp ferahlık veren, anlaşılma-

yan kapal ı her sorunu kolaylıkla açan O’dur.

“Gaybın (açacak) anahtarları  Onun katındadır. O’ndan baş-

ka hiç kimse onu (gaybı) bilemez. (Enam s. 59)

“Allah,  kimin  göğsünü  (İslâm’a)  yarıp  açmışsa,  artık  o,

Rabbi’nden olan bir nûr üzerindedir.” (ZUmers. 22)

Bu ism-i Şerifi sabah namazından sonra elini sadrına koyup 15

kere okuyanın kalbi parlar, işleri kolaylaşır ve rızk ı bol olur.

ESMÂÜ’L-HÜSNÂ’DAN EL-ALİM (C.C.)

el-Alîm, her şeyi en iyi bilen ve her  şeyin içyüzüne vâkıf olan

demektir.

Hiçbir  şey  O’na  gizli  kalmaz.  Başlangıcı  olmayan  evvelde  ne

olduğunu bildiği gibi, sonu olmayan sonrada da ne olacağını da bilir.

Olmuşları  nasıl hiç eksiksiz biliyorsa, olacak hâdiseleri de, olmuşlar

kadar mükemmel olarak tek O bilir.

ilmi olmayan bir zât, bunca mahlûkâtı  nasıl yaratıp idare edebilir

ki?  Bütün âlem O’nun yaratmasıyla var olduğu gibi, onun tâyin ettiği

güne kadar devam edebilir. Ondan ne bir fazla, ne bir eksik olur.

Yine dünyanın ne kadar günü vardır, ne kadarı geçip gitmiştir hepsi

Cenâb-ı Hakk’ın ilmindedir.

Allah’ ın kendi durumunu  bildiğini bilen kimse içinde bulunduğu

duruma sabreder, O’nun verdiklerine  şükreder, çirkinlikler ve yan-

lışlıklardan kaçınır.

Bu ism-i Şerife günde 150 defa devam eden ma’rifetullâha eri-

şir, vehim ve şübheden kurtulup yakîn ilmine erişir.

Not: Esmâü’l Hüsnâ serîsinin bir sonraki yazısı 25 Aralık

tarihindedir.

(ibn Kesîr, Kıırtııbî, Esmâü’l Hüsnâ, 293-316.s.)

1. PEYGAMBER (S.A.V.)’İN MÜ’MİMLERE ŞEFAAT ETMESİ

Yezid  el-Fakîr  (rh.a.)  şöyle  anlatıyor:  Cabir  b.  Abdullah

(r.a.) ile konuşuyordum. Bir ara “Bazı  kimseler cehennemden

çıkacaklardır” dedi. Ben  buna inanmadığım için öfkelenerek

şöyle dedim: “Bunu bir başkası söylemiş olsaydı şaşmazdım;

fakat siz Hz. Peygamber (s.a.v.)’in Sahabelerinin söylemesi-

ne şaşıyorum. Allâhü Te’âlâ’nın “Onlar ateşten  çıkmayı  is-

terler. Fakat çıkamazlar. Onlar için dâimi bir azâb vardır”

(Mâides.      37)    Âyet’ini    bildiğiniz   hâlde     bunu      nasıl

söyleyebiliyor-sunuz?”.  Bu  sözlerim   üzerine  Câbir  (r.a.)’in

arkadaşları  beni  terslediler.  Fakat  çok  iyi  birisi  olan  Câbir

(r.a.) onlara “Onun yakasını bırakınız” dedi ve sonra da bana

dönerek  şunları  söyledi:  “O  okuduğun  Âyet  sâdece  kâfirler

içindir. “Şübhesiz  ki  eğer  yeryüzünde ne varsa  hepsi  ve

onunla  birlikte  bir  misli  kâfirlerin  olsa  ve  onu  kıyamet

gününün   azabından   kendilerini   kurtarmak   için   fidye

olarak  verseler  yine  de  kendilerinden  kabul  olunmaz.

Onlar  için  elem  verici  bir  azâb  vardır.  Onlar  ateşten

çıkmayı isterler. Fakat çıkamazlar. Onlar için dâimi bir azâb

vardır”   (Mâide  s.  36-37)  Bundan   sonra   da   “Sen  Kur’ân

okumuyor  musun?”  diye  sordu.   “Okurum;  hattâ   Kur’ân’ı

tamamen ezberledim” dedim. Bunun  üzerine  şunları  söyledi:

“Peki    Allâhü   Te’âlâ,    Kur’ân-ı   Kerîm’de     “Gecenin       bir

kısmında kalk ve sana mahsûs bir fazlalık olmak  üzere

onunla  (Kur’ân’la)  namaz  kıl!  Râbb’inin  seni  övgüye

değer  bir  makama  (Makâm-ı   Mahmûd’a)  göndermesi

umulur”   (isrâ   s.  79)  buyurmuyor  mu?  işte  bu  Âyetteki

“Makâm-ı      Mahmûd”       şefaat    makamıdır.      Allâhü    Te’âlâ

günâhlarından  dolayı  bazı  kimseleri  dilediği  kadar  cehen-

nemde bırakacak ve  yine  dilediği bir zaman  da  oradan  çı-

karacaktır. Bu müddet zarfında da onlarla konuşmayacaktır”.

Bu hâdiseden sonra artık şefaati yalanlamaktan vazgeçtim.

Not:  Nebî  (s.a.v.)’e Mahsûs Faziletler serisinin bir sonraki

yazısı  17 Kasım tarihindedir.

(Muhammed Yûsuf Kandehlevf (r.h.), Hayatü’s-Sahâbe, 3.c, 323.S.)

GELECEKTEN HABER VERMEK

“Görülmeyeni bilen Allah, görülmeye kimseyi muttali

kılmaz (haberdâr etmez). Ancak peygamberlerden bildir-

mek istediği bunun dışındadır.” (Cins. 26-27) Yani gaybı yal-

nız AllâhüTe’âlâ bilir, gayba hiç kimseyi muttali kılmaz (gaybı

bildirmez). Ancak risâletine, peygamberliğine razı olup pey-

gamber tayin ettiklerine gaybından dilediklerini bildirir.

imran bin Husayn (r.a.)’den: Resûl-i Ekrem (s.a.v.) şöyle

buyurmuşlardır:  “Teşe’üm  eden  (uğursuz  sayan),  halkın

tuttuğu uğursuzluğa inanan, kehânette bulunan, kâhine

gidip sözlerine inanan, büyücülük yapan veya büyücüye

gidip ona inanan kimse bizden değildir. Her kim kâhine

gidip  söylediğine  inanırsa,  Muhammed  (s.a.v.)  üzerine

indirilmiş olan (Kur’ân)’ı inkâr etmiş olur.”

“Birşeyi uğursuz sayarak ihtiyâcından vazgeçen kişi,

şirke düşmüş olur.” (Tirmizt)

Birşeyi uğursuz saymak, ondan bir kötülük geleceğine

inanmak,  dinimizce   haramdır.   Bazıları baykuş  ötüşünü,

önünden  kara  kedi  geçmesini,  merdiven  altından  geçmeyi

uğursuzluk sayar. Hâlbuki Allah (c.c.) hiçbirşeyi uğursuzluk

üzerine yaratmamıştır. Herşeyde bir hikmet gizlemiştir.

Vasile b. el-Eska’ (r.a.)’den: Resûl-i Ekrem (s.a.v.) şöyle

buyurmuşlardır: “Her  kim  kâhine gelir  de  ondan  bir  şey

sorarsa kırk gün tevbesi kabul edilmez.  Şâyed kâhinin

söylediğine inanacak olursa kâfir olur.”

Yıldız ilminden yasak olan, ehlinin, geleceğe dâir olayları

bildiklerini iddia etmeleridir. Yıldızların seyrinden, birbirinden

uzaklaşıp  yaklaşmasından  yağmurun       yağmasını,     karın

düşmesini ve rüzgârın esmesini bilmeyi iddia etmeleri gibi.

Bu  rüzgârın  esmesi,  yağmurun  ve  karın  gerçek  yağacağı

zamanı ancak  Allâhü Te’âlâ  bilir.  Hiçbir  tecrübeye  dayan-

madan ve tahmin kabul edilmeden, mutlak surette şu saatte

yağacak diyen fâsıktır, küfre kadar gidebilir.

Not: Akâid serîsinin birsonraki yazısı 11 Aralık tarihindedir.

(ibn Hacerel-Heytemîf(r.h.), islâm’da Helâller ve Haramlar, 2.c, 320-321 .s.)

ESMÂÜ’LHÜSNÂ’DANER-REZZÂK(C.C)

Rızıkları  ve  r ızık  verdiği  varlıkları  yaratan,  r ızıklarını  onlara

ulaşt ıran, rızıklarla faydalanmalarını  temin eden hiç  şübhe yok ki

O’dur! Rızık iki kısımdır: Beden ve ruhun rızk ı.

Bât ınî  rızık,  marifetler  ve  keşiflerdir  ki  bunlar  kalbler  için  ha-

zırlanmış   en  şerefli  rızıklardır.  Çünkü   bunun  semeresi,   ebedî

hayâtt ır;  zahiri  olan  rızk ın  semeresi  ise  belirli  bir  zamana  kadar

bedenin kuvvetini sağlar. Bu iki rızık çeşidini yaratan ve erbabına

ulaşt ıran şübhe yok ki Allah (c.c.)’dur. Lâkin onu, dilediğine bolca

verir, dilediğine karşı da azaltır.

Bu  ismi  bilen  kul,  bununla  Rabb’ine  duâ  etmeli  ve  ibâdet

etmelidir,  ibâdet  etmenin  edeplerinden  biri  de,  kulun  istediği  ve

ihtiyâç  duyduğu her şey için Rabb’ine yönelip O’na duâ  etmesidir.

Hz.  Mûsâ  (a.s.)  Allah’tan,  makamların  en  üstünü  olan  “Rabb’i

görme”yi  istemiş  ve  şöyle  duâ  etmiştir:  “Rabb’im,  bana  kendini

göster, sana bakayım.” (A’raf s. 143) Bir başka zaman acıktığında

Rabb’inden   ekmek   istemiş   ve   şöyle   duâ   etmiştir:   “Rabb’im,

doğrusu  bana  indirdiğin  her  hayra  muhtacım.”  (Kasas  s.  24)

Böylece Mûsâ  (a.s.) hem en değerli ve en üstün olanı, hem de en

basit olanı  Mevlâ’sından istemiş  ve bunun için kendisine yalvarıp

duâ etmiştir.

Kul,   Allâh’dan   başkasından   rızık   beklememeli,   bu   konuda

O’ndan     başkasına      dayanıp     güvenmemelidir.       Hatim     el-Esam

(k.s.)’dan şöyle bir olay nakledilir. Bir adam Hatim el-Esam (k.s.)’a:

“Nereden yiyorsun?” dedi. Hatim (k.s.): “O’nun hazinesinden.” diye

cevâb verdi. Adam: “Sana gökten ekmek mi yağıyor?” dedi. Hatim

(k.s.):  “Eğer  yeryüzü  O’nun  olmasaydı  gökten  yağdırırdı.”  dedi.

Adam:     “Sizler   sözleri    hep    tevil  ediyorsunuz.”      dedi.   Hatim:

“Biliyorsun  ki  gökten  sâdece  sözler  iner.”  dedi.  Adam:  “Seninle

mücadele edecek gücüm yok.” deyince Hatim (k.s.): “Çünkü  bât ıl,

hakka karşı duramaz.” dedi.

Bu ism-i Şerîf’i kişi günde üç yüz on beşer (315) kere beş gün

zikreylese  dünyevî  haceti  gerçekleşir.  21  gün  yemeklerden  önce

okusa zihni açılır, fehmi kuvvetlenir.

Not: Ashâb-ı Kirâm’ın ahlâkı serisinin bir sonraki yazısı

(Kurtubi, Esmaül Hüsnâ, 178.s., imam-ı Gazali, Esmaül Hüsnâ, 94.s.)

EHL-İ KİTÂB’IN DURUMU

Allâhü  Te’âlâ  Hz.  Muhammed  (s.a.v.)’in  getirdiği  islâm

Dînine ters düşen her Dîni reddetmiş  ve mensûbları  dinlerini

yaşasalar bile o dinlerin kendi indinde makbul olmayıp redde-

dilmiş  olduğunu belirtmiştir.  Çünkü  son Peygamber (s.a.v.)’in

gelmesiyle bütün dinler son bulmuştur. Allâhü Te’âlâ islâm’ın

dışındaki  dinleri  kesinlikle  kabul  etmeyeceğini  ifâde  ederek

şöyle buyururlar: “Her kim İslâm’dan başka bir din ararsa

asla kabul edilmez ve o, âhirette hüsrana uğrayanlardan

0İur.”(Â I-İİmrâns.85)

“Kendilerine   kitâb   verilenlerden   oldukları   hâlde,

Allah’a  da  âhiret  gününe  de îmân  etmeyen,  Allah’ın  ve

Resûlü’nün haram kıldığını haram tanımayan, hakk dinini

(İslâm’ı)  din  olarak  benimsemeyen  kimselerle  zelil  bir

vaziyette tam bir itaatle, cizye verinceye kadar savaşın”

(Tsvbss. 29)

“Gerek ehl-i kitâbtan, gerek müşriklerden olan kâfirler,

hem de devamlı  kalmak üzere cehennem ateşindedirler.

Onlar bütün yaratıkların en şerlisidirler” (Beyyine s. 6)

Allâhü Te’âlâ yahûdî ve hıristiyanların inançlarını terk ede-

rek  islâm  Dînine  girmemeleri  durumunda  cehenneme  gire-

ceklerine hükmetmiştir. Hz. Peygamber (s.a.v.), hak dîne tâbi

olup, kendisinin peygamberliğine ve getirdiği kitaba îmân et-

medikçe onların cehennemlik olduğunu açıklamıştır. O hâlde

kendi aklımıza göre hüküm vererek yahûdî  ve hıristiyanların

cennete gireceğini söylememiz ve Kitâb ve Sünnete muhalefet

etmemiz  kesinlikle  caiz  değildir.  Bütün  insanların  cennete

girmesini  arzu  edebiliriz  ancak  cennetin  anahtarları  ne  biz

Müslümanların elindedir ne de keşiş ve ruhbanların elindedir.

Allâhü  Te’âlâ  Hz. Peygamber (s.a.v.)’e muhalefeti gazâb ve

öfkesine sebeb saym ıştır:  “O’nun (Peygamber’in)  emrine

aykırı  hareket edenler, başlarına bir belânın gelmesinden

veya can  yakıcı  bir azaba uğramaktan sakınsınlar.”  (Nûr

s.63) Hz. Peygamber (s.a.v.)’in emrine aykırı  hareket edenler

bile böyle anlatılmış  iken ona hiç  inanmayan ve Allah azze ve

celle’den getirdiklerine tâbi olmayanların durumu nasıl olur?

ESMÂÜ’LHÜSNÂ’DANEL-VEHHÂB(C.C)

“Türlü türlü nimetleri dâima veren, nimetinin arkası

kesilmeyen.”

Bu  mübarek  isim,  bize  hîbe  edilen  nîmetlerin  gerçek

sahibinin Allâhü Te’âlâ olduğunu ihtar etmektedir. O kadar

ki gökler dolusu nimet yeryüzüne akarken bu Mü’min,  bu

kâfir,  bu  münafık,  bu  zâlim  denilmez.  Cihan  toprağında

mekân tutan herkese Allah (c.c.)’nun bahşişi ulaşır.

Çok kere insanlar nimetlerin içinde yüzerler de farkında

olmazlar. Hiçbir şey ödemeden bunca nimete mazhar olan

insan artık nimetin şükrünü  îfâ  etmezse,  ona  insan sıfat ı

nasıl lâyık olur? Biz bu kadarcık nimetle de kalacak değiliz.

Allah’ ın bir de Mü’minlere âhirette vereceği nimetler vardır

ki onların sonu yoktur ve sayıya hesaba gelmez. O hâlde

rabbimizin bir Âyeti ile soralım:

“Ey  İnsan! O (lûtf-ü) keremi bol rabbine karşı  seni

aldatan ne?” (infıtar s. 6)

Her  Müslüman  Yüce  Allah’ın  gerçek  hibe  ve  bağış

sahibi  olduğunu  bilmeli,  O’nun  mutlak  Vehhâb  olduğuna

inanmalıdır. Hangi yönden, hangi hâlde, helal veya haram,

bir sebebe bağlı veya sebebsiz olarak kula ulaşan her şey

Allah’ ın bir hîbesi, bağışı ve vergisidir. O, dilerse hîbe ettiği

bütün şeyleri çekip alır, dilerse bırakır.

Her Müslüman, bu üstün niteliği kazanmaya çalışmalı,

insanlara ve diğer varlıklara dünyevîveyâ  uhrevîbir karşılık

beklemeksizin hîbe ve bağışlarda bulunmalıdır. Şu Âyet bu

üstün niteliğe işaret etmektedir:  “Ey îmân  edenler,  rükû

edin, secdeye varın, Rabb’inize ibâdet edin ve hayır iş-

leyin, umulur ki kurtuluş bulursunuz.” (Haccs. 77)

Bu  ism-i  Şerîfi  günde  14  kere  zikreden  çok  mal  ve

makama  erişir.  Kuşluk  namazı  sonrasında  secde  edip

zikreden  dünyevî  murad  ve  faydasına  kavuşur.  (Kurtubi,

Not: Esmâü’l Hüsnâ serisinin bir sonraki yazısı 31 Ekim’dedir.

(Esmâü’l Hüsnâ,438.sj)

MÜ’MİNLER BİRBİRLERİNE KARŞI HOŞGÖRÜLÜ OLMALIDIR

Bazı    Müslümanlar      kendi    mezheblerinin      veya    mensubu

bulundukları   grubun  dışındakilerini  hoş   görmez  ve  dâima  her

konuda  kendi  güzellikleri  ve  doğrulukları  ile  övünürler,  islâm’ın

tanıdığı  hoşgörü ve müsamahanın yerine kör taassub alırlar. Hattâ

bazı  efdâl  (daha  iyi)  olmayan  şeyleri  efdâl  bilerek  hatalara  bile

sebebiyet verirler.

Yaz ın sıcağında bile ayağından mest çıkarmayan bazıları vard ır

ki   onun    gibi   mest    giymeyenlere      veya    onun    gibi   cübbeli

gezmeyenlere  hor  ve  başka  bir  nazarla  bakmaktadırlar.  Onlar

zannederler  ki  mest  üzerine  mest  etmek  daha  efdâldir.  Hâlbuki

durum tam zıddınadır. Aynı şekilde sözde Sünneti yerine getirmek

için   sakal   bırakırlar   ama   bırakılan   sakalın   Sünnetle   alakası

olmamaktadır.   Ya   da   sakal   bırakmanın   bugün   fitneye   sebeb

olabileceğini  ileri  sürerek  delilsiz  şahsi  yorumları  ile  bu  Sünneti

tamamen  terk  ederler.  Bununla  birlikte  sakall ıları  tenkîd  ederler.

Ayr ıca şeyhine mürîd olmayan veya grubuna mensûb bulunmayan

Müslümanları yoldan çıkmış gibi görmekte, islâm’a hizmet eden bir

alimi veya takva sahibi bir mü’mîn kardeşini sevmemekte ve onu

yabanc ı   gözüyle  görmektedirler.  Kitâb  okumak  istediği  zaman

kişilerin  sâdece  kendi  üstadlarının  veya  gruplarının  eserleri  ile

tanışmasını     ise  başka     kitâb  veya    eserleri   okumalarına     izin

verilmemesini veya okutulmak istenmemesini sağlar. Diğer değerli

ilmî  eserlere  karşı  bir  ilgisizliğe  sebebiyet  vermeleri,  şeyhlerinin,

üstadlarının veya efendilerinin görüş ve fetvalar ı zayıf olduğu hâlde

Ehl-i Sünnet ulemâsının tercîh ve fetvalarını  bir kenara iterekzayıf

ve  yanl ış  fetvalarla  amel  etmede  ısrarlı  davranmaları  hatanın  en

büyüğüdür.

Hattâ   bazı    Müslümanlar,      kendi   yapamadıkları      Sünnetler

başkaları taraf ından yapıldığında sanki yapılan Sünnet değil de bir

bid’at   imiş  gibi   k ınama   ve   tenkid   yağmuruna   tutarlar.   Pey-

gamberlerden      başka   hiçbir   kimsenin     masum   olmadığı,   Ehl-i

Sünnet’in   inancından   olduğu   hâlde,   bazı       safdil   Müslümanlar

üstâdlarını  masum sanmakta, câhil olmasına rağmen, onun hiçbir

zaman yanılmayacağına inanmaktadırlar.

Not:  islam  ahlâkı  serisinin  bir  sonraki  yazısı  30  Ekimdedir.

(Mehmed Çağlayan (r.h.), Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 17-18.s.)

1. PEYGAMBER (S.A.V.)’İ ZİYARETİN ÖNEMİ

Resûlullâh  (s.a.v.)  buyurdular  ki:  “Her  kim  benim  kabrimi

ziyaret ederse, ona şefaatim vâcib olur.” Bu Hadîs-i Şerîî’te Hz.

Peygamber (s.a.v.)’in kabrini ziyaret etmenin faziletine dâir büyük

bir işaret vardır. Kabrini ziyaret edene şefaatinin vâcib olmasından

daha üstün ve daha yüce bir fazîlet olabilir mi?

Ebû  Eyyûb el-Ensârî(r.a.)’den sahîh olarak rivayet edilmiştir ki

yüzünü  Hz. Peygamber (s.a.v.)’in kabrinin  üzerine koymasını  hoş

görmeyen  birisine:  “Ben  Resûlullâh  (s.a.v.)’e  geldim,  kerpiçlere

taşlara  gelmedim.”  demiştir.  Öyle  ise  kendisine  zulm  edip  günâh

işleyen  bir  kimsenin  Hz.  Peygamber  (s.a.v.)’in  kabrini  ziyaretin

yan ında Allah (c.c.)’dan bağışlanma dilemesi gerekir ki Resûlullâh

(s.a.v.) de onun  için bağışlanma dilesin. Âlimler ayrıca bu konuda

bizlere  ulaşan  Hadîsleri  de  delîl  göstermişlerdir  ki  genel  olarak

kabirlerin   ziyaret   edilmesinin   meşruluğu   ile   ilgili   Hadîsler   de

bunlardandır. Hz. Peygamber (s.a.v.) de bu genel hükme öncelikli

olarak dâhildir. O (s.a.v.)’in kabri kabirlerin efendisidir.

Hz.  Peygamber  (s.a.v.)’in  kabrini  ziyaret  etmenin  vâcib  ol-

duğunu  söyleyenler  de:  “Her  kim  hacc  yapar  da  beni  ziyaret

etmezse,   bana   karşı   kaba   davranmış   olur.”   Hadîs’ini  delîl

getirmişler  ve  Hz.  Peygamber  (s.a.v.)’e  karşı  kaba  davranmak

haramdır, öyle ise ziyaret vâcib olur, demişlerdir.

Hz.   Peygamber        (s.a.v.)’in   kabrini  ziyaret   etmenin   meşru

olduğunu söyleyenlerin dayanaklar ından biri de şudur: Her zaman

ülkelerin   uzaklığına   ve   mezheblerin   farklılığına   rağmen   hacc

maksadıyla   yola   çıkan   Müslümanlar   Hz.   Peygamber   (s.a.v.)’i

ziyaret  maksad ıyla  Medîne-i  Münevvere’ye  giderler  ve  bunu  en

fazîletli ibâdetlerden sayarlar. Hiç kimsenin de bunu hoş görmediği

nakledilmemiştir. Böylece bir icmâ oluşmuştur.

Hadîs-i  Şerîf:  “Kim  beni  ziyaret  ederse,  kıyamet  gününde

bana komşu olur.” “Hac edip kabrimi ziyaret eden kimse, beni

diri iken ziyaret etmiş gibi olur.”

Not: Nebi (s.a.v.)’e karşı  görevlerimiz serisinin bir sonraki

yazısı 29 Ekim’dedir.

(Eşref Alî et-Tehânevî (r.h.), Hadîslerle Hanefî Fıkhı, 8.c, 279-283.S.)

ALLAH KATINDA TEK DÎN İSLÂM’DIR

Allâhü  Te’âlâ’nın  Âdem  (a.s.)’dan  Hz.  Muhammed  (s.a.v.)’e

kadar, bütün peygamberleri teblîğ ile sorumlu tuttuğu din tektir. Adı

da  islâm’dır.  Aynı  dönemde,  aynı  bölgede  veya  farklı  bölgelerde

birden fazla peygamberin teblîğ  ile sorumlu olduğu din de tektir ve

islâm’dır.     Sonra       görevlendirilen      peygamberler,         önceki

peygamberlerin       şerîatlerinden,    uygulamalarından       bir   kısm ını

uygulamaya  devam  etmiş,  bir  kısm ını   yürürlükten  kaldırmışt ır.

Bütün     peygamberler      yaşadıkları,     görev    yaptıkları   dönemin

insanlarını,  toplumlarını  bir  sonraki  dönemin  yeni  tesis  edilecek

kurallarını  benimseyecek olgunluğa kavuşmaları  için eğitmişlerdir.

Dînin  adı  tek  olmakla  beraber,  Hz.  Muhammed  (s.a.v.)’e  kadar

peygamberler, içinde yetiştikleri ve yaşadıkları kavimlere dîni teblîğ

ile sorumlu olmuşlardır. Tebliğlerinin tevhid ile ilgili kısm ı  evrensel

olmakla  birlikte  görevleri  bölgeler,  kavimler  ve  zamanla  sınırlı

olmuştur. Bütün peygamberlere ve getirdiklerine îmân eden, kendi

Şerî’ât ında   onların   dönemine   âîd   hükümleri   tasdîk   eden   Hz.

Muhammed (s.a.v.) ile birlikte, din kemâle ermiştir. K ıyamete kadar

âlemşümul      (evrensel)    peygamberlik      görevi    Hz.   Muhammed

(s.a.v.)’dedir.  Önceki     peygamberlerin      dönemleri     sona    ermiş,

Şerî’âtları  yürürlükten   kald ırılmış,   ümmetleri,   Hz.    Muhammed

(s.a.v.)’in  teblîğe  memur  olduğu  dînin,  yani  islâm’ın,  Kur’ân’ın

muhatabı   olmuşlardır.   Çağımızın   insanı,   yürürlükten   kaldırılan

kanunların, geçerliliğinin olmadığını bilebilecek olgunluktadır.

“Doğrusu       Allah   indinde     din   İslâm’dır    (Allah   yanında

kendisinden razı  olunan ve insanları  saadete ulaştıracak olan

hakk  dî ninin  İslâm’dan  ibaret  olduğunda  şüb-he  yoktur.)  O

kitâb   verilenlerin   ihtilâf   etmeleri   ise,   sırf   kendilerine   ilim

geldikten sonra aralarındaki bağiyden / ihtirastandır. Her kim

de  Allah’ın  Âyetlerine  küfrederse,  şübhe  yok  ki  Allah  hesabı

serî  görendir.”  (Âl-,  imrâns.19)  Not:  Akâid  serisinin  bir  sonraki

yazısı 19 Ekim’dedir.

(Ahmet Tekin, Diyalogculara Kur’ân Dersi, 84-86.S.)

NEBİ (S.A.V.)’E İRTİHÂLİNDEN SONRA DA HAYATLARINDA OLDUĞU GİBİ TAZİM ETMEK ZORUNLUDUR

Ebû  ibrâhîm et-Tücîbî  der ki: “Yanında Hz. Peygamber (s.a.v.)

zikredildiği  veya  kendisi  zikrettiği  zaman,  O  (s.a.v.)’e  hürmet  ve

tâ’zim    eylemek,      O   (s.a.v.)’in   heybetinden      korkarak     bütün

hareketinden  kesilmek,  Resûlullâh  (s.a.v.)’in  katında  bulunduğu

zaman, kendisine nas ıl çekidüzen vermesi gerekiyordu ise, öylece

davranması her Mü’mine vâcibdir.”

imâm-ı  Mâlik  (r.h.)’a,  Ebû  Eyyûb  es-Sahtiyâni  (r.h.)  hakkında

sorulduğunda şöyle cevâb verdi: “Ben size hiçbir kimseden Hadîs

rivayet etmedim ki Ebû  Eyyub, ondan faziletli olmasın. O iki kere

haccetti.   Ben   ona   bakıyor,   düşünüyordum.   Ondan   hiçbir  şey

işitmedim. Ancak yanında Nebî-yi zîşân (s.a.v.) zikredildiği zaman,

öyle  ağlardı  ki  ben  ona  acırdım.  Kendisinde  Resûlullâh  (s.a.v.)’e

karşı  olan  hürmet  ve  ta’zîmi  gördükten  sonradır  ki  ondan  Hadîs

yazıp rivayet ettim.”

Mûs’âb b. Abdullah der ki: “imâm-ı  Mâlik’in yanında Resûlullâh

(s.a.v.) anıldığı  zaman,  öyle ağlardı  ki sırtı  bükülürdü. Hattâ  onun

bu hâli yanında oturanlara ağır gelirdi.

Ca’fer b. Muhammed (k.s.)’u (Hz. AİT (k.v.)’in torunu) gördüm.

Kendisi çok latîfe yapan ve  çok tebessüm eden (bir zât idi). Fakat

Resûlullâh  (s.a.v.)  yanında  anıldığı  zaman  yüzü  sapsarı  kesilirdi.

Ben  onun  abdestsiz  olarak  Resûlullâh  (s.a.v.)’den  Hadîs  rivayet

ettiğini görmedim. Resûlullâh (s.a.v.)’e hürmet etmek, hayât ında ve

sonrasında   birdir,   ibn   Şîrîn,   çok   tebessüm   ederdi.       Yanında

Resûlullâh (s.a.v.) anıldığı  zaman sükût eder, huşu’ içinde olurdu.

Abdurrahmân b. Mehdî, Resûlullâh (s.a.v.)’in Hadîsi okunduğu vakit

insanlara    sükût    etmelerini    emreder     ve;   “Ey   fmân     edenler!

Seslerinizi       Peygamber          (s.a.v.)’in      sesinden        yüksek

çıkarmayın.”) Hucûrats. 2) Âyet’ini okurdu.

Not:Nebî (s.a.v.)’e karşı görevlerimiz serisinin bir sonraki yazısı

6 Ekimdedir.

(Kadi İyâz, Şlfâ-I Şer/7, 427-428.S.)

Tezkiye-i nefiste en önemli düsturlardan biri de muhakkak

ki sâlih ve sâdıklarla beraber olmaktır. Ebû Mûsâ el-Eş’ârî (r.a.)

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizden şöyle rivayet eder: “İyi insanlarla

ve  kötü  kimselerle  oturanların  misâli  şöyledir:  Güzel  koku

satan  ile  körük  çeken  kimse  ile  beraber  oturmaya  benzer.

Güzel  koku  satan  ile  beraber  olan  onun  güzel  kokusundan

istifâde  eder  veya  alırsın,  körük  çekenle  beraber  olduğun

zaman da, ya kıvılcım elbiseni yakar veya onun kokusundan

rahatsız olursun.”

Kişi,   sevdiği   arkadaşının   Dînini   ve   karakterini   aldığı   gibi,

mahşerde      de   onunla     beraberdir.    Çünkü     Resûlullâh     (s.a.v.)

Efendimiz   şöyle   buyurmuşlardır:   “Kişi   sevdikleriyle   beraber

haşrolur (öldükten sonra diriltilir).”

iki  kişi  arasında  arkadaşlık  sebebiyle,  Allah  için  muhabbet

meydana geldiğinden, o muhabbetin kesilmemesi için, birbir-lerini

sık  sık  ziyaret  etmeleri  gerekir.  Bu  gerçeği  Resûlullâh  (s.a.v.)

Efendimiz şu Hadîsiyle ifâde buyurmuşlardır:  “Çok  ziyaret  et  ki,

sevginiz artsın.”

Ebû   Hüreyre  (r.a.),  Resûlullâh  (s.a.v.)  Efendimizden  şöyle

rivayet eder:  “Adamın  biri,  başka  bir  köyde  bulunan  dostunu

Allah rızâsı  için ziyarete çıktı. Allâhü  Te’âlâ  ziyaret edilen zâtı

köyün  girişine  bir  meleği  gözetmeye  memur  etti.  Ziyaretçi

köyün       girişine     geldiği    zaman,       melek      ona:     “Nereye

gidiyorsun?”   diye   sordu.   Ziyaretçi:   “Bu   köyde   benim   bir

dostum var, o dostumu ziyarete gidiyorum” dedi. Melek: “Ona

yapmış  olduğun  bir  iyiliğin  karşılığını  almak  mı  istiyorsun?”

deyince,  ziyaretçi:  “Öyle  bir  şey  yok,  ben  onu  yalnız  Allah

rızâsı   için   seviyorum”       dedi.    Melek:     “Ben    Allah’ın    sana

gönderdiği bir elçiyim. Şunu bildirmek için geldim: Sen, onu

Allah rızâsı için sevdiğinden, Allah da seni sevmiştir.”

ister bir yerde olsunlar, ister başka başka yerlerde olsunlar,

dostların birbirlerini ziyaret etmeleri Sünnettir. Nefsin temizlen-

mesi ve kötülüklerden arındırılması ebedî mutluluk ve kurtuluşa

sebebdir.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 194.s.)

ÎMÂNINIZI YENİLEYİNİZ

Peygamber  (sav.)  “Âhir  zamanda îmânı  muhafaza

etmek, kor ateşi elde tutmak kadar zor olacak. Kişi sa-

bah evden îmânlı çıkacak; akşam eve imansız gelecek,

akşam îmânlı  yatacak;  sabah imansız kalkacak.”  diye

buyurdular.

insanın en kıymetli cevheri îmânıdır. Bunu çok iyi koru-

mak gerekir.

Peygamberimiz (s.a.v.) Efendimiz buyurdular ki:

“Elbisenin eskidiği gibi îmân da yıpranır. Yenilenme-

si için Allâh’dan isteyiniz.” (Feyzüi Kadir, 2.c. 323*0

“Benden sonra karanlık gece parçaları  gibi fitneler

ortalığı  kaplayacaktır.  İnsan o zamanda Mümin olarak

sabahlar,  akşama  kâfir  olur.  Dî nlerini  dünyanın  fâni

olan az bir metâına satarlar.”

Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)  Efendimiz  her  zaman  şu  duayı

okurlardı:  “Ey  büyük  Allah’ım!  Kalbleri  çeviren  ancak

sensin. Kalbimi dî ninde sabit kıl…”

Ashâb-ı  Kiram (r.a.e.) bu duayı  işitince sorarlardı: “Ya

Resûlullâh! Sen de dönmekten korkuyor musun?”

Allah Resulü  (s.a.v.) şu cevâbı  verdi:  “Mekr-i ilâhiden

beni kim te’min eder? Çünkü, Hadîs-i kudsî de:

“İnsanların  kalbi Rahmanın  kudretindedir. Kalbleri

dilediği gibi çevirir” buyurulmuştur.”

Bu bakımdan îmân tazelemeye ihtiyâç vardır.

Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)  Efendimiz:  “îmânınızı  yenile-

yiniz  (tazeleyiniz)”  diye  buyurduklarında  Ashâb-ı  Kiram

(r.a.e.): “Yâ  Resûlallâh! îmânımızı  nasıl yenileyelim?” diye

sordular. Resûlullâh (s.a.v.) buyurdular ki:  “Lâ  ilâhe illallâh

sözünü çoğaltınız”

îmân ve nikâh tazelemek için yapılacak duâ şudur:

“Allâhümme        innî    ürîdü    en    üceddidel      îmâne

ve’n-nikâha       tecdfden       bikavli     lâ    ilahe     illallah

muhammedün Resûlullâh”

Not:Akâid serisinin bir sonraki yazısı 4 Ekim tarihindedir.

(Feyzü’l Kadir, 3.c.345.s.)

İNSAN BİR SÖZLE DİNDEN ÇIKABİLİR

Resûlullâh   (s.a.v.)   Efendimiz’in   getirdiği   dinde   haram

oldu-ğu  bilinenleri  helâl  bilmek  küfürdür.  Meselâ:  Şarab

içmenin, kız kardeş ve benzeri mahremlerle evlenmenin caiz

olduğu-nu iddia etmek, zaruret zamanları  dışında ve şer’î  bir

şekilde  kesilmeyen  hayvanların  eti,  kanı  ve  domuz  etinin

yenmesinin caiz olduğunu iddia etmek küfürdür.

Küfür  kelimesini  ve  sözünü,  konuşana  rızâ  göstermek

kasdıyla gülmek, onu doğrulamak ve te’yid etmek maksadıyla

alkışlamak     da    küfürdür.Harâm       bir  içkiyi  içerken,    zina

yapar-ken  Besmele-yi  Şerîf’i  okumak,  helâl olduğunu  iddia

ederek ve zaruret hâlleri dışında kıbleye yönelmeden namaz

kılmak veya  kasden  abdestsiz  olarak  namaza durmak, alay

etmek  kasdıyla  kâfir  olmayı  gerektiren  bir kelimeyi söylemek

inanma-dan söylenmiş olsa bile gene küfürdür.

Allah   (c.c.)’den   ve   merhametinden        tamam ıyla     ümid

kes-mek,   meselâ:   Allah   hiçbir   kuluna   merhamet   etmez

demek;  Allah   (c.c.)’nun   azabından   emîn   olmak,   meselâ:

İtaatkar olsun veya  âsî  olsun Allah hiçbir kulunu cehenneme

atmaz’ demek ve kıble ehlini tekfir etmek küfürdür.

Bu ve bunun benzeri konular Fıkıh kitâblarında delilleriyle

açıklanmıştır.  Zamanımızda  Fıkıh  kitâbları  kenara  itilip  bu

yolda araştırmalar da yapılmadığı  için, birinin ağzından çıkan

sözden veya giydiği elbiseden dolayı  küfürle itham edildiği bir

gerçektir. Halbuki  Müslümâna  kâfir  demek  bizzat  küfürdür.

Aynı şekilde Müslümânı  kâfir eden birçok söz ve davranışlar

da vardır ki sık sık söylenildiği ve yapıldığı  hâlde o kişi hâla

Müslüman olduğunu iddia eder.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 280-281)

KÜFÜRDEN VE ŞİRKTEN KORUNMAK İÇİN SABAH AKŞAM

OKUNACAK DUA

“Allâhümme innî e’ûzü bike en-üşrike ve ene a’lemü ve

estağfiruke limâ lâ a’lemü.” Türkçe Anlamı: Allah’ım! Bilerek

şirk koşmaktan Sana sığınırım. Bilmediklerim için de Senden mağfi-

ret dilerim.

(İbâdet Takvimi ve Dualar, s.203)

ESMÂÜ’L-HÜSNÂ’DANEL-ĞAFFÂR(C.C)

“Çok affedici ve (kullarının ayıblarını) örtücü.”

Bu mübarek isim bize, dağlar kadar büyük günahımız

olsa da, Allah’ın rahmetinden  ümîd kesmememizi  ihtar  et-

mektedir. Çünkü  hiç  bir günah ve suç, Allah’ın rahmetinden

büyük  olamaz.  Eğer  insanların  günahları  üstüne  bir  perde

çekilmemiş  olsaydı, belki sokağa âlemin içine çıkacak hali-

miz kalmazdı.

Beşer şaşar demişlerdir, insan günah işleyebilir ve hata

edebilir. Asıl olan günâh ve hatada  ısrar etmemek, hemen

Allâhü  Te’âlâ’nın dergâhına yüz tutup O’ndan mağfiret dile-

mektir. “Ben mahvoldum, artık Allah beni afvetmez” demek

hatanın  en  büyüğüdür.  Aklımızın  alamayacağı  büyüklükte

günah olsa bile Allah’ın rahmeti ve mağfireti hepsine yetişir.

Cenâb-ı  Kibriya’nın mağfiret sıfatı  bize gün görmemiş  incil-

erden daha parlak ümîdler bahşetmektedir.

Nebî-yi   Ekrem   (s.a.v.),     “Tevbe     eden     hiç   günah

işlememiş  gibidir!”  buyurmuşlardır.  Gönül  aynasının  kirl-

erini  tevbe  süngerinden  başka  silecek  bir  şey  de  yoktur.

Bedenimizi, elbisemizi su ile nasıl pak ve temiz ediyorsak,

manevî kirlerimizi de tevbe suyu ile gidermek lâzımdır.

Çirkinliklere   göz   yumup   da   ayıbına   muttali   olduğu

kişinin  iyiliklerinden  bahseden  kimse  bu  vasfı  üzerinde

taşır. Aşağıdaki rivayet bizim bu görüşümüze ne güzel  ışık

tutmaktadır:

Bir  defasında  îsâ  (a.s.)  havarileri  ile  birlikte  ölmüş  bir

köpeğin yanından geçerler. Havariler dayanamaz: “Bu leş  ne

fena kokuyor” derler. Hazreti îsâ (a.s.) bu sözü duyunca: (Bu-

nun gibi hâllerde insanların iyi taraflarını  anlatmak gerektiğini

öğretmek için) şöyle mukabelede bulunur: “Zavallı  hayvanın

ne güzel dişleri var.”

Bu ism-i Şerîf’i cuma namazı sonrasında 100 kerre zikre

denlerde mağfiret olunduğunun eserleri ortaya çıkar. Rızıkta

bereket, mal ve evlâdında meymenet bulmak isteyene günde

(70) kere (estağfirullâhe innehû kâne ğaffâran) virdi tav

siye Olunmuştur.                  (imâm-ı Gazali, Esmâü’l Hüsnâ, 89.s.)

Not:Esmâü’l Hüsnâ serisinin bir sonraki yazısı 23 Eylüldedir,

KABRİN SIKMASI

Âyet-i Kerîmede “Hernefis ölümü tadacaktır.” Duyu-

rulmaktadır. (Enbiyâ s. 35)

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz buyurdular ki: “Meyyit kabre

konulunca,  gök  gözlü,  siyah  renkli,  iki  melek  gelir.  Bunların

birine Münker, diğerine Nekir denir. Bunlar:

– Şu  adam  hakkında  ne  dersin  diye  sorarlar.  Mü’min  kişi

hayâtta iken dediği gibi şöyle cevâb verir:

–  Muhammed (s.a.v.), Aİlâh’ın kulu ve Resulüdür. Ben, îmân

ve ikrar ederim ki Allah dan başka ibâdete lâyık bir ilâh yoktur.

Muhammed (s.a.v.) de Allah’ın kulu ve Resulüdür.

Bu sual melekleri de: Biz senin dünyâda da, dilinle böyle

söyleyip,  kalbinle  de  tasdik  ettiğini  bilirdik,  derler.  Sonra  da

Mü’minin kabri yetmiş  zîrâ’ genişler. Sonra da bu geniş  saha

baştanbaşa   Mü’minin  şerefine   aydınlatılır.   Daha   sonra   da

Mü’mine:

– Artık uyu, rahat et, denilir. Bunun üzerine Mü’min

kişi: – Ben de gideyim, şu mes’ûd hayâtımı ehl-ü iyâlime

(aileme) haber vereyim, der. Melekler:

-Allah  seni  Kıyamet  gününde,  şu  mübarek  merkadın-dan

(kabrinden) diriltene kadar gelin ve güvey uykusu gibi uyu.  O

gelin ve güvey ki bunları aile halkının kendilerinden en sevimli

olanı uyandırır.

Eğer meyyit münafık bir kişi ise, meleklerin soruları-na:  –

Muhammed (s.a.v.) hakkında, hak Peygamber diyor-lardı. Ben

de  onlar  gibi  dedim.  Yoksa,  ben,  O  (s.a.v.)’in  ne  olduğunu

bilmiyorum, diye cevâb verir. Melekler de:

– Senin dünyâda böyle dediğini, şimdi de böyle diye-

ceğini biliyorduk, derler. Bunun üzerine arza (toprağa):

“Sık şu adamı” diye emrolunur. Yer de onu iyice sıkar.

Öyle bir hal ki vücudundaki kemikleri birbirine geçer.

Ve Allâhü te’âlâ bu münâfıkı, şu azâb ve mihnet (zorluk,

sıkıntı) çukurundan ba’sedene (diriltene) kadar bu azâb

devam eder. (Buhar,)

Not: Âhirete îmân serisinin bir sonraki yazısı 11 Ekım’dedır.

(Ali el-Kârî, Fıkh, Ekber Şerhi, 308-310.s)

İSLAM’IN KURALLARI HER ÇAĞDA GEÇERLİDİR

Biz   Müslümanlar   bu   topraklarda   bin   küsur   seneden   beri

yaşamaktayız.      Son    altm ış  yıl  müstesna,     bu    bin  yıl  içinde

kadınlarımız hep tesettürlü  olmuşlardır. Hanımlarımızın çoğunluğu

hâlâ  tesettürlüdür.  Tesettürlü  olmamak  târihî  ve  sosyolojik  bir

problemdir. Gelip geçici bir kültürel kopukluktur. Tesettür devamlılık

demektir, çıplaklık ise yabancılık ve dejenerasyon…

Kendi  arzularıyla  ve  kendi  tercîhleri  ile  örtünen  Müslüman

hanımlara mâni olmak zorbalıktır. Özgürlük çığırtkanları, sıkışt ıkları

zaman      baklayı    ağızlarından      çıkartıyor    ve    «Özgürlük      ile

çağdaşlıktan  birini  seçmek  zorunda  kalırsak,  çağdaşlığı  seçeriz»

diye açıkça itiraf ediyorlar. «Şecaat arz ederken merd-i kıbtî sirkatin

söyler. (Çingene yiğitliliğinden bahsederken hırsızl ıklarını anlatır.) »

Çağdaş      ne   demektir?   Çağdaş      evrensel   olmayan,      dâima

değişen, eskiyen, değerini yitiren geçici şeyler demektir. Bu asrın

başlarında borulu gramafonlar çok çağdaşt ı. Şimdi müzelik oldular,

ilk  otomobiller,  yapıldıkları   zaman  çağdaşt ı,  şimdi  artık  antika

oldular…  Bugün  çağdaş  denilerek  baş  üstünde  tutulan  bir  çok

kurumlar,  fikirler,  kavramlar,  prensipler  yarının  fosilleri  olacak,  ya

târihin çöplüğüne atılacak veya arşivine kaldırılacaktır.

As ıl   bağlanılması   gereken   değerler,   çağdaş   olanlar   değil,

evrensel  ve  mutlak  olanlardır.  Bunlar  hiç  eskimezler,  k ıymetlerini

her   zaman   muhafaza   ederler.   Çıplaklık   ve   özgürlük   perdesi

altındaki kölelik, çağdaş  aldatmacalardandır. Tesettür ise evrensel

ve izzet ve yücelik verici bir kurumdur.

Batı’da eskiden tesettür vardı. Sonradan çıplaklık, zina,

sapıklık, inkâr, sömürgecilik, ateizm, sarhoşluk ve saldırgan

lık üzerine şeytanî bir uygarlık kurdular. Bütün bu sapıklık ve

azgınlıkların üstüne de hürriyet ve kalkınma şalları örttüler.

Not: Muameleler serisinin bir sonraki yazısı  17 Ağustos’tadır.

(Fahrizâde İbrâhîm Midhat, Hicâb, s. 172-173 )

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MÜTEKEBBİR(C.C)

el-Mütekebbirism-İŞerîfini       anlam ı;    büyüklükte      eşi   benzeri

ol-mayan ve her hâdisede büyüklüğünü gösteren mânâsındadır.

el-Mütekebbir ism-i Şerîfi’ni Hüccet’ül-islâm imâm-ı Gazâlî (k.s.)

şöyle  açıklamışt ır:  “Mütekebbir,  kendi  zat ından  başka  bü-tün  her

şeyi küçük gören, büyüklük, üstünlük ve yüceliği yalnız kendisinde

gören; başkalarına, pâdişâhların tebaalarına baktığı gibi bakandır.

Eğer bu bak ış gerçek ve doğru ise gerçek tekeb-bür (büyüklenme)

budur. Böyle bakan, gerçek büyüklüğü hak etmiştir. Bu durum Yüce

Allâh’dan  başka  hiçbir  varlık  için  düşü-nülemez.  Zîrâ  bu  yalnız

O’nun  hakkıdır.  Eğer  bu  bakış  gerçek  değil  ve  büyüklük  yalnız

kendisine  ait  değilse,  bu  durumda  bü-yüklük  iddiası  geçersiz  ve

bât ıldır.  Böyle  bir  bak ış  yasaklanm ış  ve  kötülenmiştir.  Kudsîbir

Hadîs’te Allah (c.c.) şöyle buyurmuş-lardır: “Büyüklük ridam (dış

elbise),  yücelik  ise  izârımdır  (iç  elbise).  Bu  ikisinden  biri

üzerinde benimle çekişeni ateşe atarım.” Bu durum, büyüklük ve

yüceliğin Allah’ın kemal sıfat-larından olduğunu ortaya koymaktadır.

Diğer varlıkların bu sı-fatlara sâhib olduklarını iddia etmeleri, gerçek

dışıdır.   Böyle   bir   iddia   onlar ın   eksikliğini   ve   haddi   aşt ıklarını

gösterir.”

Bu ism-i Şerîfin hükmünce insan çalışıp çabalamalı. Bü-yük bir

insan  olmalı  fakat  hiç  bir  zaman  büyük  görünmemeli-dir.  Çünkü

kendini  bilen  büyüklenmez.  Büyüklük  ancak  Allah’ın  şânındandır.

O’nun   sıfat ını   mahlûklar   takınamâz,   tak ınırsa   hadlerini   aşmış

olurlar. Böyle kimselerin cezas ı  da  çetin olur. Bu hikmetten  ötürü

kibrin düşman Yüce Allâh’dır. Allah (c.c.) ki-birlenenleri hor ve hakir,

rezîl  ve  rüsvây  bir  hâle  getirir.  Haddini  gözetenleri  de  bilâkis

yükseltir.

el-Mütekebbir ism-i Şerîfini zikredenlerin d ış görünüşlerinde ve

sîretlerinde heybet ve bereket meydana gelir, izdivaç gece-sinin

öncesinde on kere zikreden güzel evlâd sahibi olur. Not: Esmâü’l

Hüsnâ serisinin bir sonraki yazısı 9 Ağustos’tadır.

(Hüccetü’l İslâm İmâm-ı Gazali (k.s.), Esmâü’l-Hüsna s.81 -82)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-CEBBÂR (C.C.)

el-Cebbâr ism-i Şerîfi’nin anlam ı, kullarının işlerini yoluna koyan,

kırılanları onaran, eksikleri tamamlayan, dilediğini zorla yaptırmağa

muktedir  olan  mânasındadır.  ism-i  Şerîf  cebir  maddesindendir.

Cebir,  kırık  kemiği  sarıp  bitiştirmek,  eksiği  bütünlemek  manâsına

geldiği gibi icbar etmek yani zorla iş gördürmek ma’nâsına da gelir.

Allâhü  Te’âlâ  Câbirdir,  Cebbardır,  kırılanları  onarır,  eksikleri

tamamlar,  her  türlü   perişanlıkları  düzeltir,  yoluna  koyar,  ikinci

manâya göre Allâhü  Te’âlâ  Cebbardır, ceberut sahibidir. Kâinatın

her   noktasında   ve   her  şey   üzerinde   dilediği   gibi   yaptırmağa

muktedirdir; hüküm ve iradesine karşı gelinme ihtimâli yoktur.

Her   şey   üzerinde   Allâhü     Te’âlâ’nın   cebbâriyeti   hâkimdir.

Başından   sonuna   kadar   yaratacağı   bütün   mahlûkât,   bunların

cinsleri,  çeşitleri,  sınıflar ı,  varlığı,  müddeti  ve  bu  müddet  içinde

görüp geçireceği bütün hâller üzerinde Allah’ ın cebbâriyeti, emir ve

irâdesi   hâkimdir.   Her   mahlûkun   hayât   şartları   ve   bu   âlemde

göreceği iş, yapacağı vazîfe Allâhü Te’âlâ taraf ından ta’yin edilmiş,

sınırları  çizilmiştir.  Her  mahlûk  ister  istemez  bu  sınırlar  içinde

yürümek ve bu vazîfeleri  yapmak mecburiyetindedir.  Meselâ; Arz

“Ben  artık  dönemeyeceğim”  güneş,  “Ben  artık  doğamayacağım”

diyemez.  Allah’ın  Cebbar  ismini,  “kırıkları  tedavi  eden,  kullar ının

işlerini  düzelten”  olarak  bilen  kimse,  Allah  ile  arasını  düzeltmeye

çalışır.  O’na  ulaşmak  ve  hoşnudluğunu  kazanmak  için  Rabbi’ne

yönelir. Bu ismi; “mağlup eden, üstün ve güçlü” anlamında anlayan

kimse ise, nefsinin arzu ve isteklerini yerine getirmeyerek, düşmanı

olan şeytân ve nefse karşı üstün gelmeye çalışır. Böylece Allah’ ın

rızâsını nail olur.

el-Cebbâr ism-i Şerifini kırk gün 211 kere okuyan zulme maruz

olsa  selâmet  bulur.  Mahbûs  ve  esir  ise  kurtulur  ve  her  murad ı

gerçekleşir.

(Esmâü’l Hüsnâ Şerhi, 54-56.S)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MÜHEYMİN (C.C.)

el-Müheymin ism-i Şerîfi’nin anlamı; görüp gözeten, her

şeye şâhid olan, koruyan ma’nâsındadır.

Ebû  Süleyman  el-Müheymin  ism-i  Şerîfini  şöyle  açık-

lamıştır:  “Müheymin,  kullarının  sözlerine  ve  fiillerine  şâhid

olandır. Şu Âyet bu anlama işaret etmektedir: “Senin içinde

olduğun herhangi bir durum, onun hakkında Kur’ân’dan

okuduğun herhangi bir şey ve sizin işlediğiniz herhangi

bir   iş   yoktur   ki   ona   (iyice)   daldığınızda,   biz   sizin

üzeri-nizde şâhidler durmuş  olmayalım. Yerde ve gökte

zerre  ağırlığınca  hiç  birşey  Rabbinden  uzakta  (saklı)

kalmaz.”

(Yunus s. 61)

Allâhü  Te’âlâ  âlemlerin Rabbidir. Melekler, insanlar, cinler,

güneş, ay ve yıldızlar hep O’nun mahlûkudur ve hepsini gö-

rüp gözeten, koruyan ve yetiştirip varacağı noktaya ulaştıran

elbet sâdece Cenâb-ı Hakk’tır.

Hiçbir  varlık,  hiçbir  zerre,  hiçbir  lâhza  O’nun  lütuf  ve

kereminden,  kayıdsız ve ihsanından uzak  değildir. Eğer  O

Zât-ı Zülcelâl, bir an için âlemi başıboş  bırakacak olsa bütün

nizâm altüst olur, dağlar toz halinde göklere uçar ve hiçbir

kimsede, hiçbir varlıkta hayât eseri kalmaz.

Bu ismi bilen her Müslüman Allah’ı gönülden tasdîk etmeli,

O’nun  indirdiği  her  şeye  içtenlikle  inanmalıdır.  Dâima  O’nun

adını  zikrederek  kalbini  huzur  ve  güvene  kavuşturmalıdır.

isyan edip günah işleyeceğine, O’nun her dâim gördüğünü

hatırlayıp O’ndan haya etmeli ve O’nun cezalandırmasından

korkmalıdır.  O’nun  afvını,  lütuf  ve  ihsanını  ümîd  etmelidir.

Çünkü  bir kimse, yedi kat yerin altına gizlense de yine o her

şeyi görür çünkü  bizzat Allâhü Te’âlâ  buyuruyor ki: “Nerede

olsanız  O  sizinle  beraberdir.  Allah  bütün  yaptıklarınızı

görendir.” (Hadîds. 4) el-Müheymin ism-i Şerîf’i 135 kere sâlih

ve  kâmil  bir  lisan  ile  söylenirse,  kişi  maksadına  nail  olur.

Not:Esmaü’l Hüsnâ serisinin bir sonraki yazısı 25 Haziran’dadır

(Esmâü’l Hüsnâ Şerhi s.93-94)

SAHABE (R.A.E.) NEBİ (S.A.V.)’İN HER ŞEYİYLE BEREKETLENİRLERDİ

İBİze Amr b. el- As (r.a.) anlat ır. “Resûlullâh (s.a.v.) ‘den

bana  daha  sevgili  ve  benim  gözüme  ondan  daha  büyük

gözü-ken hiçbir şey yok idi. Ona olan hürmet ve tazimimden

dolayı  kendilerini  tam  mânası  ile  süzüp  bakamazdım.  Eğer

O’nu  tarif  etmem  benden  istense  ben  O’nu  vasfedemem.

Çünkü O’na tam ve doya doya bakamadım.”

Ashâb  (r.a.e.)’in  Resûlullâh  (s.a.v.)’e  olan  hürmet  ve

ta’zîmi ifâde eden sayılamayacak kadar çok hususu var-dır.

Bazıları   şunlardır:  Peygamber   (s.a.v.)   her   abdest   aldığı

zaman onun abdest suyunun artığını  alabilmek için Sahabe

birbirlerine    zarar     verircesine      koşuşurlardı.      Mübarek

beden-lerinden  bir  saç  düşmeye  görsün,  onu  kapmak  için

hemen koşuşmaya başlarlardı. Herhangi bir emir verdiğinde,

Ashâb  (r.a.e.),  verilen  emri  hiçbir  tereddüd  göstermeden

yerine   geti-rirdi.   Resûlullâh   (s.a.v.)   konuşmaya   başladığı

zaman  hemen  seslerini  keser,  O  (s.a.v.)’in  sözlerine  kulak

kesilirlerdi.  Enes     (r.a.)’den  rivayetle:   Resûlullâh     (s.a.v.)

içlerinde Hz. Ebû  Bekir ve Hz. Ömer (r.a.e.)’in de bulunduğu

meclislerinde   otururlar-ken,   Ensâr   ve   Muhacirden   oluşan

Sahâbe’nin yanına çıkage-lirdi. Ebû Bekir ve Ömer (r.a.e.)’den

başkası   Sahâbeler’den   hiçbiri   başını   kaldırıp   Resûlullâh

(s.a.v.)’e bakamazdı. Ebû Bekir ile Ömer (r.a.e.), Resûlullâh

(s.a.v.)’e  bakıp  tebessüm  ederler,  Resûlullâh  (s.a.v.)  de

onlara bakıp tebessüm bu-yururlarlardı. Usâme b. Şerîk diyor

ki:   Resûlullâh   (s.a.v.)’in   Ashabı,   etrafını   öyle   çevreleyip

oturuyorlardı ki sanki başla-rında kuş konup kaçacakmış gibi

başlarını kıpırdatmıyorlar-dı. Enes (r.a.)’den rivayet edilmiştir:

Yemin  ederim  ki  berber,  Peygamber  (s.a.v.)’in  başını  tıraş

ediyordu. Ashâb-ı  Kiram (r.a.e.), Resûlullâh (s.a.v.)’in etrafını

sarmış, şerefli sakalları-nın yere düşmemesine  çalıştıklarını,

hattâ    saçından     her    kılın  avuçlarının     içine   düşmesini

arzuladıklarını gördüm.

Not: Ashâb-ı Kirâm’ın yüce ahlâkı serisinin bir sonraki yazısı 5Haziran’dadır.

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-KUDDÛS (C.C.) – ES-SELÂM (C.C.)

Kurtubî  de  der  ki:  “Kuddûs,  her  türlü  eksiklik  ve  noksanlıktan

uzak olan,  her türlü  kusurdan temiz olan demektir.” O, kendisine

yak ışmayan her türlü  ayıptan uzak ve temiz olandır. Bu ismi bilen

her    Müslüman      dâima     Allah’ı   yüceltmeli    ve    O’nu    her   türlü

noksanlıktan      tenzîh   etmelidir.   Sonra     da   bütün    haramlardan,

mekruhlardan, şübheli şeylerden ve yararsız mubahlardan kendisini

arındırıp    temizlemeli     ve   Mevlâ’sına      ibâdet   etmekle     meşgul

olmalıdır. Ruhunu ve bedenini, maddî zevklerden arındırmalı, bu tür

şeylere   önem   vermemelidir.   Kendisi   için   yararlı        olan   ilimleri

öğrenmeye  ve  güzel  ahlâkî  davranışlar  kazanmaya  çalışmalıdır.

Beden ve ruhu arındırmanın yolu, Allah’ı  tan ımak ve yararlı  ilimler

öğrenip onunla amel etmektir.

el-KuddÛs ism-i Şerîfini günde yüz yetmiş  dört kere zikretmek

insanın ahlâkının güzelleşmesine sebeb olur.

es-Selâm ism-i Şerîfi, kullar ını  tehlikelerden selâmete çıkaran,

her çeşit arıza ve hâdiselerden salim k ılan manasındadır. es-Selâm

ism-i  Şerîfinin  bir  tecellîsi  de  âhirette  Mü’mînlere,  ve  Allah’ın

dostlarına olacaktır. Yüce Allah sevdiği kullarını selâmetle cennete

koyacak ve onlara selâm verecektir.

Peygamberimiz (s.a.v.) buyuruyorlar ki: “Cennet ehli zevk ve

safa içinde eğlendikleri birsırada onlara bir nûr doğar, yayılır.

Başlarını  kaldırınca üzerlerinden Rablerinin kendilerine tecelli

ettiğini  görürler.  O  sırada  Allâh’dan:  Selâm  size  ey  cennet

ehli!” diye nida gelir. Allah’ın cemalini seyrettikleri müddetçe

tecellî  kalkıncaya  kadar  içinde  bulundukları  nimetlerden  hiç

birine iltifat etmezler. Sonra da onlara Allâhü Te’âlâ’nın nuru ve

bereketi kalır.” (ibn-i Mâce.

st-tsrğîb vs’tsrhîb)

es-Selâm  ism-i  Şerîfini  her  gün  131  kere  zikredeninin  kalbi

selim olur. Ve eceli gelmedikçe bir hastaya okunursa selâmet bulur.

NotEsmâü’l  Hüsnâ  serisinin  bir  sonraki  yazısı  9  Mayıs’tadır.

(Kurtûbî, Esmâü’l-Hüsnâ, s.329-332; Esmam Hüsnâ Şerhi, 86-SO.s)

KISASTA HAYAT VARDIR

Kur’ân-ı  Kerîm’deki  Bakara  Sûresinin  275.  Âyeti’nde

Allâhü     Te’âlâ:     “Kısasta      size    için     hayât     vardır.”

buyur-maktadır.         Kısas,     cana      kıymak,      organlardaki

tahribatlar  ve  yaralanmalarda,  aynı  eşitlik  ve  benzerlik

olması şartıyla gerekenin yapılmasıdır.

Bu  Âyet’te  kısas  hükümde  büyük  bir  hayât  olduğu

belir-tilmiştir. Çünkü  islâm’dan önce, bir kişi öldürüldüğü  için

kan  dâvası  güdülüyor  ve  öldürülen  bir  kişi  için,  büyük  bir

cemâat      öldürülüyordu.      Böylece      fitne   yayılıyor    ve   iki

kabîlenin arasında  bir sürü  karışıklıklar oluyordu. Emniyet

ve  güvenden  bir  eser  kalmıyordu,  islâm,  kısas  hükmünü

getirince      artık     hayât      emniyete       kavuştu.       Çünkü

öldürüleceğini  bilen  bir  kimse,  artık  kimseyi  öldürmeye

yanaşmıyordu. Katilin  öldürüldüğünü  gören kimseler, böyle

bir  şey  yapmaktan  çekini-yorlardı.  Böylece  kısas  iki  veya

daha fazla insanın hayâtta kalmasına sebeb oluyordu.

“Kısasta  hayât  vardır”  ifâdesi gerçekten son derece

fasîh ve belîğ  bir ifâdedir.  Çünkü  herhangi bir şeyin, kendi

zıddı  olan başka bir şeyin kaynağı  yapılması, son derece

anlamlıdır. Zîrâ  birbirine zıt olan iki  şeyden birinin varlığı,

diğerinin yokluğunu îcâb ettirir. Kısas, hayâtı  ortadan kal-

dırdığı  için  ona  zıddır.  Burada  ise,  tıpkı  bir  zarf  gibi  ona

sığı-nak    yapılmıştır.    Kısasın     hayâtı    koruduğuna       işaret

edilmiştir. Böylece bir şeyin, kendisine zıt olan diğer bir şeye

koruyu-cu  olması,  son  derece  ince,  güzel  ve  ilginç  bir

nüktedir.

Bu Âyet-i Kerîme’de, öldürmekten sakındırma da vardır.

Diğer     kul   haklarına     nisbeten,      insanların    ilk   hesaba

çekilece-ği     şey    kan    hakkıdır.     Zîrâ   kul    hakkının     en

büyüklerinden biri de kan, yani insan öldürmektir. Nasıl ki

Allah    (c.c.)’nun    kullarının     üzerindeki     diğer    haklarına

nisbetle  kulu  ilk  hesaba  çekeceği  hakkın  namaz  olması

gibi.

(ismâîl Hakkı Bursevî Hazretleri, Rûhu’l-Beyân Tefsiri, 2.c, 293-304.s)

İSLÂM CEZA HUKUKUNUN HİKMETLERİ

islâm Ceza Hukukunda cezalandırma hakkı, Ulü’l-emr denilen

devlet reisi veya naibine âiddir. Şahsîöc alma yasaktır. Hatta şahsî

hak olan kısası, hak sahibi kendisi infaz etse, hakkını aşmamış olsa

bile ta’zîr cezası (üst sınırı  belirlenerek hâkimin takdirine bırakılmış

cezalar) ile cezalandırılabilir.

islâm   Hukuku,   insanları     doğru    yola   sevketmek,   ferdlerin

kurtuluş  yollarını  sağlamak  amacını  güder.  Bunun  için  insanları

emir  ve  yasaklara  kendi  istekleriyle  uymaya  teşvîk  eder.  Dini

şuurlarını  uyarmaktan,  âhiret  gününü  hatırlatmaktan  yararlanır.

Fakat herkesin inancı aynı kuvvette değildir, inançlara hitâb etmek,

emirlere uymayı sağlamaya yetmez. Dünyevî cezalar da gerekir.

islâm  ceza  siyâsetinde,  cezayı  tâyin  eden  Allah  (c.c.)  ve  Hz.

Peygamber (s.a.v.) olduğundan bir bakıma cezalardaki asıl maksadı

tam  olarak  saptamak  mümkün  olmayabilir.  Ancak  Kur’ân’ın  bâzı

Âyet’leri,   Hadîs’ler   ve   cezaların   uygulanış   şekillerinden,   temel

düşünceleri     bulup   çıkarmak     mümkündür:       Öncelikle    cezadan

maksad   zulmetmek   veya   intikam   almak   değildir.   Allah   (c.c),

Peygamberleri  (a.s.)  insanlara  zulmetsinler  diye  değil,  âlemlere

rahmet olarak göndermiştir. Nitekim Kur’ân’da; “(Habî bim) onların

üzerine  musallat  (zorba)  bir  adam  değilsin”  (Ğâşiyes.  22)  ve;

“Onların  üstünde bir zorba değilsin sen”  (Kâf  s. 45) “Biz seni

(Habîbim) âlemlere (başka birşey için değil) ancak rahmet için

gönderdik”  (Enbiya  s.  107),  Âyetiyle  de  emredilenlerin  rahmete

sebeb  olduğu  açıklanmışt ır,  insanları  cehâlatten  kurtarma,  onlar ı

sapıklıktan doğru yola irşâd, yeryüzünü karışıklıklardan ve isyandan

kurtarmak, isyana teşvîk eden fiillerden alıkoymak ve hoşnûd olunan

fiillere sevk hususunda rahmet! Bu nedenle cezalar, Allah’ ın insanlar

hakkında iyilik murad etmesi nedeniyle ve halka acıdığından rahmet

olarak   konulmuştur.   Cezalar ın   konulmasında   genel   kötülükleri

önleme  düşüncesi  vardır.  Hukukçular  cezalarda  sosyal  faydanın

gözetildiğinde bileşirler.

(C.Aksit, Islan, Ceza Hukuku ve insani Esaslar,  s. 478)

YAPACAKLARIMIZIN EZELDE YAZILMASI İYİLİKLERİN TERKİNE NEDEN OLUR MU?

Herkese,  cennet   veya   cehennemden   hangisine   gi-

deceği  yazılmışsa  oraya  gitmek  için  gerekli  işler  ona ko-

laylaştırır.  Allâhü  Te’âlâ  herkesin  hangi  yolda  gideceğini

ezelde  bildiği  için  yazmıştır.  Cennetlik  kimseye  Cennete

gidecek amelleri yapmak kolay olur. O amelleri işler. Allâhü

Te’âlâ’nın  lûtfu  ile  işi  hayır  ile  son  bulur.  Cehennemlik

kimseye de, oraya gidecek işleri yapmak kolaylaşır. Onları

işler ve cehenneme gider.

Resûlullâh (s.a.v); “Çalışmayalım, alnımıza yazılanları

görürüz.”  diyenleri  çalışmaya,  kulluğun  gereklerini  yerine

getirmeye   teşvîk   etmişlerdir.   Burada   biri   diğerini   iptal

etmeyen   iki   husus   vardır.   Birincisi,   gizli   olan   Allâhü

Te’âlâ’nın    hükmüdür,      ikincisi,   zahirde    kulluk   vasfıdır.

Hakkında  yazılanı   bilemez.  Bunun  için  çalışıp  îmânın

hakîkatini elde eder. Bu sebeble Resûlullâh (s.a.v.) “amel

ediniz” buyurmuşlardır.

Resûlullâh  (sav):  “Dilediğiniz  ameli  yapınız!  Her

amel kişinin ezeldeki takdirine uygun olarak meyda-na

gelir. Ondan başka ameli yapmağa muktedir ola-maz.”

buyurmuşlardır.

Allâhü   Te’âlâ’nın   hükmü   muhakkak   meydana   gelir.

Hükmettiği şey bozulamaz. Âyet-i Celîle’de: “Biz her şeyi

şübhesiz      bir    takdir    ile   yarattık.”    (Kamer     s.   49)

buy-rulmaktadır.  Ahlâk,  dış  görünüş,  rızık,  hayır,  şer  ve

ecel Allah (C.c.)’nün takdîri iledir. Not: Akâid serisinin  bir sonraki

yazısı 28 Haziran tarihindedir.

(Seyyid Altzâde (r.h.), Ş/Vafü7 islâm, 22-23.S.)

Resûlullâh (s.a.v.) buyurdular ki: “Kul, hayrıyla, şer-

riyle kadere inanmadıkça, kendine (hayır ve serden)

isabet edecek şeyi atlatamayacağını, (hayır ve ser-

den) kaçacak olan şeyi de yakalayamayacağını bil-

medikçe îmân etmiş olmaz.” (Tirmizt, Kader, 10,  )

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MELİK(C.C)

Allah, gerçek mülk sahibidir. Onun bu sıfat ı, yücelik, büyük-lülük

ve  üstünlük sıfatlar ındandır. Her şeye hâkim olan, bütün işleri bir

düzen  içinde  yürütüp  idare  eden  O’dur.  Kulları  üzerinde  mutlak

tasarruf  sahibidir.  Emir  ve  yasaklar  koymak,  sonra  da  bunlara

uyanları   ödüllendirmek,   uymayanları   da   cezalandırmak   O’nun

hakkıdır. Yer ve gökler O’nundur. Bütün her şey O’nun mülküdür,

insanlar O’nun kuludurlar ve daima O’na muhtaçt ırlar.

Allah  bizim  tek  Rabbimiz,  Mâlikimiz  olduğuna  göre  sıkıntı  ve

musibet zamanlarında O’na sığınmaktan başka çaremiz yoktur. Bu

yüzden  sâdece  O’na  duâ  edilmeli,  yalnız  O’ndan  korkulmal ı  ve

yaln ız O’na güvenip dayan ılmalıdır.

el-Melik ism-i Şerifini her gün sabah namazı vaktinde yüz kere

okumak  kederi  giderir,  akşam  namazından  sonra  yüz  yirmi  defa

okumak ise zenginliğe vesile olur.

ESMÂ’ÜL HÜSNÂ’DAN

Yüce Allah şöyle buyurmaktad ır: “O, üstün ve güçlü  olandır,

hüküm ve hikmet sahibidir.” (ibrahim s. 4)

el-Aziz,  mağlup  edilemeyen  güçlü  demektir,  izzet,  galibiyet,

kuvvet,  yücelik  gibi  anlamlara  da  gelir.  Buna  göre  Aziz;  gücüne

erişilemeyen, güçlülükte eşi ve benzeri olmayandır.

Aziz  dilediğine  karar  veren  ve  uygulayandır.  O,  izzetinin  ek-

siksiz  ve  mükemmel  oluşuyla  kullarına  hükmeden  ve  bu  hükmü

onlar  üzerinde icra  edendir. Allah kullar ın kalblerini ve iradelerini

dilediği yöne çevirendir. Bu, O’nun üstünlük ve izzetinin mükemmel

oluşunu gösterir.  Zîrâ  Allah’tan  başka  hiç  kimsenin böyle bir  şey

yapmaya gücü yetmez.

istenilen neticelere kavuşmak için el-Azîz ism-i Şerifi varlıklı ve

yetkili  kimselerin  huzurunda  çok  çok  zikretmelidir.  Mülkünün  ve

saltanatının devamlı olmasını, devamlı zengin kalmayı ve bunlar ın

elden gitmesini önlemek isteyen mülk ve servet sâhibleri bu ismi bol

bol zikretmelidirler. el-Azîz ism-i Şerifini kırk gün boyunca sabahları

doksan  dört  kere  okumak  borçlardan  kurtulmayı  sağlar  ve  izzet

sahibi  olmaya  sebeb  olur.  Not:  Esmâ’ül  Hüsnâ  serisinin  bir

sonraki yazısı 15 Nisan tarihindedir.

(İmâm-, Gazali, Esmâü’l-Hüsnâ, 78-SO.s)

İMÂN BİR NASÎB MES’ELESİDİR

Peygamberimiz   (s.a.v.)  ölüm   döşeğindeki   amcasına

hitaben: “Ey  Amcam! Küçüklüğümden bu zamana kadar

beni himayeden geri kalmadın. Gel, o kelimeyi söyle de,

kıyamet gününde senin için şefaatçi olayım. Henüz fırsat

eldedir”  buyurdular. Ebû Tâlib ise, Peygamberimiz (s.a.v.)’in

bu husustaki arzu ve ısrarları karşısında:

“Ey kardeşimin oğlu! Allâhü Te’âlâ’ya yemîn ederim ki, in-

sanların, bana bunaklık atfetmelerinden, “Ölüm korkusundan

Müslüman oldu” diye kınamalarından emîn olup endişe etme-

seydim, istediğini yerine getirir, seni memnun ederdim!” dedi.

Ebû Tâlib son saatlerini yaşarken, Hazret-i Resûlullâh (s.a.v.)

yanında idiler. Müşrik ileri gelenlerinden Ebû Cehil ve bazıları

da oradaydı. Peygamberimiz (s.a.v.) son bir defa daha: “Ey

Amca! La ilahe illallah de de; Cenab-ı  Hakk katında sana

şefaat  edebileyim!”  diye  teklif  ettiler  fakat,  Ebû  Cehil  ve

arkadaşları:

“Ey Ebû Tâlib! Atalarının, Abdulmuttalib’in dîninden döne-

cek misin?” diye onu  önlemeye çalıştılar. Resûlullâh (s.a.v.),

müşriklerin  karşı  koymalarına  aldırış  etmeden,  amcasına

îmân telkîn etmeye devam ettiler. Kâfirlerde, mâni’ olma gay-

retlerinden geri durmadılar.

Neticede, Ebû Tâlib, tevhîd kelimesini söylemekten kaçın-

dı. Peygamberimiz (s.a.v.), îmâna davette devam ederlerken

Ebû Tâlib’in hâli birden değişti. Artık son nefeslerini veriyordu.

Bütün bunlar gösteriyor ki Cenâb-ı  Hakk’ın hidâyet etme-

diği kimse, Hakk yolu bulamaz ve ilâhî  lütfü olmadıkça; kimse,

bu devlet ve saadete nail olamaz! Nitekim Kasâs Sûresi’nin

56’ncı Âyet-i Kerîme’sinde meâlen: “Ey Resulüm! Doğru-

su sen, her sevdiğine hidâyet veremezsin. (Onu  İslâm’a

sokamazsın, ancak tebliğ  yaparsın). Fakat Allâhü  Te’âlâ,

dilediği  kimseye  hidâyet  verir  ve  hidâyete  kavuşacak

olanları; O, daha iyi bilir.” buyrulmaktadır.

(K. Nişâncızâde, Seydişehrî, A. Cevdet Paşa, İslâm Tarihi, 329-330.s)

EHL-İ SÜNNET ÂLİMLERİNE BÜTÜN ÜMMET TEŞEKKÜR BORÇLUDUR

Ehlî  Sünnet  âlimleri  Resûlullâh  (s.a.v.)  Efendimiz’in  getirmiş

olduğu islâm dîni ile ilgili; Kur’ân-ı  Kerîm, Hadîs, Kur’ân ve Hadîs

hafızları  müctehidler,  fakîhler  ve  bu  ilimlerle  ilgili  diğer  bilimleri

okuyan, yazan ve bu yolda yardımda bulunan bütün kimselerdir.

Onlar    Kur’ân    ve    Sünnetin     hükümlerini      öğreten     Kur’ân

hizmetçileridir.  Onların  bize  mîras  olarak  bıraktıkları   ilimler  ve

eserler  sayesinde, bilinmesi farz olan dînî  ve insanî  vecîbelerimizi

öğreniyor ve amel ediyoruz. Zîrâ  farzı  öğreten ilmi  öğrenmek farz,

vacibi öğreten ilmi öğrenmek vacip, sünneti öğreten ilmi öğrenmek

sünnettir. Bunun gibi haram, mekruh ve mubahı  öğreten ilimler de

aynı derecededir. Çünkü onlardan takva sâhibleri bulunanlar sürekli

Allah    (c.c.)’nun    kendilerine     öğrettikleriyle    amel     etmiş    ve

çevresindekilere  ve  daha  sonrakilere  de  bu  yüce  dînin  emir  ve

yasaklarını  öğretmeye  çaba sarfetmişlerdir.  Onlara hürmet  etmek

gerekir. Zîrâ Peygamber (s.a.v.) Efendimiz: “Bildiğiyle amel edene

Allah   bilmediğini   de   öğretir.”   Bir  başka  Hadîs-i  Şerifte  ise

“Âlimler,  nebilerin  vârisleridir”  buyurmuşlardır.  Nebîlerin  varisi

olan bu kimseler, insanların  en  üstünleridir. Onlar  Şerîât ı  sonraki

nesillere taşıyan kimselerdir.

Hiç birimiz imâm-ı A’zam Ebû Hanîfe, Mâlik bin Enes,

Muhammed bin idris eş-Şâfii, Ahmed bin Hanbel (r.a.e.) ve

onların mezheblerinde müçtehid olan ulemâ gibi Kitâb ve

Sünneti bilemediğimiz gibi onların mertebelerine de ulaşa-

mayız. Bu yüzden dînî konularda, Ehl-i Sünnet imamlarından

birisinin mezhebine mutlaka tâbi olmak zorundayız. Aklımıza

veya zayıf rivayetlere uyarak ahkam kesmemeliyiz, helaldir

veya haramd ır, Sünnettir veya bid’attır dememeliyiz, islâm

Âleminin büyük çoğunluğu Ehl-i Sünnet müçtehid âlimlerinin

yolu üzerinde birleşmiş ve Mezheblerinin hakkaniyeti üzerin

de ittifak etmiştir. Ehl-i Sünnet’in bu ittifakı icmâdır. icmânın

da şer’î delil olduğuna dâir kesin deliller çoktur. Not: Âkâid

serisinin bir sonraki yazısı 30Mart tarihindedir.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 164-189.s)

KURTULUŞA EREN TOPLULUK (FIRKA-YI NACİYE)

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’e: “Kurtuluşa eren topluluk

hangisidir?”   diye   sorulduğunda:  “Benim   ve   Ashabımın

bulunduğu  yola uyanlardır”  buyurmuşlardır. Saadet dev-

rinden günümüze kadar Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’in ve

Ashabı  (r.a.e.)’in yoluna tâbi olup, ayrılmamayı  hayâtlarının

temeline oturtan, Ashâb-ı  Kiram (r.a.e.)’e saygılı  davranıp

onlar  hakkında  küfür,  yalancılık  ve  adaletsizlik  gibi  çirkin

saldırıda    bulunmayanlar        ve    Peygamberimiz        (s.a.v.)’in:

“Ashabım yıldızlar gibidir, hangisine uyarsanız hidâyete

erersiniz”  buyruğuna sımsıkı  bağlı  bulunan, onun mübarek

Sünnetini bizlere  aktaran  Ashâb (r.a.e.)’ini  seven, îmân ve

adaletlerinden  şübhe  etmeyen  tek  fırka  Ehl-i  Sünnet  ve’l

Cemaat fırkasıdır. Bu sadâkat ve bağlılıklarından dolayı  on-

lara Hadîs ve Sünnet ehli denilmiştir. Bu topluluk  ümmetin

önce  gelenleri  hakkında  kötü  söz  söylemez.  Başta  Râşid

Halîfeler’e,  Ashâb-ı  Kiram  (r.a.e.)’in  Muhacir  ve  Ensârına,

Bedir  ve  Uhud  savaşına  katılıp  şehîd  ve  gâzî  olanlarına,

Rıdvan  Bey’atın’da  bulunanlara,  cennetle  müjdelenenlere,

Efendimiz  (s.a.v.)’in  muhterem  hanımlarına,  torunlarına  ve

diğer Ashâb (r.a.e)’e edeb ve terbiye dışı söz söylemedikleri

gibi söylenmesine de izin  vermezler, islâm’ın şeref timsâli

olan bu zatlara küfürle, yalancılıkla, adaletsizlikle ve benzeri

vasıflarla saldıranları  da kâfir, fâsık ve dinden çıkmış  kabul

ederler. Aynı şekilde Tâbiîn’e, Tebe-i Tâbiîn’e ve bu ümmetin

saygın  ve  sâlih  âlimlerine  asla  saygısızlık  etmezler.  Kıble

ehlini küfürle itham etmezler. Ancak bilerek küfrü  gerektiren

bir fiili veya sözü  sarfeden kişileri de kâfir kabul ederler. Bu

ümmetin îmânla âhirete intikal edenlerini dâima hayırla yâd

eder ve bunu vâcib kabul ederler.

Cenâb-ı     Hakk   Kur’ân-ı      Kerîm’in   bir   çok   Âyet’inde

Resûlullâh (s.a.v.)’in Ashâb’ını övmüştür: “Ey Resulüm iyi-

liği emreder, fenalıktan alıkorsunuz ve Allah’a imanınızda

devam edersiniz..” (Ali imrans. 110)

Bu Âyet’in işaret ettiği gibi, Ashâb-ı  Kirâm’ın bu ümmetin

en iyileri ve en hayırlıları olduğunda şübhe yoktur.

(Mehmed Çağlayan”Ehl-i Sünnet ve Akaidi, 8.s)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ER-RAHMÂN (C.C.) ve ER-RAHİM (C.C)

er-Rahmân ve er-Rahîm isimleri aynı kökten türemiştir. Her ikisi

de mübalağa ifâde eder. Ancak Rahmân’ın mübalağası  Rahîm’den

daha fazladır. Rahman daha genel, Rahîm daha özeldir. Rahman

ve Rahîm isimleri, Yüce Allah’ın büyük ve geniş  merhamet sahibi

olduğunu gösterir. Öyle ki, O’nun merhameti her  şeyi kuşatmış ve

bütün  canlıları  kapsamışt ır.  Allah,  bu  kadar  geniş  merhametini

âhirette yalnız peygamberlerin izinden giden ve kendisinden korkan

takva  sâhibleri  için  yazmışt ır.  Allah’ın  mutlak  merhametini  hak

edenler bunlardır. Bunların dışındakiler ise Allah’ın merhametinden

sadece bir pay alanlardır.

el-Hattâbîder   ki:   “Rahman,   genel   olarak   merhamet   sahibi

demektir.  Bu,  bütün  varlıkların  rızıklarını,  menfaatlerini  ve  ih-

tiyaçlarını  kapsayan  bir  merhamettir,  inanan  inanmayan,  iyi  veya

kötü   herkes   için   geneldir.   Rahîm   ise   yalnız   inananlara   has

merhameti ifâde eder. Yüce Allah şöyle buyururlar: “O, Mü’minleri

çok esirgeyicidir.” (Ahzâbs. 43)

Rahman, Allah (c.c.)’nun bütün mahlûkâtını  kapsayan ismidir,

inanana,    inanmayana,     hayvana     vs.   merhamet     eder    onların

rızıklarını vermemezlik etmez. Rahîm ise hâs (özel) bir merhamettir

ki  bu  sâdece  Mü’mînleri  içine  alır.  Sâdece  Mü’mînleri  cennetiyle

cemâliyle      rahmetiyle      mağfiretiyle      sayısız     ni’metleriyle

rızıklandıracaktır.   Yüce     Allah    kendisini    “Hayru’r-râhimî n”

(merhamet      edenlerin    en   hayırlısı)   ve   “Erhamu’r-râhimî n”

(merhamet edenlerin en merhametlisi) olarak adlandırır.

Rahman ve Rahîm sıfatlar ını bir arada zikretmenin fayda

sı, Allah (c.c.)’nun özel ve genel merhametinden ve bu dün

yadaki ve âhiretteki merhametinden yararlanmaktır. Bu isim

ler, herhangi bir hususta ihtiyaç içinde kıvranan kimseler için

en uygun zikir ve duâ vas ıtas ıdır. er-Rahmân ism-i Şerîfini

günde yüz kere zikreden kimsenin kalbinde merhamet eseri

oluşur. er-Rahim ism-i Şerîfini günde iki yüz elli sekiz kere

zikreden hertehlikeden kurtulur. Not: Esmâü’l Hüsnâserisinin

bir sonraki yazısı 28Mart tarihindedir.

(Esmâü ‘l-Hüsnâ, 190-199.sj)

BİR HAKK MEZHEBE UYMAK, EHL-İ SÜNNETTEN HERKES İÇİN ZORUNLUDUR

Peygamber  (s.a.v.)  Efendimiz  ve  Sahabeler  devrinden  sonra

islâm dünyasında birtakım “mutlak müctehidler” yetişmiş, bu büyük

zâtlar  Kur’ân   Âyetleri’ni   ve   Peygamber      (s.a.v.)’in  Hadîslerini

mükemmel bir  şekilde inceleyerek, dînimizin bütün  amel mesele-

lerini   büyük   bir   vukufla   açıklamışlar,   hükümleştirmişlerdir.   Bu

mut-lak  müctehidlerden  dört  kişinin  mezhebi,  islâm  dünyasında

kabul  edilmiş  ve  yayılmışt ır.  Teferruatta  bazı  ufak  meselelerde

birtakım fikir ve anlayış ayrılıkları olmuştur ki, ehemmiyeti yoktur. Bu

mez-hebler şunlardır:

1-imâm-ı A’zâm (r.a.)’in kurduğu Hanefî Mezhebi,

2-imâm-ı Mâlik (r.h.)’ın kurduğu Mâlikî Mezhebi,

3-imâm-ı Şafiî (r.h.)’ın kurduğu Şâf ıî Mezhebi,

4-imâm Ahmed b.Hanbel (r.h.)’ın Hanbelî Mezhebi.

Diğer  mutlak  müctehidlerin  Mezhebleri  devam  etmemiş;  Ehl-i

Sünnet     Müslümanları,     yukarıda    saydığımız     dört   mezhebde

birleş-mişlerdir.

Bir Müslüman, hangi mezhebdense, sadece ona bağlanır, ona

uyar.  Mezheblerin  hükümlerini  karışık  şekilde  tatbîk  etmek,  dinî

hükümleri oyuncak etmek demektir.

Câhiller ve ilmi az olanların ictihad yapmağa kalkışması, mez-

heblerin  aleyhinde  bulunmaları,  Ehl-i  Sünnet  Müslümanlığına  ve

zaten içten ve d ıştan birçok saldırılara uğrayan şu  ümmete büyük

kötülüktür.

Mezheb  fikrini  yıkmak,  Ehl-i  Sünneti  yıkmak  demektir,  içinde

bulunduğumuz  şu  felâketli,  buhranlı,  karanlık  devirde  dînimizin

safiyetini  ve   varlığını   koruyabilmek  için  Ehl-i  Sünnet  kalesine

sı-ğınmahyız. Bu kalenin dört sağlam burcu dört mezhebdir.

Ey temiz Müslüman!

Mezhebine  sarıl,  onu  tam  tatbîk  et.  Mezheb  düşmanlarının

yald ızl ı  lâflar ına  kanma.  Onlara  bakarsan  seni  Asr-ı  Saadetin,

Selef-i Sâlihîn’in saf Müslümanlığına götüreceklerdir…

Halbuki mezhebinden olmakla şeref duyduğumuz, Ehl-i

Sünnetin reisi, “Büyük imâm” unvanını kendisine bu ümmetin

kendiliğinden verdiği imâm-ı A’zam Ebû Hanîfe (r.a.); Ashâb-ı

Kiram (r.a.e.)’in bir kısmına yetişmiş ve Selef-i Sâlihîn’in ilmini en

güzel şekilde anlayarak dünyaya yaymışt ır. Dolayısıyla imâm-ı

A’zam (r.a.)’e uymak demek Selef-i Sâlihîn’e uymak demektir.

Not: Akâid serisinin bir sonraki yazısı 24Şubat tarihindedir.

(Ahmed Dâvudoğlu, Din Tahripçileri, 369-370.S)

ÎMÂNIN ŞARTLARI

Resûlullâh   (s.a.v.)   Efendimiz   buyuruyorlar;   “îmân,            kulun

Allâhü  Te’âlâ’nın  bir  olduğuna,  eşi  ve  benzeri  olmadığına

inanması  ve  (bunu  kalbiyle)  tasdik  etmesi  (ve  diliyle  de  söy-

lemesidir.” Hadîs-i Şerîf’te: “Allâhü Te’âlâ’ya inanmaktır.”

buyrulmasından,        yine    O   (c.c.)’nun    kadîm     (varlığının    öncesi

olmamak) ve ezelî olduğu, sânına lâyık kemal sıfatlarla s ıfatlanmış

olduğu anlaşılmalıdır.

“Ve   meleklerine   inanmaktır”:   Melekler   Allâhü   Te’âlâ’nın

yaratt ığı  varl ıkları, kulları  olup bir an bile ibâdetten geri kalmazlar.

Meleklere inanmayan kâfir olur.

“Ve  kitâblarına  inanmaktır”:  Allâhü  Te’âlâ’nın  kelâmı  olan

kitâblarının hepsine inanmalıdır. Bunlar on sayfa Âdem (a.s.)’a, elli

sayfa Şît (a.s.)’a, on sayfa ibrâhîm (a.s.)’a, otuz sayfa idris (a.s.)’a,

indirilmiştir.  Dört  kitâb  da,  bilinen  Tevrat,  Zebur,  incil  ve  Furkân

(Kur’ân-ı Kerîm)’dir.

“Ve  peygamberlere  inanmaktır”:  Peygamberler  insanlara,

onların en üstünleri olarak gönderilmiştir.

“Ve  öldükten  sonra  dirilmeğe  inanmaktır”:  Allâhü  Te’âlâ

ölüleri, aslî  parçalarını  bir araya getirerek kabirlerinden kaldıracak

ve onlara ruhlar ını geri verecektir.

“Ve  kadere,  hayır  ve  şerrin  Allâhü  Te’âlâ’dan  geldiğine

inanmaktır”:  Resûlullâh  (s.a.v.)  Ashâb-ı  Kiram  (r.a.e.)’in,  kader

hakkında konuştuklarını gördüler. Gazâblandılar, hattâ iki mübarek

elmacık   kemikleri   kızardı   ve:   “Sizden   öncekiler   bu   konuya

daldıkları   için  helak  oldular.  Sizin  bu  konuya  girmemenizi

istiyorum”  ve  yine  Peygamberimiz  (s.a.v.):  “Kader  hakkında

konuşulduğu zaman dilinizi tutunuz” buyurdular.

Yukar ıda sayılan îmânın altı şartına inandığını açıkça

dil ile kabul etmek farzdır, lâzımdır, îmânın hakîkatinden bir

esâs olduğu için dil ile söylemelidir. Kelâm, fıkıh ve hadîs

âlimlerinin çoğuna göre Şerîâtte îmân, Resûlullâh (s.a.v.)’in

Allâhü Te’âlâ katından getirdiklerini kalb ile tasdîk ve dil ile

de söylemektir. Not: Akâid serisinin bir sonraki yazısı 9Ocak

tarihindedir.

(Seyyfd Alizâde (r.h.), Şir’atü’l islâm, 19.s)

İSLÂM’IN ŞARTLARI

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz şöyle buyuruyorlar:  “İslâm

beş  (şey)  üzerine  bina  edilmiştir,  Allâhü  Te’âlâ’dan

başka ilâh olmadığına ve Muhammed (s.a.v.)’in, O’nun

Peygamberi  olduğuna  şahadet  etmek,  namaz  kılmak,

zekât vermek, Kabe’yi haccetmek, Ramazan orucunu

tutmak.” (Buhârt. İmân)

Efendimiz      (s.a.v.)’in   “islâm   beş    şey    üzerine    bina

edil-miştir”      sözünden;        bu      beş      şeyi     yapanın,

müslümânlığının tam olduğu anlaşılır. Nasıl ki bir ev gerekli

şeyler  yerine  getirilince  tamamlanırsa  islâm  da  beş  şey

yerine getiri-lince tamamlanır. Bu bina ma’nevî  bir binadır.

Ancak maddî  binaya benzetilmiştir. Aralarındaki benzetme

yönü   de,   maddî   binanın   bazı   temelleri   yıkılınca   tam

olmayaca-ğı  gibi,  ma’nevî  binanın  da  böyle  olacağıdır.

Bunun  için  Peygamber  (sav):  “Namaz  dînin  direğidir.

Onu      terk     eden      dî nini    yıkmış      demektir”       diye

buyurmuşladır. Diğer esâslar da aynen böyledir.

Allâhü   Te’âlâ   da   mü’mînler   ile   münafıklar   için   şu

Âyeti-Kerîme’yi        indirmiş     ve     şöyle     buyurmuşlardır:

“Binasını Allah korkusu ve rızâsı  üzerine kuran kimse

mi    daha     hayırlıdır;    yoksa,      yapısını    yıkılacak      bir

uçurumun  kenarına  kurup  onunla  beraber  kendisi de

çöküp   cehennem   ateşine   giden   kimse   mi?   Allah,

zâlimler  topluluğunu  doğru  yola  iletmez.”  (Tevbes.109)

Allah (c.c.)  mü’minlerin binasını  sapasağlam duran bir dağ

üzerine yapılmış  bir binaya, kâfirlerin binas ını  ise, ayakta

kalama-yacak        ve   uçurumun       kenarına     yapılan    binaya

benzetiyor.     Neticede      denizin    uçurumla     birlikte   binayı

göçürüp sulara gömdüğü gibi kâfir de cehenneme düşer ve

helak olur. Hadîs’te geçen beş şey binanın temel taşlardır.

Diğer  farzlar  ve  Sünnetler  (vâcib  ve  müstehâblar)  ise,

tamamla-yıcı olan şeylerdir ki onlar da binanın süsleridir.

(İmâm-ı Nevev (rh.a.), Kırk Hadîs, 39-41 .s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ALLAH (C.C.)

Allah (c.c.) ism-i CelTli’nin içerdiği ma’nâyı  kemâliyle anlamak

imkânı  yoktur.  Kur’ân  ve  Hadîs’lerde  geçen  bütün  güzel  isim  ve

sıfatlar Allah (c.c.)’ya izafe edilir. “Allah” lafz ı, Yaratıcının bütün isim

ve  s ıfatlar ını  içinde  toplayan  bir  isimdir.  Kalbi,  bu  ismi  hakkıyla

bilecek genişlikte olan ve kulluk görevlerini tam bir ta’zîm ve içtenlik

ile  yerine  getirerek,  kulluk  hakkını  veren  kimse,  hiçbir  insana

muhtaç  olmaz.  Allah  (c.c.)’nün  velî  kulları  bu  ism-i  Şerîf’i  anarak

yüceliklere kanat açmışlardır. Bu ism-i  Şerîf’e hürmet gösterenler

ilâhî rahmete mazhar olmuşlar, kerametle taçlanmışlardır.

Evet,  Cenâb-ı  Hakk  nasıl  tek  ve  benzersiz  ise,  “Allah”  ism-i

Şerîf’i  de  öyle  benzersizdir.  Bir  kul  candan  yürekten  “Allah”  de-

diğinde  Cenâb-ı  Hakk’ı  bütün  sıfatlar ıyla  anm ış  olur.  Allah  ism-i

Şerîf’ini Cuma günü  namazdan önce yüz kere ve her gün de bin

defa  okumak kalbin  hastalıklardan temizlenmesine  yardımcı  olur.

Allah  (c.c.)’yü  anmak  en  büyük  ibâdettir.  Namaz  kılmak  Allah

(c.c.)’yü anmaktır. Oruç tutmak Allah (c.c.)’yü anmaktır. Yapılan her

hayırlı   iş   Allah   (c.c.)’yü   anmaktır.   Kötülükten   kaçınmak   Allah

(c.c.)’yü anmaktır. Allah (c.c.)’yü anmanın en faziletlisi ise onu lâyık

olmadığı  sıfatlardan  tenzîh  etmektir.  Selman-ı  Fârisi  (r.a.),  “Allah

(c.c.)’yü zikretmek en üstün ibâdettir. Onu zikretmekten daha üstün

bir  ibâdet  yoktur.”  demiştir.  Not:  Esmâü’l  Hüsnâ  serisinin  bir

sonraki yazısı 16Şubat tarihindedir.

(Esmâü’l-Hüsnâ, 21-30 s.)

SAFER AYINDA HERGÜN OKUNACAK DUA

Not:      Safer       ayı     yarından        itibaren       başlamaktadır.

“Bi’smi’llâhi’r-rahmâni’r-rahîm           E’ûzü      billahi     min     şerri

hâzâ ‘z-zamâni  ve  este’tzu  bi-hi  min  şürûri  sâiri’z-zamâni  ve

e‘ûzu     bi-celâli   vechike      ve   cemâli     kudsike      en    tücîrenî

mine’l-belâi fi hâzihi’s-seneti ve kına min şerri mâ-kadayte fîhâ

ve   ekrimnâ   fî’s-saferi   yâ   ekreme’l-ekremîn.   Ezhir   vah-tim

hâzihi’ş-şuhûre  ‘aleyye  bi’s-selâmeti  ve’s-sa’âdeti  ve  li-ehli

beytî     ve    li-‘akribâî   ve    li-cemî‘i     ümmeti      Muhammedin

‘aleyhi’s-salâtü  ve’s-selâmu bi-rahmetike yâ  erhame’r-râhimîn.

Allâhümme   ferricnâ   bi-duhûli’s-saferi   vah-timlenâ   bi’l-hayri

ve’z-zafer. ”

(ibâdet Takvimi ve Dualar, SO.sj)

HİÇBİR MÜ’MİN, HİÇBİR KÂFİRİ

CİDDİYETLE DOST EDİNEMEZ; VELEV Kİ O KÂFİR, O MÜ’MİNİN ANNE BABA,

KARDEŞ VE YAKIN AKRABASI OLSA BİLE

“Ey mü’minler! Eğer babalarınız ve kardeşleriniz, küfrü, îmân üzerine tercîh ve ihtiyâr ederlerse (seçerlerse); onları dost ittihâz etmeyin. Eğer sizden bir kimse, onları dost ittihâz ederse, işte o dost ittihâz eden kimseler zâlimlerdir.”

(Tevbe Sûresi, Âyet:23)

Fahr-i Râzî ve Hâzin’in beyânları vechile (beyânlarına göre) bu Âyet-i Celîle’den maksâd, mü’minler’i kâfirlerden ve münâfıklardan hiçbir ferd ile dostluk etmekten nehydir. (yasaklamaktadır) Ya’ni “Hiçbir mü’min, hiçbir kâfiri ciddiyetle dost ittihâz etmesin.(dost edinmesin) Velev ki o kâfir, o mü’minin anası, babası ve birâderi gibi yakın akrabâsından olsa bile.” demektir.

Kezâ, Sûre-i Tevbe’nin diğer Âyet-i Celîlesi’nde: “-Yâ Ekreme’r-Rüsûl! Akrabâsı’nın firkatine (dostlarından, yakınlarından ayrı kalmağa) dayanamayarak hicretten çekinen kimselere sen de ki: “-Ey mü’minler! Eğer sizin babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, zevceleriniz ve sâir akrabânız, kavm ü kabîleniz, kazanmış olduğunuz mallarınız, kesâd ârız olmasından (alış verişin, kazancın aksamasından ve kesintiye uğramasından) korktuğunuz ticâretiniz ve süknâsından (oturulmasından) râzı olduğunuz evleriniz, eğer size Cenâb-ı Allâh’tan ve Resûlü (S.A.V.)’den ve fîsebîlillâh düşmânlarınızla mücâdeleden ziyâde muhabbetli ise hakkınızda emr-i ilâhî gelinceye kadar gözetin ki emr-i Îlâhî geldiğinde ne olacağını bilirsiniz. Tahkîk (gerçek şudur ki) Cenâb-ı Allâh, kavm-i fâsikâna (fâsıklar topluluğuna, kavmine) hidâyet etmez.” (Tevbe Sûresi, Âyet: 24) Ya’ni sizin için pek sevgili olarak Âyet-i Celîle’de sayılan şeyler, Allâh-ü Teâlâ ve Resûlü (S.A.V.)’den daha ziyâde sevgili ise sizin üzerinize azâbı îcâb eden emr-i İlâhî gelinceye kadar âkibet-i emre intizâr etmek (emrin acı neticesini beklemek) üzerinize vâcib’dir.

Bu Âyet-i Celîle, Dîn uğrunda görülecek meşakkate ve dünyâca terettüb edecek (gelecek, sıralanacak) bi’l-cümle mazarratlara (zarârlara) tahammül etmek lâzım olduğuna delâlet eder. Ve insan için Dîn’i uğrunda her şeyi, ya’ni malını cânını fedâya hazır olmazsa âkibet vehâmetten hâlî (boş) olmayacağına dahî bu Âyet-i Celîle’de işâret vardır.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Musâhebe/1, S. 138)

HİDÂYET-İ İLÂHİYYE (ÎMÂN) VE TAKVÂ

“Hidâyeti kabûl eden kimselere ise Allâh Teâlâ, daha ziyâde hidâyet verir. (Meryem Sûresi, Âyet: 76)

“O kimseler ki onlar, hidâyet-i ilâhiyye ile hidâyete erdiler. Allâh-ü Teâlâ Hazretleri, onlara tevfîk verir ve Kur’ân’ı işittikçe onların hidâyetleri artar, ziyâde olur ve onlara, Allâh-ü Teâlâ takvâ yollarını gösterir.” (Muhammed Sûresi, Âyet: 17)

Ya’nî münâfıklar, Kur’ân’ı işitirler; fakat istifâde etmezler. Ama o kimseler ki onlar Cenâb-ı Allâh’ın gösterdiği doğru yolu tutmakla hidâyete erdiler. Binâenaleyh Allâh-ü Teâlâ Hazretleri, onların hidâyetlerini ziyâde eder. Çünkü her ne zaman Kur’ân’ı işitseler, ma’nâsını öğrenmeğe sa’y ederler ve hakk olduğuna i’tikâd ederek ihlâs üzere îmân ederler ve Allâh-ü Teâlâ Hazretleri, onların kalblerine ittikâsını da verir ki onlar kalblerindeki ittikâ (Allâh-ü Teâlâ’nın korkusu) sebebiyle Kur’ân-ı Azîmü’ş-Şân’ın hep emirlerine imtisal (gereğini yapmak) ve nehyinden (yasaklarından) ictinâb (şiddetle sakınmak) ederler.

Binâenaleyh her kimin ki kalbinde ittikâsı zayıftır, o kimsenin, Allâh-ü Teâlâ Hazretleri’nin emirlerine imtisâli (şiddetle sarılması) de o nisbette zayıf  ve gevşek olduğu gibi nehyinden de ictinâbı ona göre zayıf ve az olur.

Zîrâ takvânın esâsı, emr-i celîl-i ilâhî ile me’mûr olduğu şeylerin cümlesini edâ eylemek ve nehiy buyurmuş olduğu menhiyyâtın (yasaklananların tamâmı) da cümlesini terk etmekten ibârettir.

Mü’minlerin îmânlarının ziyâdeleşmesine sebeb olan şey de: Resûlullâh (S.A.V.) Efendimiz Hazretleri’nden işittikleri Kur’ân-ı Azîmü’ş-Şân ile Ehâdis-i Nebevîyye’dir.

Sûre-i Ankebut, Âyet: 69’da:

“O kimseler ki onlar, bizim dînimize yardım için mücâhede ettiler. Elbette biz onlara doğru yolumuzu tevfik (uygunlaştırmak, göstermek, yardım etmek) ederiz. Hâlbuki Cenâb-ı Allâh’ın muâveneti (yardımı) erbâb-ı ihsân (iyilik eden, bağışlayan kimseler) ile beraberdir.” buyurulmuştur.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Musâhebe 2, S. 20-23)

YARATILIŞTA KAVİMLERE,

KABÎLELERE AYRILMAĞIN HİKMETİ,

TEÂRÜFTÜR

“Sizi, sırf birbirinizle tanışasınız diye, büyük büyük cem’iyyetlere ve küçük küçük kabîlelere ayırdık.” (Hucurât Sûresi, Âyet: 13)

“Sizi… büyük büyük cem’iyyetlere ve küçük küçük kabîlelere ayırdık…” ifâdesinin ma’nâsı şunlar olabilir:

1) “Sizi, Acemler gibi ceddleri bilinmeyen, dağınık birtakım topluluklar ile Arablar ve İsrâiloğulları gibi ceddleri belli olan belli kabîleler hâline getirdik.”

2) “Sizi, kabîlelere dağılmış cem’iyyetler kıldık.” demektir.

Yaratılışta cem’iyyet ve kabîlelere ayrılmaktaki maksadın “teârüf” (karşılıklı olarak tanışmak) olduğu beyân ediliyor. Bundan da karşılıklı yardımlaşmak var; övünmek ve böbürlenmek yoktur. Yardımlaşmak da iyiliktedir güzelliktedir. Yoksa insanların birbirlerini düşman olmağa götüren alaya almak, gıybet etmek ve mal ile mülk ile, soy ve sopla övünmek değildir.

3) Yaratma işi asıl gâye ve menşe’ (kök); cem’iyyetlere ayrılmak işi de fer’i (dalı, şu’besi)dir. Asıl olanın göz önünde bulundurulması; fer’i olanın göz önünde bulundurulmasından öncedir. Cenâb-ı Hakk Teâlâ’nın, Zâriyât Sûresi, Âyet: 56’da “Ben cinnleri de insanları da ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” buyurarak yaratılış gâyesinin “Allâh’ı bilmek ve O’na kulluk ve ibâdet etmek.” olduğunu beyânı da böyledir. Şu hâlde “boy ve kabîlelere ayrılmak, yaratılıştan sonra meydana geliyorsa, bunun gibi, neseb de (soy da) kulluk gâyesinin tahakkukundan sonra göz önüne alınır. Ya’ni kulluk ve ibâdet yoksa; neseb ve sülâleniz hiçbir şey ifâde etmez.” denilmiştir.

4) Cenâb-ı Hakk’ın “Sizi yarattık, sizi kıldık, sizi ayırdık…” ifâdeleri böbürlenmenin câiz olmadığına işârettir. Zîra bu “boy ve kabîlelere ayrılmak işi” insanların çalışmalarıyla olmamıştır. Bu husûsta insanların hiçbir güçleri kudretleri yoktur. O hâlde, hiçbir payınızın olmadığı şeylerle nasıl iftihâr edebiliyorsunuz?

(Fahrüddîn Er-Râzî (R.H.), Tefsîr-i Kebîr Tercemesi, C. 20, S. 233)

ÜSTÜNLÜK SOYDA SOPTA DEĞİL;

TAKVÂ’DADIR

“Ey insanlar, Biz, sizi bir erkekle bir dişiden yarattık. Sizi, sırf birbirinizle tanışasınız diye, büyük büyük cem’iyyetlere ve küçük küçük kabilelere ayırdık. Şübhesiz sizin, Allâh nezdinde en şereflisiniz, takvâca en ileride olanınızdır. Şübhesiz Allâh, her şeyi bilen, her şeyden haberdâr olandır.” (Hucurât Sûresi, Âyet: 13)

Allâh-ü Teâlâ, Hucurât: 11. ve 12. âyetler’de “Başkalarıyla alay etmeği, birbirlerine kötü lâkab takmağı, zanndan kaçınmağı, başkalarının kusurlarını araştırmamağı, gıybet yapmamağı…” emretmiş bu Âyet: 13’te de “Soy ve sopla övünmemeği” emretmiştir.

İnsanlar, Îmân ve takvâ’nın dışında, eşittirler. Eğer övünme zenginlik sebebiyle ise, kâfir zengin; mü’min de fakîr olabilir. Bunun aksi de olabilir. Eğer bu asâlet (soy sop) bakımından ise kâfir nesebce daha soylu; mü’min ise bir siyahî köle olabilir. Aksi de olabilir. Hâlbuki, takvâ yoksa bunların (zenginliğin ve soyun sopun vb.) hiçbiri tercîh unsuru olamaz. Hakk Dîn ile müşerref olmuş bir kimseden ve bu İslâm’da takvâ’ya ermiş kimsenin durumundan nasıl olur da, başka husûslarda daha üstte olanlar, üstün tutulabilirler? Mü’minden, mü’minin dışında kalan hiçbir kimse veyâ şey üstün değildir, üstünlük sebebi de değildir.

Âyet’in, başındaki: “Ey insanlar, biz, sizi bir erkek ile bir dişiden yarattık…” hitâbının ma’nâsı şudur: “Sizi Âdem ve Havvâ (A.S.)’dan yarattık, bundan dolayı birbirinize karşı övünebileceğiniz bir şey yoktur. Hepinizin, insan olarak, cinsi tektir. Meselâ, sinekler ile kurtlar arasında farklılığın kanunları vardır. İşte mü’min ile kâfir arasındaki fark, değer yönünden tamâmen zıddır. İnsan cinsinin ferdleri arasındaki farklılık, cins açısından değil; îmân-küfür yönündendir. O hâlde maddede, cinste, malda mülkte, fakirlikte zenginlikte, soyda sopta, güzellikte çirkinlikte birbirinize karşı övünemezsiniz. Çünkü bunların Allâh katında tercîhe değer bir yönü yoktur. Şâyed aranızda bir farklılık ve rüchâniyyet (tercîhe değer) söz konusu ise oda yaratılışınızdan sonra meydâna gelen şeyler sebebiyledir ki bunların en hayırlısı takvâ ve Allâh’a yakınlık kesbetmektir (kazanmaktır).

(Fahrüddîn Er-Râzî (R.H.), Tefsîr-i Kebîr Tercemesi, C. 20, S. 233)

KELİME-İ TEVHÎD

“Lâilâhe illâllâh Muhammedü’r-Resûlullâh”

İbn-i Abbâs (R.A.)’dan rivâyete göre, şöyle demiştir: “Allâh, mahlûkâtın en azîmi (büyüğü) olarak arşı halk ettiği vakit arş, yirmi dört bin yıl titredi. Allâh da onun üzerine yirmi dört harf izhâr etti. Bu da: “LÂİLÂHEİLLALLÂH MUHAMMEDÜ’R-RESÛLULLÂH” kelimesidir. Arş bundan sonra sükûn buldu. Bu sükûneti yirmi dört bin yıl devâm etti. Allâh-ü Teâlâ, ilk mahlûkunu halk edip ona Tevhîdi: “LÂİLÂHEİLLALLÂH MUHAMMEDÜ’R-RESÛLULLÂH” kelimesini emredince arş tekrâr titremeğe başladı. Rabb Teâlâ: “-Sâkin ol, yâ arş!” buyurdu. Bunun üzerine arş: “-Yâ ilâhî, bu kelimeyi söyleyeni mağfiret etmedikçe sâkin olmam!” deyince Rabb Teâlâ: “-Ben seni halk etmeden iki bin sene evvel kendi nefsime kasem ettim ki hangi kulumun diline bu kelimeyi verirsem, onu muhakkak mağfiret ederim.”

Buhârî’nin rivâyet ettiği Hadîs-i Şerîf’e göre: “Her kim günde yüz (100) kerre LÂ İLÂHE İLLALLÂHÜ VAHDEHÛLÂŞERÎKELEH LEHÜLMÜLKÜ VELEHÜLHAMDÜ VEHÜVE A’LÂ KÜLLÎ ŞEY’İN KADÎR” dese o kimse için on (10) köleyi azâd etmesine muâdil olur ve ona yüz (100) aded hasenât yazılır ve o kimseden yüz (100) aded seyyie mahvedilir ve o gün akşama kadar şeytandan hazer ve îmân için hısn-ı hasîn (sağlam kal’a) olur.”

Resûlullâh (S.A.V.): “Cennet’in anahtarı “LÂİLÂHEİLLALLÂH” diye şehâdette bulunmaktır. LÂİLÂHEİLLALLÂH zikrine devâm edenler için kabirlerinden kalktıkları zaman korku yoktur. Sanki ben “LÂİLÂHEİLLALLÂH” zikrine devâm edenlerin “bizden hüznü gideren Allâh’a hamdolsun.” (Fâtır Sûresi: 34) Âyeti’ni okuyarak kabirlerinden kalktıklarını görüyorum.” buyurdular.

Cenâb-ı Hakk, Ayet-i Celîle’de: “Âgâh olun ve bilin ki kalbler ancak zikrullâh ile mutmain olur.” (Ra’d Sûresi, Âyet: 28) diye buyurmuşlardır.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (K.S.), Musâhabe 2, S. 9-14)

ALLÂH’IN RAHMETİ,

BESMELE-İ ŞERİF’TE MAHFUZDUR

Besmele, tam bir Âyet’tir. sûre başlarındaki Besmele, teberrüken ve iki Sûre’yi birbirinden ayırmak içindir. Eûzü’nün Besmele’ye takdimi (öne alınması) de namazdan evvel taharet gibidir. Mâsivadan  (Allâh’tan gayrı her şeyle ilgiyi kesmek) tecerrüd edip (soyunup) Cenâb-ı Hakk’a yönelmek içindir.

Müslümanlara, her hayırlı işe Allâh’ın ismiyle başlamaları Allâh tarafından emrolunmuştur.

Bütün ilimler, Besmele’nin “Bâ”sında derc olunmuştur (toplanmıştır). Hz. Ali (K.V.): “Eğer yazmak istese idim: Besmele’nin Bâ’sı hakkında deve yükü kitab yazardım.” demişlerdir.

Allâh: İsm-i Celâli, Allâh’ın isimleri içinde İsm-i A’zam’dır.

Birisi dese ki: “İsm-i A’zam kendisiyle duâ edildiğinde muhakkak kabul edilen ve kendisiyle bir şey istenince muhakkak verilen bir İsm-i İlâhîdir. Halbuki biz bu isimle duâ ediyoruz; Fakat ekseri vakitler icâbet olunmuyor.”

Biz deriz ki: “Duânın birtakım âdab ve şartları vardır. Ancak bu âdab yerine getirildiği takdirde icâbet olunur. Duânın kabul olmasının ilk şartı helâl lokma ile Islâh-ı batın (içi, kalbi sırrı temizlemek) eylemektir.”

Denilmiştir ki: Duâ göklerin anahtarıdır. Bu anahtarın dişleri, helâl lokmadır.

Duânın kabul olmasının son şartı, ihlâs ve        huzûr-ı kalbdir ki Cenâb-ı Hakk: “Allâh’a dini halis kullar olarak duâ ediniz…” (Gâfir:14) İnsanın bir şeyi sadece diliyle söylemesi, kalb huzûru olmadan oruç tutması, duâ etmesi, rûhsuz kalıba benzer. Duvardaki resim gibidir. Ancak huzûr-ı kalble yapılırsa bir fâidesi vardır.

Errahmanirrahim: Dünyada rahmeti bütün mevcûdâta şâmil bulunan, bütün mahlûkâtına rızık veren, onlardan türlü belâları def eden, ahirette rahmetini yalnız mü’minlere tahsis eden demektir. Dünyada, takvasından dolayı müttekînin rızkını artırmaz; fısk ü fücûrundan dolayı da fâcirin rızkını kesmez. Herbir mahlûkâtını kendi dilediğince rızıklandırır.

Rahmet: O’nun Sıfat-ı Zâtiyyesindendir, aynı zamanda Cenâb-ı Hakk’ın  murâdı rahmettir. Kulları için hayır murâd eder; şerr murâd etmez. İrâde de Sıfat-ı Zâtiyyesidir.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazanoğlu (K.S.), Fâtihâ Sûresi Tefsiri, S.17)

ALLÂH, ONLARI GÂLİB EDECEK

VE ARZÂ HÂKİM KILACAKTIR

Hz. Ebû Bekir (R.A.)’in Rumlar’la savaş yapılması hakkında Ashâb (R.A.)’ün ileri gelenleriyle yaptıkları görüşmeyle ilgili rivâyetine Abdullâh bin Ebî Evfâ El-Huzâî (R.A.), şöyle devam ediyor:

Hz. Ömer (R.A.)’den sonra Abdurrahmân İbn-i Avf (R.A.) konuştu:

“Ey Resûlullâh (S.A.V.)’in Halîfesi, şübhe yok ki Rum İmparatorluğu çok güçlü ve kuvvetlidir. Onlara, hücûm etmek yerine, peş peşe birkaç def’a akıncı birlikler göndermek daha münâsib olur. Böylece onlara kayıplar verdirir ve bir kısım topraklarını ganîmet olarak alırız. Sonra Yemen’e Rebiâ ve Mudâr Kabileleri’nin de savaşa katılmalarını te’mîn edersin. İşte bundan sonra kuvvetli büyük bir ordu tertîb edip başlarına da bir kumandan ta’yîn ederek bu orduyu Rumlar’la bizzât savaşa gönderirsin.” deyip sustu. Herkes büyük bir sessizlik içindeydiler.

“Daha sonra Hz. Ebû Bekir (R.A.), Ashâb-ı Kirâm (R.A.)’ün diğerlerine:

“-Siz bu hususta ne düşünüyorsunuz?” diye sordular. Hz. Osmân bin Afvân (R.A.):

“-Senin, bu Dîn’in sâliklerine karşı son derece samîmi ve şefkâtli olduğunu biliyorum. Bu sebeble, senin her düşüncen mutlakâ bütün Müslümânlar’ın fâidesinedir. Düşüncelerini tahakkuk ettirmeğe bak, sana olan i’timâdımız bâkî ve kesindir.” Hz. Osmân (R.A.)’in bu sözlerini işiten Hz. Talhâ (R.A.), Zübeyr, Sa’d, Saîd bin Zeyd ve Ebû Ubeyde bin Cerrâh (R.A.) Hazerâtı ve bu mecliste bulunan Ensâr ve Muhâcirîn (R.A.):

“-Osmân, doğru söylüyor; nasıl düşünüyorsan öyle hareket et. Hiçbir zaman sana muhâlif olmayız ve seni ithâm etmeyiz.” şeklinde kanâatlerini beyân ettiler. Hz. Alî (K.V.)’in hiçbir kanâat beyân etmemesine karşı Hz. Sıddîk (R.A.):

“-Yâ Alî, bu bâbda senin fikrin nedir?” diye sorunca Hz. Alî (K.V.):

“-İster ordunun başında git, ister başka bir kumandan gönder, inşâallâh onları mağlûb edeceksin.” dedi. Hz. Ebû Bekir (R.A.):

“-Bu müjdeyi, sana Allâh mı haber verdi, bunu nereden biliyorsun?” diye sorunca Hz. Alî (K.V.) şöyle cevâb verdi:

“-Resûlullâh (S.A.V.)’in, İslâm ve Müslümânlar her şeye hâkim oluncaya kadar, bu Dîn, kendisine karşı çıkanların hepsine muzaffer olacak ve bu muzafferiyyet devam edecektir.”

(M. Yûsuf Kandehlevî (Rh.A.), Hayâtü’s-Sahâbe (R.A.), C. 2, S. 444)

KADER

Kazâ ve Kader’e dâir pek çok eser te’lif edilmiştir ki bunların en güzeli Beyhâkî (R.H.)’ın eseridir.

Kader’e dâir Hz. Abdullâh İbn-i Ömer (R.A.)’dan Yahyâ b. Yâmer’in rivâyet ettiği şu: “… Az sonra Mescid’e girmekte olan Abdullâh bin Ömer bin El-Hattâb (R.A.)’ya tesâdüf ettik. Ben ve arkadaşım, birimiz sağından, birimiz de solundan olmak üzere hemen (O’nun) etrafını çevirdik. Ben, arkadaşımın sözü bana havâle edeceğini anlayarak: “-Yâ Ebâ Abdurrahmân, bizim taraflarda birtakım insanlar türedi. Bunlar Kur’ân okuyor ve (kader) ilmi(ni) araştırıyorlar” dedim. (Râvî diyor ki): “Yahyâ, bu adamların hâllerini, kader diye bir şey tanımadıklarını; hâdisât, Allâh’ın hiçbir takdîr ve ma’lûmâtı olmaksızın yeni yeni husûle gelir.” İddiâsında bulunduklarını anlattı. Abdullâh İbn-i Ömer bin El-Hattâb (R.A.)’a şunları söylediler:

“-O hâlde sen onlarla görüştüğün zaman, kendilerine haber ver ki ben, onlardan berîyim; onlar da, benden berîdirler. Abdullâh bin Ömer’in kendisine yemîn ettiği Allâh’a and olsun ki onlardan birinin Uhud Dağı kadar altını olsa da onu infâk etse, kadere inanmadıkça Allâh, onun infâkını kabul eylemez.”

Hadîs-i Şerîf’teki bazı ifâdelerin îzâhı:

“(Kader) ilmi(ni) araştırıyorlar.” sözünün ma’nâsı “Mübhem ve muğlak bir şeyin dibini derinden derine araştırıp onu, kurcalayarak meydana çıkarmak.” şeklinde tefsîr edilmiştir.

“Allâh’ın ilmi ve kaderi olmaksızın yeni yeni meydana gelen.” sözüyle “Kaderiyye’nin bâtıl i’tikâdları ve Allâh’ın (hâşâ!) hâdiselerin mevcûdâtını vukû’undan sonra öğrenir inancının çok saçma olduğu” dile getirilmektedir.

“Ben, onlardan berîyim; onlar da, benden berîdirler…” sözünün ma’nâsı “Kaderîler’in küfrüne kâil olduğunun delîlidir.” Kâdî Iyâz (R.H.) kaderi bu şekilde inkâr edenler için “Hilâfsız kâfirdirler.” demiştir. Ulemâdan bazısı “İbn-i Ömer (R.A.), bu sözüyle dînden çıkaran tekfîri kasdetmemiş olabilir.” demişlerdir.

“Abdullâh bin Ömer’in kendisine yemîn ettiği Allâh’a and olsun ki…” sözüyle “Abdullâh İbn-i Ömer (R.A.), İsmullâh’a tazim için kinâye yoluyla yemîn etmiştir. Eğer “Vallâhî” diyerek yemîn etmiş olsaydı, bu, âdet olur ve böylece Hz. Abdullâh İbn-i Ömer (R.A.) de buna, kendisi sebebiyyet vermiş olurdu ki Hazret bundan sakınmıştır.”

(Ahmed Dâvûdoğlu (Rh.A),

Sahîh-i Müslim Terceme ve Şerhi, C. 1, S 106-112)

MÜTTEKÎ KİMSE, DÂİMÂ, ALLÂH-Ü

TEÂLÂ’NIN HİMÂYESİNDEDİR

Mâlik oğulları’ndan Egâr (R.A.) rivâyet ediyor:

“Hz. Ebû Bekir (R.A.), Hz. Ömer (R.A.)’i “halef” ta’yin etmek istediğinde bir adam gönderip O’nu çağırttı ve Hz. Ömer (R.A.) gelince O’na: “-Senden yorucu bir işi üzerine almanı istiyorum. Yâ Ömer, Allâh’a itâatte kusur etme. O’na itâat ederken “takvâ” yolunu seç. Çünkü müttekî bir kimse, dâimâ Allâh’ın himâyesindedir. Hilâfet, ancak yapabilene vâcib olur. Kim Hakk’ı emreder, bâtılı yaparsa; kim iyiyi emreder, kötüyü yaparsa, yalanı çabucak meydana çıkar. Bu sebeble bütün amelleri mahvolur. Eğer sen Müslümânların halîfesi olursan, olabildiğince ve çok hassâs bir şekilde, onların canlarına ve mallarına dokunmamağa, nâmûslarına dil uzatmamağa çalış. Hiçbir şey, Allâh’ın yardımı olmadan başarılamaz.”

Abdullâh bin Ebû Bekr bin Muhammed bin Amr bin Hâzım (R.A.) rivâyet ediyor.

“Hz. Ebû Bekir (R.A.), Şâm taraflarına ordu göndermeğe karar verdi. Kumandanlarından ilk önce hareket eden Amr İbn-i Âs (R.A.) idi. Hz. Ebû Bekir (R.A.), Amr İbn-i Âs (R.A.)’e Filistin üzerine yürümesini emrettiler. Orduda Ensâr ve Muhâcir (R.A.)’den pek çok kimse vardı. Ordu hareket edince Hz. Ebû Bekir (R.A.) de, bir müddet, Amr İbn-i Âs (R.A.)’in yanında yürüyerek ona şu tavsiyyelerde bulundu: “-Yâ Amr, gizli ve açık her husûsta Allâh’tan kork, O’ndan utan! Çünkü Allâh, hem seni, hem de yaptıklarını görüyor. Seni, senden daha kıdemlilerin, İslâm’a senden çok hizmet edip senden daha iyi Müslümânların başına kumandan ta’yîn ettiğimi biliyorsun. Âhiret için çalışıp Allâh’ın rızâsını kazanmak isteyenlerden ol. Yanındakilere bir baba gibi davran. İnsanların gizli taraflarını araştırma, zâhirle iktifâ’ et. İşinde ciddî ol. Düşmanla karşılaştığın zaman, yiğitliğini göster, korkma! Aşırı hareket edenleri men’ et, cezâlandır. Arkadaşlarına yapacağın nasîhatler, kısa ve vecîz olsun. Sen doğru ol ki berâberinde olanlar, sana bakarak doğru olsunlar.”

(M. Yûsuf Kandehlevî (R.Aleyh),

Hayâtü’s-Sahâbe (R.A.) C. 2, S. 701-703)

ÎMÂN’IN ŞARTLARI’NDAN KİTÂBLARA, PEYGAMBERLERE, ÂHİRET GÜNÜ’NE ÎMÂN ETMEK

Allâh’ın Kitâblarına Îmân Etmek Farz’dır:

Allâh-ü Teâlâ Hazretleri, Peygamberleri (A.S.)’dan bazılarına birçok hakîkatı ve hükümleri bildiren birtakım ibâre ve lâfızlar indirmiştir ki bunlara kitâb denir. Büyük kitâblar, dörttür. Bunlardan Tevrât, Hz. Mûsâ (A.S.)’a; Zebûr, Hz. Dâvûd (A.S.)’a; İncîl, Hz. Îsâ (A.S.)’a; Kur’ân-ı Kerîm de Peygamberimiz Muhammed Mustafâ (S.A.V.)’e indirilmiştir. Kur’ân-ı Kerîm’den evvelki kitâblar’ın bugün asılları bile kalmamıştır. Bugün gerek Musevîlerin, gerekse Hristiyânların ellerindeki Tevrât ve İncîl’ler, birer târih mecmûası durumundadırlar.

Allâh’ın Peygamberleri (A.S.)’a Îmân Etmek Farz’dır:

Allâh-ü Teâlâ, kullarına doğru yolu göstermek için birtakım mümtâz zevâta peygamberlik vazîfesi vermiş ve onları, kullarına dînî ahkamı (dîni ve onun hükümlerini) götürmek için elçi olarak göndermiş ve onların peygamber olduklarını isbât için de kendilerine mu’cizeler ihsân etmiştir.

Peygamber (A.S.)’ın sayısını, ancak Allâh bilir. Hepsinin evveli Hz. Âdem (A.S.); sonu da peygamberimiz Muhammed Mustafâ (S.A.V.) Efendimiz’dir. İkisinin arasında birçok peygamber (A.S.) geçmiştir. Bir kısmının isimleri, Kur’ân-ı Kerîm’de beyân buyurulmuştur. Bütün peygamberler (A.S.)’ı tasdîk ederek haklarında hörmet ve muhabbet göstermek bütün müslümânlar’a farzdır.

Âhiret Günü’ne Îmân Etmek Farz’dır:

Âhiret Günü, haşirden, bütün ölenlerin diriltilmesinden başlayan sonsuz (ebedî) bir gündür. Kıyâmetin kopması, surun üfürülmesi, ölülerin diriltilmesi, kitâbların (herkesin kendi eline) verilmesi, mîzânın kurulması, kulların sorguya çekilmesi; havz-ı kevser, şefâat, sırât, Cennet ve Cehennem, Âhiret Günü’nün müştemilât olduğundan bunlara inanmak farz olduğu gibi, Ahiret Günü’nden önceki kabir ahvâli, berzâh âlemi ve kıyâmet alâmetleri dahî sahîh nasslarla sâbit olduğundan cümlesine inanmak farzdır.

Kadere Îmân Etmek Farz’dır:

Peygamberimiz (S.A.V.) Efendimiz’in “İslâm, Îmân ve İhsân, Hadîs-i Şerîfleri’nde “Bir de kadere inanmandır.” diye buyurmaları, ulemâca “bu bâbda ümmetinin ihtilâfa düşeceklerini” haber vermeği murâd ettikleri şeklinde tefsîr edilmiştir.

(Ahmed Dâvûdoğlu (Rh.A.),

Sahîh-i Müslim Terceme ve Şerhi, C. 1, S. 115)

ÂHİRETE İMAN

Âhiret, bu dünyadan sonraki nihayetsiz âlemdir. Şöyle ki: Allah Teâlâ, içinde yaşadığımız bu dünyayı ve üzerindeki bütün varlıkları muvakkat bir zaman için yaratmıştir. Bir gün olacaktır ki ne bu dünyadan, ne de üzerindeki yaratılmış şeylerden bir eser kalacak, belki Hâk Teâlâ’nın takdir ettiği o gün gelince bütün insanlar, bütün canlı cansız mahlûklar mahvolacaktır. Bütün dağlar, taşlar, yerler, gökler parçalanacak ve bu âlem bambaşka bir âlem kesilecektir. Bu bir (kıyamet)dir. Bundan sonra yine Allah (C.C.)’ımızın takdir buyurmuş olduğu gün gelince bütün insanlar yeniden hayat bulacak hepsi de (Mahşer) denilen pek geniş, düz bir sahada toplanacak, yeni bir hayat başlayacaktır ki bu da (umumî haşr) dir. İşte bu yeni hayatın başlayacağı günden itibaren bitmez, tükenmez bir halde devam decek olan âleme de (Ahiret Alemi) denir ki buna inanmak da müslümanlıkta bir esastır.

Sâir bütün peygamberler de bu hakikatı ümmetlerine haber vermişlerdir.

Lehülhamd biz müslümanlar, âhiret gününe, âhiret hayatına, Cennet ile Cehennemin el’ân mevcut olduğuna da iman ederiz. Bu imandır ki bizleri salâha götürür, bizim ruhumuzu yükseltir, bizi saadete erdirir.

Bu imandan mahrumiyet ise insanı şaşırtır, sapıklığı düşürür, türlü fenalığa sürükler, dünyada da âhirette de bedbaht eder.

( Ö.N. Bilmen B.İslâm İlmihali, Sh.26)

Mİ’RÂC’A ÎMÂN

Peygamber sallallahu aleyhi ve sellemin “Mi’râc”ını, göklere yükselip “Arş”a vardığını ikrâr eyleriz. Mi’râcı inkâra kalkışıp bu husûstaki Âyetleri reddeden Allah’a küfretmiştir. âyetleri doğrulayarak Beyt-i Makdis’e gittiğini kabul ettiği halde; “Mi’râc”ı (Kudüs-i Şerîften itibâren gökler âlemine yükseldiğini) inkâr edip: “Bilmiyorum, göklere yükseldi mi yükselmedi mi?” diye tereddüt gösteren bid’atçıdır.

Mi’racın hak olduğunu isâbet eden delil:

“Sâhibiniz (Peygamber doğru yoldan) sapmadı. Bâtıla da inanmadı. Kendi (re’y ü) hevâsından söylemez o. O, kendisine (allah tarafından) ilkâ edile gelen bir vahyden başkası değildir. Onu müdhiş kuvvetlere mâlik olan öğretti. (Ki o) akıl ve re’yinde kâmil bir melek) dir. Hemen (kendi suretine girip) doğruldu. O, en yüksek ufukta idi. Sonra (Cebrâil ona yâni Peygamber sallallahu aleyhi ve selleme) yaklaştı. Derken sarkdı. (Bu suretle o, Peygambere) iki yay kadar yâhûd daha yakın olduda (Allahın) kuluna vahyettiğini iletti. Onun gördüğünü kal(i) yalana çıkarmadı. Şimdi siz onun bu görüşüne karşı da kendisiyle mücadele mi edeceksiniz? Andolsun ki onu diğer bir defa da Sidret’ül-Müntehâ’nın yanında gördü o, ki Cennet’ül-Me’vâ onun yanındadır. O (gördüğü) zaman Sidre’yi bürüyordu onu bürümekte olan. (Peygamberin) göz (ü gördüğünden) ağmadı, (onu) aşmadı da”. (En-Necm: 2-17) meâlindeki Âyetlerle Allah Resûlü (s.a.v.)’nün şu Hadîsleridir:

İbn-i Mes’ûd radıyallahu anh’in rivâyetine göre sallalahu aleyhi ve sellem Efendimiz şöyle buyurmuş:

“Göklere çıktığım gece, Allah’ın dostu İbrâhim ile karşılıklı konuştuk. Ayrılacağım sırada  bana şöyle dedi:

– Ya Muhammed, ümmetine benden selâm söyle ve onlara de ki Cennet çok hoştur, hayır ve tâatlere koşun, Allah’ın rızâsını isteyin.”               (Sevâ’ül A’zâm, Sh: 29)

ALLAH (C.C.) YARATICIMIZDIR

Bir mü’minin Allah Teâlânın mahlukatı yaratmadan önce de “Hâlık = yaratıcı” sıfatına sahip bulunduğunu, Cenâb-ı Hakk’ın zatında bir değişikliğin meydana gelemeyeceğini bilmesi gerekir.

“Allah Teâlâ mahlukatı halketmeden önce Hâlık değildi, yarattıktan sonra bu sıfatı aldı” diyenin bu sözü: “Allah ilâh değildi, sonradan oldu” demeye benzer ki bu söz (açık) bir küfürdür. Çünkü Allah her şeyi yaratandır, Vâhid ve Kahhar’dır.

En iyisini Allah bilir.

İnanan kişinin Allah Celle ve Alânın bizatihi âlim ve Kâdir olduğunu, ilim ve kudret sahibi bulunduğunu bilmesi lâzımdır.

Bil ki gerçek mânada âlim, ilmi olandır. Bilgisi olmayanın “âlim” sıfatıyla çağırılması ya mecazî anlamdadır, ya o kişinin lâkabıdır veya yalan bir isnaddır. Mefhûm-i hakîkîsiyle âlim ve kâdir yalnız Allahtır. O’ndaki bu sıfatlar mecazîdir, yahut lakabtır veya yalandır demek küfürdür. Çünkü Cenâb-ı Hak:

“…O’nun ilminde yalnız kendisinin dilediğinden başka hiçbir şey’i (kâbil değil) kavrayamazlar” buyurmuş. (El-Bakara: 255)

Diğer bir âyetinde de şöyle buyuruyor:

“O’nun ilmi olmaksızın hiçbir dişi gebe olamaz, doğuramaz da.” (Fâtır: 11)

Aksini iddia eden bid’atçıdır.    (Sevadü’l A’zam, Sh: 43)

İNSANLARIN ÜSTÜNÜ PEYGAMBERDİR

Bir  mü’min, peygamberlerin derecelerinin velilerin mertebelerinden üstün olduğuna inanacak.

Çünkü veliler yüce derecelere ancak Allah ve Resûlüne, üstün bir tâat göstermekle yükselebilirler. Peygamberlere tâat ise Allah’a saygının tâ kendisidir. Nitekim Allah Celle ve Alâ şöyle buyuruyor:

“Kim Allah’a ve Peygambere itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine nimetler verdiği peygamberlerle, sıddîklarla, şehidlerle, iyi adamlarla berâberdirler. onlar ne iyi arkadaştır.” (En-Nisâ: 69)

Başka bir âyette de (meâlen) şöyle buyuruluyor:

“Kim Allah’a Peygamberine itaat ederse (Allah) onu altından ırmaklar akan Cennetlere sokar ki onlar orada ebedî kalıcıdırlar. Bu, en büyük bir kurtuluş (ve saâdet) dir”. (En-Nisâ: 13)

Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem buyuruyor:

“Ben Âdem oğlunun efendisiyim. (Ama) böbürlenmiyorum”. (Sevadü’l A’zam, Sh: 37)

ALLAH (C.C.)’TAN ÜMÎD KESİLMEZ

Mü’min pek çok büyük günah işlese de Allah’ın rahmetinden ümidini kesmemelidir. Çünkü Allah’ın rahmetinden ümîdsizliğe düşen kâfirdir. Bil ki bir mü’min tüm insanların günahları kadar ma’siyet işlese yine de ilâhî rahmetten ümîdini kesmemesi gerekir. “Zîra hakîkat şudur ki kâfirler gürûhundan başkası Allah’ın rahmetinden ümîdini kesmez.” (Yûsuf: 87) meâlindeki âyette sarahaten açıklandığı gibi bu, küfürdür. Müslüman bir kimse bir mü’mini öldürse, bir mü’mine kadınla zinâ yapsa, namaz kılmasa, oruç tutmasa, zekât vermese, haccetmese, boy abdesti almasa, hâsılı daha çok günahlara bulansa -şeâir-i İslâmiyyeyi inkâra kalkışmadığı sürece- kesinlikle mü’min sayılır. Tevbe ederse Allah tevbesine karşılık verir. Dünyadan tevbesiz göçerse Allah’ın meşiyyetine kalmıştır: Dilerse adâletiyle azâb eder, isterse fazlıyla yarlığar, rahmetiyle Cennete sokar. Şu nitelendirilen mü’min, günahları sebebiyle Allah’a küfretmiştir diyen kâfir olur. Şu günahları işleyen bir müslüman dünyadan tevbesiz çıkarsa Cehennemde ebedî kalır düşüncesini savunan da kâfirdir. Allah’a inandıktan sonra yaptığı günahlar mü’mine zarar getirmez fikrini ileri süren de kâfirdir. Allah-ü Teâlâ buyuruyor:

“Şüphesiz ki Allah, kendisine eş tanınmasını yarlığamaz. Ondan başkasını, dileyeceği kimseler için yarlığar.” (En-Nisâ: 48) Bir âyette de şöyle buyuruluyor:

“De ki: Ey kendilerinin aleyhinde (günahda) haddi aşanlar, Allah’ın rahmetinden ümidinizi kesmeyin. Çünkü Allah bütün günahları yarlığar. Şüphesiz ki O, çok yarlığayıcıdır, çok esirgeyicidir.” (Ez-Zümer: 53) Başka bir âyet meâli:

“(O takva sahipleri) çirkin bir günah işledikleri, yâhûd nefislerine zulmettikleri vakit Allah’ı hatırlayarak hemen günahlarının yarlığanmasını isteyenlerdir. Günahları Allah’tan başka kim yarlığar? Bir de onlar işledikleri (günah) üzerinde bilip dururlarken ısrâr etmeyenlerdir.” (Âl-i İmrân: 135) Allah celle ve alâ buyuruyor: “Kim bir kötülük yapar, yâhûd nefsine zulmeder de sonra Allah’tan mağfiret isterse o, Allah’ı çok esirgeyici bulur.” (En-Nisâ: 110)   (Sevad’ül A’zâm, Sh: 70)

ALLAH’IN HÜKMÜNE RAZI OLMAK

Şakik b. İbrahim şöyle anlatır:

– Yedi yüz âlime beş şeyi sordum; hepsi de aynı cevabı verdiler:

1) Dedim ki:

Akıllı kimdir?

Dediler ki:

– Dünyayı sevmeyendir.

2) Dedim ki:

– Zekî kimdir?

Dediler ki:

– Dünyaya aldanmayandır.

3) Dedim ki:

– Zengin kimdir?

Dediler ki:

– Allah’ın taksimine razı olandır.

4) Dedim ki:

– Fakih kimdir?

Dediler ki:

– Fazlasını istemeyip durandır.

5) Dedim ki:

– Cimri kimdir?

Dediler ki:

– Malından Allah’ın hakkını vermeyip yanında tutandır.

Şöyle anlatılır:

– Allah’ın kula dargınlığı üç şeyle gelir:

1) Allah’ın emrettiği şeyde kusurlu olması

2) Allah’ın kendisi için yaptığı taksime razı olmaması

3) Birşeyi isteyip elde edemeyince Rabbine kızması.

(Tenbîhü’l Gâfilîn, Sh: 722)

KULUN ALLAH’I SEVMESİNE DAİR ŞER’İ

DELİL VE ŞÂHİDLER

Bilmiş ol ki; Hz. Muhammed’in ümmeti, Allah ve Resûlünü sevmenin farz olduğunda ittifak etmişlerdir. Vücudu olmayan bir şey nasıl farz olur? Sevgiye bağlı olup onun meyvesi olan tâat, sevgi ve muhabbet ile nasıl tefsir edilir? Bunun için önce sevginin, sonra da itâatın bulunması gerekmektedir.

Muhabbeti isbât eden âyetler:

“Allah onları, onlarda Allah’ı severler.” (Mâide: 54)

“İmân edenlerin Allah’a sevgisi ise sağlamdır.” (Bakara: 165)

Bu âyet-i celileler muhabbeti ve muhabbetin farklı olduğunu isbat eden delillerdir. Bir çok hadislerde Resûl-i Ekrem, muhabbeti, imânın şartı olarak bildirmiştir. Ebû Rezin-i Ukaylî, Resûl-i Ekrem’e imandan sorduğunda:

“Allah ve Resûlü, senin için başka her şeyden daha sevimli olmaktır.” buyurmuştur. Diğer hadisde de şöyle buyurmuştur:

“Allah ve Resûlü, kişiye başkalarından daha sevimli olmadıkça, iman etmiş olmaz.” Başka bir hadisde de:

“Kul iman etmiş olmaz, tâki ben ona, ehlinden, malından ve bütün insanlardan (bir rivayette de) kendi nefsinden daha sevimli olmadıkça.” buyurmuştur.         (İmam Gazâlî, İhyâu Ulûmi’d-dîn, C: 4, Sh: 534-535)

MÜNAFIKLARIN VASIFLARI

Allah (c.c.): “İnsanlardan bir takımları vardır ki, inanmadıkları halde “Allah’a ve ahiret gününe inandık” derler.” (Bakara S.: 8) Hakikatte bunlar mü’min değillerdir. Münafıklar müslümanlara karşı iman ettiklerini söylerler. Kafirlere karşı da küfürlerini izhar ederler. Bununla iftihar ederler. Kafir oldukları halde mü’min görünürler. Kalben tasdik olmadıkça, yalnız dille ikrar iman olmaz. Bu münafıkların birinci sıfatlarıdır.

İkinci sınıf sıfatları ise hud’akârlıktır. Allah (c.c.) buyuruyor: “Çünkü onlar (münafıklar kendi akıllarınca) güya Allah’ı ve müminleri aldatırlar. Halbuki onlar ancak kendilerini aldatırlar ve bunun farkında değillerdir.” (Bakara S.: 9) Çünkü Allah (c.c.) onların hilesini bilir ve cezasını verir. Ekseriyetle de münafıkların bu dünyada cezasını çektirir.

Münafıkların kalblerinde hakkı kabule mani haset perdesi, gizli kin ve gazap gibi hastalık vardır. Allah (c.c.) onların hastalıklarını dünyada ziyâde eder. Ahirette onlar için elim bir azap vardır. Bu onların üçüncü sıfatlarıdır.

Münafıkların dördüncü vasıflarını şu âyetler beyan eder. “Onlara: “Yeryüzünde fesat çıkarmayın” denildiği zaman, “Biz ancak ıslah edicileriz” derler. Kesin olarak biliniz ki, onlar ancak kötülük yayan bozgunculardır. Lâkin anlamazlar.” (Bakara S.: 11-12)

“Onlara, insanların iman ettikleri gibi siz de iman ediniz, denildiği vakit “Biz hiç, sefihlerin (akılsız ve ahmakların) iman ettikleri gibi iman eder miyiz? derler. Biliniz ki, akılsız ve ahmak olanlar yalnızca onların kendileridir, fakat bilmezler. (Veya bilmezlikten gelirler.).” (Bakara S.: 23)

“Münafıklar, sağırlar, dilsiz ve körlerdir. Binaenaleyh nifaklarından dönmezler.” (Bakara S.: 18)

Münafıkların bütün emekleri boşa gitmiştir. Ahirette onlara şiddetli bir azap vardır. Onlar Cehennem’in en altındadırlar.

Allah (c.c.) cümlemizi kâmil birer mü’min eylesin. Münafıkların şerrinden korusun. Âmin. (Ahkâmı Kur’âniyye: 23-26)

İRADEYİ YARATMAKTAKİ ÇEŞİTLİ NİMETLER

Bilmiş ol ki; yalnız gözün olsa ve besin maddelerini uzaktan görsen, fakat içinde o maddeleri almaya bir temayül ve seni harekete sevkeden bir şehvet olmasa, gözünün bu görmesi atâlete uğrar ve boşa giderdi. Nice hastalar var ki, kendisi için en faydalı olan yiyecekleri görür fakat istek ve şehveti olmadığı için onları yemez. Bu yönden hem görmesi hem de idraki boşa gitmiş olur. Bunun için arzuna uygun gelen şeye temayül gösterme zarureti vardır. Buna da şehvet denir. Bir de hoşlanmadığından nefret etmen lazım, buna da kerâhet denir. Bu sayede arzu ettiğin şeyi arar, hoşlanmadığın şeyden uzaklaşırsın. Bunun için Allahû Teâlâ yemek şehvetini sende yarattı ve onu sana musallat kıldı. Seni yemeğe zorladı ve bu sayede yaşadın. Burada diğer hayvanlarda senin gibidir. Onlar da şehvetleri sayesinde yer içerler, fakat bitkiler ayrıdır.

İhtiyaç miktarı yedikten sonra, bu şehvetin durmasa, haddinden fazla yer ve çatlardın, fakat doymanın akabinde Allahû Teâlâ kerâheti yarattı ve artık fazla yemekten hoşlanmaz oldun. Toprağa ekilen bir mahsül gibi değilsin. O, doymasını bilmeden dibine dökülen suyu kabul eder. Ve nihayet bozulur. Bunun için onun adama ihtiyacı vardır. Onun alacağı su miktarını adam tayin eder ve ihtiyacından fazlasını vermez. Yaşayabilmen için yemek şehveti sende yaratıldığı gibi, neslinin devamı için bir de münasebet şehveti yaratılmıştır…  (İhya-u Ulumiddîn, C: 4, Sh: 208)

ALLAH (C.C.) KAZASI

Allah (c.c.)’ın takdîr buyurduğu, bütün hükümleri üç kısımdır:

1- Dileyip sevdiği ve emir buyurduğu hükümler,

Farzların yerine getirilmesini istemesi gibi.

2- Dileyip sevdiği, fakat emretmediği hükümler,

Nafile ibadetler gibi.

3- Dilediği, fakat ne sevdiği ne emir buyurduğu

hükümler: Günahlar gibi.

Allah (c.c.)’ın kazası dört çeşittir:

1. a) Tâatleri, b) Ma’siyetleri, c) Nimetleri
2. d) Belâ ve musibetleri kaza buyurması.

Bu hususta izlenecek doğru yol şudur; Allah Celle ve Alâ bir kulunu tâat yönüne ilettiğinde kul, ilâhî tevfîka mazhar olabilmek için, var gücüyle ve ihlasla tevcihi karşılamalıdır.

Zira Cenab-ı Hak (c.c.)

“Bizim uğrumuzda mücahede edenlere elbette yollarımızı gösteririz” buyuruyor.        (El-Ankebût: 69)

Allah Teâlâ (c.c.) bir kula ma’siyetle hükmetmişse kul, işlediği günahlar akabinde derhal tevbe ve istiğfar etmeli, pişmanlık duymalıdır, ki Allah (c.c.) tevbesini kabul buyurup kendisini yarlığasın.

Çünkü bir âyette şöyle buyuruluyor.

“Şüphesiz ki Allah hem çok tevbe edenleri sever, hem çok temizlenenleri sever.”      (El-Bakara: 222)

Hâlık Teâlâ (c.c.) bir kula nimetle hükmetmişse (nimetler vermişse) bu kulun vazifesi Allah’a şükretmek ve cömert davranmaktır.

Böyle hareket ederse Allah Celle ve Alâ’nın:

“…Andolsun, şükrederseniz, elbette sizi (nimetinizi) artırırım. Andolsun, nankörlük ederseniz hiç şüphesiz benim azabım cidden çetindir.” (İbrahim: 7) âyeti mucibince malını artırarak kendisine lutuflar yağdırır.         (Sevadü’l A’zam, Sh: 18)

ALLAH’IN MÜŞRİKLERİN KALBİNE

KORKU VERMESİ

“Hakkında Allah’ın hiçbir hüccet indirmediği şeyleri ona eş tanıdıklarından dolayı küfredenlerin kalbine şiddetli bir korku salacağız. Onların yurdları ateşdir. Zalimlerin dönüp varacağı yer ne kötüdür.”

Uhud’da arız olan korku üzerine firar edip bir müddet gittikten sonra Ebu Süfyan ve avanesi nedamet ederek geri dönüp ehl-i imanı tamamen kılınçtan geçirmeyi azmetmişlerse de Allah Teâlâ’nın onlara inzal buyurduğu korku sebebiyle cesaret edememişlerdir.

İşte Ehl-i İslamın azlığı ve bozulmasıyla beraber Allah Teâlâ’nın lutfu olan korkuyu kâfirlerin kalblerine yerleştirmeğe bu âyetler vadini birinci defa olarak Uhud vakasında lincâz buyurmuştur.

Burada işaret vardır ki insanların kalblerine korkuyu ve emniyeti, iştiyakı ve isteksizliği ve buna benzer insana yön verici hisleri insana Cenab-ı Hak verir ve sevk eder Nebi (s.a.v.) bunun için:

Kulların kalbleri Cenab-ı Hakk’ın yed-i kudretindedir. Onları dilediği gibi çekip çevirir.

(R.Mahmud Sâmî (k.s.), Uhud Gazvesi, Sh: 87-88)

` ` `

“Sizden birinize bir kardeşinin ölüm haberi geldiğinde şöyle desin:

İnnâ lillahi ve inna ileyhi raciun. Allahümmel hıkhü bissalihine vehlüfhü ala zürrîyetihi filkabirine veğfîrlena velehü yevmeddîni allahümme latehrîmna ecrehü vela teftînna badehü.”       (Dualar ve Zikirler, Sh: 155)

GERÇEK VE DOĞRU İMAN

İman-ı hakîki dilinle söyleyip kalbinle tasdîk etmendir. Bu iman, Allah’a meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, âhiret gününe, ölüm sonrası dirilişe, kadere (hayır ve şerri yapma kudretini Allah’ın verdiğine) inanman, Cenneti hak, Cehennem hak, amellerin tartışılmasını, (hâsılı) Cibrîl aleyhisselâmın getirdiklerini hak görmenle tahakkuk eder. Bu inancını açığa vururken (inşaallah mü’minim) sözünden kaçınıp (kesinlikle mü’minim = hakka mü’minim) demelisin. Gerçek imanı, ancak bu cümle aksettirir.

Sana misal vereyim: Meselâ adam karısına: “Allah dilerse boşsun, yahut efendi kölesine: Allah dilerse hür (özgür)sün, yahut (tâcir): Allah dilerse aldım, sattım” diyerek muâmelelerini istisnâlara rabtettiklerinde, bu muâmeleleri geçersizdir. Yani, kadın boş, köle özgür, alış-veriş de akdedilmiş olmaz. Bunun gibi, istisnâya merbut iman da hükümsüzdür.                                       (Sevadü’l A’zam, Sh: 12)

SON NEFES ENDİŞESİ

Müslüman, son nefesini nasıl vereceği endişesiyle Allah’tan korkmalıdır. Çünkü îmanla mı yoksa -îmansız olarak göçmüşler gibi- küfür ile mi gideceğini bilememekte. Son nefes korkusunu hissetmek bütün müslümanlara farzdır, bunun delili şu mealdeki âyetlerdir:

1- “Fakat büyük zararı göze alanlar güruhundan başkası Allah’ın imhâlinden emîn olmaz.” (El-A’raf: 99).

2- “…Şüphesiz ki Allah, cezası çok çetin olandır.” (El-Mâide: 2),

3- “Ey îman edenler, Allah’dan korkun. Herkes, yarın için önden ne göndermiş olduğuna baksın. Allah’dan korkun. Çünkü Allah, ne yaparsanız hakkıyla haberdardır.” (El-Haşr: 18). Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem, kudsî bir hadiste Allah Celle ve Alâ şöyle buyurduğunu haber verir:

“Kuluma iki korku ve iki emanı birlikte vermem. (Yâni) dünyada benden korkanı âhirette emin kılarım, dünyada benden emîn bulunanı da âhirette korkuturum.”

Müslümanların imamı Ebû Hanîfe rahmetullahi aleyh der ki: “Kulun îmanının en çok selbedildiği an ölüm ânıdır.”

Son nefes endişesini duymayan ve sonunun ne olacağı hususunda Allah’tan korkmayan Mürcie ve Cebriyye mezhebinden sayılır.

(Sevadü’l A’zam, Sh: 69)

EĞER RABB (C.C.)’İN DİLESEYDİ

“Eğer Rabb (c.c.)’in dileseydi yeryüzünde kim varsa hepsi elbette imân ederdi. Böyleyken sen hepsi mü’min olsunlar diye insanları zorlayacak mısın?”       (Yûnus Sûresi, Âyet: 99)

Aleyhi’s-salâtü Ve’selâm Efendimiz, kavminin her ferdinin imân etmesine o kadar haris idiler ki, tek arzuları cümlesinin imân etmeleri idi. Çünkü tab’an kemâle müstaid olan, rahmet-i külliyenin tahakkukuna çalışır, cümlesinin imân edip mağfiret olunmalarından başka arzusu olmaz.

Hikâye olunduğuna nazaran Mûsâ (a.s.) Tûr’a giderken yolda Allah (c.c.)’ın velilerinden birine rast geldi. Selâm verdi; fakat karşılık bulamadı. Münâcat mahalline vâsıl olunca dedi ki:

– “Yâ Rabbi, kullarından bir kula selâm verdim, selâmımı almadı. Cenâb-ı Hakk (c.c.):

– “Yâ Mûsa (a.s.)! Bu kul altı günden beri benimle de konuşmuyor.”

Mûsâ (a.s.) sebebini suâl ettiğinde Cenâb-ı Hakk (c.c.):

– “Çünkü o, benim bütün günâhkarları mağfiret edip cümlesini Cehennem’den azâd etmekliğimi istiyor. Ben de bu arzusuna icâbet etmedim, altı gündür benimle konuşmaz.”

Allah-û Teâlâ (c.c.) Habibi Muhammed (s.a.v.)’de aynı şiddetli arzuyu gördüğü için bu âyet-i celîleyi inzal buyurup: “Rabb (c.c.)’inin meşiyet-i ilâhiyyesinde olmayan bir hususda îmân etmeleri için insanları zorlayacak mısın?” buyuruldu.

(Yûnus ve Hûd Sûreleri, Hz. M.Sâmi (k.s.)

KÂFİRLERDE DÖRT BÜYÜK FESÂD

Bedir Gazvesi’nden iki ay kadar önce (haram olan aylardan) Receb ayında Resûl-ü Ekrem (s.a.v.) Efendimiz, Abdullah b. Cahş (r.a.)’ı, on kadar Muhâcirûn ile durumların inceletip araştırmak üzere Mekke tarafına gönderdi. Yolda Kureyş kervânına rastladılar. Kervânın reisi Amr b. Hadramî’yi öldürdüler. osman b. Abdullah ve Hakem’i esir aldılar. Kervânın eşyasını da ganîmet olarak aldılar.

Durum Resûl-ü Ekrem (s.a.v.)’e haber verilince, Efendimiz (s.a.v.): “Ben size böyle yapmağa müsâade etmedim” buyurdu, ganîmeti de reddetti.

Bu sûretle müslümanlarla Kureyş arasında bir kan davası meydana çıkmış oldu.

Bu olay üzerine Kureyş küffârı Muhammed (s.a.v.) haram olan ayda kan döktü, ganîmet aldı diye söz ettiler.

Kâfirler Ashâb’dan hatâ ile bir iş sâdır olduğu için ta’n ederler ammâ, kendilerinden kasıdla dört fesâd-ı âzîm (büyük fesad) sâdır olmuştur ki, Allah-ü Teâlâ katında bunlar ondan ekberdir (daha büyüktür).

1- Halkı İslâm’dan men’ederler.

2- Hakk Celle ve Alâ Hazretlerine îmân getirmezler, kâfir-i billâh olmuşlardır.

3- Müslümanları Ka’betullah ziyâretinden men’ederler.

4- Mescid’ül-Haram ehlini, ya’ni Rasûlullah (s.a.v) Hazretlerini ve Ashâb’ını ezâ ve cefâ ile Mescid’ül-Haram’dan ya’nî Mekke’den çıkardılar.   (Hz. R.Mahmûd Sâmî (k.s.), Bedir Gazvesi, Sh: 15)

HÜKÜM ALLAH (C.C.)’INDIR

İnanan kişi, Allah Teâlâ’nın dilediğini yaptığını ve yapacağını bilmesi gerekir. Hüküm O’nundur. Kimse O’na hükmedemez, istediğine karar veren O’dur, yapacağında mesul olmaz, ama insanlar işlediklerinden sorguya çekilirler.

Şunu iyi bil ki bir zamanlar “saîd” kimse bedbaht, “bedbaht” da bahtiyar olabilir. Böyle olmasaydı itatkâra tâati, asiye de günahı zarar vermezdi, kâfirler de küfürlerine rağmen Rableri katında mazur sayılırlardı. Bizim bu söylediklerimizin doğruluğuna Allah Teâlâ’nın şu âyetleri delildir. Şöyle buyuruyor:

“Allah ne dilerse (onu yapar. Bazısını) mahveder, (vücuda getirmez, bâzısını da) vücuda getirir. Ana kitap O’nun  nezdindedir.” (Er Ra’d Sûresi, A.: 39) Diğer bir ayetle de şöyle buyuruyor:

“Allah hükmeder, O’nun hükmü ardına düş(üp de red ed)ebilecek de yoktur. O, hesabı pek çabuk görendir.” (Er-Ra’d Suresi A.: 41) Başka bir âyet meâli:

“O’nun emri, bir şeyi dilediği zaman ona ancak “ol” demesinden ibarettir. O da oluverir.” (Yâsin Suresi: 82)

Peygamber (s.a.v.) buyuruyor:

“(Öyle) adam vardır ki kendisiyle Cennet arasında bir karışlık mesafe varken kötü bir iş yaptırılır da ömrü şekavetle mühürlenir. Öyle adam da vardır ki kendisiyle ateş arasında yalnız bir karış mesafe kalmışken hayır ve amel-i sâlihe muvaffak kılınır da ömrü saadetle sona erdirilir.”

Rivâyete göre Hz. Ömer radıyallahu anh dâima şöyle dua edermiş:

“İlâhi, ya Rabbi, eğer ismimi bahtsızlar (eşkiya) divanına yazdınsa onu, ey Rabbim fazlınla bahtiyarlar siciline kaydır!” Abdullah b. Mes’ud (r.a.)’un da böyle dua ettiği mervîdir.

Bil ki Allah iyi harekette bulunanların ecrini zayi etmez. Nitekim bir âyette meâlen şöyle buyuruluyor:

“Kim iyi amel (ve hareket) de bulunuyorsa (bu), kendi lehine, kim de kötülük ederse bu da kendi aleyhinedir. (Yoksa) Rabbin kullarına (zerrece) zulümkâr değildir.” (Fussılet: 46)     (Sevad’ül-Azam, Sh: 40)

ALLAH’IN İLİM SIFATI

Cenab-ı Allah’ın ilmi yerlerin dibinden göklerin zirvesine kadar cereyan eden her şeyi kuşatmıştır. Yerde ve gökte zerre kadarı dahi O’nun ilminden hariç ve uzak kalamaz. Hatta Allah, kara karıncanın karanlık gecede kara taşın üzerindekini bilir, zerrenin hava içindeki uçuşunu idrak eder. O, açık-kapalı, her şeyi bilendir. Hatırdan geçenlere muttali olur. O, daima bu sıfatta mevsuftur. O’nun bilmesi zatında, yeni hasıl olan ve değişen bir ilimle değildir. Onun bütün olup, olacağı bilmesi ezelî ve ebedi ilmindendir. Bunun içindir ki insan belli şeyleri bilir, diğer şeyleri bilemez kısacası insanoğlunun bilme yeteneği sınırlıdır ve hem de çok sınırlıdır. Allah’ın ilmi sıfatı bütün kainatı kuşatmıştır. Bütün gönüllülerden geçenlerden, yerde, gökte ne varsa hepsinden haberi vardır. İşte insanda Allah’ın herşeyi bildiğini bilip hayatını kontrol edip çirkin ve günah şeylerden sakınması lazımdır.  (İmam-ı Gazâlî, Kırk Hadis

EZAN DUÂSI:

Kim ezanı işittiği zaman; “Allahümme rabbe hezihidda’ve tittemmeti vessalatil kaimeti êti muhammeden elvesilete vel fazîlete vebashü makamen mahmuden ellezi ve addehu” derse; kıyamet gününde şefaatim ona layık olur.

(R.Mahmud Sâmî (k.s.), Dualar ve Zikirler, s. 104)

1. ÂDEM (A.S.)’İN YARATILIŞI

Cenab-ı Hakk, Cebrail (a.s.)’i arz’ın siyahından, beyazından kırmızısından, iyisinden ve kötüsünden birer avuç toprak alıp getirmek üzere gönderdi. Cebrail (a.s.) bunları almak için arz’a gelince arz dedi ki:

– Seni gönderene andolsun ki, benden hiçbirşey alamazsın. Cebrail arzdan toprak alamadan geri yerine döndü ve Cenâb-ı Hakk’a:

– Ya Rabbi, arz senin yüce ismine yeminle bana toprak vermek istemeyince bende ona yönelemedim, dedi.

Cenâb-ı Hakk, bu sefer Mikail (a.s.)’i gönderdi. Arz Cebrail (a.s.)’e söylediğini ona söyleyince o da döndü geldi. Sonra İsrafil (a.s.)’i gönderdi. Arz ona da Cebrail (a.s.) ve Mikail (a.s.)’e söylediklerini tekrarladı. Cenâb-ı Hakk, bunun üzerine ölüm meleği olarak bilinen Azrail (a.s.)’i gönderdi. Arz ona:

– Bugün benden alacağın ve yarın Cehenneme nasib olarak bir avuç topraktan seni bana gönderen Allah’ın izzetine sığınırım, dedi.

Azrail (a.s.) buna cevâben dedi ki:

– Ben de Rabbım’ın emrine karşı gelmekten yine onun izzetine sığınırım dedi ve yeryüzünün bir bölümünden kırk zirâ miktârı toprak aldı. Sonra da semaya yükseldi. Allahû Teâlâ:

– Arz, sana yalvarıp yakardığı zaman neden ona merhamet göstermedin? Dedi Azrâil de:

– Senin emrine uymayı ona uymaktan daha lâyık gördüm dedi. Bunun üzerine Allah Teâlâ:

– Ademoğullarının ruhlarını kabzetmeye de sen daha lâyıksın, buyurdu.

Adem (a.s.) arzdan yaratıldığında âdem diye isimlendirilmiştir. Âdem’in ömrü 997 senedir.                                                   (R.Mahmud Sâmî (k.s.), Musâhabe-6, Sh: 10-11)

DÎNDEN DÖNENİN FECÎ ÂKIBETİ

Enes ibn-i Mâlik (r.a.)’den rivâyete göre, kendisi şöy-

le demiştir: (Neccar oğullarından) Hıristiyan bir kişi var-

dı. Sonra Müslüman olmuştu. Bakara ve Âl-i İmrân sû-

relerini okumuştu. Nebî (s.a.v.)’e de vahiy katibliği yap-

mıştı. Bu adam sonra geri, hıristiyanlığa döndü. Kaça-

rak  hıristiyan  câmiasına  iltihâk  etti.  Hıristiyanlar  onu

yüksek makamlara çıkardılar.

Bu mürted: Muhammed (s.a.v.) bir şey bilmez. Yalnız

benim kendisine yazdığım şeyleri bilir, demeğe başladı.

Aradan çok bir zaman geçmeden Allâh (c.c.), onu kav-

mi içinde boynunu vurdurup öldürdü. Hıristiyanlar defn

ettiler. Fakat sabah olunca gömüldüğü yer onu dışına

atmıştı.  Bunun  üzerine  hıristiyanlar:  Bu  Muhammed

(s.a.v.) ile Ashâbının işidir. Onların arasından çıkıp kaç-

tığı  için  bu  dîn  kardeşimizin  kefenini  soydular  ve  onu

(meydanda) bıraktılar, diye iftirâ ettiler.

Derin bir çukur kazarak onun içine bıraktılar. Fakat

sabah olunca gömüldüğü yerin yine dışına attığı görül-

dü.  Hıristiyanlar  yine:  Bu,  Muhamrned  (s.a.v.)  ile  As-

hâbının işidir. Onların arasından çıktığı, kaçtığı için bu

dîn  kardeşimizin  ölüsünden  kefenini  soydular  ve  onu

kabrin  dışında  bıraktılar,  dediler.  Ve  bir  yerde  yine  bir

çukur  kazdılar,  güçleri  yettiği  derecede  derinleştirdiler.

Fakat sabah olunca yerin onu yine dışına attığı görüldü.

Bunun üzerine hıristiyanlar bu işin kullar tarafından ya-

pılmadığını anladılar ve onu açıkta bıraktılar.

(Sahîh-i Buhârî Tercümesi, 9.c., 309.s.)

• ••••

“Ey Îmân edenler! Sizden kim dîninden dönerse

(bilsin ki): Allâh sevdiği ve kendisini seven Mü’min-

lere  karşı  alçak  gönüllü  (şefkatli),  kâfirlere  karşı

onurlu ve zorlu bir toplum getirecektir.” (Mâide s. 54)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-HALÎM (C.C.)

Halîm: Yumuşak davranan demektir. Cenâb-ı Hakk buyuruyor

ki: “Şunu iyi bilin ki Allâh gafûrdur, halîmdir.” (Bakara s. 235)

“Allâh, kesinlikle tam bir bilgi sâhibidir, halîmdir.” (Hacc s. 59)

“Şüphesiz O, halîmdir, çok bağışlayıcıdır.” (Fatır s. 41)

Halîm, günâhları nedeniyle kullarına ni‘met vermeyi ve iyilik

yapmayı kesmeyendir. O, kendisine itaat edeni rızıklandırdığı gi-

bi  isyan  edeni  de  rızıklandırır.  Kendisinden  korkan  ve  iyilik  ya-

panlara ni‘met vermeye devam ettiği gibi günâh işlemeye devam

eden kullarına da ni‘met vermeye devam eder. Belâ ve musîbet-

lerden koruması için kendisine duâ edeni veya ibâdetle meşgûl

olup  bu  istekte  bulunamayanı  koruduğu  gibi,  duâ  etmeyen  ve

kendisinden gâfil olan kimseleri de bunlardan koruyabilir.

Halîm, günâhları bağışlayan ve cezâlandırmada acele etme-

yen, öfkesine yenilmeyen, câhillerin ve âsîlerin isyânı kendisini

öfkelendirmeyendir. Halîm ismi, gücü olduğu halde bağışlayana

verilir; gücü olmadan bağışlayana bu isim verilmez.

Cenâb-ı Allâh,  Halîm’dir.  Cezâları  erteleyen  veya  tamâmen

kaldırandır. Cezâların kaldırılması yalnızca, cezâyı hak etmiş ba-

zı Müslüman günâhkarlara yönelik olup, inkarcıların bununla bir

ilgisi yoktur. O, cezâyı hak edenleri cezâlandırmada acele dav-

ranmaz, tevbe etmeleri için onlara süre verir. Dilerse, âcil cezâ

verilmesi gereken günâhlar için anında cezâ verir. Ancak, O’nun

hilmi, günâhkarlara süre tanımayı gerekli kılmaktadır. Bizler Ha-

lîm Rabbimize îmân edenler olarak yumuşak huylu tatlı dilli, gü-

ler yüzlü, bal gibi sözlü olacağız. Su, yumuşacık ama kayaları de-

liyor. Kuru ağaçların tepesine çıkıp çiçeğe dönüşüyor. Bir Müslü-

man ihlâsla “Ya Halîm” zikrine devâm ederse onun tecellîsine,

eserlerine vâsıl olur. Ahlâkı güzelleşir. Sinirleri yatışır. Âfetlerden

korunur. Kazancı artar.

Tenbih: Rabb’inin isyan edenlere karşı Halîm olduğunu bilen

her  Müslümanın,  emirlerine  aykırı  davrananlara  ve  kendisine

karşı  çıkanlara  yumuşaklıkla  davranması  ve  cezâlandırmada

acele etmemesi gerekir. Nasıl ki Rabb’inin sana yumuşak dav-

ranmasını istiyor ve seviyorsan, aynı şekilde sen de elinin altın-

da   bulunalara   yumuşak   davran.   Sen   böyle   davranmakla

Rabb’inin hoşnutluğunu kazanır ve bol sevâb alırsın.

(Rauf Pehlivan, Esmâü’l Hüsnâ, 2002)

MUHAKKAK KURTULUŞA EREN MÜ’MİNLER

Mü’minûn sûresi, 118 âyet olup tamâmı Mekke’de nâzil

olmuştur.  Sûrenin  özellikle  ilk  âyetlerinde  kurtuluşa  eren

Mü’minlerin  ibâdetlerinden,  ahlâkî  yaşayışlarından  ve  nâil

olacakları  uhrevî    ni‘metlerden  bahsedildiği  için  süre  “el-

Mü’minûn”       adını  almıştır.   Nitekim  Abdullâh   ibn    Abbas

(r.a.)’dan rivâyet edilen bir hadîste Hz. Peygamber (s.a.v.),

bu âyetlerin inzâlini müteâkib, “Bana on âyet indi ki, duru-

mu bunlara uyan cennete gidecektir” buyurdu ve bu sû-

renin ilk on âyetini okudular.

Bismillâhirrahmânirrahîm

1- Gerçekten Mü’minler kurtuluşa ermiştir;

2- Onlar ki, namazlarında huşû içindedirler;

3- Onlar ki, boş ve yararsız şeylerden yüz çevirirler;

4- Onlar ki, zekât (vazîfelerini) yerine getirirler;

5 – Ve onlar ki, iffetlerini korurlar;

6 – Ancak eşleri ve ellerinin sâhib olduğu (câriyeleri)

hariç, (bunlarla ilişkilerden dolayı) kınanmış değillerdir.

7 – Şu halde, kim bunun ötesine gitmek isterse, işte

bunlar, haddi aşan kimselerdir.

8 – Yine onlar (o Mü’minler) ki, emânetlerine ve ahid-

lerine riâyet ederler;

9 – Ve onlar ki, namazlarına devâm ederler.

10  –  İşte,  asıl  bunlar  (Firdevs  Cennet’ine)  vâris  ola-

-caklardır.

(Kur’ân-ı Kerîm ve Türkçe Açıklamalı Tercümesi, İstanbul 1982)

TEŞRÎK TEKBÎRLERİ

Kurbân  bayramının  arefe  gününün  sabah  namâzın-

dan i‘tibâren bayramın dördüncü gününün ikindi namâ-

zına  kadar  yirmiüç      vakit  farz  namâzını  müte‘âkib  bir

def‘a:   “Allâhü    ekber,  Allâhü     ekber,  Lâilâhe  illâ’llâhu

va’llâhu ekber, Allâhü ekber ve li’llâhi’l hamd” diye tek-

bîr alınır ki, buna da (tekbîr-i teşrîk) denir. Teşrîk tekbîr-

leri, fukahânın birçoğuna göre vacîbdir. Sünnet diyenler

de vardır.

(Ömer Nasûhî Bilmen (rh.a.), Büyük İslâm İlmihâli, 166. s.)

YECÜC VE MECÜC

Kıyâmetin büyük alâmetlerinden biri de Mehdi âli Re-

sûl’ün zuhûrudur. Yeryüzünde belirli bir süre kalacak, İslâm

akîdesinin, bütün peygamberlerin da‘vet ettiklerini ve ken-

disi  için  gönderilen  temel  prensipleri  ihyâ  edip  yürürlüğe

koyacak,  kendisinden  önceki  bütün  şerî‘atları  nesheden

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimizin beraberinde getirdiği

İslâm  şerî‘atini  infaz  edecektir.  O, Allâh  (c.c.)  tarafından

yeni bir vahiy ile desteklenmeyecektir. Bundan da anlaşılı-

yor ki, Hz. Îsâ (a.s.)’ın inişi, Peygamberimiz (s.a.v.)’in son

Peygamber oluşuna aykırı olmadığı gibi, O’nun şerî‘atının

bütün şerî‘atleri neshettiği ve Kıyâmet gününe kadar bâki

kalacağı hükmüne de muhâlif değildir (Nebî (s.a.v.)’in Pey-

gamberler Peygamberi olduğuna delildir).

Deccal’in ve Hz. Îsâ (a.s.)’ın yeryüzüne inişinden sonra

ortaya çıkacak olan Ye’cüc ve Me’cüc de Kıyâmetin alâ-

metlerindendir.

Kur’ân-ı Kerîm bu iki kelimeyle insanlardan büyük bir

topluluğu ifâde etmiştir. Bunlar dünyâyı beklenmedik bir sı-

rada kuşatacak ve yeryüzünde fesâdı, anarşiyi ve yıkımı

hayret verici korkunç bir şekilde yayacaklardır. Bunların ne

zaman çıkacakları gizlenmiştir. Allâhü Te‘âlâ’dan başkası

bunu  bilemez.  Kur’ân-ı  Kerîm  onlar  hakkında  şöyle  der:

“Ye’cüc ve Me’cüc’ün seddi yıkıldığı zaman, hep dere

ve tepeden boşanırlar. Gerçek va‘d yaklaştığında, in-

kar edenlerin gözleri beliriverir. Vah bize, bundan önce

gaflet içindeydik, hem de zâlimdik derler.” (Enbiya s. 96-97)

Peygamber (s.a.v.) uykusundan: ‘Allâh’tan başka ilâh

yoktur.  Yaklaşan  şerden  vay  Arabın  hâline.  Bugün

Ye’cüc ve Me’cüc’ün seddinden şu kadarı açıldı’ diyerek

uyandı. Süfyân eliyle on işâreti yapmıştır. Ben ‘Yâ Resûlal-

lâh (s.a.v.) aramızda barış varken biz helâk mı olacağız?’

dedim. “Evet fısk-u fücûr çoğaldığı vakit” buyurdular.

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 232-233.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-HABÎR (C.C.)

Habîr: Herşeyin iç yüzünden, gizli taraflarından haberdâr

olan demektir. “Allâh bilendir, hikmet sâhibidir.” (Enfal s. 71)

“O, kullarının üstünde her türlü tasarrufa sâhibdir. O, hü-

küm ve hikmet sâhibidir, herşeyden haberdârdır.” (En‘am

1. 18) Hiç yaratan bilmez mi? O, en ince işleri görüp bil-

mektedir ve her şeyden haberdârdır.” (Mülk s. 14)

Herşeyi O yaratmıştır. Yaratan yarattığını bilmez mi? Bir

duygu hisseden, bir şey düşünen, bir şeye niyet eden, bir söz

söyleyen, kasıtlı olarak bir iş yapan, onu yaparken ne kadar

gizlemek istese kendinden gizleyemez, vicdanında onu o an-

da duyabilir. O halde onu ve bütün göğüslerin hakîkatini, bü-

tün mahlûkatı yaratan yaratıcı daha önce ve daha mükem-

mel şekilde bilir. O göğüsler, o nefisler, o düşünceler, o kuv-

vetler, o fiiller ve o duygular bilgiyle, hep Allâh’ın yaratmasıy-

ladır. O yaratmayınca kimsenin ne eli oynar ne dili, ne hissi

yürür ne fikri, ne vicdânı kalır ne kendisi. Bakarsın bir an için-

de el çolak olmuş, dil tutulmuştur. Fikir durmuş, akıl boğul-

muştur. Gönül kendinden geçmiş, ben böyle yaparım diyen

nefis yerle bir olmuştur. Yaratıcının yeni bir yaratma ile imdâ-

dı yetişmezse hiçbir yaratık onu kendine getiremez ve o ya-

ratmayı işletemez. Çünkü bir zerre, bir şuur, bir şey yaratma-

nın dayandığı teferruatı bilemez. O, bütün sebebler silsilesi-

ni kuşatan olgun bir ilim ve kudretin eseridir. Yaratıkların, ya-

ratıcıdan bir şey gizlemesine imkân yoktur.

Tenbîh: Kul, bildiklerine aldanıp büyüklenmemeli ve şey-

tanın oyununa gelmemelidir. Dâimâ güzel ahlâkla donanma-

lı, araştırmalı ve ilmini artırmaya çalışmalıdır. Bütün amelle-

rinde, sözlerinde ve gizli hâllerinde Mevlâ’sından hayâ ede-

rek O’na isyân etmekten kaçınmalıdır. Allâh’ın sıfatlarını, hü-

kümlerini, helâl ve haramını öğrenmeli, kendisini O’na yak-

laştıracak ve mertebesini yükseltecek şeylerle uğraşmalıdır.

Bir Müslüman ihlâsla “Yâ Habîr” diye bu mübârek ismin zik-

rine devâm ederse onun tecellîsine mazhar olur. Kötü ahlâk-

tan kurtulur. Zihni açılır.           (Rauf Pehlivan, Esmâü’l Hüsnâ)

İBÂDETLERİN SEVÂBININ BAĞIŞLANMASI

Ehl-i  sünnet  âlimleri  ittifak  etmişlerdir  ki,  ölüler  hayatta

olanların çalışmalarından iki şeyden dolayı faydalanırlar. Bi-

rincisi, ölünün, hayatta iken hasene-i câriye olarak bıraktığı

şeydir.  İkincisi  de,  Müslümanların  kendisine  duâ  etmeleri,

onun için Allâh’tan mağfiret dilemeleri, sadaka ve hacc gibi

amellerin sevâblarını bağışlamalarıdır.

Mâlî ibâdetlerin sevâbının ölüye ulaşacağına delâlet eden

delillerden biri de, Câbir (r.a.)’in hadîsidir. Câbir (r.a.) diyor ki:

“Ben Resûlullâh (s.a.v.) ile Kurban bayramı namazını kıldım.

Peygamber  (s.a.v.)  namazdan  sonra  bir  koç  kesip  “Bis-

millâhi Allâhü ekber; Ey Allâhım, bu benim ve ümmetim-

den  kurban  kesmeyenin  kurbanıdır.”  buyurdular.  (Ahmed,

Ebû Dâvud, Tirmizî) Ahmed’in rivâyet ettiği, iki koç kurban kesti-

ğini beyan eden hadîs-i şerîfte ise Peygamberimiz (s.a.v.) bi-

rincisinde,  “Ey Allâhım, bu bütün ümmetim içindir” diğe-

rinde  ise,  “Ey  Allâhım  bu  Muhammed  ve  Âli  Muham-

med’indir” buyurmuşlardır. Kurbandan maksâd Allâh’a yakın

olmak için kan akıtmaktır. Bunda mal rükün değildir. Mal an-

cak bir vesîledir. Görmüyor musun, Mekkeliye, Arafat’a yürü-

yerek gitmeye kâdir olduğunda hac farz oluyor. Bunda mal

şart koşulmaz. Yani hac, mal ve bedenle yapılan ibâdet de-

ğildir. Bilakis sırf bedenle yapılan ibâdettir. Nitekim Hanefîler-

den  müteahhirûn  âlimleri  böyle  demiyorlar.  Ben  (Şârih),  bu

doğru değildir derim. Çünkü bedenin sıhhatli olmaması edâ-

nın vâcib olmasının şartıdır. Bunun içindir ki, ona kendisi için

haccettirme veyâhud bunun için vasiyyet etmek vâcib olur.

Sonra, Kur’ân-ı Kerîm’in ücretsiz olarak okunması, ölüye

bağışlanması câizdir ve bunun sevâbı ölüye ulaşır. Kabrinde

okuyan kimseye malından bir ücret verilmesini vasiyyet etse

onun bu vasiyyeti bâtıldır. Çünkü bu, ücret anlamını taşır, İh-

tiyar’da da böyle zikredilmiştir. Bu, ibâdet ve tâat için ücretle

adam tutmanın câiz olmamasına binâendir. Yoksa Kur’ân eh-

line yardım etmek için Kur’ân okuyana yâhut öğrenene veya

öğretene bir şey verirse bu sadaka kabilinden olup câiz olur.

(Aliyyül Kârî, Fıkh-ı Ekber Şerhi, 353-355.s.)

KIYÂMET ÂLAMETLERİ

“Resûlullâh (s.a.v.) buyurdular ki: “İki büyük (İslâm) ordu-

su birbiriyle savaşmadıkça Kıyâmet kopmayacaktır. Bu iki or-

dunun  da  da‘vaları  hak  olduğu  halde,  aralarında  büyük  bir

savaş olacaktır. Gene aranızda otuza yakın yalancı mel‘un

deccal türemedikçe Kıyâmet kopmayacaktır. Bu deccallerin

hepsi de ben Allâh’ın peygamberiyim iddialarında bulunacak-

lardır. Gene İslâm’ın gerçek ulemâsının yok olmasıyla İslâmî

ilimler yok olmadıkça, fitne zuhûr edip, adam öldürme çoğal-

madıkça,  aranızda  mal  çoğalıp  sel  gibi  akmadıkça,  malın

çokluğundan dolayı sâhibi zekâtını vermek istediği adamın

kabûl edip etmeyeceğinden emîn olmayıp tereddüde düşüp,

zekât vereceği kimse de: Benim zekâta ihtiyâcım yoktur de-

medikçe, Kıyâmet kopmayacaktır. Halk yüksek binâ yapma

yarışına çıkmadıkça, kabristanın yanından geçenlerin ‘keşke

sizin yerinizde’ ben yatmış olsaydım demedikleri müddetçe,

güneşin batıdan doğup doğudan batması gerçekleşmedikçe

Kıyâmet  kopmayacaktır.  “Tabiata  aykırı”  bu  olayı  görünce,

toptan  îmân  etmelerine  rağmen  bu  îmânlarının  kendilerine

fayda  vermediği  bir  zamandır  ki,  o  an  Kıyâmetin  kopması

şüphesizdir. Satıcı ve alıcı arasındaki başlayan alışveriş ta-

mam olmadan Kıyâmet kopacak ve elbiselerin toplanmasına

imkân kalmayacaktır. Yine kişi sağdığı devesinden süt içmek

kendisine nasîb olmadan, havuzunu onarıp suyundan içme-

sinin nasîb olmayacağı bir anda kıyâmet kopacaktır. Ağzına

götürdüğü lokmayı yutmak nasîb olmadan Kıyâmet kopacak-

tır..” (H. Şerîf, Ebû Hüreyre (r.a.)’den)

Peygamberimiz  (s.a.v.):  “Sizler  daha  evvel  on  alâmeti

görmedikçe,  Kıyâmet kopmayacaktır” buyurdu. Daha sonra

şunları zikretti: “Duhan (kesif bir duman), Deccal, Dabbe-

tü’l ard, Güneşin batıdan doğması, Hz. Îsâ (a.s.)’ın inme-

si, Yecüc ve Mecüc’ün çıkması, biri doğuda, biri batıda,

biri de Arap yarımadasında olmak üzere üç yerin çökme-

si ve bunların sonunda, Yemen’den çıkıp insanları haş-

rolunacakları yere sürecek bir ateşin olacağını anlattı.”

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 231.s.)

KABR-İ ŞERÎF’İ ZİYÂRET MEN EDİLEMEZ

Ehl-i sünnet kitâbları, kabirleri mescid ve bayram ye-

ri edinmeyi yasaklayan hükümlerle doludur.

Âlimler, kabirlere secde ve tavaf gibi esâsen vâki ol-

mayan şeylerin yasak olduğunu açıkça ortaya koymak-

tadırlar. Onun zikrettiği ve insanları onu irtikâb etmekle

korkuttuğu şeylerden çoğunu, yasaklamanın ve korkut-

maya  kalkmanın  sebebi  yoktur.  Hatâ  eden  sapkın,  o

kimsedir ki kendi yaptığını başkasına atıp hatâlı göster-

meye çalışandır.

Resûlullâh  (s.a.v.)  Efendimizi  ziyâret  için  yolculuk

yapmak  ve   O  (s.a.v.)’i       büyük   tanımak,   Efendimiz

(s.a.v.)’in kabr-i şerîfine yaklaştığında edebinden dolayı

bineğinden  inmek,  O  (s.a.v.)’e  muhabbetinden  dolayı

ağlamak garib ve akla ve nakle aykırı mıdır?!

İbni  Kayyim,  onların  ağlamalarını  ve  Resûlullâh

(s.a.v.)’in diyarına yaklaştıklarında edebleri îcâbı binek-

lerden inişlerini, büyük günâhlardan saymış ve “Bu göz

yaşları, şeytan yolundadır, Rahman yolunda değildir” gi-

bi,  şeytanın  kendisine  ilhâm  ettiği  hezeyanları  savur-

muştur. Bunun da çirkini; kabr-i şerîfi “put”, oraya ziyâret

için gelenleri, “putlara tapanlar” diye isimlendirmiştir.

Onun cür’et ettiği utanmazlığı, ondan ve hocası İbn-i

Teymiyye’den evvel, îmân ehlinden hiçbir ferd, irtikâb et-

miş  değildir.  Onlar,  böyle  yaparak,  şeytanın  oyuncağı

hâline geldiklerini bilmiyorlar.

Hayatta  bulunan  nasrânîyi,  yahudîyi  ve  kâfirlerden

başka  bir  kimseyi  ziyâret  etmek  için  yolculuk  yapmayı

yasaklamıyorlar; onları ziyâret edecek kimsenin küfre ve

şirke düştüğüne hüküm vermiyorlar. Acaba, irtihâl etmiş

bulunan peygamberlerin ve sâlihlerin dereceleri, yahu-

dîlerin ve nasrânîlerin derecesinden daha mı aşağıdır?

(Yûsuf en-Nebhânî, Şevâhidü’l Hakk, 228-229.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-LATÎF (C.C.)

Latîf: Lûtfedici, gizliyi bilen demektir.

“Gözler O’nu idrâk edemez; O ise bütün gözleri idrak

eder. O, Latîf olandır, haberdâr olandır.” (En‘am s. 103)  “O,

yarattığını  bilmez  mi?  O,  Latîf’tir;  Habîr’dir.”  (Mülk  s.  14)

“Allâh kullarına lûtufkârdır, dilediğini rızıklandırır. O kuv-

vetlidir, güçlüdür.” (Şûrâ s. 19)

Allâh kullarına karşı lûtuf sâhibidir. Kulluğunu bilen, vazî-

fesini  doğru  yapan  kullarına  çok  lûtufkârdır.  Onları  çeşitli

lûtuflarla öyle mutlu kılar ki akıllar onu kavramaktan acizdir.

Her  dilediğini  bir  şekilde  rızıklandırır.  Kullarından  her  birini

büyük hikmeti içeren “dilemesi”ne göre bir çeşit lûtuf ile seç-

kin kılar. Ve öyle güçlü, öyle azîzdir ki her şeye ve herkese

karşı dilediği gibi irâdesini uygulamaya, va‘dini yerine getir-

meye kâdir ve hiçbir sebeb ve şekilde mağlûb edilmez, her

yönden gâlibdir. Onun için dînini doğru tutan kullarını o kor-

kunç “saat” geldiği zaman perişân etmez, kuvvet ve izzetiyle

türlü lûtuflarından nâsiblendirir.

O’nu dürbünlerle, teleskoplarla aramaya kalkmamalı, hem

de gözler görmüyor diye, gözlerden, gönüllerden uzak, ihti-

yaçlardan, dileklerden, doğru doğru haberdâr olmaz sanıp da

O’ndan dönmemeli, eğri yollara sapmamalıdır. O lûtuf sâhibi

ve her şeyden haberdar olan en görmeyen gözleri görür, en

gizli, en duyulmaz sanılan şeylerden, gönüllerin hiç kimsele-

re açılamayan sırlarından ve eğilimlerinden haberdârdır. O,

onlara kendilerinden yakındır. O’na ibâdet etmek ve işleri ıs-

marlamak için şart, O’nu görmek değil, O’nun görmesi, lûtuf

sâhibi ve her şeyden haberdâr olması ve O’na ihlâs ve tevhid

ile zât ve sıfatlarına, fiilerine ve lûtuflarına îmân edilmesidir.

Kur’ân-ı Kerîm’de yedi yerde Yüce Allâh, kendini Latîf ola-

rak vasıflandırmıştır.

Hâli değişen, fakir, garib, kimsesiz, hasta olan bir kimse

abdest alıp iki rek‘at namaz kıldıktan sonra “Yâ Latîf” ismini

100 kere okuyup Allâh’dan hâcet dilerse, ihtiyâcının gideril-

mesini isterse Allâh da onun ihtiyâcını giderir.

(Mehmed Nûri Şemseddîn Nakşıbendî, Kalblerin Anahtarı)

NEBİY-Yİ EKREM (S.A.V.) EFENDİMİZİN MUHTEREM ZEVCELERİ

Mü’minlerin  anneleri  (Peygamber  aleyhi’s  salâtü  ve’s

selâmın  zevceleri):  Hatîce,  Sevde,  Âişe,  Hafsâ,  Ümmü

Seleme, Ümmü Habîbe, Zeyneb binti Cahş, Zeyneb binti

Hüzeyme, Meymûne, Cüveyriyye ve Safiyye (r.a.e.). Bun-

lar  Peygamber  (s.a.v.)’in  zifafa  girdiği  onbir  zevcesidir.

Bunda siyer âlimleri arasında hiçbir ihtilâf yoktur. Rivâyet

edilir  ki,  Peygamber  (s.a.v.)  bunlardan  başka  kadınlarla

da evlenmişlerdir.

İmâm-ı  A‘zam  (r.a.) Vasiyyet        adlı  eserinde  diyor  ki;

“Hazret-i Âişe (r.anhâ) âlemlerin kadınlarının en efda-

lidir. Temizdir; kendisine yapılan iftirâdan berîdir. Râ-

fizîlerin söylediklerinden de berîdir. Kim ona zinâ is-

nâd ederse, o kendisi veled-i zinâdır.”

Şunun bir gerçek olarak bilinmesi gerekir ki, kim ki Hz.

Âişe (r.anhâ) vâlidemize zinâ ile iftirâ ederse, o kimse Hz.

Âişe (r.anhâ) vâlidemizin bu çirkin suçtan beri olduğu hak-

kında nâzil olan âyetleri inkâr etmiş olduğundan kâfir olur.

Ama kim Hz. Âişe (r.anhâ)’ya, Hz. Alî (r.a.)’e muhâlefet et-

mesi ve muhârebe etmesinden dolayı dil uzatırsa o kimse

sapık ve bid‘at ehlinden olur.

İmâm-ı A‘zam (r.a.)’in Hz. Âişe (r.anhâ) hakkında: “O,

âlemlerin kadınlarının efdalidir”  sözüne gelince; onun

kendi zamanının kadınlarından efdal olması veyâhud bü-

tün  âlemlerin  kadınlarından  efdal  olması  ihtimâli  vardır.

Bütün kadınlar ifâdesine Hz. Hatîce, Hz. Fâtıma, Hz. Mer-

yem  (r.a.e.)  girer  mi?  Onların  fazîleti  hakkında  bir  çok

muhtelif hadîsler vârid olduğu için bu husûsta ihtilâf edil-

miştir. Sonra İmâm-ı A‘zam (r.a.)’in Hz. Âişe (r.anhâ)’ya dil

uzatana  “O  veled-i  zinâdır”  sözünün  hükümleri,  anlayan

kimseler için garib ve acâyib değildir. Onun teşbîh-i belîğe

hamlolunması gerekir. Yani o veled-i zinâ gibidir demektir.

(Aliyyü’l Kârî, Fıkh-ı Ekber Şerhi, 299-300.s.)

SÂLİHLERDEN KABİRDEKİ İSTİFÂDE

Asırlar  boyunca  bu  mübârek  ümmet,  başta  Resûlullâh

(s.a.v.) Efendimiz olmak üzere, bir çok enbiya, evliyâ ve sâl-

ihlerin mübârek mezarlarını ziyâret etmiş, onların rûhâniyet-

lerini vâsıta kılarak Allâhü Te‘âlâ’dan dînî ve dünyevî dilekle-

rinin kabûlü için duâ ve niyazda bulunmuşlardır. Müslüman-

lar hiçbir zaman bu kabir sâhiblerinin ilâh olduğunu veya on-

ları Allâh’a  ortak  olarak  görmemişler  ve  düşünmemişlerdir.

Müslümanlar onların mezarları başında duâ ve niyâz ederler-

ken, onların da Yüce Allâh’ın birer kulu olduklarını bilmiş ve

öyle  inanmışlardır.  Müslümanların  bu  zevâta  gösterdikleri

saygı ve hürmet, Allâh rızâsı içindir. Bunlar Allâhü Te‘âlâ’nın

emir  ve  rızâsına  daha  uygun  bir  şekilde  amel  ettiklerini  ve

O’nun  rızâsına  nâil  oldukları  inancıyla  ziyârette  bulunurlar,

özellikle bu gibi mübârek yerlerde duâlarını yapmaktadırlar.

Bütün Müslümanlar bilirler ki, nebîlerin tamâmı, en büyük ve-

lîden daha büyüktür, hiçbir velî nübüvvet derecesinde değil-

dir.

Ehl-i sünnete göre: Enbiyâ ve evliyâların Allâhü Te‘âlâ’nın

yanında mümtâz yerleri vardır. Onları aracı kılarak Cenâb-ı

Hakk’tan bir şeyler dilemek câizdir. Kezâ bu zâtlardan âhiret-

te de şefaat dilemek haktır, doğrudur. Bu konuda pek çok ha-

dîs vârid olmuştur. Lâkin bu hayat berzah bir hayattır, diyor-

lar. Enbiyâ, evliyâ ve hattâ herkesin rûhları, mezarda sâhib-

leriyle irtibhat hâlindedir. Bu rûhlar, bazı hallerde ziyâret eder

ve kendilerini ziyâret edenleri tanır ve bilirler. Sağ insanları

rahatsız eden şeyler, onları da rahatsız eder. Bunun için kab-

ristanlarda def‘-i hâcet etmek ve mezarların üzerine basarak

dolaşmak câiz değildir.

Ebu’l Mevâhib şöyle diyor: “Allâh’ın velî kulları şuursuz ve

anlayışsız  değillerdir.  Onlar  kabirlerinde  diridirler.  Onların

ölümü, bir âlemden başka bir âleme göç etmekten başka bir

şey değildir. Onların mezarlarına gösterilen hürmet, hayatla-

rında kendilerine gösterilen hürmettir. Hayatlarında gösteri-

len edep, mübârek cesedlerine de gösterilir.”

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 199-200.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-ADL (C.C.)

Adl, meyil demektir. Söz konusu isim, adâletinden kor-

kulan ve ihsânından ümit kesilmeyen kimseye verilmiştir.

Onun fiillerindeki adaleti, sözlerinin doğruluğunun delilidir.

Bilinmelidir  ki:  Var  olan  şeylerin  mertebelerinin  işleri

meyil ve dönmeye (udûl’e) dayandığı için Cenâb-ı Hakk

kendisini el-Adl diye isimlendirmiştir.

Âlemdeki  her  şey,  meyleder.  Varlık  da  ancak,  adl  ile

zuhûr  etmiştir.  Nitekim  mü’min  bâtıldan  hakka  döndüğü

(udûl) gibi, aynı şekilde kâfir de hakkdan bâtıla dönmek-

tedir. Allâhü Te‘âlâ şöyle buyurmuştur:  “Rabblerini inkâr

edenler dönerler.” (En‘âm s. 1)

Allâhü Te‘âlâ şunu bildirmiştir: Hakka veya bâtıla dö-

nen her şey, sadece Hakk ile ve Hakk’ın irâde ve meşiye-

tiyle dönmüştür, çünkü güç ve kudret Hakk’a aittir. Hakk

Te‘âlâ  onları  kâfirler  diye  isimlendirmiştir,  bunun  nedeni

kendi sınırlılıklarıyla mutlaklık yönünü örtmüş olmalarıdır.

Bu insanlardan örtme fiilinin ortaya çıkmasının iki ne-

deni vardır: Birincisi, basiret gözlerinin doğru iş yapmak-

tan perdelenmiş olmasıdır. İkinci neden ise, şudur: Onlar,

düşüncelerini derinleştirdikten sonra işin gerçeğini öğren-

mişler ve müşâhade etmişlerdir; buna rağmen, inkâr et-

mişler ve gerçeği örtmüşlerdir. Bu inkârın nedeni ise, mal

veya makam gibi, elde etmiş oldukları herhangi bir men-

faattir.

Meyil, varlık mertebelerinde imkân âleminin her bir zâ-

tı hakkında istikametin tâ kendisidir. Gerçi mes’eleye ba-

kan kimse bunun böyle olmadığı vehminde bulunabilir; o,

ağaçların dallarının eğrilip, bükülmesini ve iç içe girmele-

rini görür, hâlbuki bütün bunlar, muhakkike göre, eğrilikte

istikâmettir. Çünkü bunlar, tabiatın akışı hükmüyle, mad-

delerinin mecrâlarına meyletmişlerdir. Aynı şey, oluş ağa-

cının dalları için de geçerlidir.

(Sadreddîn Konevî, Esmâü’l Hüsnâ Şerhi, 108-109)

DÖRT MEZHEB’DEN BİRİNE UYMANIN GEREKLİLİĞİ

Şah  Veliyullâh  Dehlevî:  “Bilmiş  olun  ki,  dört  mez-

hebden  birisine  uymakta  büyük  yarar  vardır;  bunu  ter-

ketmekte ise büyük zarar vardır…”

Her Müslüman bütün dînî konuları âyet ve sünnetten çı-

karamaz. Hatta Kitâb ve Sünnetin tamamını okuyup incele-

me imkânına sâhib olsa bile, bu konuda ihtisas sâhibi olma-

dığı için, delilden hüküm çıkaramaz, işte müçtehid olmayan-

ların, bu dört mezhebden birisine uymaları mecbûrîdir. Her-

hangi bir mezheb imâmının mutlak taklîdi yeterlidir. (Çok aşı-

rı) Mecbûriyet hâsıl olduğu zaman ve yerlerde, telfike düş-

memek kaydıyla, yani bir tek konuda birkaç mezhebin kolay

tarafını seçmemek şartıyla başka bir mezhebi taklid etmek

câizdir.

Şunu da unutmamak gerekir ki, yüce İslâm dînini bir tek

mezhebin  çerçevesine  sıkıştırmak  imkânsız  olduğu  kadar,

bu Müslümanlar için büyük bir darlık ve sıkıntı doğurur. Yal-

nız, sabah Hanefî, akşam Şâfiî olmak da ehl-i sünnetin mez-

heblerini eğlenceye almak olduğu gibi aslâ doğru bir hareket

de değildir.

Müslüman dört mezhebden birisine tâbi olmakla Kitâb ve

Sünnetin yolundan çıkmış olmaz. Tam tersine bunlardan biri-

sine uyan tam ma‘nâsıyla Kitâb ve Sünnete uymuş olur.

İslâm  birliği  mes’elesini  ileri  sürerek  mezheblere  savaş

açmış olanlara deriz ki, mezhebler tefrikaya aslâ sebeb de-

ğildir. Aralarındaki ihtilaflar ise fer‘î konularda olmuştur. Mez-

hebleri birleştirmeye gayret edenlerin çabası ise faydasız ve

yararsızdır.  Bu,  Yüce  dîne  darbedir.  Birleştirmek  istedikleri

konular belli olmamakla beraber, hangi mezhebi hangi mez-

hebe uyduracaklar?

İlmî  yeteneğe  sahib  olmadan  “Dört  mezhebin  varlığı  ile

mevcûd olan genişlik, dar bir çerçeveye sokulmuş olmaya-

cak mı?” gibi sorularla bu alanda boy göstermek insanı gü-

lünç duruma düşürür.

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 183.s.)

EHL-İ BEYT’İ SEVMEK FARZDIR

Ehl-i beyt hakkında vârid olan birçok hadîsten de an-

laşılacağı  üzere  onları  sevmenin  vâcib  olduğu,  onlara

buğz  etmenin  de  haram  ve  günâh  olduğu  açık  olarak

anlaşılmaktadır.

Medîne  vâlisi  Ca‘fer  el-Abbasî,  İmâm-ı  Mâlik’i  döv-

müştü. Baygın iken onu çıkardılar. İmâm, kendisine gel-

diği zaman, şöyle dedi:

“Şâhid olun ben ona hakkımı helâl ettim.” Bunun

sebebi sorulunca, şöyle cevâb verdi:

“Hakkımı    helâl  etmeden  öleceğimden  korktum,

Resûlullâh  (s.a.v.)  ile  Kıyâmet’te  karşılaştığımızda,

benim yüzümden, O (s.a.v.)’in Ehl-i Beyti’nden biri-

sinin cehenneme gitmesinden utandım.”

Sultan  Mansur,  Medîne’ye  geldiği  zaman,  İmâm-ı

Ca‘fer’den intikâm almak istemişti. Lâkin, sonunda piş-

man olarak şöyle dedi: “Resûlullâh (s.a.v.)’e olan ak-

rabalığı için, ona sopa kaldırmaktan Allâh’a sığını-

rım, zâten ben ona hakkımı helâl etmiştim.”

Hatib el-Bağdâdî şöyle der:  “İster yaşlı, ister genç

ehl-i  beytten  veya  Kureyşlilerden  birisi  Medîne’ye

geldiği zaman, İmâm Ahmed bin Hanbel, onu önüne

alır ve arkasından yürürdü. İmâm Ebû Hanife (r.a.),

Ehl-i  Beyt’e  büyük  saygı  gösterirdi.  Ehli  Beyt’ten

olup  hükümetten  gizlenenlere  ve  açıkta  gezenlere

büyük  maddî  yardımlarda  bulunurdu.  Hattâ  hükü-

metten gizlenenlerden birisine oniki bin dirhem pa-

ra  ile  yardımda  bulunduğu  da  rivâyet  edilmektedir

ve arkadaşlarını da buna teşvik ederdi.”

Âlimler şöyle diyor: “Ehl-i beyti sevmek dînen farz-

dır. Hattâ İmâm-ı Şâfiî (r.a.) bunu kesin delillerle is-

bât etmiştir.”

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 156.s.)

EHL-İ KİTÂB, HZ. MUHAMMED (S.A.V.)’İN YOLUNDA GİTMEDİKÇE KURTULUŞA EREMEZ

Abdullâh ibn Selâm’ın imân etmesi yahudîleri çok kızdır-

dı. Bunun için kendisini sıkıştırmaya başladılar. Hatta yahu-

dî âlimlerden bazıları: “Arablar’dan peygamber çıkmaz, se-

nin  adamın  hükümdardır”  diyerek,  İslâmiyet’ten  vazgeçir-

meye kalkıştılarsa da muvaffak olamadılar.

Kendisi ile birlikte Sa‘lebe bin Sa‘ye, Üseyd bin Sa‘ye,

Esed  bin  Ubeyd  ve  bazı  yahudîler  samîmî  olarak  Müslü-

man  oldular.  Fakat  bazı  yahudî          âlimleri:   “Muhammed

(s.a.v.)’e yalnız bizim şerlilerimiz inandı. Eğer, onlar hayırlı-

larımızdan olsalardı, atalarının dînini bırakmazlardı.” dedi-

ler.

Allâhü Te‘âlâ onu müşriklere karşı şâhid gösterdiği Ab-

dullâh ibn Selâm (r.a.) hakkında âyet-i kerîme şudur:  “Re-

sûlullâh’ı inkâr edenlere de ki! (siz hâlinizi)  düşündü-

nüz mü? Eğer Kur’ân Allâh tarafından gönderilmiş olup

da siz küfrettiyseniz (inanmayıp inkâr ettiyseniz) ve İs-

râiloğullarından  bir  şâhid,  Kur’ân-ı  Kerîm’i  benzerine

(Tevrat’a)  göre  (bu  da  Allâh  kelâmıdır  diye)  şahâdet

edip inandı da siz kibirlenmek istediyseniz (bu bir zu-

lüm değil midir?) Allâh zâlimler topluluğuna aslâ hidâ-

yet etmez.”

Tefsîr âlimlerine göre “İsrâiloğullarından bir şahit âyetin-

de Abdullâh ibn Selâm (r.a.)’in kasdedildiği rivâyet edilmek-

tedir. Çünkü O kendi milletine: “Hz. Mûsâ (a.s.)’a inen Tev-

rât’ı  Allâh  kelâmı  olarak  kabûl  edip  de  Hz.  Muhammed

(s.a.v.)’i ve Kur’ân-ı Kerîmi inkâr etmek zulümdür?” diyerek

Müslüman olmuştur.

Müslüman olunca, Kur’ân-ı Kerîm’e dört elle sarıldı ve

Peygamber  (s.a.v.)  Efendimizi,  gölgesi  gibi  takip  etmeye

başladı. Öyle oldu ki, Peygamber  (s.a.v.) Efendimiz onun

hakkında:  “Cennetlik bir adama bakmak kimin hoşuna

giderse, Abdullâh ibn Selâm’a baksın.” buyurdular.

(İslâm Âlimleri Ansiklopedisi, 1.c.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-HAKEM (C.C.)

“Allâh size Kitab’ı açık açık indirmişken O’ndan baş-

ka bir hakem mi isteyeyim?” (En‘am s. 114)

“… Allâh aranızda hükmedinceye kadar bekleyin. O

hakimlerin en iyisidir.” (A‘raf s. 87)

Allâh’ın  bu  ismi,  bütün  üstün  sıfatları  ve  güzel  isimleri

içine almaktadır. Çünkü işitmeyen, görmeyen ve haberi ol-

mayan birinin Hakem olması mümkün değildir. O, bu dün-

yâda ve âhirette açık ve gizli olarak kulları arasında hüküm

verendir. Verdiği emirlerin, koyduğu yasaların, icrâ ettiği hü-

kümlerin, varlıklar üzerinde sözlü ve fiilî olarak uyguladığı

kararların hepsi O’nun gerçek hâkim olduğunu göstermek-

tedir. Hakem ismi, O’nun zâtî sıfatlarındadır. Hüküm verme

yetkisi sadece Allâh’a aittir. Hükmü elinde tutan, iyiyi kötü-

den ayırt eden ve verdiği hükmü kimsenin bozamayacağı

yegâne mercî O’dur. Kimseye zerre miktarı kadar haksızlık

yapmaz. Kimseye günâhından fazla cezâ vermez. Allâh’ın

hükmüne karşı, hükmüne mürâcaat edilebilecek hiçbir ha-

kem tasavvur olunamayacağı gibi, ilâhî hükmü anlamak ve

tebliğ  etmek  için  de  diğer  âyetlerin,  mu‘cizelerin  delâleti,

îcâzı, kitabın mu‘cizesi kadar kuvvetli, açık ve tafsîlâtlı de-

ğildir. Kul hüküm yetkisinin yalnız Allâh’a ait olduğuna inan-

madıkça îmân etmiş sayılmaz.

Bir Müslüman ihlâsla, “Yâ Hakem” diye bu mübârek is-

min zikrine devam ederse sözü etkili olur. Da‘vâlarında ba-

şarılı olur. İlim ve hikmet sâhibi olur.

Her Müslüman, Allâh’tan başka Hakîm ve Hakem olma-

dığını, O’nun bütün fiillerinin da‘vâ ve hüküm; bütün sözle-

rinin hikmet ve vasiyetler olduğunu, peygamberlerin hikmet

kaynağı  ve  hikmet  ehli  kimseler  olduğunu, Allâh’ın  yalnız

onlara  hüküm  verme  yetkisi  verdiğini,  peygamberlerin  dı-

şında herkesin onlara uyması gerektiğini bilmelidir. Hâkim

ve yöneticiler, Allâh’ın çizdiği sınırların dışına çıkmamalı ve

koyduğu yasaları çiğnememelidir.

(Rauf Pehlivan, Esmâü’l Hüsnâ, 2002)

1. ÖMER (R.A.)’İN RECM CEZÂSI SÖZLERİ

İbn-i Abbas (r.a.) anlatıyor: Bir def‘asında Ömer (r.a.) bir ko-

nuşma yaptı, recmden (zinâ yapan evli erkek ve evli kadının

taşlanmasından) söz edip şöyle buyurdu: “Recm konusunda

tuzağa düşmeyiniz. Recm, Yüce Allâh’ın kânunlarından bir

kânûndur. Resûlullâh (s.a.v.) recmi uyguladı, ondan sonra

bizde uyguladık. Eğer bazılarının: “Ömer, Allâh’ın kitâbın-

da  olmayan  bir  şeyi  ona  ilâve  etti”  demelerinden  endişe

duymasaydım  recm  ile  ilgili  hükmü  mushafın  (Kur’ân’ın)

bir  kenarına  yazardım.  Ömer  ibnü’l  Hattâb  ve  Abdurrah-

man  b.  Avf  ve  falan  falan  tanıklık  ederler  ki  Resûlullâh

(s.a.v.) recmi uyguladı sonra biz de tatbik ettik. İyi dinleyi-

niz! Sizden sonra bir topluluk gelecek, recmi, deccâlı, şe-

faati, kabir azâbını, günâhkâr mü’minlerin yandıktan sonra

cehennemden çıkmalarını yalanlayacaklar.”

Sa‘îd  b.  Müseyyeb  naklediyor:  “Ömer  (r.a.)  son  haccında

Mina’da “Ebtah” denilen oldukça çakıllı bir yerde devesini çök-

türdü, çakıllardan bir tümsek yaptı, elbisesinin bir ucunu bu ça-

kıl yığınına serip sırtüstü yattı. Sonra ellerini göğe doğru kaldır-

dı ve:  “İlâhî! Yaşım erledi, gücüm azaldı, tebeam çoğaldı,

haksızlığa giriftâr olmadan beni kendine çek (canımı al)!”

diye yalvardı.

Medîne’ye gelince halka bir konuşma yaptı ve: “Ey insan-

lar! Size farzlar bildirildi, sünnetler açıklandı, aydınlık bir

yolda bırakıldınız” dedikten sonra sağ elini sol eline vurarak:

“Meğer ki insanın sağa-sola kaydırarak sapıklığa düşüresi-

niz” buyurup sözlerini şöyle sürdürdü:

Recm âyeti konusunda aman bir tehlikeye düşmeyin. Birisi

çıkıp da, “Biz Allâh’ın kitâbında zinâ için iki çeşit cezâ bulamı-

yoruz, Kur’ân’da tek bir cezâ var, o da zinâ edene yüz değnek

vurulmasıdır” demesin. Ben, Resûlullâh (s.a.v.)’in recmi uygu-

ladığını gördüm. Ondan sonra da biz tatbîk ettik. Yemînle söy-

lüyorum, eğer halkın “Ömer, Allâh’ın kitâbına bir şey kattı” de-

mesinden endişe duymasaydım recm âyetini mushafa yazar-

dım. Biz şu âyeti okumuştuk: “…Yaşlı erkek ile yaşlı kadın zi-

nâ ettiklerinde ikisini de muhakkak taşlayarak öldürün.”

(M. Yûsuf Kandehlevî, Hayâtü’s-Sahâbe, 4.c., 164-165.s.)

ZİNÂYA YAKLAŞMAYIN

Zinânın zararları; ahlâkîdir, dînîdir, fizîkîdir, içtimâîdir ve âi-

levîdir. Zinâ, Rabbinin gazabına ve cezâsına müstehak etme-

si, hattâ insan gömleğini çıkarması gibi îmânından sıyrılması-

na sebeb olan bir suçtur. Zinâ fiiline devam ederek ölen, İslâm

dışı bir millet üzere ölmüş olur. Zîrâ, Resûlullâh (s.a.v.): “Zinâ

eden kimse, zinâ yaparken mü’min değildir” buyurmuşlar-

dır. (Buhârî)

Zinânın  sebeb  olduğu  ve  tıbben  sâbit  görülen  zührevî,

akıntı  ve  daha  başka  hastalıkların  zararlarına  baktığınız  za-

man, şerî‘atın bunu şiddetle haram ve yasak ettiğinin hikmeti-

ni idrâk ederiz.

Zinâ suçunu işleyen, bekar ise yüz sopa vurmakla cezâlan-

dırılması, Evli ise zânînin cezâsı da recmdir. Bu dünyâdaki ce-

zadır. Eğer tevbe etmez ise, âhiret cezâsı daha şiddetli ve sü-

reklidir.

Yüce Allâh,  bunlara  verilen  cezânın  mü’min  bir  cemaatin

önünde uygulamasını, bu suçu işleyenleri daha fazla rezil et-

mek ve bu düşüncede olanları da caydırmak içindir.

Cenâb-ı  Hakk  buyuruyor  ki:  “Zinâya  da  yaklaşmayın.

Çünkü o, pek çirkindir ve kötü bir yoldur.” (İsrâ s. 32)

Cenâb-ı Hakk zinâyı Allâh’a ortak koşmaktan ve insanı öl-

dürmekten hemen sonra saymıştır. Allâh şöyle buyurur “Onlar

ki,  Allâh’la   beraber  başka   bir  ilâha  ibâdet  etmezler;

Allâh’ın haram kıldığı nefsi haksız yere öldürmezler, zinâ

yapmazlar;  kim  de  bunları  yaparsa,  günâhının  cezâsına

kavuşur;  Kıyâmet gününde azâbı iki kat olur ve bu azâb

içerisinde hakir olarak ebedî kalır” (Furkan s. 68-69)

Ebû    Huzeyfetü’l  Yemânî      (r.a.)’den  rivâyetle,  Resûlullâh

(s.a.v.) zinânın bazı zarar ve kötülüklerini şöyle beyân buyur-

muşlar: “Zinâdan sakının. Onun altı çeşit belâsı vardır; üçü

dünyâda ve üçü de âhirette görülür. Dünyâda olanlar: Zi-

nâ  eden  kimseden  heybet  gider,  fakir  olur  ve  ömrü  kısa

olur. Âhirette ise: Allâh’ın gazabına, hesâbının fenâ ve şid-

detli  olmasına  ve  ebedî       cehennemde  kalmasına  sebeb

olur.”

(Mehmet Çağlayan, İslâm Hukuk Doktrini, 133-136.s.)

TEVESSÜLÜN MÂHİYETİ

Tevessül, âdet olunmuş sebeblerdendir, tesir eden değil-

dir. Müessir, tek olan ve ortağı bulunmayan Allâh’tır. Allâh yi-

yecek ve içeceği de, doymak ve suya kanmak için sebeb kıl-

mıştır.  Bunların  bir  tesiri  yoktur.  Hakîkî     müessir,  Allâhü

Te‘âlâ’dır.

Bazen  istekte  bulunulan  kimse,  vesîle  kılınandan  üstün

olur. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz vâsıtası ile Allâh’tan istek-

te bulunulması gibi. Allâh’a yaptığı duâda “Resûlullâh (s.a.v.)

vasıtası ile senden diliyorum” derse, bunun câiz olduğunda

tereddüt yoktur.

Her  günâhkâr,  Allâh’a  kendisinden  daha  yakın  kimseyi

vesîle kılabilir. Hiçbir fert bu cevâzı inkâr edemez. Buna; şe-

faat, tevessül veya istiğâse adı vermekte bir fark yoktur. Bu

tevessül, müşriklerin, başkasına ibâdet ederek Allâh’a yak-

laşmayı dilemesi kabilinden bir hareket değildir. Zîrâ onların

yaptığı küfürdür. Müslümanlar; Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz,

diğer enbiyâ-i mürselîn ve sâlihler ile tevessülde bulundukla-

rı zaman, onlara ibâdet etmiş olmadıkları için, Allâh’ın tevhi-

dinden hârice çıkmış değillerdir. Zîrâ fayda vermekte ve za-

rara uğratmakta Allâh tektir ve ortaktan münezzeh’dir. Bu câ-

iz olunca, bir kimsenin “Resûlü (s.a.v.) vâsıtası ile Allâh’tan

istiyorum” demesi de câizdir. Zîrâ o kimse, Allâh’tan isteyici-

dir, başkasından değil. Bu beyanlardan açığa çıkmış olmak-

tadır ki, Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz ile meded dilemek iki

ma‘nâya gelmektedir:

Birincisi, Resûlullâh (s.a.v.) vâsıtası ile, veya O’nun makâ-

mı, hakkı, bereketi ile hâcetinin verilmesini Allâh’tan dilemek-

tir. Bu esas üzerine, meded dileyen kimse, Allâh’a duâ edip

Azîz ve Celîl olan Allâh katında Habîbini vâsıta kılmış olur.

İkincisi, meded dileyen kimse Resûlullâh (s.a.v.) Efendi-

mizden kendisi için duâ buyurmasını ve hacetinin yerine ge-

tirilmesini  istemiştir.  Zîrâ  o,  kabrinde  câvidânî  bir  hayata

sâhibdir. Nitekim insanlar, Kıyâmet günü O (s.a.v.)’den ken-

dilerine şefaat etmesini isteyeceklerdir.

(Yûsuf en-Nebhânî, Şevâhidü’l Hakk, 138.s.)

NEBÎ (S.A.V.)’E ÎMÂNIN KAPSADIKLARI

Bütün  peygamberler,  ümmetleri  için  birer  iyilik  rehberi  ve

saâdet öncüleridir. İnsanlığın saâdet ve selâmeti için çalışmış,

kötü yoldan kurtarmak ve doğru yola getirmek için, insanüstü

gayretler göstermişlerdir. Bazıları bu uğurda şehîd bile olmuş-

lardır. Peygamberler aslâ yalan söylemez, emânete hıyânet et-

mez,  günâh  işlemez  ve Allâhü  Te‘âlâ’ya  muhâlefet  etmezler.

Peygamberlerin   günâh  işlemediğine  de  inanmak   vâcibdir.

Allâh’tan aldıkları emirleri ve yasakları eksiksiz ve ilâvesiz in-

sanlara bildirmişlerdir.

Peygamberimiz  Hazreti  Muhammed   Mustafa   (s.a.v.)’in

Şerî‘atı  diğer  bütün  peygamberlerin  şerî‘atlerini  neshetmiştir.

Kur’ân’ın gelişiyle diğer bütün düzen ve kânûnlar geçersiz ol-

muşlardır. O (s.a.v.)’in dîni ve şerî‘atı kıyâmete kadar bâkî ka-

lacaktır.  Peygamberimiz  (s.a.v.)  diğer  peygamberlerden  bazı

konularda farklıdır. Şöyle ki önceki peygamberler belirli bir hal-

ka, belirli bir dönem için gönderilmelerine rağmen, Peygambe-

rimiz (s.a.v.) bütün dünyâya ve kendi zamanı ve gelecek dö-

nemler  için  gönderilmiştir,  önceki  peygamberlerin  öğrettikleri

ya dünyâdan bütünüyle kaybolmuş, ya da geriye kalmış olan-

lar saflığını yitirmiş, yanlış ve uydurma açıklamalarla karıştırıl-

mış bulunmaktadır. Bu nedenle bir kimse onların öğrettiklerini

izlemek istese de, bunu yapmasına imkân yoktur. Buna rağ-

men Peygamberimiz (s.a.v.)’in getirdikleri, biyografisi, hutbele-

ri, hayat tarzı, ahlâkı, âdetleri, fazîleti kısaca hayatı ve eserle-

ri bütün ayrıntıları ile muhâfaza edilmektedir. Bu nedenle onun

izinden gitmek ve getirdiklerini öğrenip uygulamak bugün bü-

tün insanlık için gereklidir.

Peygamberimiz (s.a.v.)’e inanmanın ve sadece O (s.a.v.)’i

izlemenin  her  insan  üzerinde  vazîfe  olmasının  sebebi  budur.

Gerçek bir Müslüman olmak için Hz. Muhammed (s.a.v.)’e tam

olarak inanmak ve onun Allâh’ın gerçek bir Peygamberi oldu-

ğuna, öğrettiklerinin kesinlikle mükemmel ve her türlü eksiklik

ve  hatâdan  uzak  olduğuna,  onun  Allâh’ın  son  Peygamberi

olup, Kıyâmet’e kadar ondan sonra peygamber gelmeyeceği-

ne her Müslümanın inanması ve bunu tasdîk etmesi gerekir.

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 134-135.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-BASÎR (C.C.)

Basîr: Her şeyi gören, çok iyi gören demektir.

“Gözler, O’nu idrak edemez; O ise bütün gözleri idrâk

eder. O, latif olandır, haberdar olândır.” (En‘am s. 103)

“…Şüphesiz Allâh, işitendir, görendir.” (Hacc s. 61) Allâh

her şeyi, herkesin yaptığını görür. Onun görmesine hiçbir şey

engel olamaz.

O’nu kendinden başka hiçbir göz O’nu kavrayıp ihâta ede-

mez ve fakat O, gözlerin hepsini idrâk ve ihâta eder, görür, bi-

lir. Her şeyi bilen, her doğru haberi veren ancak odur. Gözler

görmüyor  diye,  gözlerden,  gönüllerden  uzak,  ihtiyaçlardan,

dileklerden,  doğru  doğru  haberdâr  olmaz  sanıp  da  O’ndan

dönmemeli, eğri yollara sapmamalıdır. O lûtuf sâhibi ve her

şeyden haberdâr olan en görmeyen gözleri görür, en gizli, en

duyulmaz sanılan şeylerden, gönüllerin hiç kimselere açıla-

mayan  sırlarından  ve  eğilimlerinden  haberdardır.  O,  onlara

kendilerinden yakındır. O’na ibâdet etmek ve işleri ısmarla-

mak için şart, O’nu görmek değil, O’nun görmesi, lûtuf sâhibi

ve her şeyden haberdar olması ve O’na ihlâs ve tevhid ile zât

ve sıfatlarına, fiilerine ve lûtuflarına îmân edilmesidir.

Allâhü  Te‘âlâ,  yer  ve  göklerin  her  yerinde  görülebilecek

her  şeyi  Basîr  sıfatıyla  kuşatmıştır  ve  onları  görmektedir.

O’nun için görülemeyen bir şey yoktur. Hiçbir şey ondan giz-

li değildir. Allâh’ın, kalbdeki fısıltıları, beyindeki oluşumları, fi-

kirdeki gizlilikleri, kalblerdekini, zifiri karanlık bir gecede kap-

kara bir taşın üzerinde yürüyen simsiyah bir karıncayı ve çı-

kardığı sesi görür, duyar, bilir.

Allâh’ın her şeyi gördüğünü bilen kimse, gizli ve açık her

hâlini düzeltmeye çalışır. Her durumda Allâh’a karşı gelmek-

ten  korkar  ve  O’ndan  utanır.  Allâh’ın  kendisini  yasakladığı

yerlerde  bulmasından  veya  emrettiği  yerlerde  bulmamasın-

dan kaçınır. Kendisinin dâima Allâh’ın gözetiminde olduğunu

aklından  çıkarmaz.  O’nun  kendisini  görmesini  hafife  alarak

günâh işlemez. İnsanların görmesinden utanıp, Allâh’ın gör-

mesinden utanmayan kimse, Allâh’ı hafife almış olur.

(Esmâü’l Hüsnâ, Karınca Yayınları, Nisan 2004)

İNSAN VÜCÛDU CENÂB-I HAKK’IN VARLIĞINA YETERLİ BİR İŞÂRETTİR.

Vücûdumuzun ne kadar muhteşem bir kudret mu‘cizesi ol-

duğunu hiç düşündünüz mü? Her bir hücre, organ ve sistemi

başlı başına birer hârikalar âlemi olan insan vücûdu, bütün bu

âlemlerin gâyet muntazam ve hikmetli bir şekilde yerleştirilmiş

birleştirilmiş ve tanzim edilmiş bir parçasıdır.

İnsanın bu mükemmel tarzda ve her uzvu yerli yerinde ve

en güzel bir şekilde yaratılışı, hakîkaten üzerinde uzun boylu

düşünmeyi ve çok şükretmeyi, son derece edebli davranmayı

ve Kerîm olan Rabbine sevgi beslemeyi gerektirir. Zîrâ onu bu

güzellikte yaratan ve ona bu şerefi veren O’dur. Başka şekil-

lerde yaratması mümkün iken ona bu mükemmel şekli veren

O’dur.

İngiliz  İlimler  Mecmuası  şöyle  der:  “Hiç  şübhesiz  insanın

eli, yaratılışın en nâdir ve hayret verici hâdiselerinin başında

gelir, insan elinin kâbiliyeti, kudreti ve her şekle dönüşteki sü-

ratine  uygun  bir  şekilde,  bunun  benzeri  ve  yerini  tutacak  bir

âleti yapmak imkânsızdır, iki eldeki yirmi yedi kemik ve on do-

kuz kasın oluşu ona bu özellikleri kazandırmaktadır.

İnsan kulağının bir kısmını teşkîl eden orta kulakta dört yüz

kadar gâyet ince, düğümlenmiş vaziyette kıvrımların meydana

gelmesi, gözün ışığı almak için yüz otuz milyon sinir uçların-

dan meydana gelişi, güneş ışınlarını kırarak göze gölgelik ka-

zandıran ve gözü toz ve benzeri zararlı şeylerden koruyan kir-

piklerin ve göz kapaklarının mükemmelliği, dilin tadı kolaylıkla

alması için üstünün kaygan doku ile kaplı olup dokunun içinde

epitelyum  hücrelerinin  bulunması,  sinir  sistemindeki  düzenli

çalışma  ve  haberleri  ânında  beyne  ulaştırmadaki  hızlılığı  ve

saniyede hızı yüz metreye ulaşan uyarı ve haberlerin beyne

ulaşması ve diğer tüm organlardaki hârikaların hepsi bu mü-

kemmel insan yapısının başka bir mükemmel varlık tarafından

yaratıldığının işâretidir.” Bu derece güzel ve hârikalarla ve da-

ha  sayamadığımız  güzelliklerle  dopdolu  olan  insanın  kendi

varlığı Cenâb-ı Hakk’ın varlığı için yeterli bir sebeb değil midir?

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 89-92.s.)

HÜKÜM, ALLÂH VE RESÛLÜ (S.A.V.)’İNDİR

İslâm devletinin ilk ve örnek hakimi Hazret-i Resûl (s.a.v.)

Efendimizdir. O, insanlar arasında adâletle hüküm ederken,

adâletle hüküm edilmesini de sık sık emir ederlerdi: “Eğer in-

sanlar arasında hüküm edecek olursan, adâletle hüküm

ver. Çünkü Allâh, adâlet sâhiblerini sever.” (Mâide s. 42)

Başka bir âyette de: “Sonra (Ey Resûlüm!) Seni dînden

bir  yol  (şerî‘at)  üzere  görevli  kıldık.  Onun  için  Sen  o

şerî‘ata uy da, ilmi olmayanların arzû ve isteklerine tâbi

olma.” (Câsiye s. 18)

Yüce Allâh’ın bu emirleri, Peygamber (s.a.v.)’in yüce şah-

sında bütün insanlara da şâmildir. Bunun için Kur’ân-ı Kerim:

“Gerçekten Allâh, size emanetleri ehline vermenizi ve in-

sanlar arasında hüküm ettiğiniz zaman, adâletle hüküm

vermenizi emreder.” (Nisa s. 58)

Adâlet, Allâh (c.c.)’nun emrine ittibâ olduğu gibi, Hz. Pey-

gamber  (s.a.v.)’e  uymaktır. Allâh  (c.c.)  Kur’ân-ı  Kerîm’de  o

büyük Peygamber (s.a.v.)’ e uymamızı sık sık emretmektedir:

“Ey îmân edenler Allâh’a itaat edin. Peygamberine ve siz-

den olan idârecilere de itaat edin. Sonra bir şey hakkın-

da çekiştiniz mi, hemen onu Allâh’a ve Resûlüne arzedi-

niz. Eğer Allâh’a ve âhiret gününe inanıyorsanız.” (Nisâ s.

59)

“(Resûlüm!)  De  ki,  eğer  siz Allâh’ı  seviyorsanız,  he-

men bana uyun ki, Allâh da sizi sevsin ve günâhlarınızı

bağışlasın.” (Âl-i İmrân s. 31)

“Rabbin  hakkı  için,  onlar  aralarında  çekiştikleri  şey-

lerde seni hakem yapıp sonra da verdiğin hükümden ne-

fisleri hiçbir darlık duymadan tam bir teslimiyetle boyun

eğmedikçe, îmân etmiş olmazlar.” (Nisâ s. 65)

“Allâh   ve  Resûlü       bir  işe   hüküm   verdiği   zaman,

mü’min bir erkekle mü’min bir kadın için, kendi istekle-

rinden  dolayı  Allâh’ın  ve  Peygamberin  hükmüne  aykırı

olanı seçme hakkı yoktur. Kim Allâh ve Resûlüne isyan

ederse, muhakkak açık bir sapıklık etmiş olur.” (Ahzâb s. 36)

(Mehmet Çağlayan, İslâm Hukuk Doktrini, 162-163.s.)

PEYGAMBERLER GÜNÂH İŞLEYEMEZLER

Peygamberlerin hepsi günâh işlemekten ma‘sûmdur.

Yani; Resûl olsun, Nebî olsun, meşhûr olsun, olmasın

kitâb sünnet ve icma‘i ümmetle sâbit olduğuna göre, il-

ki  Âdem  (a.s.)  olan  peygamberlerin  tamâmı  küfürden,

büyük ve küçük günâh işlemekten kötülükte bulunmak-

tan Allâh tarafından korunmuşlardır.

Rivâyet edilir ki, peygamberin nübüvvetini inkâr eden

kâfir olur. Fahr-i Kâinât (s.a.v.) Efendimize peygamber-

lerin adedinin ne kadar olduğu sorulduğunda: “Yüz yir-

midört bindir” diye cevâb buyurmuşlardır. Bir rivâyette

ise,  “İkiyüz yirmidört bin” diye vârid olmuştur. Fakat

evlâ olan, kesin bir adetle tahdîd edilmeyip, ne kadar ol-

duklarını Allâhü Te‘âlâdan başka kimsenin bilmediğidir.

Peygamberler küfürden korunmuştur diye, küfür bil-

hassa zikredilmiştir. Çünkü küfür büyük günâhların en

büyüğü olup, Allâh (c.c.) kendisine ortak koşulmayı af-

vetmez. Bunun dışında olan günâhları dilediğinden af-

veder.

Peygamber (s.a.v.) hiçbir puta ve başka bir şeye ibâ-

det etmeyerek Allâhü Te‘âlâya, ne peygamberlikten ön-

ce ve ne de peygamber olduktan sonra zerre mikdârı

şirk  koşmamıştır.  Çünkü  peygamberler  mutlak  olarak

küfürden ma‘sûmdurlar. Bu husûsta icmâ vardır. Her ne

kadar   bazı   bilginler  peygamberlerden   zelle  (küçük

günâhlar), hattâ büyük günâhların peygamber olmadan

önce  ve  sonra  sâdır  olmasının  câiz  olduğu  görüşünü

öne sürmüşler ise de; bu husûs ihtilaflı ve münâkaşalı

bir konudur.

Hazreti Peygamber (s.a.v.)’e gelince, İmâm-ı A‘zam

(r.a.)’in dediği gibi, O (s.a.v.); ne küçük ve ne de bü-

yük hiçbir günâh irtikâb etmemiştir.

(Aliyyül Kârî, Fıkh-ı Ekber Şerhi, 157-169.s.)

RESÛL-İ EKREM (S.A.V.)’İN MUHTEREM EBEVEYNİ -3

Allâhü  Te‘âlâ,  Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)’in  anne  ve  babalarını

tekrar diriltmiş ve bu muhterem anne ve baba, Azîz Oğullarının Nü-

büvvet ve Risâleti’ni kabûlle O (s.a.v.)’e îmân etmişlerdir. Bu gö-

rüş, birçok Hadîs hâfızının delîllendirdikleri bir yoldur. İbn-i Şâhin,

Hâfız  Ebû  Bekir,  Hatîb-i  Bağdâdî,  Süheylî,  Kurtubî,  Muhibb-i

Taberî,  Allâme  Nasîrüddîn  İbn-i  Münîr  ve  daha  bu  tabakadan

pekçok Hadîs ehli bu yolda delîl getirmişlerdir.

İbn-i Şâhin’in Nâsih ve Mensûh’unda, Hatîb-i Bağdadî’nin Sâ-

bık ve Lâhik’ında, Dârekutnî ve İbn-i Asâkir’in Garâib’inde tahrîc-

lerine göre,  Hz. Âişe (r.anhâ)  şöyle demiştir: “Haccetü’l-Vedâ’da

Resûlullâh (s.a.v.), bizimle birlikte haccettiler. Sonra Hacun kab-

ristanına uğradılar. Resûlullâh (s.a.v.), hazîn ve gamlı olarak ağlı-

yordu. Orada uzunca bir zamân kaldıktan sonra benim yanıma gel-

diler.  Bu  def‘a  ferâhlanmış  ve  mütebessimdiler.  Ben,  hâllerinde

gördüğüm bu bâriz değişikliğin sebebini sorduğumda: “-Annemin

kabrine gittim. Cenâb-ı Hakk’tan annemi hayâta döndürmesini

diledim. Kabûl buyurup annemi diriltti ve bana îmân ettikten

sonra ebedî hâline redd ve iâde buyurdu.” diye cevâb verdiler.”

Ehl-i hadîsden, râvîler arasında hâlleri meçhûl iki kişi bulundu-

ğu için bu hadîsi zaîf kabûl edenler olmuş ise de, bu husûsta Sü-

heylî’nin  cevâbı  şudur:  “Allâh  (c.c.)  her  şeye  kâdirdir.  O’nun

rahmeti, hiçbir şekilde âciz ve noksan değildir. O’nun rahmet

deryâsının en ziyâde döküldüğü mübârek mansıb ise Resûlul-

lâh (s.a.v.)’in mübârek kalbleridir.” demiştir.

Kurtubî der ki: “Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in annelerinin ihyâları-

nı beyân eden hadîsde herhangi bir zaîflik yoktur. Çünkü bunun

delîli,  ihyânın  Vedâ  haccında  vukûa  gelmesi  ve  Hz.  Âişe  (r.an-

hâ)’nın rivâyet etmesidir. Peygamber (s.a.v.) Efendimizin ebvey-

ni cennet ehlidir ve diriltilip, (s.a.v.) Efendimize îmân etmeleri

de O (s.a.v.)’in ümmetinden olma şerefini kazanmaları içindir.

Sonra ebeveynini diriltip îmân etmeleri aklen ve şer‘an müm-

kündür. Kur’ân’da, Katîl-i Benî İsrâîl’in diriltilmesi ve kâtilini haber

vermesi, vârid olmuştur. Îsâ (a.s.)’ın eliyle, Cenâb-ı Hakk’ın, birçok

ölüyü  diriltmesi  bir  hakîkattir.  Bu  i‘tibârla  Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)

hakkında ziyâde kerem ve fazîlet olarak ebeveyninin diriltilip

onların Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’e îmân etmelerinde mümkün ol-

mayacak hiçbir durum yoktur.” demiştir.

(Sahîh-i Buhârî, 4.c., 546.s.)

RESÛL-İ EKREM (S.A.V.)’İN MUHTEREM EBEVEYNİ -2

Hâtem-i Enbiyâ (s.a.v.) Efendimizin peder-i âlîleri Abdul-

lâh ibn-i Muttalib ile vâlideleri Âmine bint-i Vehb (r.a.) haz-

retlerinin cennet ehli olduklarına (aslâ cehennem ehli olma-

dıklarına) dâir birçok allâme, muhakkik, tefsîr ve hadîs ula-

mâsınca pekçok eser yazılmıştır. Bu eserlerde beyân edildiği

üzere: “Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in vâlideyni (ana, baba), cen-

net  ehlindendir.  Çünkü  onlara  hiçbir  Nebî  (a.s.)’ın  da‘veti

ulaşmamıştır  ve  Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)’in  vâlideyninin  irti-

hâlleri  de  Nebî  (s.a.v.)’in  bi’setinden (Nebî  olarak  seçilip

gönderilmesinden) çok önce olduğu târihen sâbittir. Kendi-

lerine herhangi bir Nebî (a.s.)’ın da‘veti ulaşmadan ölenlere

azâb olunmayacağı nâsslarla (âyet ve hadîslerle) sâbittir.

Şerâfüddîn-i Münâvî’ye:  “-Nebî (s.a.v.)’in babası cehen-

nemde  midir?” diye  sorulduğunda  Münâvî, şiddetle  haykıra-

rak, “-Nebî (s.a.v.)’in babası, Fetret devrinde vefât etmiştir.

Fetret devrinde vefât edenlere İsrâ sûresi 15. âyette: “Biz,

bir peygamber göndermedikçe kimseye azâb edecek deği-

liz.” diye buyuruluyor.” diyerek cevâb vermiştir. Cessâs Ebû

Bekr-i Râzî, Ahkâmü’l-Kur’ân’ında bu âyetin ma‘nâsı “Cenâb-ı

Hakk, peygamber lisâniyle, kendi varlığına ve birliğine delîl

koymadıkça azâb etmez.” demektir, denilir.

Nasîrüddîn ibn-i Münîr-i Mâlikî de diyor ki:

“Cenâb-ı Hakk, Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in muhterem ebe-

veynini diriltmiş ve onları îmânla şereflendirmiş ve Habîbi

(s.a.v.)’in kalblerini de ebeveyninin îmânlarından dolayı sü-

rûrla doldurmuştur.”

Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in Allâhü Te‘âlâ tarafından “Âlem-

lere rahmet olarak gönderdiği” beyân edilirken, Risâlet ve

Nübüvvet Nûrunun Güneşi (s.a.v.), henüz doğmadan O Yü-

ce  Parlak  Nûru,  mübârek  ve  muhterem  sînesinde  taşıyan

bir  ana  ve  babayı,  Evlâdları  (s.a.v.)’in  O  Yüce  Nûru’ndan

mahrûm  farz  etmek  hem  edebe,  hem  de  mantıka  uygun

düşmez. Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in muhterem vâlideyni (ana,

baba) işte O Yüce Nûr’un da‘vetine erişmeden ve Muhterem

Oğulları (s.a.v.)’in Nübüvvetini görmeden irtihâl etmişlerdir.

(Sahîh-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarîh, 4.c., 539-551.s.)

–

RESÛL-İ EKREM (S.A.V.)’İN MUHTEREM EBEVEYNİ -1

Muhterem babaları hazreti Abdullâh, haseb ve nesebce Ku-

reyş’in  en  temiz  soyuna  mensûbdur.  Buhârî,            Resûl-i  Ekrem

(s.a.v.)’in  atalarını,  İbrâhîm  (a.s.)’a  kadar  çıkarır.  İbrâhîm  Halîl

(a.s.), Kâ’be’nin ilk bânisi (binâ eden) olduğundan, Resûl-i Ekrem

(s.a.v.)’e kadar, bütün İbrâhîm (a.s.) evlâdı,  Kâ’be’ye hizmet ede-

gelmişlerdir. Bu cihetle, Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in yüce ecdâdının

bütün hayatları, kemâl derecede mazbûttur. Hepsi de şeref ve

fazîlet  sâhibi  kimselerdir.  Muhterem  vâlideleri  Hazret-i  Âmine

bint-i Vehb’dir ki pederleri Vehb, Benî Zühre’nin reîsidir. Vehb, kı-

zının tahsîl ve terbiyesine pek ziyâde özen gösterdiğinden Hz. Âmi-

ne,  Kureyş     kızlarının  en  yükseği  addolunurdu.  Tevbe  sûresi

128’deki  “enfüsiküm” kavl-i şerîfi, şâz olan bir kırâatte  “enfesi-

küm” okunmuş ve ma‘nâsı, “Ey insanlar! Sizin en güzel ve temiz

soyunuzdan, size en necîb bir Peygamber geldi.” olmuştur.

Buhârî’nin rivâyetine göre,  Resûl-i Ekrem (s.a.v.), Kendileri

de  Huneyn  gazâsında  İslâm  ordusunun  bozulduğu  sırada  Nü-

büvvet  ve  Risâlet  kuvvetinin  Kendilerine  bahşettiği  yüksek  bir

irâde ve mehâbetle münhezim bir orduya hitâb ederek  “Ben, Al-

lâh’ın Peygamberiyim, bunda yalan yoktur! Ben, Abdulmutta-

lib’in torunuyum, soyumda yalancı yoktur!” buyurmuşlardır ve

bozulan ordunun kuvve-i ma‘neviyyesini iâde etmişlerdir.

Ebû Leheb’in Dürre diye ma‘rûf kızı Sebîa (r.a.), Resûl-i Ek-

rem (s.a.v.)’e “-Yâ Resûlallâh! Halk, bana “Ey cehennem odu-

nunun kızı!” diye hitâb ediyor.” diye şikâyet etmişti. Resûl-i Ek-

rem (s.a.v.) de şiddetli bir gadabla kalkıp:  “Bazı kimselerin be-

nim nesebimle uğraşmaya ne hakkı vardır? Kim ki benim ne-

sebimle uğraşırsa, emîn olunuz ki o kimse, bana ezâ verir. Kim

ki bana ezâ eder; o kimse, Allâhü Te‘âlâya ezâ verir.” buyur-

muşlardır.

Âbâ-i ecdâd-ı Muhammed (s.a.v.) müşrik olmadıklarının te-

miz  olduklarının  bir  delîli  de,  Resûl-i  Ekrem  (s.a.v.)’in:  “Ben,

mütemâdiyen temiz babaların sülbünden, temiz anaların rah-

mine naklolunageldim.” diye buyurmuş olmalarıdır. Tevbe sûre-

si 28’de: “Şübhesiz ki müşrikler, necîsdir.” diye tavsîf edilmiştir.

Tahâret ile necâset; îmân ile şirk; mü’min ile müşrik tezâd teşkîl

eder. Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in yüce ecdâdından her birisi temizdir

ve onların müşrik olmadıklarını kabûl etmek vâcibdir.

(Sahîh-i Buhârî Muhtasarı Tecrîd-i Sarîh, 4.c., 543-551.s.)

Î MÂN ETMEK NELERİ KAPSAR?

Îmân, kalbin kesin ve şüphesiz derecede yalnız tasdîkin-

den ibarettir. Bununla beraber, Allâhü Te‘âlâ’ya devamlı ibâ-

det ve itaat eden, zühd ve takva sâhibi bir kimse ile, o yüce

yaratıcıya isyan eden, nefsinin ve şeytanın esiri olan fasık ve

facirin îmânlarındaki temizlik ve kuvvet, elbette ki aynı dere-

cede değildir. İmân gibi büyük varlığı muhâfaza etmek için, Al-

lâhü Te‘âlâ’nın emirlerine sımsıkı bir şekilde bağlanmak, ya-

saklarından kesinlikle sakınmak lazımdır. Zîrâ ulemâ ve mu-

haddislerin bir çoklarına göre; sâlih ameller kâmil îmânın bir

parçasıdır.  Her  ne  kadar  dini  bir  emri  tembellik  ederek  terk

eden kimse dinden ve îmândan çıkmıyor ise de, îmânın ke-

malini kaybeder, onu tehlikeye atmış olur. Allâhü Te‘âlâ bizle-

ri sâlih amel işleyen, günâhlardan sakınan, kamil îmâna sahip

olan kullarından eylesin. Âmin.

Yüce dînin hüküm ve emirlerinin tamamının en güzel ve

en uygun olduğuna inanmak ve kabûl etmek. Hiçbirisini yeri-

ne getirmemekte inad etmemek ve tekebbür göstermemek la-

zımdır. Bu şarta göre bir insan, namaz, oruç ve hac gibi şer‘î

bir emri güzel görmez veya bu emri küçümser veya kendisi-

ne,  bulunduğu  makamına   yakıştıramazsa,  veya  Allâhü

Te‘âlâ’nın  kanun  ve  düzeninin  eksik,  yetersiz  veya  çağdışı

olarak görürse veya Cenâb-ı Hakk’a muhâlefet kasdıyla ona

karşı gelerek haram bir fiili işlerse artık o, İslâm’ın güzel ve

mukaddes adını taşıyamaz. Yaptığımız açıklamadan da anla-

şılacağı üzere yalandan şahâdet getirmekle müslüman olmak

yeterli değildir. Yüce dînin esaslarını, hüküm ve vecibelerini

inkar edecek veya inkârı gerektiren fiil, söz ve davranışlardan

da tamâmen sakınması lazımdır. Bir taraftan yüce dinin bütün

emirlerine inanıyorum diyerek, diğer taraftan da ona karşı ge-

lerek, beşeri düzenleri ondan daha üstün bilmek, veya sen-

tezleşmiş bir düşünce ile onu anlamak, çağdaşlık ve uygarlık

adına dinin bazı kâide ve emirlerine meydan okumak, bütün

gayretlerini  ve  faaliyetlerini  din  dışı  düzenleri  ve  ideolojileri

hakim kumaya çalışmak îmân ile bağdaşacak bir durum de-

ğildir.           (Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 41-43.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ES-SEMΑ (C.C.)

Semî‘:    İşitici demektir.    Cenâb-ı  Hakk       buyuruyor     ki:

“Şüphesiz Allâh, işitendir, görendir.” (Mü’min s. 20) “Allâh

işitendir, görendir.”  (Nisâ s. 134)     İşitmekten maksâd, sesi

idrak etmek, ma‘nâyı anlamak, kabûl etmek ve uymaktır.

Cenâb-ı  Hakk  “işitme”,  “dinleme”  ve  “uyma”  konusunda

şöyle buyurmaktadır:

“Allâh’tan  korkup-sakının  ve  dinleyin.” (Mâide  s.  108)

İnsana şah damarından daha yakın olan Allâh, herşeyi gö-

ren olduğu gibi işitendir de. Allâh kainattaki her sesi duyar.

Uçsuz bucaksız uzayda büyük bir hızla ilerleyen galaksile-

rin,  gezegenlerin,  gök  taşlarının  seslerini  duyduğu  gibi,

mikroâlemde yaşayan ve insanların gözle aslâ göremeye-

ceği  milyarlarca  canlının  da  sesini duyar.  Çünkü  Kendisi

bunların tamâmını yaratandır. Yüce Allâh toprağın altında

yarılan tohumun da, gökyüzünde çakan şimşeğin de, yere

düşen bir yağmur tanesinin veya uçan bir kuşun kanat se-

sini de işitir. Kuşkusuz Allâh’ın büyüklüğünün ve kudretinin

delillerinden  biri  kâinattaki  canlı  ve  cansız  bütün  sesleri

aynı anda işitmesidir.

Allâhü Te‘âlâ yaşayan insanların Kendisi’ne gizlice yö-

nelerek ettikleri bütün duâları aynı anda işitir ve aynı anda

icâbet eder. Allâh katında zaman ve mekan olmadığı, Allâh

her an her yerde olduğu için bu, O’na göre çok kolaydır.

Aynı zamanda gizli fısıltıların, konuşmaların da hepsini du-

yar.

Allâhü Te‘âlâ kalbleri ürpererek Kendisi’ne duâ edenle-

rin,  gizlice  yönelip  dönenlerin  seslerini  işittiği  gibi  isyan

edenlerin,  kalbleri  inkârda  direnenlerin  de  seslerini,  kur-

dukları planların en ince noktalarını da işiterek bilir. O’nun

ilmi her yeri kuşatmış, hiçbir canlı O’ndan gizli bir tek söz

sarfedememiştir ve edemeyecektir. Bunu âhirette, ağzın-

dan çıkan her sözün karşısına getirildiğini gören daha iyi

anlayacaktır. (Mehmed Nûri Şemseddîn Nakşibendî, Kalblerin Anahtarı)

ORGAN NAKLİ VE ESTETİK

Organlar üzerindeki tasarruf yetkisi yalnızca Allâh’a aittir. Or-

gan nakli Allâh’ın haklarından bir hakta onun izni ya da emri ol-

maksızın tasarrufta bulunmak olduğundan haramdır.

Allâh insanlara; bedenlerinin mülkiyetini; onların bir kısmın-

dan ferâğat etme, satma-zarar verme gibi hakları vermemiş üs-

telik bu fiilleri haram da kılmıştır. Organ nakli, bu haram fiilleri ih-

tivâ eden bir ameliyeler bütünüdür. Diğer taraftan İslâm huku-

kundaki eşyâda asıl olanın mubahlık oluşu, zarûret ve tedâvînin

gerekliliği,  vb.  kâideler Allâh’ın  haklarından  birisine  müdâhale

edilmesinde bir sığınak ve dayanak olamazlar.

Zarûretlerin mahzurlu şeyleri mubah kılacağı kaidesi hayatın

ya da organlardan birisinin telef olmasını engellenmek için meş-

ru kılınmıştır. Zarûret hâlinde bir kısım haramlar işlenebilir. Ama

zarûret müessesesi bir insanın hesâbına diğer bir insanın haya-

tına son verilebilmesi ya da uzuvlarından birisinin alınıp başka bir

insana monte edilmesine meşrûiyet delili olamaz. İnsan bedenin-

deki  Allâh’ın  yarattığı  hey’etin  değiştirilmesi  haramdır.  Organ

nakli de Allâh’ın yarattığı bir bedeni değiştirmektir.

Kur’ân-ı  Kerîm  de  Allâh’ın  yarattığının  değiştirilmesinden

şeytanın dilinden şöylece bahsedilmektedir;  “Onları sapıtaca-

ğım, emeller vereceğim, onlara emredeceğim ve hayvanla-

rın kulaklarını delecekler. Onlara emredeceğim ve Allâh’ın

yarattığını değiştirecekler. Kim Allâh’ı terkedip şeytanı dost

edinirse  elbette  apaçık  bir  hüsrâna  uğramış  olur.”  (Nisâ  s.

119)  Her ne kadar nüzul sebebi hayvanların gözlerinin oyulması

ve kulaklarının yarılması üzerine ise de âyeti kerime bedenlerin

üzerinde Allâh’ın yarattığı hey’et ve sûretin değiştirilmesinin ha-

ram ve yasak olduğunu ifâde etmektedir. Usûl-u fıkıhta da kabûl

edildiği gibi esâs plan sözkonusu âyetin ifâde ettiği hükmün ge-

nelliğidir.  Ve  burada  sebebin  husûsîliğine  bakılmaz.  Bu  genel

hüküm Allâh Resûlu (s.a.v.)’in sözleriyle de te’yid edilmiştir:

“Allâh,  vücûdlarına  dövme  yaptıranlara  ve  dövme  ya-

panlara kaş vb. tüylerini aldıranlara, güzellik için dişlerinin

arasını açtıranlara ve Allâh’ın yarattığı hey’eti bozup değiş-

tirenlere la‘net etmiştir.” (Buhârî) (Muhammed Önder, İslâm Fıkhında Organ Naklinin Hükmü, 36.s.)

KUR’ÂN’IN TEK MÜFESSİRİ NEBÎ (S.A.V.)’DİR

Bir kısım insanlar: “Biz tevhid akidesi için mücâdele veriyo-

ruz! Bizim için Allâh’ın kitabı Kur’ân yeterli delildir, Sünnete ih-

tiyacımız yoktur. Meâllerle hüküm verebiliriz…” diyerek, kendi-

leri gibi müctehid olmayan, yetersiz ve bu sanatta bilgisiz kişi-

ler tarafından terceme edilmiş kitâblara dayanarak, Allâh’ın ki-

tabından hüküm çıkarmak cür’etinde bulunurlar.

Evvelâ bunlar, Resûlullâh (s.a.v.) Efendimize ve sünnetine

ya inanmıyorlar, itimad etmiyorlar, fakat kendileri gibi meal ya-

zarlarına  inanıyor  ve  güveniyorlar  veya  Resûlullâh  (s.a.v.)

Efendimizi  hâşâ  tamâmen  kenara  itiyorlar.  Halbuki  peygam-

bersiz bir din ve Resûlullâh (s.a.v.)’siz bir İslâm dîni düşünüle-

mez. Yalnız Kur’ân’la amel edenler, herhalde Kur’ân-ı Kerîm’in

bu âyetlerini de görmüşlerdir:  “Ey Resûlüm! Sana Kur’ân-ı

indirdik ki kendilerine indirileni insanlara açıklayasın.”

Muraği bu âyetin tefsîrinde özetle şöyle diyor: “İnsanlara,

va‘z ve nasîhat olarak sana Kur’ân-ı nâzil ettik. Tâ ki onlara

hükümleri, şerî‘atleri, peygamberlerine isyân eden kavimlerin

cezâ olarak helâk olmalarına sebeb olan çeşitli azâbları bildi-

resin ve onlara çözülmesi zor hükümlerden anlayış kabiliyet-

leri bir olmaması sebebiyle Kur’ân’ın mücmelini, anlamı gizli

ve bilinmez teşri hikmetinin sırrını açıklayasın.”

Kezâ  Kur’ân-ı  Kerîm’de  Cenâb-ı  Hakk  şöyle  buyuruyor:

“Ey Resûlüm! Bu kitâbı sana ancak insanların ihtilâf ettik-

leri “din” işlerini açıklamak için ve îmân eden kimselere

bir hidâyet ve bir rahmet olsun diye indirdik.”

Yukarıda meâllerini verdiğimiz ve benzeri bir çok âyet açık

olarak gösteriyor ki, yüce dînin nâşiri Resûlullâh (s.a.v.) Efen-

dimizdir. Onun mübârek hadîsleri de Kur’ân’ı Kerîm’in en doğ-

ru tefsir ve açıklamasıdır.

Bu merhum ümmet Resûlullâh (s.a.v.) efendimize minnet-

tardır.  Eğer  Resûlullâh  (s.a.v.)  Efendimiz  İslâm  Şerî‘atini  ve

onun  temeli  olan  Kur’ân’ı  Kerîm’i  açıklamamış  olsaydı,  mu-

kaddes  kitâbımız  mücmel  olarak  kalacaktı  ve  emrolunan  bir

çok dînî vecîbelerin mâhiyet ve keyfiyetleri bilinmeyecekti.

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 13-14.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MÜZİLL (C.C.)

Müzill, alçaltan, zillet veren, hor ve hâkir eden demektir.

Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki:

“Gerçekten Allâh, inkâr edenleri hor ve aşağılık kılı-

cıdır.” (Tevbe s. 2)  “O gün, öyle yüzler vardır ki, zillet için-

de aşağılanmıştır.” (Ğâşiye s. 2)

Hor ve hakir edilme, Allâh’ın inkârcıları uğrattığı “dünyâ

azâbı”nın  bir  parçasıdır.  Hayatlarını  başkalarına  gösteriş

yapmak, onlardan takdir toplamak için sürdüren inkârcılar

için ‘hor ve aşağılık kılınma’, son derece büyük bir azaptır.

Allâhü Te‘âlâ  pek çok âyetinde, âhirette inkârcılara al-

çaltıcı bir azâb olduğunu haber verir. Bu, inkârcıların dünyâ

hayatındaki kibir ve büyüklenmelerine karşılık Allâh’ın tak-

dir ettiği bir cezâdır. Çünkü dünyâ hayatında inkârcıların en

büyük hedeflerinden biri, başka insanlar tarafından takdîr

edilmektir. Bu nedenle de hayatlarını Allâh’ı övmekle değil,

kendilerine övgü toplamakla geçirirler. Allâh da bu beklenti-

lerine karşılık olarak cehennemdeki azâblarını bunun üze-

rine kurmuştur. Cehennemde en büyük yıkımı ise insanla-

rın karşısında küçük düşüp aşağılanınca yaşayacaklardır

Müzill, inkâr edenleri dünyâda kölelikle, cizye vermekle,

alçaltmakla  zelîl  kılan,  âhirette  de  onları  cezâlandırmakla

ve  ebediyen  cehenneme  de  kalmakla  zelîl  kılandır. Allâh

âsîlere destek vermeyerek onları zelîl kılmıştır. Bu yüzden

âsîler günâh bataklığına saplanmışlardır. Allâh, bir kulunu

zelîl kılmak istediğinde onu arzu ve isteklerine düşkün ya-

par, kendisiyle onun arasına bir perde çeker ve onu kendi-

sine duâ etmekten uzaklaştırır.

Tenbih:  Mü’minler,  Allâh’ın  emir  ve  yasaklarına  aykırı

davranarak zelîl olmaktan korkarlar, bu yüzden Allâh’a ita-

atten  ayrılmazlar.  Buna  karşılık Allâh  da  onları  azîz  kılar.

Emir ve yasaklarına aykırı davrananları, kendisinin belirle-

diği yolda yürümeyenleri ve kendisine düşmanlık edenleri

de zelîl kılıp alçaltır.

(Mehmed Nûri Şemseddîn Nakşibendî, Kalblerin Anahtarı)

RESÛLULLÂH (S.A.V.)’İN YOLUNDA OLANLAR KİMLERDİR?

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizin saâdet zamanlarında iti-

kâdî ve amelî konularda müslümanlar arasında ihtilaf yoktu.

Münâfıklar dışında her müslüman risâletin bereketli pınarın-

dan hayatın saf ve temiz suyunu alıyor ve onunla neşv-u

nemâ buluyordu: Nitekim Cenâb-ı Hakk (c.c.) Kur’ân-ı Ke-

rîm’inde onları şöyle övmüştür: “Siz beşeriyet için meyda-

na gelmiş en hayırlı ümmetsiniz, iyiliği emrediyor, kötü-

lükten  alıkoyuyorsunuz  ve  Allâh’a  îmânınızda  devam

ediyorsunuz.”

Bilindiği  gibi,  Resûlullâh  (s.a.v.)  Efendimizin  mübârek

hayatlarında,  müslümanlar  öğrenmek  istedikleri  bütün  ko-

nularda olduğu gibi, itikâdî konularda da Resûlullâh (s.a.v.)

Efendimize danışırlardı.

Efendimiz    (s.a.v.)’in  verdikleri  cevâblara  tereddüdsüz

uyulurdu. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizin irtihâlinden sonra

Ashâb-ı  Kiram  (r.a.e.)  Allâh’ın      kitabına  ve   Resûlullâh

(s.a.v.)’in sünnetine mürâcaat ederek mes’eleleri halleder-

lerdi.

Ashâb  (r.a.e.)’den  sonraki  büyük  Müslüman  topluluğu

1. da) akîdede, amelde ve rûh terbiyesi konularında Resûlul-

lâh (s.a.v.) Efendimizin bereketli sünnetinden ve Ashâb-ı Ki-

ram (r.a.e.)’in cemaatından ayrılmayıp bu değerlere sımsıkı

bağlı bulundular. Bunlara da Ehl-i Sünnet ve’l Cemaat adı

verildi. İslâm âleminin büyük bir çoğunluğunu oluşturan bu

yolun  temsilcileri  İmâm  Ebû  Hanîfe,  İmâm-ı  Şâfiî,  İmâm-ı

Mâlik, İmâm Ahmed bin Hanbel (r.a.e.)’dir. Bu dört mezhe-

bin hakkâniyeti, tevâtür haddine erişen müdevven kitâblar-

la zamanımıza kadar devam etmiştir.

Peygamber  (s.a.v.) Efendimiz:  “Büyük cumhûra uyu-

nuz” buyuruyor. Bu dört mezhebden başka diğer mezheb-

ler yok oldu, büyük çoğunluk bu dört mezhebdedir. Bunlar-

dan ayrılmak büyük çoğunluktan ayrılmak demektir.”

(Mehmet Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 53-57.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MU‘İZ (C.C.)

el-Mu‘iz, kanaat, yakîn ve fâni diyarın metâına karşı

zühd ile dilediklerine izzet verendir.

el-Mu‘iz’i  bilen  kimse,  O’na  hizmet  ile  kendisini,

ma‘rifet ile kalbini ve müşâhede etmekle de gözünü azîz

kılmıştır.

Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki: “De ki: Ey mülkün sâ-

hibi Allâhım, dilediğine mülkü verirsin ve dilediğin-

den mülkü çekip-alırsın, dilediğini azîz kılar, diledi-

ğini  alçaltırsın;  hayır  Senin  elindedir.  Gerçekten

Sen, herşeye güç yetirensin.” (Âl-i İmrân s. 26)

Mu‘iz ve  Müzill isimleri  Kur’ân’da  isim  olarak  geç-

mez, sadece fiil olarak geçer. Allâh (c.c.) kimi yükselt-

mişse onu azîz, kimi de alçaltmışsa onu da zelil kılmış-

tır. Azîz veya zelil olmak dünyâda geçekleştiği gibi âhi-

rette de gerçekleşir. Mu‘iz, düşmanlarına karşı dünyâda

dostlarına  destek  verip  onları  üstün  kılan,  âhirette  de

onları en güzel şekilde ağırlayıp azîz kılandır.

Allâh dostlarını, kendisine ibâdet ve itaat etmede ba-

şarılı kılarak onları onurlandırmış ve azîz kılmıştır. Zîrâ

Allâh’a itaat etmekten daha üstün bir izzet yoktur. Allâh

dostlarını:  Kanaatkarlıkla,  amellerde  samîmî  ve  ihlâslı

olmakla, nefislerinin arzû ve istelerini terk etmekle azîz

kılmıştır.

Mülkü  dilediğine  veren  O’dur.  Her  kimin  kalbinden

perdeyi kaldırıp Cemâlini müşâhede ettirirse kanaat ni‘-

metine gark ederek mahlûkâtından kimseye muhtaç bı-

rakmazsa, kuvvet ve te’yid bahşederek nefsine onu ez-

dirmezse,  işte  onu  azîz  kılmış  ve  daha  dünyâda  iken

ona mülkü vermiş demektir.

(Mehmed Nûri Şemseddîn Nakşibendî,

Miftâhü’l Kulûb, Kalblerin Anahtarı)

RESÛLULLÂH (S.A.V.)’E HAKÂRETİN CEZÂSI

Ebû Nuaym ve İbn Asâkir Urve tarîkiyle Hebbar bin

el-Esed’den şöyle naklederler:

Ebû Leheb ve oğlu Utbe, Şam yolculuğuna hazırla-

nıp çıktılar. Ben de onlarla beraber çıktım. Utbe Şam ha-

zırlığını  yaparken  dedi  ki:  “Gidip  Muhammed  (s.a.v.)’e

hakaret  etmeden,  Rabbisi  hakkında  ona  kötü  sözler

söylemeden yola çıkmıyacağım!” dedi ve gidip: “Yâ Mu-

hammed (s.a.v.) ben senin: “…Derken yaklaştı, daha da

yakın oldu. iki ok atımı hattâ bundan daha da yakın ol-

du”  diyerek  vasıfladığın  Rabbini  inkâr  ediyorum!”  diye

haykırdı. Resûlullâh (s.a.v.) de bunun üzerine: “Allâhım,

yarattığın  köpeklerden  birini  ona  musallat  kıl  da,  onu

parçalasın!” diyerek bedduâda bulundu… Utbe babası-

nın yanına geldiği zaman babası ona: “Oğlum, sen Mu-

hammed (s.a.v.)’e ne dedin, o sana ne dedi” diye sordu.

O da durumu haber verdi. Babası bunun üzerine dedi ki:

“Ey oğlum, Muhammed (s.a.v.)’in senin hakkındaki bed-

duâsından  korkarım,  zarar  göreceksin!”  Sonra  sefere

çıktık.  Serat  denilen  yerde  konakladık.  Burası  arslanı

bol olan bir yerdir. Burada Ebû Leheb bize dedi ki: “Ar-

kadaşlar, benim sizlerle olan hakkımı ve şu ileri yaşımı

biliyorsunuz. Sonra Muhammed (s.a.v.) oğlum hakkında

bedduâ  etmiştir.  Burası  arslanı  bol  bir  yerdir.  Oğlum

hakkında çok iyi tedbir almalısınız! Bütün eşyânızı bura-

ya toplayınız, üstüste yığınız, üzerine oğlumu yerleştiri-

niz, sizler de etrafını sarınız, onu koruyunuz…” Bizler de

böyle yaptık. Geceleyin bir arslan geldi, sıradan bizlerin

yüzünü  koklamaya  başladı.  Aradığı  o  idi.  Onu  orada

derhal  parçaladı  ve  gitti.  Ebû  Leheb  feryâd  ediyor  ve:

“Ben size, onun Muhammed (s.a.v.)’in bedduâsına uğ-

rayacağını daha önce söylemedim mi?” diyordu…

(Celâleddîn es-Suyûtî, Peygamberimiz (s.a.v.)’in Mu‘cizeleri, 1.c., 257.s.)

KADER

Dünyâda ve âhirette Allâh’ın dilemesi, kaderi, kazâ-

sı, bilgisi, yazgısı ve Levh-i Mahfûz’da yazısı olmaksızın

hiçbir  şey  var  olmaz. Ancak, Allâh’ın  yazması,  o  şeyi

vasf etme şeklinde olup hükmetmek sûretiyle değildir.

Allâhü Te‘âlâ, her şey hakkında, böyle böyle olacak,

diye yazmıştır; fakat, şöyle şöyle olmalıdır, diye yazma-

mıştır. Bunun daha geniş açıklaması şöyledir:

Varlıklar,  Allâh  yazdığı  zaman  var  değildi.        Levh-i

Mahfûz’da Allâhü Te‘âlâ,  var  olacak  eşyâyı  vasfetmek

sûretiyle kazâsına uygun olarak, olacak, diye yazmıştır;

bunu bir emir tarzında yazmamıştır. Yani bu iş olacak,

demiştir;  olmalıdır,  dememiştir.  Çünkü Allâh  (c.c.)  ola-

cak bir iş için olsun derse, o anda eşyanın var olması

gerekir.  Çünkü  yaratılanın,  yaratanın  yaratma  ile  ilgili

emirden sonraya kalmasını tasavvur mümkün değildir.

İmâm-ı A‘zam (r.a.) “el-Vâsıyye” adlı kitâbında şöyle

diyor:

Allâhü  Te‘âlâ  kaleme  yazmasını,  emretmiş,  yâhud

yaz  demiştir,  kalem  de  neyi  yazayım,  demiştir. Allâhü

Te‘âlâ da: Kıyâmete kadar olacak şeyleri yaz, demiştir.

Çünkü Cenâb-ı Hakk şöyle buyuruyor:

“Bununla beraber işledikleri bütün işler defterler-

dedir. Küçük ve büyük hepsi (Levh-i Mahfûz’da) ya-

zılıdır.” (Kamer s. 52-53)

Yukarıdaki hadîs, Kur’ân’dan iktibas edilmiştir. Çün-

kü Hazret-i Peygamber (s.a.v.)’in sözleri, Cenâb-ı Allâ-

h’ın  kelâmını  açıklama  durumundadır.  Sözün  kısası,

Kader:  Ezelde  takdîr  edilen  hayır,  şer,  tatlı,  acı  ne

varsa kuldan sudûr etmesi; Allâhü Te’âlânın irâdesi

ve yaratması ile olmaktadır. Allâh’ın dilediği olur, di-

lemediği olmaz.

(Aliyyü’l Kâri, İmâm-ı A‘zam (r.a.)’in Fıkh-ı Ekber Şerhi, 114.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ER-RÂFİ‘ (C.C.)

Râfi‘: Dereceleri yükseltici, rızkı yükseltici demektir. Ce-

nâb-ı  Hakk  buyuruyor  ki:  “Dereceleri  yükselten  Arş’ın

sâhibi (Allâh)dır…” (Mü’min s. 15)

Resûlullâh  (s.a.v.)  de  buyuruyor  ki:  “Kendisine  hak-

sızlık yapılan bir kul, buna sabrederse, Allâh onun iz-

zet ve onurunu daha fazla artırır. Allâh için alçak gö-

nüllü olan kulu, Allâh mutlaka yükseltir.” (İbn Mâce, 202)

Râfi‘  ismi  değişik  şekillerde  Kur’ân-ı  Kerîm’de  geçer.

Ancak  Ebû  Hüreyre  (r.a.)’in  rivâyet  ettiği  hadîs-i  şerîfte

geçmekte olup bütün İslâm âlimleri bunu kabûl etmişlerdir.

Bu dünyâda ve âhirette mümin kullarını yükselten O’dur. O

dilediğini  yükseltir  dilediğinide  alçaltır.  Kalbleri  kendisine

yaklaştırarak yükseltir, nefisleri de kendinden uzaklaştıra-

rak alçaltır. Allâh, kaderine râzı olanı daha üstün makam-

lara yükseltir.

Yükselmek; yüksek makam ve mevkilere sahip olmak,

iktidar  olmak,  miskin  ve  yoksullara  karşı  büyüklenmek,

malının çok ve işinin düzgün oluşuyla övünmek demek de-

ğildir.  Bu  özelliklere  sahip  olmak,  övgüyü  ve  yükselmeyi

hak  etmek  anlamına  gelmez. Asıl  şeref  ve  onur,  yüksek

mevki ve makam, Allâh’ın başarılı kılmasıyla elde edilen-

dir. Böyle onur ve şeref, Allâh’ı tasdîk etmeyi, emir ve ya-

saklarına uymayı, O’nun yolunda yürümeyi, kalbi arındır-

mayı  ve  O’nunla  sevinmeyi  sağlar.  Bu  onura  sâhib  olan

kimse, Rabb’inden karşılık bulur.

Allâh’ın insanları yükselttiğini, âhirette mü’minlerin de-

recelerini  yükselteceğini,  böylece  onları  mutlu  kılacağını

ve  şereflerini  artıracağını  ifâde  eder.  Kur’ân-ı  Kerîm’de

isim olarak yer almayan Râfi‘, Esmâü’l Hüsnâ’yı sayan ha-

dîste  (Tirmizî,  Da‘avât,  82) geçmektedir.  Yükselmek  isteyen

O’nun rızâsını kazandıracak amellerle bu yoldaki özlemini

ortaya  koymalıdırlar.  Zîrâ  O  dilemedikten  sonra             kimse

yükselemez.

(Rauf Pehlivan, Esmâü’l Hüsnâ)

RESÛLULLÂH (S.A.V.)’İ VESÎLE KILMAK SÜNNETTİR

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizin makâmı ve bereketi sebebiy-

le tevessülde bulunmak, peygamberlerin sünneti ve geçmişteki

sâlihlerin sîretidir. Dört mezhebin âlimlerinden bir çoğu, Resû-

lullâh (s.a.v.) Efendimizi ziyâret bahsinde; ziyâretçinin kabr-i şe-

rîfe dönmesinin, Resûlullâh (s.a.v.) ile tevessülde bulunmanın

sünnet olduğunu, dile getirmiştir.

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizin irtihâlinden üç gün sonra, on-

lara bir Arâbî gelip kendisini kabr-i şerîfin üzerine atmış, oranın

toprağından başının üzerine saçmış ve “Yâ Resûlullâh (s.a.v.),

Sen söyledin, biz de Senin kelâmını işittik ve kabûl ettik. Bizim

Senden muhafazaya çalıştığımızı, Sen de Allâh’dan telakkî ve

muhâfaza  ettin. Allâhü Te‘âlânın  sana  indirdikleri  arasında  şu

âyet de bulunmaktadır:

“Onlar, kendilerine zulmettikleri vakit sana gelip de Al-

lâh’dan mağfiret dileselerdi (Sen) Peygamber de onlar için

mağfiret dileyiverseydi(n) elbette Allâh’ı tevbeleri hakkıyla

kabûl  edici,  çok  esirgeyici  bulacaklardı.” “Ben  de  nefsime

zulmettim, Rabbime benim için mağfiret dileyivermeniz için zâ-

tına geldim” dedi. Kabr-i şerîften  “O, seni muhakkak yarlığa-

dı” diye bir ses yükseldi.

Hadîs-i şerîf: “Hayâtım sizin için hayırdır; siz haber verir-

siniz ve haberdâr edilirsiniz. Ölümüm de sizin için hayırlı-

dır. Yaptıklarınız bana arz olunur. Hayırdan bir şeyi gördü-

ğümde Allâh’a hamd ederim. Şerden bir (şey) gördüğümde

sizin için mağfiret dileğinde bulunurum.”

Netîce; ehl-i sünnet ve cemâat mezhebine göre, Resûlullâh

(s.a.v.) Efendimizin gerek hayâtında, gerekse irtihâlinden sonra

O (s.a.v.) ile tevessül etmek câizdir. Diğer peygamberler ve sâl-

ih kullar ile tevessül de câizdir. Zikri geçen hadîs-i şerîfler buna

delâlet  etmektedir.  Zîrâ  biz,  ehl-i  sünnet  ve  cemâat  topluluğu

olarak, yaratma ve yoketme, fayda ve zarar eriştirme yönünden

gelecek te’sîrin ancak Allâh’a mahsûs olduğuna itikâd etmekte-

yiz. Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz için yaratma, yoktan var etme,

fayda ve zarar eriştirme cihetinden bir te’siri olduğuna inanmı-

yoruz.               (Yûsuf en-Nebhânî, Şevâhidü’l Hakk, 157-162.s.)

ŞAHÂDET GETİRENİN VÜCÛDUNU,

CEHENNEM ATEŞİ YAKMAZ

Ya‘lâ  b.  Şeddâd  anlatıyor:  “Babam  Şeddâd  (r.a.)  bana  bir

hadîs nakletmişti, Ubâde b. Sâmit (r.a.) de yanımızdaydı, baba-

mın rivâyetini doğruluyordu. Şöyle nakletmişti:

Bir gün Peygamber (s.a.v.)’in yanındaydık. Bize:

– Aranızda  yabancı  var  mı?        diye  sordu.  Bu  sorusuyla

yahudî ve hıristiyanları kastediyordu.

– Hayır, yâ Resûlallâh (s.a.v.), yoktur, dedik. Kapının kapatıl-

masını emretti ve:

– Haydi ellerinizi kaldırın: “Lâ ilâhe illallâh” deyin, buyur-

1. Biz de bir süre ellerimizi kaldırdık. Sonra Resûlullâh (s.a.v.)

ellerini kaldırdı ve: “Allâh’a hamdolsun. Allâhım, sen beni bu

kelimeyi tebliğ etmek üzere gönderdin, onu bana öğrettin,

karşılığında bana cenneti va‘d ettin. Hiç şübhesiz Sen, sö-

zünden caymazsın” dedikten sonra bize:

– Sizlere müjde! Allâh sizleri bağışladı, buyurdu.”

RESÛLULLÂH (S.A.V.)’DEN BİR MÜJDE

Rifâa  el-Cühenî  (r.a.)  anlatıyor:  “Peygamber  (s.a.v.)  ile  bir

seferden  dönüyorduk.  Küdeyd  mevkiine  vardığımızda  bazıları

ailelerinin yanlarına gitmek üzere Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’den izin

istemeye başladılar. O da verdi. Sonra kalktı, Allâh’a hamd ve

sena ettikten sonra: “Bazı adamlara ne oluyor ki ağacın öbür

tarafını Allâh Resûlü’nün bulunduğu tarafına tercîh ediyor-

lar!” dedi. O böyle söyleyince orada bulunanlardan ağlamadık

kimse kalmadı. Adamın biri bundan sonra (senden) izin isteyen

ahmaktır, dedi. Resûl-i Ekrem (s.a.v.) bu cevâba memnun kal-

dı, Allâh’a hamdetti ve:  “Allâh’ın huzûrunda şâhidlik ediyo-

rum. Allâh’tan başka ilâh olmadığına, benim de Allâh’ın Re-

sûlü bulunduğuma tanıklık eden ve doğru yolda giden hiç-

bir kul yoktur ki yolu cennete gitmesin. Rabbim bana üm-

metimden yetmiş bin kişiyi sorguya çekmeden, azâb etme-

den cennete sokacağını va‘d buyurdu, öyle ümîd ediyorum

ki  sizler  ve  sizlerin  atalarınızdan,  hanımlarınızdan  ve  ço-

cuklarınızdan iyilik ehli olanlar cennette yerlerini almadıkça

onlar cennete giremeyeceklerdir” buyurdu.”

(M.Yûsuf Kandehlevî, Hayâtü’s Sahâbe, 3.c., 277-278.s.)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-HÂFİD (C.C.)

Hâfid, aşağıya indiren, alçaltan, değerini azaltan anla-

mındadır. Cenâb-ı Hakk buyuruyor ki:  “O aşağılatıcı, yü-

celticidir.” (Vâkıa s. 3)

Yüce Allâh, bu dünyâda ve âhirette mü’min kullarını yük-

selten, inkarcı ve münâfıkları da alçaltandır. Allâh, dilediği

kulunu indirir, dildiğini de yükseltir. Kulların yükselmesi, al-

çalması, zenginleşmesi ve yoksullaşması Allâh’ın elindedir.

Bil ki, asıl alçaltılmış kimse; ilâhi başarı ve yardımdan

yoksun bırakılandır. Başarısızlık ve ümitsizlik içinde bulu-

nan, nefsinin isteklerine yenilen, Rabbinden bir iyilik görme-

yen,  kalbinde  Rabbine  dönme  gücü  bulmayan,  duâlarına

güvenme  hissini  kalbinde  duymayan  kimsedir.  Bu  kimse

terkedilmişlikle  ödüllendirilmiştir.  Dâima  meşgûl  ve  sıkıntı

içindedir.

Peygamberimiz (s.a.v.) buyuruyor ki:  “Yüce Allâh, bu

kitâbla nice milletleri yükseltir, niceleri de alçaltır.”

Dilediğini, kendince bilinen bir hikmet ile bir şekilde al-

çaltan,  özellikle  suçlu  olanları  sonunda  mutlaka  buna

ma‘ruz bırakan O’dur. Kendisini tanımayan; emir ve yasak-

larını dinlemeyen; yasaklarına açıkça karşı gelen, âsî, hâ-

in, ve mütekebbirler, müstehak oldukları için nihâyet alçal-

tırlar. Sebeb bizzat kendileridir; haklarında Allâh’ın geçerli

kanunu işlemiş ve suçu oldukları için buna muhâtab olmuş-

lardır.

Her insan belirli bir zekâ düzeyi, görme, düşünme ve dü-

şündüklerinden çıkarım yapma kabiliyetine sâhibdir. Örne-

ğin kendi bedeninin işleyişindeki kusursuzluğa baktığında

detaylı bir yaratılış görecektir. Bu yaratılışın detaylarındaki

akıl  alâmetlerini  düşündüğünde,  bütün  bunları  bir  planla-

yan, tasarlayan ve var eden olduğunun bilincine varabilir.

Allâhü Te‘âlâ, Kur’ân-ı Kerîm’de düşünüp öğüt alanları

övmüş, diğerlerini ise aşağılık kılacağını bildirmiştir.

(Mehmed Nûri Şemseddîn Nakşibendî, Kalblerin Anahtarı)

YAHUDİ VE HRİSTİYANLARIN İSLAM’A

GİRMELERİ NASIL MÜMKÜN OLUR?

Kur’ân-ı Kerîm’de, ehl-i kitabın kâfir olduğunu bildiren

âyet-i kerîmelerden bazıları şöyledir: “Ehl-i kitap ve müş-

riklerden olan İslâm’ı kabul etmeyen münkirler, ebedî

olarak ateşe girerler. İşte onlar, halkın en şerlileridir.”

(Beyyine s. 6)

“Yahudiler ve Hıristiyanlar Müslümanlara: Yahudi ya

da Hıristiyan olun ki, doğru yolu bulasınız, dediler. De

ki (onlara): Bilakis biz, hanîf olarak (dosdoğru) yaşamış

olan İbrâhim’in dînine uyarız. O, müşriklerden değildi.”

(Bakara s. 135)

“ (Ehl-i kitap): “Yahudi ve Hıristiyanlar hariç hiç kim-

se cennete girmeyecek.” dediler. O iddia, onların ku-

runtusudur. Sen de onlara de ki: Eğer sahiden doğru

söylüyorsanız delîlinizi getirin.” (Bakara s. 111)

“Yahudiler; Uzeyr, Allah’ın oğludur, dediler. Hıris-

tiyanlar da Mesîh (Îsâ), Allah’ın oğludur, dediler. Bu,

onların ağızlarında geveledikleri sözlerdir. (Sözlerini)

daha önce kâfir olmuş kimselerin sözlerine benzetiyor-

lar. Allah (c.c.) onları kahretsin! Nasıl da (haktan bâtıla)

döndürülüyorlar!” (Tevbe s. 30)

İmâm Müslim Sahîh’inde, Ebû Hureyre (r.a.)’den şu

hadîsi rivâyet ediyor: “Muhammed’in nefsi elinde olana

yemin ederim ki, Yahûdî olsun, Hıristiyan olsun, bu üm-

metten beni duyup da getirdiğim Kitab’a îmân etmeden

ölen kimse mutlaka cehennemlik olur.”  (Müslim)

Ehl-i kitabın Müslüman olması, yalnızca kelime-i şahâdet

getirmekle gerçekleşmez; bilakis, bununla beraber İslâm’ın

sembol ve şiârı olan bazı amelleri (cemaatle namâz, ezan

gibi) işlemeleri gerekir. Çünkü bunlar, İslâm dînine mahsus

özelliklerdir. Ayrıca da eski dinlerinden (Yahûdîlik, Hıristi-

yanlık) vazgeçtiklerini ilan etmeleri gerekir.

(Misvak Neşriyat, Hakk Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar s.84-85)

FAL VE BÜYÜYLE UĞRAŞMAK ŞİRKTİR

Allah Teâlâ (c.c.) şöyle buyurur: «Fakat, o şeytânlar in-

sanlara sihri öğrettiklerinden kâfir oldular.» (Bakara. 102)

Lânete uğramış şeytânın insanlara sihir yapmayı öğretme-

sindeki gâye bu yolla Allah’a (c.c.) ortak edinmek içindir.

Nitekim Cenab-ı Hak: Hârut ve Mârut hadisesinden ha-

ber vererek şöyle buyurur:

«Halbuki onlar (Hârut ile Mârut): Biz ancak fitneyiz

(imtihan için gönderilmişizdir). Sakın (sihir, büyü ya-

pıp da) kâfir olmayın demedikçe hiç kimseye (sihir)

öğretmezlerdi. İşte onlardan (o iki melekten) koca ile

karısının arasını ayıracak şeyler öğrendiler. Halbuki

(sihirbazlar) Allah’ın izni olmadıkça onunla hiç bir kim-

seye zarar verici değillerdir. Onlar ise kendilerini zarara

sokacak, onlara fâide vermeyecek şeyleri öğreniyorlar-

dı. Andolsun, onlar muhakkak biliyorlardı ki onu (sihri)

satın alan (ona revaç veren) kimsenin âhiretten hiç bir

nasibi yoktur.» (Bakara s. 102)

Kocayı hanımından ayırmak, erkeği kadına, kadını er-

keğe sevdirmek hususunda çoğu şirk ve sapıklık olan an-

lamsız bir takım sözler ile uğraşmak da büyücülüktür. Sihir-

baz, küfre düşmüş, küfre benzer bir fiil icra etmiştir. Resûl-i

Ekrem (s.a.v.) helâk edici yedi kötülükten biri de «sihir»dir

buyurmuştur. Öyle ise kişi Rabbinden korksun, dünya ve

âhiretinin perişan olmasına neden olacak «büyü»ye bulaş-

masın.

Hz. Ali: «Fal bakan, büyücüdür. Büyücü de kâfirdir»

demiştir. Ayrıca temime de şirktir. Temime: halkın, kendi-

lerine, çocuklarına ve hayvanlarına göz değmesine mani

olur zannı ile taktıkları göz boncuklarıdır. Göz boncuğunun

kötülükleri giderdiğine inanan şirk koşmuştur.

Ebû Musâ el-Eş’arîden gelen rivâyette Peygamberimiz

şöyle buyurmaktadır. «Üç zümre Cennete giremeyecek-

tir: İçkiye devam eden, sıla-i rahimi (hısımlarla alakayı)

kesen, sihirbazı doğrulayan.» (İmâm Ahmed)

(İmâm Zehebî, Büyük Günahlar, s.19)

ESMA-ÜL HÜSNA’DAN ER-RAUF (C.C.)

Noksan sıfatlardan münezzeh olan Rabbim çok şefkat-

li, pek müşfik ve çok merhametlidir.  Fakiri sorumlu tutma –

dığını zengine sorumlu kılan, yolcudan almadığını yolcu

olmayandan alan, zayıf ve çaresizlerin halinden dolayı

fazlaları onlara hafifleten Allah’ın (cc) merhameti engindir.

Er-Raûf, sözlükte şefkat duyan demek olup, son dere-

ce merhametli manasında “Re’fat” kökünden gelmektedir.

Allah (cc)’den olan şefkat, kötülüğü gidermektir.

Allâhu Teâlâ büyüktür, zengindir, kudret eliyle ya-

rattığı ve isterse bir lâhzada (çabucak) yok edebileceği

mahlûkâtından hiç birine muhtaç değildir. Fakat Allah

(cc)’ün bu gınâsı (bolluğu) mahlukâtına karşı re’fet (mer-

hamet) ve rahmetine mâni değildir. Bilâkis re’fetinin bü-

yüklüğüne delâlet etmektedir. Meselâ dünya yüzünde

yaşayan hayvanların, o ağzı dili söylemeyen zavallıla-

rın halleri ne kadar acıklı görünür. Halbuki Allâhu Teâlâ

kemâl-i re’fetinden onlara bir ilham, bir sevk-i tabiî ihsân

buyurmuştur. Bu sebepten onlar yaşamalarını te’min

edecek maddeleri bulurlar. Kendi nevi’lerinin muhafazası

sebeplerini bilirler. Helaklerini mûcib olacak ifrat ve tefrîte

kapılmazlar, bunlardan başka yuva kurmak, yavrularını gö-

zetip yetiştirmek gibi daha nice işler yaparlar ki, bu esrar,

hayvanât ilmiyle uğraşanları hayretten hayrete düşürür.

1. a) Sinirlendiği anda 10 defa “Yâ Rauf ism-i şerifini ve

10 defa salavât-ı şerife okuyanın hiddeti kaybolur, sevaba

kavuşur.

1. b) Haksızlığa uğrayan bir kimsenin zalimin elinden kur-

tulması için 10 defa “Yâ Rauf’’ ism-i şerifi okunur.

1. c) Eşlerden biri haram işler ve diğerini de aynı haramı

işlemeye zorlarsa, zorlanan eş, 286 defa ‘‘Ya Rauf’’ ism-i

şerifini okuyup duâederse haram işleyen eş ıslah olur, o

haramı terkeder.

(Ali Osman Tatlısu, Esma-ül Hüsna Şerhi)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL – MÜTEÂLİ (C.C.)

İzzet ve şeref bakımından en yüce, yaratılmışlar hak-

kında aklın mümkün gördüğü her şeyden, her hal ve ta-

vırdan pek yüce olandır. Yüceler yücesi demektir. Allâhu

Teâla için kullanıldığında kudret, hakimiyet, diye anlaşı-

labilir.

Yüce, derecesi yüksek, şan, şeref, kudret ve kuvvet

sahibi manasına gelen “ulüvv” ve “alâ” mastarından ge-

len bu isim Cenab-ı Hakk’ın Esmâ-i Hüsnâ’sındandır.

Cenab-ı Hak son derece yüce, varlığı zorunlu şan ve şe-

ref sahibi, derecesi yüksek arşın sahibidir.

“El-Âlî” ismi gibi “yücelik ve hükümranlıkta kendisine

eşit veya kendisinden daha üstün bir varlık bulunmayan;

mutlak anlamda yüce olan, din, akıl ve örf açısından öv-

güye lâyık bütün olumlu nitelikleri kendisinde toplayan;

aynı açılardan yergi ve eksiklik ifade eden bütün menfî

niteliklerden de münezzeh bulunan, kemâl sahibi ulu ve

en yüce varlık” anlamlarına gelmektedir.

“ (O), gizliyi ve aşikâreyi bilendir, büyüktür, yüce-

dir.” (Ra’d, 9)

El-Müteâli’nin bir manasının da “büyüklük ve azameti

yüksek, idrak edilen şeylerden şanı yüce, kemal sahibi-

dir’’ olduğu söylenmiştir.

Akıl ermez hikmetine, kimseler bilmez nicesin,

Zahir vasfınla gün gibi, bâtın vasfınla gecesin,

İzzet, şeref, hükümranlık yalnız sana mahsus yârab;

Vasfındır el-Müteâlî, yücelerden de yücesin…

1. a) Her gün 551 defa “Yâ Müteâlî” ism-i şerifini okuyan

günah işleme alışkanlığından kurtulup Allah’a yönelir.

1. b) 600 defa “Yâ Müteâlî” ism-i şerifini okuyan her türlü

âfetten kurtulur.

(Prof. Dr. Metin Yurdagür,  Esma-i Hüsna)

(Sadettin Kaplan, Esma-i Hüsna’dan Esintiler)

EHL-İ SÜNNET KAVRAMININ ANLAMI

Ehl-i Sünnet, Hz. Peygamber (s.a.v.)’in sünnetine uyan

ve Hz. Peygamber (s.a.v.)’i hayatta örnek edinen ve onun

sünnetine göre hayatına yön veren demektir. Resûlullah

(s.a.v.), bir hadis-i şerifte mealen şöyle buyurur:

“İsrailoğulları yetmiş iki fırkaya ayrıldılar. Benim

ümmetim ise yetmiş üç fırkaya ayrılacaktır. Bir fırka ha-

riç, onların hepsi cehennemdedir. Ashab-ı kiram: ‘O kur-

tulanlar kimlerdir?’ diye sordular. Hz. Peygamber (s.a.v.):

‘Bana ve ashabıma uyanlardır’ buyurdu.” (Tirmizî)

Hz. Muaviye (r.a.)’den rivâyet edilen bir hadis-i şerifte

ise, “ (Ümmetimin fırkalarının) yetmiş ikisi cehennem-

dedir, biri cennettedir. Cennette olanlar ehl-i sünnet

ve’l-cemaattir” (Ahmed bin Hanbel, Ebû Davud) buyurmuştur.

Yani müslümanların çoğunluğunu teşkil eden büyük toplu-

luktur. Muhammed (s.a.v.) ümmetinin sapıklık üzere birle-

şemeyeceğine dair hadis-i şerif de varid olmuştur. Diğer bir

rivâyette ise “Size gereken İslâm cemaatinin çoğunlu-

ğuna uymaktır” buyrulmuştur.

Ehl-i sünnet, bütün âlemlere rahmet olarak gönderilen

Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz’i hayatında örnek edinir.

Bunun için bir Müslüman, hiçbir halde hiçbir kimseye zulüm

yapamaz. Müslümanın temel ahlâkı, kusurları affetmek, in-

sanları güzel öğüt ve ikna yoluyla hayra davet etmek, doğ-

ruyu yaşayarak göstermek ve herkese iyiliği emretmek ve

kötülüklerden de sakındırmaktır.

Bütün müslümanlara gerekli olan; daha önce geçen

peygamberlerin akîdelerine muvafık veKur’ân-ı Kerim ile

açıklananın aynı olan, peygamberler efendisi Muhammed

Mustafa (s.a.v.)’in sözüne (sünnete) tâbi olmaktır. Allâhu

Teâla kendi nefsine yemin ederek şöyle buyurmuştur:

“Rabbin hakkı için, onlar, aralarında çekiştikleri şey-

lerde seni hakem yapıp sonra da verdiğin hükümden

nefisleri hiçbir darlık duymadan tam bir teslimiyetle bo-

yun eğmedikçe, îman etmiş olmazlar.” (Nisa s. 65)

(İmâm-ı Azam, Fıkh-ı Ekber, Aliyyû’l Kâri Şerhi, s. 12, 22)

ALLAH’IN (C.C.) SIFATLARI

Allah (c.c.)’e iman, O’nun sıfatlarını bilmeye bağlıdır. O,

ancak sıfatlarıyla bilinir ve tanınır. Çünkü Allah’ın zâtını an-

layıp kavramamız mümkün değildir. Allah (c.c.)’ün sıfatları,

zâti ve subuti olmak üzere iki kısımdır.

Zâtî sıfatlar : Sadece Allah Teâlâ’nın zâtına mahsus

olan, yaratıklarından herhangi birine verilmesi câiz ve

mümkün olmayan sıfatlardır.

1-Vücud (Varlık) 2-Kıdem (Ezeliyet, evveli olmama),

3-Beka (Ebediyet, âhiri olmama), 4-Vahdaniyet (Bir olma,

şeriki bulunmama),  5-Kıyam binefsihî (Varlığının deva-

mının zâtından olması-başkasının yardımıyla olmaması ),

6-Muhalefetün-lil-havâdis (Zâtının mahlûkatın zâtlarına ve

sıfatlarının mahlûk sıfatlarına benzememesi)

Sübutî sıfatlar: Varlığı zorunlu olan ve kemâl ifade

eden sıfatlardır. Sübûtî sıfatların zıtları olan özellikler Allah

(c.c.) hakkında düşünülemez.

1-Hayat (diri ve canlı olma) 2-İlim (bilme) 3-İrade (dile-

1. me) 4-Kudret (gücü yetme) 5-Semi (işitme) 6-Basar (gör-
2. me) 7-Kelâm (konuşma) 8-Tekvin (Yaratma, var etme.)

Vücud: Allah (c.c.) vardır. Varlığı ezelî ve ebedîdir. (Var-

lığının başlangıcı ve sonu yoktur) Varlığı, yarattıklarının

varlığı gibi bazı şartlara bağlı değildir. Yaratılanların varlı-

ğı zamana, mekâna ve sayıya bağlıdır. Allah’ın varlığı ise

bunların hepsinden münezzehtir (uzaktır).

Semi ve Basar: (işitmek ve görmek) Allah’ın sıfatla-

rından olup ezelî ve ebedîdir. İşitmek ve görmek için Allah

(c.c.)’ün göze ve kulağa ihtiyacı yoktur. O, işitilecek her şeyi

işitir ve görülecek her şeyi görür. Bu iki sıfat, (semi’ ve ba-

sar) aslında ilim sıfatı içinde mevcuttur. Çünkü işitmek, işi-

tilecek şeyleri Allah’ın bilmesi, görmek de görülecek şeyleri

Allah (c.c.)’ün görmesidir. Böyle olduğu halde bu iki sıfatın

ayrıca zikredilmesinin sebebi, haklarında kesin nass/âyet

bulunmasıdır.

(Allâme es-seyh Alâüddin Abidîn, Hediyyetü’l Alâiyye, s.821)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ET-TEVVÂB (C.C.)

Kullarını tövbeye teşvik edip onların tövbelerini kabul

eden Arapça’da “tevbe” kelimesinin asıl anlamı “rücû” (dön-

mek)” demektir. Buradaki dönme kul için “ma’siyeti terk edip,

itaate dönüş”, Allah (cc) hakkında ise, “kulun bu dönüşünü

kabul edip onu cezalandırmaktan vazgeçmesi” anlamına

gelir.

Kur’ân’da sıklıkla kullanılan kelime gruplarından birini

teşkil eden bu kökün kullanıldığı pek çok âyette, gerek ina-

nış, gerek davranış bakımından çeşitli kötülüklerden dönen-

lerin tövbelerinin Allah (cc) tarafından kabul edileceği, ancak

tövbenin yürekten ve kararlı sağlam bir şekilde yapılması

gerektiği,  Allah’ın tövbe eden kullarını sevdiği belirtilir.

Ebû Süleyman el-Hattâbî, kullarını tövbeye muvaffak

kılan Allah’ın bu isminin “kulları tarafından yenilenecek her

tövbeyi her defasında mükerreren kabul buyuran” anlamına

geldiğini belirtmektedir. Halîmî de bu ismi, “tâatine dönüş

yaptıkları takdirde isyânkâr kullarından bile fazl ü ihsânını

esirgemeyen, onların daha önce yaptığı hayırları geçersiz

saymayan yüce zât” şeklinde tanımlamaktadır. Şu halde kula

düşen görev, yapmış olduğu günahlara hemen tövbe etmek-

tir. Kul hakkının dışında Allah’a karşı işlenmiş bir günah için,

ondan tamamen vazgeçmek, yaptığına pişman olmak ve bir

daha o işi yapmamak şartlarına riâyet ederek tövbe edilebilir.

Şâyet bir kişi, kul hakkıyla ilgili bir kötülük işlemişse, bu fiiliyle

ilgili tövbeyi ancak hak sahibinin hakkını ödemek, onun rıza-

sını alıp helalleşmek gibi hususlara riâyetle gerçekleştirebilir.

1. a) Duha Namazından sonra 300 defa “Yâ Tevvâb” ism-i

şerifini okumaya devam edenlerin tevbeleri kabul olunur.

1. b) Haksız yere zulme uğrayanı zulümden, zalimin elinden

kurtarmak için 10 defa “Yâ Tevvâb” ism-i şerifi okunur.

1. c) Vakit namazlardan sonra 41 defa “Yâ Tevvâb, Yâ Ra-

him” ism-i şeriflerini okuyan, geçim sıkıntısından kurtulur,

rızkı bollaşır.

(Prof. Dr. Metin Yurdagür, Âyet ve Hadislerde Esma-i Hüsna)

EHL-İ SÜNNET VE’L-CEMAAT YOLU

Hz. Peygamber (s.a.v)’in sünnetine, ashabının ve on-

ların yollarını izleyenlerin sünnetine; itikad, söz ve amel

hususlarında sımsıkı sarılanlar ile bu şekilde dosdoğru tabi

olup, bid’atlerden uzak duran kimselerdir.

İmâm Rabbânî (k.s.) şöyle buyurur: “Ey kıymetli Nakîb!..

Va’zların hulâsası ve nasîhatlerin özü, dindâr ve Şerîata

sıkı sıkıya bağlı kimselere karışmak ve gönül huzûrunu

onlarla berâber olmakta bulmaktır. Dindâr ve Şerî’at’a

sıkı sıkıya bağlı olmaktan her biri de hak olan Ehl-i Sün-

net ve’l-Cemâ’at yoluna girmeye bağlıdır; ki, diğer İslâmî

(ama bir çok yanıyla O’nu anlamaktan ve Ondan uzak

olan sapık) fırkalar arasında kurtulan fırka onlardır. (Ehl-i

Sünnet’in imâmları olan) şu büyüklere uymadan kurtulmak

imkânsızdır. Onların görüşlerine uymadan felâha ermek

mümkin değildir. Naklî, aklî ve keşfî deliller bu (anlatılan)

ma’nâya şahiddir. Bunun hiçbir şekilde böyle olmama

ihtimâli de yoktur. Bu sebeble, bir şahsın, hardal tanesi

mikdârınca (azıcık da olsa) şu büyüklerin Sırât-ı Müstakîm

olan yollarından çıktığı bilinirse, onunla sohbeti (berâberliği

ve konuşmayı) öldürücü bir zehir (i içmek) olarak i’tikâd et-

men, onunla oturup kalkmayı da zehirli yılanla oturup kalk-

mak olarak görmen lâzımdır. Onlar (Ehl-i Sünnet imâmları)

hakkında mübâlâtları/kıskançlık, hüzün ve tasaları olmayan

ilim talebeleri de -hangi fırkadan olurlarsa olsunlar- din hır-

sızlarıdır/dîninizden çalan kimselerdir. Bunlarla berâber ol-

maktan ve konuşmaktan sakınmak dahî, (dînin) zarûriyyât

(ın)dandır/mutlaka bulunması ve uyulması gereken îcâblar

(ın)dandır. Dinde meydana gelen bu fitne ve fesâd (lar)ın

tamâmı, dünya malı toplamakta âhiretlerini hebâ eden şu

topluluğun hayırsızlığındandır. Onlar doğru yol mukâbilinde

sapıklığı satın alıp da ticâretleri kâr getirmeyen ve doğruya

varmayan kimselerdir….”

(İmâm-ı Rabbâni, Mektûbât c.1 s. 185, 113. Mektûp)

NEVRUZ VE NOEL KUTLAMAK

İslâm dini müstakil bir dindir. Hiçbir hususta başkasına

tâbi ve onlara uşak olmamızı istemez. Peygamber (s.a.v.)

Medine-i Münevvere’ye teşrif ettiğinde Medine halkının iki

mukaddes günü vardı. İlkbaharda Nevruz günü ile sonba-

harda Mihrican günü. Bu zamanda gece ile gündüz mü-

savi olurlar. Peygamber (s.a.v.) Medine halkına: “Bunlar

nelerdir?” diye sordu. “Cahiliyette bu günlerde oynar, şenlik

ederdik” dediler. Bunun üzerine Peygamberimiz (s.a.v.) bu-

yurdu ki: “Allâh bunların yerine size daha iyi günler verdi. O

günler Kurban Bayramı ve Ramazan Bayramı’dır.”

Ebû Alî el-Farisî diyor ki “Bundan anlaşılıyor ki Nevruz

ile Mihrican gibi, Müslüman olmayan kimselerin kutsal gün-

lerine ta‘zim etmek caiz değildir.”

İmâm-ı Rabbani Ahmed el-Farukî şöyle diyor:

“Hindûların kutsal saydıkları ve kırmızı pilav pişirip hediye

verdikleri günlere tazim etmek, yahudilerce kutsal sayılan

günlerde adet olan hediyelerle hediyeleşmek küfrü gerek-

tiren şeylerdendir.”

Binaenaleyh, Noel gününde ve hıristiyanların diğer bay-

ram günlerinde onlara ayak uydurmak gayesiyle, onların

yaptıklarını yapmak, o günlerde bayram niyetiyle çocuklara

elbise almak ve pişirdikleri yemekleri pişirmek caiz değildir.

Bu hareketler küfrü gerektirir. Ondan sakınmak icâb eder.

HASTA OLMADIĞI HALDE RAPOR ALMAK

Ücret mukabilinde halkın hizmetinde bulunan bir me-

mur, hasta olmadığı halde kendini hasta gösterip rapor alır-

sa, üç yönden büyük bir vebalin altına girmiş olur.

1- Kendini hasta olarak göstermekle yalan söylemek,

2- Amme hizmetini bırakıp onların işlerini aksatmak,

3- Hizmet vermeden haram bir ücret almaktır.

(Halil Günenç, Günümüz Meselelerine Fetvalar, 2.c., s.55,67)

NEBİ (S.A.V.)’İN ANNE BABALARI MÜ’MİNDİRLER

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in mübârek  anne ve babala-

rı tertemiz insanlardı. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in babası

Abdullah, tevhid dini üzereydi. Şirkten uzak idi. Peygamber

(s.a.v.) Efendimiz daha doğmadan önce vefat etti. Peygam-

ber (s.a.v.) Efendimiz’in annesi Hz. Amine annemiz, câhiliyet

döneminde Allah’a îmânı olup, tevhid üzereydi.

Bir gün Peygamber (s.a.v.) Efendimiz anne ve babasının

kabirlerini ziyaret etmek için; Allâhü Te‘âlâ’dan izin istedi ve

Allâhü Te‘âlâ da kendisine izin verdi.

Muhakkak ki Allâhü Te‘âlâ, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in

anne ve babasını onun için diriltti ve onların ikisi de Peygam-

ber (s.a.v.) Efendimiz’e îmân ettiler…

Bu mümkündür. Aklen ve şer’an caizdir. Bu diriltmenin se-

bebi onların mü’min olmaları için değil, Ümmet-i Muhammed

(s.a.v.)’den olma şerefine nâil olmaları içindi.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in anne ve babalarının

ölümlerinden yıllar sonra, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz

için diriltilmeleri ve Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’e îmân

etmeleri, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in fazîletlerinden ve

“Hasâisü’n-Nebî” yani özel hususiyetlerindendir. Peygamber

(s.a.v.) Efendimiz’in anne ve babasının, O’nun için diriltilme-

leri ve onların her ikisinin de Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’e

îmân etmesinde aklen ve şer’an bir mani ve engel yoktur.

O yüce Resûl (s.a.v.) anne ve babası için ağlar da, Allâhü

Te‘âlâ onları diriltmez mi?

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in muhterem anne ve ba-

baları îmân üzereydiler. Onlar, İbrâhim (a.s.)’in tevhid dinine

bağlıydılar. Asla putlara tapmadılar. Bu konuda birçok âlim

müstakil kitap yazmıştır. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in

mübârek anne ve babalarının îmân ehli olduğuna dair ki-

tap yazan âlimlerden biri de Saçaklızâde Mehmed Efendi

(r.a.)’dir. Kitabının ismi “Risâle fî îmân-ı vâlidî Resûlullâh

(s.a.v.)”dir. Ayrıntılı bilgi: Tecrid-i Sarih 4/543

(Ömer Faruk Hilmi, Ehl-i Beyt’in Fazileti, Misvak Neşriyat, s. 15)

DİNDEN ÇIKARAN SÖZLERDEN

SAKINMAK GEREKİR

Mürted kimdir? Bir müslümanın, kesin delil ile sabit olan

dini bir emri inkâr veya yasaklanan bir fiili helal görmesidir.

Böyle bir şeyi yapan insan İslâm dininden çıkar ve kâfir olur.

Zamanımızda kişiyi mürted eden sözler ve davranış-

larda bulunanlar oldukça çoktur. Birçokları bunları küfür

değil, hatta günah bile saymamaktadır. Kişinin kendisi-

ni mürted eden bir günahı işlemesi, insanı öldürmekten,

zina yapmaktan ve nihâyet bütün günahlardan daha ağır

ve büyüktür. Çünkü bütün fukaha ittifakla: insan öldürenin

ve diğer günahları işleyenin kılmış olduğu namazı, tuttuğu

orucu, verdiği zekât ve sadakaları, yapmış olduğu haccı ve

nihâyet sevap kazanacak bütün ibâdetlerinin sevabı silin-

mez. Lakin mürted olan bir müslümanın hayatında işlemiş

olduğu sevap kazanacak bütün amelleri bozulur, hiç işlen-

memiş gibi yok olur.

Allah’a (c.c.) inanmış bir insan için bundan daha kor-

kunç bir tehlike düşünülemez. Şafii âlimlerinin ve gö-

rüşlerine göre: irtidatla sevabın batıl olduğunu ve amelin

tekrarlanmasının gerekli olmadığı görüşündedirler, İmâm

Şafii’den (r.a) naklediliyor ki: Mürted olmakla yalnız daha

evvel yapılan amellerin sevabı batıl olur. Şafii mezhebinin

görüşü de budur. Hanefiler ise, Dinden çıkmakla amel ta-

mamen batıl olur ve haccın da yeniden yapılmasının ge-

rekli olduğu görüşündedirler. Küfür kelimesini ve sözünü

konuşana rıza göstermek kastıyla gülmek onu doğrulamak

ve teyid etmek maksadıyla alkışlamak da küfürdür. Küfür-

den ve kâfir olmaktan korunmak için, Resûlullah (s.a.v.)

Efendimizin sabah ve akşam şu duayı üçer defa okumayı

tavsiye buyurmuştur: “Allah’ım bilerek herhangi bir şeyi

sana şerik koşmaktan sana sığınırım ve bilmediğimin

de bağışlanmasını dilerim”

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, s. 277)

KİMLER TEFSİR YAPABİLİR

Allah’ın yüce kitabını ilmi ve yeterliliği olmayan kişile-

rin kendi heva ve heveslerine göre açıklayıp tefsire yel-

tenmeleri günahtır.

İbn Abbâs (r.a.)’den rivâyete göre, Resûlullah (s.a.v.)

şöyle buyurdu: “…Kim Kur’ân’ın tefsiri hakkında kendi

görüş ve arzusuna uydurarak hüküm verirse Cehen-

nem’deki yerine hazırlansın.” (Tirmizi, Tefsir, Bölüm:1, hadis

no:2951)

Tefsir yapacak âlimin aşağıda zikredilen şu onbeş

ilmi gâyet mükemmel şekilde bilmesi lâzım gelir. Bu

ilimleri kemâliyle (en olgun ve tam şekilde) bilmeyen

kimselerinKur’ân tefsirine yeltenmesi şer’an câiz değildir

(Şeriatın buna izni yoktur).

1 Lügat (Arap Dili)      2 Nahv ilmi

3 Tasrif (Sarf ilmi)       4 İştikak

5 Me’ani ilmi               6 Beyan ilmi

7 Bedi’ ilmi                  8 Kıraat ilmi

9 Usul-i din ilmi          10 Usul-i fıkıh ilmi

11 Esbab-ı nüzul        12 Nasih ve mensuh

13 Fıkıh ilmi                   14 Mücmel ve mübhem’in tefsiri

Müfessirin sahip olması gereken 15’inci ilim ilmü’l-

mevhibe’dir. Bu öyle bir ilimdir ki, onu Cenâb-ı Hak haz-

retleri, ilmiyle âmil olan bahtiyar kuluna ihsân eder.

(Sırrı Paşa’nın saydığı bu 14 ilim kesbî’dir, yâni çalı-

şıp öğrenmekle elde edilebilir. 15’ci ilim ise Vehbî’dir, yani

Allah vergisidir. O verirse verir, vermezse, çalışmakla öğ-

renilip elde edilemez.)

İşte bu 15 ilim, müfessirin (tefsir âliminin) mutlaka,

kesin surette ve hiç şüphesiz ve eksiksiz mükemmel bir

şekilde sahip olması zorunlu bulunan ilimlerdendir. Ama

bunlardan başka,Kur’ân-ı kerimi tefsir edebilmek için

müfessirin diğer ilimlerde (ve çağının gerektirdiği genel

kültür bilgilerinde) derinleşmiş olması da şarttır.

(İmâm Şemsüddin Kaymaz ez-Zehebî, Büyük Günahlar, s.258)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-BERR (C.C.)

Kur’ân’da “çok şefkatli ve kerem sahibi” anlamında

olmak üzere, sadece bir âyette ve “rahim” ismiyle birlikte

Allah’ı tavsif eden bu ismin; “yaratıklarına karşı rahmet,

mağfiret, lütuf ve ihsânı bol” ve “söz ve haberlerinde mutlak

sâdık” şeklinde olmak üzere iki farklı anlamının bulunduğu

kaydedilmektedir.

Bu ismin “her tür ilâhî ihsânı” yansıttığını belirten esmâ-i

hüsnâ şarihleri, “El-Berr’i, “Allah’ın bütün mahlukâtına rı-

zık tahsis etmesi, onlara rahmetiyle muamele buyurması,

muttaki ve itaatkâr kullarına kat kat sevap ihsân etmesi,

güzel şeyler yapmayı düşünüp niyetlerini gerçekleştireme-

yenler ile kötülüğe niyetlenip bundan  vazgeçenleri  bile

mükâfatlandırması, âsîleri ise sadece işledikleri günah ka-

dar cezalandırması’ şeklinde açıklamışlardır.

Fahreddin er-Râzî ise, bu ismin kapsamına giren “ilâhî

ihsânın” dinî ve dünyevî olmak üzere iki kısımda incelene-

bileceğini kaydetmektedir. Ünlü mutasavvıf Kuşeyrî “Berr”

isminin havâssı üzerinde dururken, bu isminin tecellileriy-

le “birrü’l-vâlideyn” (ana babaya iyilik) arasındaki irtibata

dikkat çekerek Allah Teâlâ’nın ana ve babasına itaat eden

evlatlara, bu isminin ifade ettiği sonsuz ihsân ile karşılık ve-

receğini belirtir.

Bazı sûfîler de, bu ilâhî ismin: “ibâdet ederek kendisine

yönelen kullarına tevfîk ve hidâyetiyle muamele eden” an-

lamına geldiğini kaydederler.

1. a) “Yâ Berr” ism-i şerifini, zengin olmak isteyenler, her-

gün 202 defa okumaya devam etmelidir. Okumaya baş-

ladıktan sonra ilerleyen zamanda terkedilmesinde büyük

tehlike vardır. Ölünceye kadar okunması gerekir.

1. b) Çocuk üzerine 7 defa “Yâ Berr” ism-i şerifinin okun-

ması çocuğun korunmasına ve güzel ahlâklı olmasına ve-

siledir.

1. c) Felçli olan bir kimse, her gün 100 defa “Yâ Berr” ism-i

şerifini okuduğu taktirde eski sıhhatine kavuşur.

(Prof. Dr. Metin Yurdagür, Âyet ve Hadislerde Esma-i Hüsna)

DUÂ EDERKEN BİRİSİNİ  ARACI KILMAK

KONUSUNU DOĞRU ANLAMAK

Peygamberimiz -sallallahu aleyhi ve sellem- ile tevessül

eden ya da ondan bir şey isteyen kişileri tekfir edenlerin ba –

tıl iddiaların biri de şudur: Derler ki “Vefat etmiş peygamber

ya da salih insanlardan, sadece Allah’ın yapabileceği şeyleri

istemek şirktir.” Bu düşünce, günümüze kadar süregelen ka-

dim bir yanlış anlamanın ürünüdür. Bu insanlardan bir şey

istemek, Allah -celle celaluhu-’nun istenilen o şeyi yaratması

için, duâve şefaatlerini vesile etmekten başka bir anlam taşı-

maz. Nitekim Peygamberimiz (s.a.v.)’in, gözleri kör a’rabi ve

diğer sahabelerin yardım ve şefaat taleplerini geri çevirmeye-

rek, kendisini Allah’a vesile kılma çabalarına olumlu karşılık

vermesi ve AIlah’ın izniyle onların isteklerini yerine getirmesi

bunun içindir. Peygamber Efendimiz -sallallahu aleyhi ve sel-

lem- onlardan hiç birine “Böyle yapmakla sen Allah’a şirk

koştun” dememiştir.

Amansız bir hastalığı iyileştirmek, bulut olmayan gökyü-

zünden yağmur yağdırmak, eşyaları dönüştürmek, parmak-

lardan su akıtmak ve insanlara yetmeyecek yemeği yetecek

kadar çoğaltmak gibi harikuIade ve insan gücünü aşan şeyler

kendisinden istendiği zaman Peygamberimiz (s.a.v.), onlara:

“Siz müşrik oldunuz. İmanınızı tazeleyin! Çünkü benden,

sadece Allah’ın yapabileceği şeyleri istediniz” gibi bir şey

dememiştir. Bu iddia sahipleri, tevhidi ve tevhid dairesinin dışı-

na çıkaracak şeyleri Allah Resûlü -sallallahu aleyhi ve sellem-

’den daha mı iyi bilmektedirler?

Peygamberimiz (s.a.v.)’den daha çok bilen birilerinin oldu-

ğunu, bırakın alimlik iddiasında olan birisini, cahil bir insan bile

dile getiremez. İnsanlar bu zâtlardan yardım istedikleri zaman,

sadece Allah katında şefaatçi olmalarını istemiş olmaktadırlar.

Bu da Allah tarafından bu zâtlara verilen bir özelliktir.

(Muhammed Alevi Maliki, Mefâhim, s.175-180)

ALLAH (C.C.) MEKÂNDAN MÜNEZZEHTİR

Cenab-ı Hakk âyeti kerimede şöyle buyurmaktadır:

“Rahmân, Arş’a istivâ etmiştir.” (Taha s. 5) Bu ve benze-

ri âyetlerdeki Cenab-ı Hakk’ın Arşa istiva etmesini, O’nun

(c.c.) mekandan münezzeh olmasına zıt olarak anlamamak

gerekir.

İmâm-ı Azam Ebû Hanîfe (r.a.) buyuruyor ki:

“Allâhu Teâlâ, kendisi için bir ihtiyaç olmaksızın Arş’a

istiva etmiştir. Eğer Allah bir yerde yerleşip mekân tutmaya

muhtaç olsaydı, âlemi yoktan var etmeye ve idareye muk-

tedir olamazdı. Hâlbuki Yüce Allah bundan münezzehtir.”

(İmâm Ebû Hanîfe, el-Vasıyye)

İmâm eş-Şâfi’î (r.a.), el-Fıkhu’l-Ekber (s. 17) isimli eser-

de şöyle der: “Eğer “Allâhu Teâlâ, “Rahman Arş’a istiva et-

miştir” buyurmuştur” denirse şöyle cevap verilir:

“Bu âyetleri olduğu gibi kabul edip, araştırma yapma-

malı ve bunlar üzerinde konuşmamalıdır. Çünkü kişi ilim-

de rüsuh (derin kavrayış) sahibi olmadığı zaman şüphe-

ye ve vartaya düşmemekten emin olamaz. Onun, Allâhu

Teâlâ’nın sıfatları hakkında, zikrettiğimiz gibi inanması

gerekir. Allâhu Teâlâ’yı hiçbir mekân ihata edemez. O’nun

üzerinden zaman geçmez. O, hudut ve son noktalara sahip

olmaktan münezzehtir; mekân ve yönlerden müstağnidir.

“O’nun benzeri hiçbir şey yoktur.” (Şûrâ s. 11)

İbn Hâcer el-Askâlânî, İmâm Malik (r.a.)’in şöyle dedi-

ğini nakleder: (Arş, Allâhu teâlânın istikrâr yeri değildir.)”

(Fethu’l-Bârî)

İmâm Zeynelabidin Ali bin Hüseyin (r. anhuma) şöyle de-

miştir: “Seni noksanlıklardan tenzih ederim. Sen Allâh’sın.

Senden başka bir İlâh yoktur. Seni mekân kuşatmaz. Sen

hissedilmez ve dokunulmazsın”

Hz. Ali (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre, kendisine “ey-

nellah= Allah nerededir?” diye sorulduğunda şu cevabı ver-

miştir: “Nerede?” sorusunun ihtiva ettiği yeri) yaratan Allah

için “Nerede?” sorusu sorulur mu?”

(Kitabu kavafili’l-cariye, s.2)

ESMA-ÜL HÜSNA’DAN

ZÜ’L CELALİ VE’L İKRAM (C.C.)

“Celal ve İkram sahibi olan Rabbinin adı ne yüce-

dir.” (Rahman, 78)

“Celal ve ikram sahibi Rabbinin yüzü (zatı) baki

kalacaktır.” (Rahman, 27)

Büyüklük ve ikram sahibi olandır. Allah (c.c.), celal ve

gazap sahibidir, aynı zamanda ikram edicidir. Allah (c.c.)

ululuk sahibidir, bütün yaratıkları tarafından tenzih ve ta’zim

olunur. Allah (c.c.), kerem sahibi olduğu içindir ki, hak sa-

hibi olmayan yarattıklarına da nimet verir, bir karşılık bekl-

emeksizin bağışta bulunur, günahları örter, kötülük yapanı

affeder, hayrı çok, cömert, bağışı tükenmeyen, her türlü

şeref ve fazîleti kendisinde toplayandır.

Biz de küçüklere bir kabahat yaparlarsa kızarız,

gazaplanırız. Bir müddet sonra da lüzumundan fa-

zla asabileştiğimizi düşünerek gönlünü almaya kalkarız.

İkramda bulunuruz. Cenab-ı Allah’ın ikramı elbette bizim-

kine benzemez onun rahmeti geniştir, sonsuzdur. Gazâbını

örtmüştür ve geçmiştir, hatta kullarınınki bile öyledir.

Zü’l-Celâli ve’l-İkram isminde celâl ve ikram beraberce

zikredilmekle, insan kalbinin terakkisine vesile olan korku

ve ümit, takva ve amel-i salih birlikte nazara verilmiş; celâl

ile Cehennem hatırlatılırken, ikram sıfatının zikriyle de Cen-

net nimetlerine dikkat çekilmiştir.

Bu ismi hatırlayan bir kul, ömrünü havf ve reca (korku

ve ümit) sınırları arasında geçirir. Allah’ın (cc) rahmetinden

ümit kesmemekle birlikte, azâbından da emin olmaz. Bu ise

istikametin çok önemli bir şubesidir.

1. a) “Yâ Zü’l Celâli ve’l İkram” ism-i şerifini günde 100

defa okuyan, keramet sahibi olur ve halk arasında ikram,

iltifat ve  hürmet  görür.

1. b) “Yâ Zü’l Celâli ve’l İkram” İsm-i Âzam’dır diyenler

vardır.  (Prof. Dr. Alaaddin Başar, Esma-i Hüsna, Allah’ın Güzel İsimleri)

MELEKLERE İMAN AKİDEMİZ NASIL OLMALI?

Yüce İslâm dininin itikadi esaslarından biri de melek-

lerin varlığına îman etmektir. Allâhu Teâla’ya îman etti-

ği halde, meleklerin varlığına inanmayan kimse kafirdir.

Melekler, Allâhu Teâla’nın verdiği ölçü içerisinde, gözle

göremediğimiz nurani varlıklardır. Peygamberliğe, vah-

ye ve itikad edilmesi gerekli dini esaslara îman etmek,

ancak meleklere îman etmekle mümkündür. Bunun için

müslümanın amentüsünde Allah’a (c.c.) imandan sonra,

meleklere îman gelir.

Yeryüzünde oldukça değişik canlılar yaşamaktadırlar.

Bunların hepsini görecek bir yaradılışa sahip olmayabili-

riz. Çünkü beş duyu organımız her şeyi görmeye elverişli

değildir.

Meleklerin niçin yaratıldığının varlığının sırrı ise yal-

nız Allâhu Teâla’ya mahsustur. Yüce Allah evreni yarat-

mış, bu arada adını yüceltmeleri, tanıtmaları için insanla-

rı ve cinleri yaratmıştır, insanlar ve cinler yaratıcıya kulluk

etmekle sorumludurlar. Bunlara ek olarak melekleri de

yaratan yüce Allah (c.c.) bu aleme büyük ilahi düzen ve

kanunlarını hakim kılmak için insanlara, cinlere ve me-

leklere birtakım görevler vermiştir. İnsanoğlu, cinler ve

meleklerin varlığına inanmakla sonsuz gücün varlığını ve

kudretini daha iyi idrak eder. Böylelikle bu yüksek gizli

kuvvetler karşısında daima göz hapsi altında tutulduğunu

bilerek yaratıcısına karşı saygılı ve uyanık olur.

Melekler; Allah’u Teâlâ’nın kullarıdırlar. Onlar Allah’ın

ibâdetine dalarlar. Yoksa kâfirlerin iddiası gibi Allah’ın

oğulları değillerdir. Melekler erkeklik ve dişilik ile vasıf-

lanmazlar Melekler; yemek içmek ve bunların gerektir-

dikleriyle vasıflanmazlar. Melekler ne büyük günah, ne

de küçük günah ile vasıflanmazlar.

Kur’an-ı Kerîm’de şöyle buyurmaktadır:

“Allah’ın onlara olan emirlerine asi olmazlar. Em-

rolundukları şeyleri de yaparlar.”

(Muhammed Mevlana Ebû Said Hadimi, Berika, c.2, s.24-25,

Mehmet Çağlayan, Ehli Sünnet Akaidi s.114)

ESMAÜL-HUSNA’DAN EL MÜNTAKİM (C.C.)

“Zulüm etmeksizin intikam alan, asilerin belini kıran,

canileri cezalandıran.” demektir.

“Bizi böylece gazaba davet ettiler; biz de onlardan

intikam aldık,böylece onları toplu olarak suda boğ-

duk.” (Zuhruf s. 55)

İlâhî intikamın ilk muhatapları, insanları şirk, küfür,

dalâlet ve sefahat yoluna sürüklemek için çalışan din ve

ahlâk düşmanlarıdır. Cenâb-ı Hak bunlardan bile intika-

mını hemen almaz ve onlara tövbe etmeleri için süre ta-

nır. Yaşadıkları sürece, bütün bir kâinatı onlara da hizmet

ettirir, onları rızıklandırır, besleyip büyütür.

Tövbe etmeyerek isyânında ısrar eden kimselerde,

Müntakim ismini tecelli ettirir. Bu tecelli çoğu kez âhirete

bırakılır. Zira intikam mahalli ve ceza beldesi orasıdır.

Bazen, insanlara ibret olmak üzere bu dünyada da bu

ismin tecellileri görülür; Nuh ve Semud kavminin başına

gelenler gibi.

Bu ismin tecellisine mazhar olacak bir başka güruh

ise zalimlerdir. Zalimler, kul hakkına tecavüz etmekle,

kendilerinde bu ismin tecelli etmesini, bir bakıma iste-

miş olurlar. Bir mü’min, takva dairesinde yaşayarak bu

ismin tecellisinden hassasiyetle kaçınmalıdır. Ne kendi

nefsine, ne de diğer kullara zulüm etmemelidir. O ma-

sum organlarını ve duygularını isyân yolunda kullanan

bir insan, onlara zulmettiğini düşünmeli ve kendisinden

mutlaka intikam alınacağını bilerek korkmalı ve tövbe yo-

luna girmelidir.

1. a) Hakkına tecavüz edilen kimse, 630 defa “Yâ Münta-

kim” ism-i şerifini okuyup Allah’a şikâyetçi olursa Cenab-ı

Hak, zalimden onun intikamım alır.

1. b) Günde 100 defa “Yâ Müntakim” ism-i şerifini oku –

maya devam eden,  düşmana galip gelir.

(Prof. Dr. Alaaddin Başar, Esma-i Hüsna, Allah’ın Güzel İsimleri)

ESMA’ÜL HÜSNA’DAN MALİKÜ’L MÜLK (C.C.)

Mülkün gerçek sahibi olan! Dilediğini, memleketinde

istediği gibi yürüten demektir: İstediği zaman var eder,

istediğinde yok eder, istediğinde bırakır.

Mülk’ün buradaki anlamı, memlekettir. Malik ise tasta-

mam bir kudrete sahip olan manasınadır. Varlık âleminin

bütünü tek bir memlekettir. O ise bu memleketin (ülkenin)

sahibi…

Varlık âleminin tek bir memleket sayılması, içinde

bulunan varlıkların birbirlerine bağlı olmasından ileri gel-

mektedir. Bunlar, bir bakıma her ne kadar çok görünür-

lerse de diğer yönden bir sayılırlar. Tıpkı insan gibi. İnsan

hakikatin bir memleketidir. Lâkin bu memleket bir çok

âzâdan teşekkül etmektedir. Bu azalar birbirlerine yardım

ediyorlar ki, insan hakikatinin istekleri yerine gelsin. İşte

bütün âlem de tek bir şahıs gibidir. Alemin eczası, tek

bir gaye için birbirlerine yardımcı olan o şahsın azaları

gibidir.

Allah (c.c.)’ün ihsânı, bütün alemde tam manası ile

gerçekleşsin diye bu alem devamlı surette birbirlerine

yardım etmekte, diğerlerini tamamlamaktadırlar. Bütün

âlemin yeknesak oluşu aynı nizam ve intizam içinde bu-

lunuşu itibarı ile tek bir ülke sayılmıştır. Bu ülkenin sahibi

de hiç şüphe yok ki, yalnız ve yalnız: o Allah’tır.

Kulun ülkesine gelince, onun ülkesi, bedenidir. O,

gerek kalbine ve gerek diğer âzâlarına söz geçirebilirse,

kendisine verilen kudret nispetinde, kendi ülkesinin sa-

hibi olur..

1. a) “Yâ Mâlikül Mülk” ism-i şerifini günde 100 defa oku –

yanın kalbi üzüntü, sıkıntı ve yaramaz fikirlerden arınır,

helal mal ile zenginliğe kavuşur.

1. b) Günde 100 defa “Yâ Mâlikül Mülk, Yâ Zülcelâli ve’l

ikram” ism-i şeriflerini okuyan zengin olur.

(İmâm Gazâli, Esma-i Hüsna Şerhi)

DÎNİ AÇIKLAYAN, HZ. PEYGAMBER (S.A.V.)’DİR

Kur‘an-ı Kerîm’in açıklaması sünnette aranır. Resûlullâh

(s.a.v.) Efendimiz İslâm şeriatini ve onun temeli olanKur’ân-ı

açıklamasaydı, mukaddes kitabımız mücmel (öz) olarak

kalacaktı ve emrolunan bir çok dînî vecibelerin mahiyet ve

keyfiyetleri bilinmeyecekti.

Allame Seyyid Abdulvehhab eş-Şa‘rânî (r.a.), Şeyh Zekeri-

ya el-Ensârî (r.a.)’den şöyle nakl ediyor: “Eğer Resûlullâh

(s.a.v.)’in ve müçtehid ulemanınKur’ân ve sünnette bulu-

nan mücmelleri (kısa ve az sözle anlatılanları) açıklamaları

olmasaydı, bizim hiçbir şeye gücümüz yetmeyecekti.

Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizin sünneti ile taharetin hükmünü

öğretmemiş olsaydı, biz onun keyfiyeti hakkında bir bilgiye sa –

hip olamayacaktık. Keza farz ve nâfile namazlarının şeklini ve

rekatlarını, orucun, haccın, zekatın şeklini, nisabını, şartlarını,

farzlarını ve sünnetlerini bilemeyecektik. Keza sünnetin

açıklaması olmasaydı,Kur’ân-ı Kerim’in mücmelini bilmemize

imkan olmayacaktı.”

Ebû Râfî (r.a.) Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizden söyle

rivâyet eder: “İçinizden hiç birisini koltuğuna yaslanmış

bir vaziyette iken, kendisine, benim emir ve nehiylerim-

den biri ulaştırıldığında ‘Başkasını bilmem, biz Allâhü

Te‘âlânın kitabında gördüğümüze uyarız’ dediğini sakın

görmeyeyim. Böylelerine yaklaşmayın ve onlarla dostluk

kurmayın.”

Ebû Hureyre (r.a.) Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizden rivâyet

ediyor, Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz buyurmuşlardır ki: “Size

bir şeyi emrettiğim zaman gücünüz yettiği müddetçe onu

yapın. Size yasakladığım şeyden de muhakkak sakının.”

Peygambere itaat, Allâh’ın emrine itaattir. Ona itaat et-

memek ve emirlerini dinlememek; Allâh’a isyândır ve onun

emirlerini dinlememektir. Unutmamak lazımdır ki, Peygamber

(s.a.v.) yalnız konuşan ve öğüt veren bir vaiz değildir.

Din, hayatın pratik düzenidir. Hayatın maddi ve manevi

cephesini düzenleyecek ve gerçekleştirecek peygamberin

yaptırım gücüne sahip olması lazımdır.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, s.14-16)

İLK İNSANLAR VAHŞÎ DEĞİLDİ

Peygamberler (a.s.) tarafından tebliğ edilen dinler,

tevhid esasına dayalıdır. Beşeriyetin ilk dini de tevhid ve

tenzih inancı üzerine kurulmuştur. İnsanoğlunun ilk baba-

sı Hazreti Adem (a.s.) da Allâhü Te‘âlâ’nın yanında kadri

yüce bir Peygamberdir. O, Yüce Rabbinden aldığı vahyi

kendi çocuklarına ve torunlarına tebliğ etmiştir. İnsanlık

bütün medeniyeti peygamberden öğrenmiştir. İnsanlığın

yaşadığı gelişimlerin hepsinde de peygamberler ve onla-

rın Kur’ân’da ve hadislerde anlatılan mucizeleri, rehberlik

yapmıştır. Ancak o büyük Peygamberin vefatından sonra

ilerleyen zaman içerisinde cehâlet karanlığı baş göster-

miş, zaman ilerledikçe karanlık yoğunlaşmıştır.

Özellikle bugün iddia edildiği gibi, insanların ilk yara-

tılışlarında mutlak bir vahşet ve cehâlet içerisinde olduk-

ları düşüncesini kabul etmemiz asla doğru bir düşünce

değildir. Böyle bir varsayımı kabul etmek, başta semâvî

kitapların tamamının açık ifadelerine ters düşmekle bir-

likte, lisan ilminin verilerine de aykırıdır. Zira bu bilgiler

bize gösteriyor ki, bu kavimler ilkel bir medeniyete sa-

hip oldukları halde, sonradan ayrılarak vahşet haline

dönmüşlerdir. Amerika’nın kuzeyindeki eski Meksikalı

halkın medeniyetlerini gösteren eserler elde edildiği gibi,

Amerika’nın güneyindeki Peruluların dahi medeniyetleri-

ni ispatlayacak eserler elde edilmiştir. Bunların Hint ve-

yahut da Çin kavimlerinden olduklarını gösteren bir hayli

eserler mevcuttur. Bununla beraber sonradan Amerika

keşfedildiği zaman halkı vahşet halinde bulunmuştur.

Buna benzer daha bir çok deliller ve tarihi gerçekler gös-

teriyor ki, mutlak bir vahşet iddiası doğru değildir. Bulu-

nan tarih öncesi eserler gösteriyor ki, onların da kendile-

rine özgü medeniyetleri mevcut idi.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, s.25)

ŞARTLAR DEĞİŞSE DE KUR’AN’IN

HÜKÜMLERİ DEĞİŞMEZ

Kur’ân’ı Kerim’in, evrensel olduğunu ifade eden

âyetlerden de anlaşılacağı üzere,  ilâhî hükümlerin her-

hangi bir târihi, coğrafi ve içtimai ortamla sınırlı olmaksızın

bütün zamanları kapsadığı ve istisnasız her mü’mini bağ-

ladığı tartışmasız bir hakikattır. Nitekim Kur’ân’ı Kerim’in,

Allah Resûlu (s.a.v.) tarafından uygulanışı, ashâbın onu

anlayış ve yaşayışı ve on dört asırlık İslâm ictihat geleneği

ilâhî hükümlerin bütün zamanlar ve nesiller tarafından ev-

rensel anlaşıldığını göstermektedir. Öyle ki, tek bir âlimin,

Kur’ân’ın târihselliğini imâ eden bir beyanını bulmak müm-

kün değildir.

Kur’ân’dan murad-ı ilâhî dışında mânâlar çıkarmak,

O’nu anlamamaktır. Bu yüzden Allah Resûlü (s.a.v.), “Tef-

sir için gerekli mâlumata sahip olmadan aklına göre

Kur’ân’ı açıklamaya kalkan kişi için cehennemdeki ye-

rine hazırlansın.” buyurmaktadır.

Zamanın değişmesini gerekçe göstererek miras, şahit-

lik, faiz… gibi Kur’ânî hükümlerin değişmesini talep etmek;

Allâhu Teâlâ’nın şerîatını nesh etmek/hükümsüz kılmak an-

lamına gelmektedir.

‘Zamanın değişmesi ile hükümlerin değişmesi inkâr edi-

lemez.’ kaidesi ise,Kur’ân ve sünnet ile sabit olan hükümler

için değil; örf ve âdete dayalı hükümler için geçerlidir. Buna

göre, hükmün kaynakları makamında olan örf ve âdetin

değişmesiyle hüküm de değişebilir. Fakat örf ve âdetin

değişmesiyleKur’ân ve sünnet ile sabit olan hükümlerin de

değişmesini talep etmek, örfü nassdan daha güçlü kabul

etmek anlamına gelir. Hâlbuki nass daha güçlüdür. Nitekim

örfün bâtıl olması ihtimal dâhilinde ikenKur’ân ve sünnetin

her hâlikarda sahîh olduğu esastır. Bu yüzden, örfü temel

alarak nassın değişebileceğini savunmak, îmânı tehlikeye

düşürür.

(Misvak Neşriyat, Hakk Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar s.115)

HZ.İSA’NIN GÖĞE KALDIRILIŞI VE TEKRAR İNMESİ

“Ey İsrailoğulları! Ben size gönderilen Allâhu

Teâlâ’nın peygamberiyim. Benden evvel Musa’ya nazil

olan Tevrât’ı tasdik edici ve benden sonra gelecek Ah-

med (Muhammed aleyhisselam) ismindeki peygambe-

rin müjdecisiyim.” (Sâf s. 6)

Hazreti Îsâ (a.s.), İsrailoğullarına gönderilen ve Kur’ân-ı

Kerim’de ismi bildirilen peygamberlerdendir. Annesi hazreti

Meryem’dir. Hazreti Meryem o zamanda bulunan tüm ka-

dınların en fazîletlisi idi. Nitekim Buhâri’de Hazreti Ali’nin

rivâyet ettiği bir hadîs-i şerîfde, Peygamber Efendimiz

(s.a.v); “Îmrân kızı Meryem, zamanında dünyâda bulunan

bütün kadınların hayırlısıdır. Bu Ümmetin kadınlarının en

hayırlısı da Hatîce’dir (r.anhümâ)” buyurmuşlardır.

Hz Îsâ (a.s)’ın göğe çıkarılması şöyle olmuştur: Îsâ (a.s.)

havarileri ile gizlice sohbet ediyordu. Yahudiler ise onu öl-

dürmek için sıkı sıkıya arıyorlardı. Hz Îsâ (a.s) havarilerine

dedi ki “horoz ötmeden yani sabah olmadan sizden biriniz

beni inkar edecek ve pek az bir paraya satacaktır” gerçek-

ten havarilerden Yuda Şem’un sabah olmadan vardı, yahu-

dilerden bir miktar rüşvet alıp Hz. Îsâ (a.s)’ın yerini haber

verdi. Yahudiler hemen Hz. Îsâ (a.s)’ı tutup öldürmek için

gittiler, hırs ve telaş içinde Allah (c.c)’ın hikmetiyle yanılıp

hain Yuda’yı tutup astılar ve Hz. Îsâ (a.s)’ı astık sandılar.

Allah (c.c) ise Hz. Îsâ (a.s)’ı İdris (a.s) gibi göğe kaldırdı ve

onu dünya sıkıntısından kurtardı.

Îsâ (a.s) kıyamet yaklaşınca, Şam’daki Ümeyye Câmii

minaresine inecek ve kırk sene yaşayacaktır. Bu zaman

zarfında, İslâmiyet’i yayacak ve Hazreti Mehdî ile buluşa-

caktır. Sonra Medine’de vefat edip, Peygamber Efendimiz

(s.a.v.)’in medfûn bulunduğu Hücre-i Saâdete defn oluna-

caktır. Îsâ (a.s.), gökten indirildiği zaman, İslâmiyet’e uyup,

kendi ictihadı ile hüküm çıkaracaktır. İctihad ile çıkaracağı

bütün ahkâmın mâm-ı A’zam’ın ictihadına uygun olacağını

Muhammed Pârisâ (k.s.) bildirmektedir.  (Peygamberler Tarihi

Ansiklopedisi,c.2 s.383-430)

(Ahmed Cevdet Paşa, Kısas-ı Enbiya ve Tevârih-i Hulefa, s.44-45)

NEBİ (S.A.V.)’İN MÜSLÜMAN OLMAMIŞ BİRİNDEN

GELEN YARDIM TEKLİFİNE CEVABI

Hz. Aişe (r.anhâ)’nin bildirdiğine göre Peygamberimiz

(s.a.v.) Bedir’e doğru yola çıkıp Harretü’l-Vebere’ye va-

rınca, bir adam [Hubeyb b. Yesaf (Îsâf)] gelip yetişti ki,

kendisi güçlülüğü ve cesaretiyle tanınırdı. Ashâb (r.a.e.),

onu gördükleri zaman, sevindi.

Hubeyb, Peygamberimiz (s.a.v.)’e: “Sana tâbi olmak,

senin yanında bulunup elde edilecek ganimetten yarar-

lanmak için geldim!” dedi.

Peygamberimiz (s.a.v.) ona: “Sen Allah (c.c.)’a ve

Resûlü’ne îmân ediyor musun?” diye sordu.

Hubeyb: “Hayır!” dedi.

Peygamberimiz (s.a.v.): “Öyleyse geri dön! Ben

asla bir müşrikten yardım alamam!” buyurdu.

Hubeyb geri döndü.

Sonra, bir ağacın yanında, Peygamberimiz (s.a.v.)’e

tekrar gelip yetişti ve ilk söylemiş olduğu sözü söyledi.

Peygamberimiz (s.a.v.) ona:

“Sen Allah’a ve Resûlü’ne îmân ediyor musun?”

diye tekrar sordu.

Hubeyb: “Hayır!” dedi.

“Öyleyse geri dön! Ben bir müşrikin bana yardım

etmesini istemem!” buyurdu.

Hubeyb geri döndü.

Peygamberimiz (s.a.v.)’in Beyda’da bulunduğu sırada

ona tekrar yetişti ve sözünü tekrarladı.

Peygamberimiz (s.a.v.) de ona yine: “Sen  Allah

(c.c.)’a ve Resûlü’ne îmân ediyor musun?” diye sordu.

Hubeyb: “Evet!” dedi.

Bunun üzerine, Peygamberimiz (s.a.v.): “Öyleyse,

bizimle birlikte yürü, git!” buyurdu.

(Misvak Neşriyat, Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar)

KÜFRE GÖTÜREN SÖZLER

Resûlullah (s.a.v.) Efendimize hakaret eden veya bu ha-

karetinden dolayı o kişinin küfründen ve azap çekmesinden

şüphe eden de kafir olur. Bütün Peygamberlere ve melekle-

re küfretmek de küfürdür.

Ebû Bekir ve Ömer’e (r.a.e.) küfreden kafirdir. Hazreti

Ali’yi (r.a.) onlardan üstün bilmekle kâfir olunmaz. Hazreti

Aişe’yi (r.a.) iffetsizlikle itham etmek, bazı alevilerin iddia

ettikleri gibi, Hazreti Ali’nin (r.a.) ilahlığını iddia etmek veya

vahiy meleğinin (vahyi Hz. Ali (r.a.)’e getirecekken) Pey-

gamber (s.a.v.) Efendimize yanlışlıkla vahiy getirdiğini iddia

etmek veya inanmak, imana, kitaba ve mukaddesata küfür

etmek de küfürdür.

Sihirin helal olduğunu iddia etmek ve inanarak yapmak

da küfürdür.

Kehânet küfürdür. Kahin, kainatın geleceğinden haber

veren ve gizli şeyleri bildiğini iddia eden kimsedir. Pey-

gamber (s.a.v.) Efendimiz: “Kahin, arafa giden ve onların

dediklerini tasdik eden kimse, Muhammed’e nazil olanı

kâmilen inkar etmiş olur.” Hadisi şerifini dört hadis kitabı

da rivâyet etmiştir. Merğirânî Hidâyet sahibi, kitabında diyor

ki: Yıldızlara ait bilgiyi öğrenmek kötü bir şey değildir, çünkü

bu ilim iki kısımdır:  Birinci Kısmı: Hesaba dayalıdır ki bu

gerçektir ve Allâhu Teâla’nın kitabında da bu ifade edilmek-

tedir: “Güneş ve ayın ‘hareketlerini’ hesapladı.” (Rahman

1. 5) Yani seyir ve hareketler hesaba dayalıdır. İkinci Kısım:

Yıldız ve havanın seyir ve hareketleriyle anlaşılan Allâhu

Teâla’nın takdir ve iradesiyle vaki olacak hadiselerden ‘hava

olaylarından” istidlal yoluyla bilgiler edinmek. Bunlar caizdir.

Nitekim hastanın nabzına bakan doktorun, sağlık ve hasta-

lığın durumunu nabız hareketiyle anladığı gibi.. Şâyet hava

raporunu veren kişi, Allâhu Teâla’nın (c.c.) kaza ve kaderine

inanmıyor da, kendisinin gayb ilmine sahip olduğunu iddia

ediyorsa o zaman kafir olur.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, s.283)

HAZRETİ ÎS  (A.S.)’IN YERYÜZÜNE İNİŞİ

Kıyâmetin büyük alâmetlerinden biri de Hz. Îsâ’nın inişi-

dir. Bu iniş Allâhü Te‘âlâ’nın melekûtunda herhangi bir yer-

den yapılacaktır. Yeryüzünde belirli bir süre kalacak, İslâm

akîdesinin, bütün peygamberlerin davet ettiklerini ve ken-

disi için gönderildiği temel prensipleri ilan edip yürürlüğe

koyacak, kendisinden önceki bütün şeriatları nesheden Hz.

Muhammed (s.a.v.) Efendimizin beraberinde getirdiği İslâm

Şeriatini infaz edecektir. O, Allâh (c.c.) tarafından yeni bir

vahiy ile desteklenmeyecektir. Bundan da anlaşılıyor ki, Hz.

Îsâ (a.s.)’ın inişi, Peygamberimiz (s.a.v.)’in son Peygamber

oluşuna aykırı olmadığı gibi, O (s.a.v.)’in şeriatının bütün

şeriatları neshettiği ve Kıyâmet gününe kadar bâkî kalacağı

hükmüne de muhalif değildir. Bu konuda deliller, kaynaklar-

da yeterince zikredilmektedir.

Huzeyfe bin Üseyd El Gıfârî (r.a.) şöyle diyor: Bizler

“Kıyâmet hakkında” müzakere ederken Hz. Peygamber

(s.a.v.) Efendimiz yanımıza çıkageldi. Neyi müzakere

ediyorsunuz, diye sordu. Orada bulunan Ashab (r.a.e.):

Kıyâmeti müzakere ediyoruz, dediler. Peygamberimiz

(s.a.v.): “Sizler daha evvel on alâmeti görmedikçe,

Kıyâmet kopmayacaktır.” buyurdu. Daha sonra şunları

zikretti: “Duhan (kesif bir duman), Deccal, Dabbetü’l-

Arz, Güneşin batıdan doğması, Hz. Îsâ (a.s.)’ın inmesi,

Yecüc ve Mecuc’un çıkması, biri doğuda, biri batıda,

biri de Arap yarımadasında olmak üzere üç yerin çök-

mesi ve bunların sonunda, Yemen’den çıkıp insanları

haşrolunacakları yere sürecek bir ateşin olacağını an-

lattı.” (Müslim)

“Ben, dünyada da âhirette de Meryem’in oğluna

insanların en yakınıyım. Benimle onun arasında başka

bir peygamber yok. Peygamberler anneleri ayrı, baba-

ları bir kardeştirler, dinleri de birdir.” (Buhârî)

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akaidi, s. 231-232)

SÜNNETİ ÖĞRENMEK VE ÖĞRETMEK

Makdisî (r.a.) Ebû’d-Derda (r.a.)’den nakleder.

Resûlullâh (s.a.v.) buyurdu ki: “Sünnetin yok olmasından

korkarak, sabah akşam sünneti öğrenmeğe giden kişi,

sabah akşam Allâh yolunda cihad eden kişi gibidir. Kim

ilmi gizlerse Kıyâmet gününde, Allâh (c.c.) onun ağzına

ateşten bir gem vurmuş olarak yaratacaktır.” (Makdisi)

Muaz (r.a.) dedi ki: Resûlullâh (s.a.v.) buyurdu ki: “Üm-

metimin içinde, sonradan dîne sokulan bid’atler çık-

tığı ve Ashabına dil uzâtıldığı zaman alimler ilimlerini

açıklasınlar. Eğer ilimlerini ortaya koymazlarsa, Allâhü

Te‘âlânın, Meleklerin ve bütün insanların la‘neti onların

üzerine olsun.” (Makdisi)

Velid b. Müslim’e denildi ki: Açıklanması gereken ilim

hangi ilimdir? Velid dedi ki: “Sünnet’dir.”

Resûlullâh (s.a.v.) buyurdu ki: “Ümmetimden kim kırk

hadis belleyip yaşarsa ve bu hadislerle insanları dinle-

ri hususunda bir işte faydalandırırsa, bu kişi Kıyâmet

günü âlimlerden biri olarak diriltilir.” (Makdisi) Resûlullâh

(s.a.v.) şöyle buyurdu:“Kim sünnetlerden kırk hadîsimi

naklederse Kıyâmet gününde Nebîlerle birlikte haşro-

lunacaktır.” (Makdisi)

Resûlullâh (s.a.v.) buyurdu ki:“Bir kişinin iki hadisi öğ-

renip, bununla kendisini faydalandırması ve bunu baş-

kalarına öğreterek onları faydalandırması, altmış sene

ibâdet etmesinden daha hayırlıdır.” (Makdisi)

Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Şüphesiz İslâm

garîp başladı ve bu garîpliğine dönecektir. Garîplere

müjdeler olsun.” (Makdisi)

Denildi ki: Ya Resûlullâh! Garîpler kimlerdir?

Resûlullâh (s.a.v.) buyurdu ki: “Garipler, benim sünne-

timi sevenler ve benden sonra Allâh’ın kullarına sünne-

timi öğretenlerdir.” (Makdisi)

(İmâm-ı Suyûti, Akîdede Sünnetin Yeri, s. 107)

ESMA-ÜL HÜSNA’DAN ER RAHİM (C.C.)

Esirgeyen, bağışlayan, engin merhamet sahibi, dün-

yada kendisine inanıp emirlerine uygun bir şekilde ya-

şayanları âhirette ebedî nimetlerle mükâfatlandıracak

olan.

Er-Rahmân’ın bütün varlıkları kapsayan rahmetinin

sağladığı imkânları, O’nun rızasına uygun şekilde kul-

lananlar, Allah’ın Er-Rahîm isminin ifade ettiği ilâhî rah-

mete de mazhar olabileceklerdir. İnsan dışındaki bütün

varlıklar, ulûhiyyetin kendilerine bahşettiği imkânlardan

sadece belirli sınırlar içinde yararlanabilirken, bu fıtrî ni-

metleri terakki ettirme, arttırma ve ebedileştirme imkânı,

kendisine irade verilmek suretiyle, sadece insana bah-

şedilmiştir.

Er-Rahîm ism-i şerifi bulunmaz, tükenmez, sonu gel –

mez bir hazinedir ki, âhirette mü’minlere, takva ve verâ

ehline akla ve hayâle gelmez nimetler sunacaktır.

Cihanın en cömert, en zengin insanları bir araya

gelse, bütün servetlerini hayır yoluna dökse, beşerin

eteğine ırmaklar gibi altınlar akıtsa, nihâyet bunların

servetlerinin ve zenginliklerinin sonu gelecektir. Allâhu

Teâlâ’nın rahmetinin yanında bu dünya dolu servet belki

bir damla bile tutmayacaktır. Bir düşününüz ki, binlerce

senedir hiç eksilmeden, bir lâhza ara vermeden Allah’ın

rahmeti, mahlûkatı üzerine inmektedir. Ahiretteki rah-

meti ise akılların alamayacağı kadar büyüktür… Gönül-

den, tam bir ihlâsla ömründe bir kere “Lâ ilahe illallah

Muhammedün Resûlüllah” diyen bir kimse, günahı olsa

bile  Allah’ın rahmetiyle Cennete dahil olacaktır. İşte bu,

Er-Rahîm isminin bir tecellîsidir. Er – Rahim ism-i şerifini

hergün 100 kere zikre devam eden kimsenin kalbi yu-

muşar, incelir. Şefkat sahibi olur.

(Prof. Dr. Metin Yurdagür, Âyet ve Hadislerde Esma-i Hüsna)

EHL-İ SÜNNET’TEN OLMAK NE DEMEKTİR

Dört Hak mezhepten birini taklit etmek günümüzde

bütün Müslümanlar üzerine bir vecîbedir. Bir müslümanın

(İslâmi ilimleri tahsil etmiş bile olsa) dört mezhebi terkede-

rek Kitap ve Sünnet’in meal ve tercümelerinden anladığıy-

la amel edip, hüküm çıkarması doğru olmaz. Bu kişi Ehl-i

Sünnet yolundan ayrılmış olur.

Dört mezhebi bir tarafa bırakarak; hadis alimi olmanın

şart ve niteliklerinden yoksun kimseler örfî manada muhad-

dis olamayacakları gibi, bu yetersizlikleriyle de içtihad sev-

dasında bulunmakla ehli sünnet ve’l cemaat olmaktan da

çıkarlar. İnsan bir ilimde ihtisas sahibi olmadan, onu ihâtâ

etmeden ve o ilim kendisine bir meleke haline gelmeden,

yalnız onu birkaç kez okumakla ve ara sıra meşgul olmak-

la, o ilmin âlimi olmaz. Nitekim tıp ilmi ile meşgul olup ve

sade bu ilmi meşguliyetle elde etmeye çalışan kişi nasıl ki

tabip olamıyorsa, hadis, fıkıh ve benzeri ilimlerle meşgul

olan kimse de sade bu meşguliyetinden dolayı muhaddis

veya müçtehid olamaz.

Bu dört mezhebi reddeden, müçtehid olmadığı halde

şer’i delilleri sözde kitap ve sünnetten veya meallerden

çıkarmak sevdasında olan kimselerin büyük bir gaflet ve

dalâlet içerisinde oldukları şüphesizdir. Bu tipler, hiçbir şey

üzerinde karar kılamazlar  ve hiçbir kimse ile bu düşünce-

lerini paylaşamazlar. Bu inançta olanlar zahirde bir ve be-

raber görünseler bile kalpleri ayrı ve fikirleri dağınıktır. Allah

(c.c.) korusun, şayet müslümanlar bu gibilere uyacak olur-

sa, binlerce mezhep doğar, bunların mezhepleri de cehalet

ve ihtiras üzerine kurulmuş olur. Ehli sünnetin dört mezhe-

binde mevcut olan ilim, ihlas, iffet ve hakkaniyet bunlarda

asla bulunamaz…

Bunlar İslam düşmanlarının elinde birer oyuncaktırlar.

Çok iyi biliyorlar ki, ehli sünnetin dört mezhebinden birisine

uymakla hayvani his ve isteklerine kavuşamayacaklardır.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet Akâidi, s. 184-187)

1. ÎSÂ (A.S.) İNİNCE YAHUDİ VE HRİSTİYANLARA

NASIL MUÂMELE EDECEK?

Hz. Îsâ (a.s.)’ın inişini bildiren hadislere göre Hz. Îsâ (a.s.)

bir sabah namazı zamanı Şam’a inecektir. Üzerinde açık sarı

elbise bulunacak ve kendisini bir bulut getirecektir. Bulutun

üzerinde Hz. Îsâ (a.s.) iki melek arasında ve onların omuzla-

rından tutunmuş vaziyette bulunacaktır. Onun indiğini duyun-

ca hemen Yahudilerle Hristiyanlar kısım kısım karşılamak için

koşarak: “Biz senin ümmetindeniz.” diyeceklerse de Hz. Îsâ

(a.s.): “Yalan söylüyorsunuz!” diyerek kendilerini yalanlaya-

cak ve ashabının ancak muhacirler olduğunu söyleyerek on-

ların halîfesini arayacak, onu namaz kıldırırken görünce geri

çekilerek: “Sen namazını kıldır. Allâh (c.c.) senden razı ol-

muştur. Ben emir değil, ancak vezir olarak gönderildim.”

diyecek, namazı her zamanki imam kıldıracaktır. Bir rivâyete

göre Hz. Îsâ (a.s.) bundan sonra imâm olacaktır.

Bir rivayete göre Hz. Îsâ (a.s.)’ın ineceği sıralarda son de-

rece kıtlık ve açlık zuhur edecektir.

Hz. Îsâ (a.s.) yeryüzünde bir rivâyete göre yedi sene, diğer

rivâyete göre kırk yıl kalacaktır.

“Haç”ı  kıracak, domuzu öldürecek ve cizyeyi kaldıra-

caktır…” Haçı kırmaktan maksad; Hristiyanlığı iptâl ederek

İslâm şeriatı ile hüküm vermektir. Allâme Ayni’ye göre Hz. İsa

(a.s.)’ın inişinin diğer hikmetleri de şöyledir:

1- Yahudîlerin “onu öldürdük” iddialarına reddiye olmak

üzere indirilecek ve Yahudiler onu değil, o Yahudileri öldüre-

cektir.

2- Hz. Îsâ (a.s.), eceli yaklaştığı için yere indirilecektir.

Çünkü topraktan yaratılan bir mahluk topraktan başka bir yer-

de ölemez.

3- Hz. Îsâ (a.s.) Peygamberimiz (s.a.v.) ile ümmetinin

sıfatlarını gördüğü vakit bu ümmetten olmayı istemiş; Allâh

(c.c.) da duâsını kabul ederek onu sağ bırakmıştır. Âhir za-

manda müslümanların umurunu yeniden tanzim etmek için

yere indirilecek ve bu hadise Deccal’in çıktığı zamana tesadüf

ederek Deccal’i tepeleyecektir.

(Ahmed Dâvudoğlu, S. Müslim Tercümesi ve Şerhi, c. 2 s. 70)

SADECE KUR’AN MEALİYLE YETİNMENİN SAKINCALARI

Kur’ân’ın yalnızca mealini okumak, âyetlerdeki edebî

yönden incelikleri ve iniş sebepleri bilinmediği zaman, yan-

lış anlaşılmalara neden olabilir. Bu sebeple, mealle birlikte

yüzyıllardır Müslümanların çoğunluğunun sevgisini kazan-

mış büyük müfessirlerin tefsirlerini okumak daha uygun

görülmüştür.

Bir örnek ile izah edelim: Urve (r.a.) Merve arasında-

ki sa’yı, haccın vâciplerinden kabul etmiyordu. Çünkü o:

“Safa ile Merve şüphesiz Allâh (c.c.)’un nişanlarından-

dır. Her kim Beytullah’ı ziyaret eder veya umre yaparsa

onları tavaf etmesinde bir günah yoktur. Her kim gö-

nüllü olarak bir iyilik yaparsa şüphesiz Allâh (c.c.) onu

bilir, karşılığını verir.” (Bakara s. 158) mealindeki bu âyetten

anlaşılan şudur: Hacc veya umre yapılırken Safa ile Merve

arasındaki sa’y yapmanın sakıncası yoktur; insan dilerse

yapmaz, herhangi bir şey lâzım gelmez, diyordu.

Ancak, Buhâri’nin rivâyet ettiği gibi, Urve (r.a.), Hz.

Âişe (r.anhâ)’ye şöyle dedi: “Yukarıda mealini verdiğimiz

âyeti okuyarak Safa ile Merve arasında sa’y etmenin

bir sakıncası yoktur. emrince sa’y farz değildir.” Hz.

Âişe (r.anhâ.) de: Ey bacımın oğlu, çok kötü söyledin; eğer

söylediğin gibi olmuş olsaydı, âyet şöyle olacaktı: “La”

harfinin, “Cunahe” kelimesinin başında değil; “Yetufu’”

kelimesinin başında olması gerekirdi. Hâlbuki âyetin iniş

sebebi şöyledir: Bu âyet, Ensar hakkında nazil oldu. Onlar,

İslâm’dan evvel hacc yaparlarken Müselsel denilen yerde

dikilen putu ziyaret ederlerdi. Onlar, İslâm’dan sonra hacc

yaparlarken Safa ile Merve’yi ziyaret etmekten çekiniyorlar-

dı. Bu durumu Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’e sordukların-

da, Yüce Allâh, bu âyeti nazil buyurdu ve Resûlullâh (s.a.v.)

da sünnet yoluyla Safa ile Merve arasında s’ay etmeyi

vâcib kıldı. İkisinin İkisinin arasındaki tavafı terk etmek hiç-

bir kimseye câiz değildir.

(Misvak Neşriyat, Hakk Dinin Batıl Yorumları’na Cevaplar, s. 131)

ALLAH (C.C.) KATINDA MAKBUL DİN

BÜTÜN PEYGAMBERLERİN DİNİ

Kur´ân-ı Kerim’de açıklandığına göre: “Allah katında mak-

bul din, İslâm Dini´dir.” (Al-i İmran 19)

İnsanların, ilk zamanlardan beri tuttukları, bağlandıkları tek

ve umûmî din de, İslâm Dini, Tevhid Dini´dir.

Gelmiş, geçmiş bütün Peygamberler, İslâm Dininin esasla-

rını tebliğe çalışmışlar, bu dinde can vermiş, can vermeyi öz-

lemişlerdir.

Âdem (a.s.)´dan sonra, Ebülbeşer olan, başka bir deyiş-

le: “Tufandan sonra (İkinci Âdem Baba diye tanınan) Nuh

Aleyhisselâm, Müslûmandı.” (Yûnus 72)

“Peygamberler atası İbrahim Aleyhisselâm da, Onun

oğulları ve torunları da, Müslüman idiler.” (Bakara 130-133)

Yûsuf Aleyhisselâm da, Allah (c.c.)´ya “…Benim canımı,

Müslüman olarak al…” diye dua etmiştir. (Yûnus 101)

Mûsâ Aleyhisselâmın, Firavun’u davet ettiği Din de, İslâm

Dini idi.

Bunu, hem Mûsâ Aleyhisselâm, hem Firavun´ın imân ve ih-

tida eden sihirbazları ve hattâ bizzat Firavun bile ikrar ve ifâde

etmiştir.

Mûsâ Aleyhisselâmdan sonra, İsrail oğullarına Peygamber

olarak gönderilen isâ Aleyhisselâm da, Müslümanlık ve Tev-

hid akîdesini tebliğ etmiş: “Şüphe yok ki, Allah, benim de,

Rabb´ım, sizin de Rabb´ınızdır.” (Meryem 136)

Öyle ise, O (c.c.)’ya ibâdet ediniz!

İşte, doğru yol budur! demiş, onlardan, küfr ve inkâr taştığını

hissedince de “Allah´a doğru giden yolda, bana yardım ede-

cekler kimdir?” dediği zaman, Havarileri de “Biziz Allah´ın

yardımcıları! Allah´a, inandık. Sen de, ey İsâ! Şâhid ol ki, biz,

muhakkak Müslümanlarız!” demişlerdir. (Al-i İmran 3/51-52)

“Allâh nezdinde hak dîn İslâm’dır.” (Âl-i İmran s. 19)

“(İnsanları) Allah´a (iman ve ibâdete) davet edenden,

(Kendisi de iyi amel (ve hareketlerde bulunandan ve: ben,

Müslümanlardan´ım!” diyenden daha güzel sözlü kim olabilir-

dir?

(Asım Köksal, Peygamberler Tarihi)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MÜTEALİ (C.C.)

Resûlullah (s.a.v.): “Hilekarlık yapan, Kebir ve Yüce

Allah’ı unutan kul ne kadar kötüdür.” buyurdu.

Yüce, derecesi yüksek, şan, şeref, kudret ve kuvvet sa-

hibi manasına gelen “ulüvv” ve “alâ” mastarından gelen bu

isim Cenab-ı Hakk’ın Esma-i Hüsna’sındandır.

Her gün 551 defa “Ya Müteali” ism-i şerifini okuyan gü-

nah işleme alışkanlığından kurtulup Allah (c.c.)’ya yönelir.

600 defa “Ya Müteali” ism-i şerifini okuyan her türlü afet-

ten kurtulur.

El-Müteali’nin bir manasının da “büyüklük ve azameti

yüksek, idrak edilen şeylerden şanı yüce, kemal sahibi, ol-

duğu söylenmiştir.

“(O), gizliyi ve aşikâreyi bilendir, büyüktür, yücedir.”

(Ra’d 13/9)

Mesela zengin bir adam hakkında:

“Bu adamın yarın fakir düşmek ihtimali vardır” denilebilir

ve o adam, zenginken fakir olur. Şunun bunun yardımına

muhtaç bir vaziyete gelebilir. Fakat Allah-u Teala hakkın-

da böyle bir ihtimal düşünülmesi mümkün değildir. Allah

(c.c.) öyle bir Allah (c.c.)’dur ki, isteyenler çoğaldıkça ihsanı

artar, iradesine, hikmetine göre verir. Vermekle hazineleri

tükenmeyen biricik Gani ve Müteali O’dur. Vücudunun bü-

tün azası tam ve sağlam, gayet kuvvetli bir şahsın, günün

birinde kör, topal olarak, kolsuz, bacaksız bir hale gelip de

yerlerde sürünmesi mümkündür. Bunun gibi bir millet de,

ne kadar zengin ve bilgili, ne kadar kuvvetli olursa olsun,

ondan daha üstün bir millet bulunmak veya belirmek ve o

milletin tepesine çullanarak memleketlerini harap, hazine-

lerini yağma ve haysiyetlerini ayaklar altına alma ihtimali

olabilir. Allah-u Teala böyle arızalardan münezzeh ve müte-

alidir. Öyle ki, bütün kuvvetler, bütün hileler, bütün ordular

birleşse, Allah-u Teala’ya el uzatamazlar, memleketinden

bir zerre koparamazlar, izni olmadan hazinelerinden bir

şeyi alamazlar.

(Ali Osman Tatlısu, Esmaül Hüsna Şerhi, s. 201)

EHL-İ SÜNNET’TEN OLMANIN ÖNEMLİ BİR ŞARTI

Bazı kimseler Ehl-i Sünnet’ten oldukları halde, okuduk-

ları asılsız ve gerçek dışı hikayelerle dolu, bazı tutucu ya-

zarların tarih ve hikaye kitaplarını okuyarak, Ashab-ı Kiram

ve Ehl-i Sünnetin Seçkin şahsiyetleri hakkındaki maksatlı

yalan ve iftiraları gerçek sanarak,

Allah (c.c.)’nun ve Resûlü (s.a.v.)’in sevgisine ve övgü-

süne mazhar olmuş Hz. Osman (r.a.)’a, Hz. Muaviye (r.a.)’a

ve Hz. Amr Bin As (r.a.)’a dil uzatmakta ve bunu da ehli

beyt sevgisine dair bir ibadet sanmaktadırlar.

Sınırlı bilgi ve bozuk zihniyetlerine göre hareket eden

bu kimseler zannediyorlar ki başta İmam Ebu Hanife (r.a.),

İmam Malik (r.a.), İmam Şafii (r.a.), İmam Ahmed bin Han-

bel (r.a.) gibi, onlara muasır ve onlardan sonra gelen bütün

müçtehidler, fakihler, muhaddisler, müfessirler, mutasav-

vuflar,

Tarihçiler ve bu ümmetin diğer alim ve salihleri gerçeği

görmemişlerde, raşid halifeler ve ashabı kiram arasındaki

fazilet sıralamasında taassuba kapılarak, veya şahsi dü-

şüncelerine dayanarak Ehl-i Sünnetçe bilinen sıralamayı

yapmışlar. (Ashâbın en fazîletlisi Hz. Ebûbekir (r.a.), son-

ra Hz. Ömer (r.a.) sonra Hz. Osman (r.a.) ve sonra Hz. Ali

(r.a.)’dır.) Her biri İslam dininin temel taşları sayılan mukad-

des bildiğimiz bütün mefhumları bize öğreten bu zâtlara

karşı sui zanna sahip olan kimse, zaten Ehl-i Sünnet de-

ğildir.

Çünkü Ehl-i Sünnet olmanın başlıca şartlarından biri de,

Ashabı Kiram’a (r.a.e.), müçtehid imamlara, salih selef ve

halef hakkında hüsnü zanna ve engin bir sevgiye sahip ol-

maktır. “Ey Rabbimiz, bizi ve iman ile bizden evvel geç-

miş olan kardeşlerimizi bağışla, îman etmiş olanlar için

kalplerimizde bir kin bırakma. Ey Rabbimiz muhakkak

ki sen raufsun -çok şefkatlisin, rahimsin- çok merha-

metlisin.”

(Haşr, 10)

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Akâidi, 11-297)

NEBÎ (S.A.V.) İLE TEVESSÜL

Resûl-i Ekrem (s.a.v.) ile tevessül, ya’nî Resûlullah

Efendimiz (s.a.v.)’i Allahü Teâlâ katında vesîle etmek,

O’nun yardımını ve şefâatini istemek câizdir. Tevessül,

ihtiyâç sâhibinin Allahü Teâlâ’dan, Resûlullah (s.a.v.)’in

hürmetine, O’nun Allahü Teâlâ katındaki hürmetine veya

O’nun bereketiyle Allahü Teâlâ’dan istemesidir. Bu üç hâlde

de tevessül câizdir.

Resûlullah (s.a.v.) yaratıldıktan sonra hayatta iken

(s.a.v.) ile tevessül yapılabilir. Osman bin Huneyf (r.a.)

şöyle rivâyet etti: “Bir a’mâ Resûlullah (s.a.v.)’e gelerek;

“Yâ Nebîyyallah! Gözümü kaybettim. Bana duâ et” dedi.

O zaman Resûlullah (s.a.v.) o şahsa; “Abdest al, iki rek’at

namaz kıl, sonra; Allahümme innî es’elüke ve etevec-

cehû ileyke binebiyyike Muhammedin nebiyyirrahmeti

yâ Muhammed! İnnî eteşeffeu bike fî reddi basarî Al-

lahümme” de!” buyurdu. O şahıs buyurulanı yaptı. Allahü

Teâlâ, ona gözünün görmesini tekrar ihsân etti. (Tirmizî)

Tevessülün ikinci nev’i: Tevessülün, duâ isteme

ma’nâsında olmasıdır. Bu da birkaç hâldedir. Bunlardan

birisi, Resûlullah (s.a.v.’in hayâtında olmuştur. Müslüman-

lar, başlarına herhangi bir sıkıntı geldiği zaman, durumu

Resûlullah (s.a.v.)’e arz ederler, ondan yardım isterlerdi.

Böyle haberler Buhârî ve Müslim’de mevcuttur.

Şöyle anlatılır: “Cum’a günü birisi Mescid-i Nebevî’ ye

girdi. Resûlullah Efendimiz (s.a.v.), ayakta hutbe okuy-

orlar idi. O zât ayakta olarak Resûlullah (s.a.v.)’e döndü;

“Ey Allah (c.c.)’nun Resûlü! Mallarımız, ekinlerimiz helâk

oldu. Hiçbir çâremiz de yok. Bize yardım etmesi için Al-

lahü Teâlâya duâ et” dedi. Resûlullah (s.a.v.), mübârek

ellerini kaldırdı ve; “Allahım! Bize yardım et.Allahım! Bize

yardım et” diye duâ etti. O sırada Resûlullah (s.a.v.)’in arka

tarafında, semâda bir bulut ortaya çıktı. Semânın ortasına

gelince, dağıldı ve yağmur yağmaya başladı. O sırada

güneş dahî görülmedi”

(İmâm-ı Sübkî, Şifâüs-sikâm fî ziyâreti hayr-il-enâm)

KADER İNANCINI KÖTÜYE KULLANMAMALIYIZ

İnsanın sâlih amellere teşvik edilince «Eğer kısme-

timizde Cennet yazıldı ise Cennet’e, Cehennem yazıldı

ise Cehenneme gideriz. Bunun için çalışmak ve yorul-

mak boşunadır.» veya günah işleyince “Ne yapalım, bi-

zim kaderimizde böyle yazılmış.” demesi şeytanın insanı

kandırma yollarından biridir.

Onlara şöyle demek gerekir: «O halde niçin dünyâ

iş-lerinizde tedbirler alıyor ve çalışıyorsunuz? Bir yemek

için o kadar gayret sarf ediyorsunuz ki; ekiyorsunuz, biçi-

yorsunuz, öğütüyorsunuz, eliyorsunuz, yoğuruyorsunuz,

pişiriyorsunuz, lokma yapıp ağzınıza koyuyorsunuz, çiğ-

niyor ve yutuyorsunuz. Siz hiçbir şey yapmayın. Eğer kıs-

metinizde varsa, kendi kendine meydana gelip karnmıza

girecektir. Neden işe gidiyorsunuz? Neden tarlayı ekiyor-

sunuz? Evlad temenni edince niçin nikâh yapıyorsunuz?

Kardeşlerim, biraz insaflı olmak gerekir. Siz günah

işlerken «Bu bizim kaderimizde var. O halde işleyelim.»

düşüncesi ile mi işliyorsunuz? Öyle ise gelin yaptığınızla

kaderi bir karşılaştıralım. Hayır, asla öyle değildir. Günah

ânında bu (keder) konusu aklınızdan bile geçmez. Doğ-

rusu, günahı işledikten sonra aklınıza gelir. Eğer insafla

kalbinize bakarsanız, bu yorumun değersiz olduğunu an-

larsınız. Madem ki kadere böyle güveniyorsunuz, o halde

dünya işlerinizde de neden aynı şekilde ona itimad etmi-

yorsunuz? Bir kimse sizin can ve malınıza zarar verdiği

zaman, sakm ona kızıp darılmayın. «Ne yapalım onun

kaderinde yaramazlık yapacağı, zarar vereceği yazılmış-

tı.» diye anlayıverin. İş buraya gelince kaderi inkâr eden-

lerden, günah işlemeye gelince de kadere en fazla sahib

çıkanlardan olmamak gerekir.

(Eşref Ali et-Tehânevi, Amellerin Karşılığı, s. 97,98)

EHL-İ SÜNNET TEK ÇIKIŞ YOLUDUR

Vâazların özü ve nasîhatların kıymetlisi, Allah (c.c.)

adamları ile buluşmak, onlarla birlikte bulunmaktır. Al-

lah (c.c.) adamı olmak ve islâmiyyete yapışmak da,

Müslümânların çeşitli fırkaları arasında, kurtuluş fırkası ol-

duğu müjdelenmiş olan, Ehl-i sünnet vel-cemâ’atin doğru

yoluna sarılmağa bağlıdır. Bu büyüklerin yolunda gitmedik-

çe kurtuluş olamaz. Bunların anladıklarına tâbi’ olmadıkça,

sa’âdete kavuşulamaz. Nitekim Resûlullah (s.a.v.) “Ümme-

tim, 73 fırkaya ayrılacaktır. Bunlardan 72’si cehenneme

gidecek, yalnız bir fırka kurtulacaktır. Cehennemden

kurtulacak olan tek fırka, benim ve Eshabımın yolunda

gidenlerdir.” buyurmuşlardır. (Tirmizi)

Akıl sâhipleri, ilim adamları ve evliyânın keşfleri, bu sö –

zümüzün doğru olduğunu bildirmektedirler. Bu büyüklerin

doğru yolundan hardal tânesi kadar, pek az ayrılmış olan bir

kimse ile arkadaşlık etmeği, öldürücü zehir bilmelidir. Onun-

la konuşmayı, yılan sokması gibi korkunç görmelidir. Allah

(c.c.)’dan korkmayan ilim adamları, hangi fırkadan olursa

olsun, zındıktırlar. Bunlarla konuşmaktan, arkadaşlık etmek-

ten, kitâplarını okumaktan, evlerine, köylerine gitmekten de

sakınmalıdır. Cenâb-ı Allah “Hidâyeti vererek, dalâleti

satın aldılar. Bu alış verişlerinde bir şey kazanamadılar.

Doğru yolu bulamadılar.” (Bakara sûresi 16) buyuruldu. Bu

âyet-i kerîme, bunları bildirmektedir. İblîsin râhat, sevinçli

oturduğunu, kimseyi aldatmakla uğraşmadığını gören bir

zât, “Niçin insanları aldatmıyorsun, boş oturuyorsun?”

deyince, “Bu zamânın kötü din adamları, benim işimi

çok güzel yapıyorlar, insanları aldatmak için bana iş

bırakmıyorlar” demişti. Nitekim Resûlullah (s.a.v.) “Üm-

metim hakkında en çok korktuğum şey, saptırıcı önder-

lerdir.” buyurmuşlardır. (Tirmizi) Cenâb-ı Hakk Kur’an’a ve

Resûlullah (s.a.v.)’in mubarek sünnetlerini gözünün nuru

bilenlerden eylesin. Sırâtı müstekımden ayırmasın. Amin.

(İmam-ı Rabbani, Mektûbat 213.Mektup)

KİMLER TEFSİR YAPABİLİR?

Tefsîr yapacak âlimin aşağıda zikredilen on beş ilmi

gâyet mükemmel şekilde bilmesi lâzım gelir.

Bu ilimleri kemâliyle (tam ve en olgun şekilde) bilme-

yen kimselerin Kur’ân’ tefsîr etmeye çalışması, şer’an

câiz değildir. (Şerîat’ın buna izni yoktur.)

1. Lûgat (Arap dili) 2. Tasrif (Sarf ilmi)
2. Nahv ilmi 4. İştikak
3. Me’ânî ilmi 6. Beyân ilmi
4. Bedi’ ilmi 8. Kıraat ilmi
5. Usûl-i dîn ilmi 10. Usûl-i fıkıh ilmi
6. Esbâb-ı nüzûl 12. Nâsih ve mensûh
7. Fıkıh ilmi 14. Hadis ilmi ki mücmel ve

mübhemin tefsîri ancak bununla yapılır.

Müfessirin sahip olması gereken 15’inci ilim, ilmü’l-

mevhibedir. Bu öyle bir ilimdir ki, onu Cenâb-ı Hakk Haz-

retleri, ilmiyle amel eden bahtiyar kuluna ihsân eder.

(Sırrı Paşa’nın saydığı bu 14 ilim kesbîdir, yâni çalışıp

öğrenmekle elde edilebilir. 15’inci ilim ise vehbîdir, yâni

Allâh (c.c.) vergisidir. O, verirse verir; vermezse, çalış-

makla öğrenilip elde edilemez.)

İşte bu 15 ilim, müfessirin (tefsîr âliminin) mutlaka,

kesin sûrette ve hiç şüphesiz ve eksiksiz mükemmel bir

şekilde sâhip olması zorunlu bulunan ilimlerdir.

Ama bunlardan başka, Kur’ân-ı Kerîm’i tefsîr edebil-

mek için müfessirin diğer ilimlerde (ve çağının gerektirdi-

ği genel kültür bilgilerinde) derinleşmiş olması da şarttır.

Yakın dönemde kaleme alınan tefsirlerin sahipleri

için aynı şeyi söylemek mümkün değildir. Bir kısmı Arap

edebiyatına vakıf olmasına rağmen, önemli bir bölümü

hadîs ilminde mübtedi derecesindedir. Yakın dönem tef-

sir telakkilerinin kelime tahlillerinden uzak durmaları ve

âyetleri derinlemesine tahlile yaklaşmamaları, sahip ol-

dukları yüzeysel mâlumatın doğal bir yansımasıdır.

(Misvak Neşriyat, Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.134)

“DİNDE ZORLAMA YOKTUR” SÖZÜNÜN

KAPSAMI NEDİR?

Bu söz, Müslüman olmayanlar için geçerlidir ve kimse-

nin Müslüman yapmak için zorlanamayacağını ifade eder.

Allâhü Te‘âlâ şöyle buyuruyor: “Dinde zorlama (ikrah)

yoktur; doğruluk (îmân), sapıklıktan (küfür) iyice ay-

rılmıştır. Artık her kim tâğûta küfreder, Allâh’a îmân

ederse kopması bulunmayan bir kulpa yapışmış olur.”

(Bakara s. 256)

Bu Âyet, Ensar’dan bir topluluk hakkında nazil olmuş-

tur. Onların, evvelce Yahûdî veya Hıristiyan olmuş evlâtları

var idi. İslâm gelince onları zorla Müslüman etmek istedi-

ler. Allâh (c.c.), onları bundan nehyetti, tâ ki kendi istekleri

ile Müslüman olsunlar. Bu Âyet-i Kerime İslâm’ın kılıçla

yayıldığı iddiasının yanlışlığına en açık bir delildir.

(İmam-ı Taberî, Taberî Tefsîri, c. 2, s. 1494)

Gayrimüslimler sözlerini bozmadıktan, vergilerini ver-

dikten sonra kendi dînleri üzere yaşayabilirler. Müslüman

olmaya zorlanmazlar.

Görüldüğü üzere bu âyet (Bakara s. 256), kâfirler hakkın –

dadır. Müslümanları kapsamaz. Kişi, İslâm dînine girmiş

olmakla, onun bütün hükümlerini peşin olarak kabul etmiş

demektir. Bu sebeple onu tatbik etmekle mükelleftir, terk

ettiği takdirde yargılanır. Mesela İslâm devletinde yaşayan

bir Müslüman, “Ben istersem içki içerim; bu, Allâh (c.c.)’yla

benim aramdadır.” diyemez, içki içtiği ortaya çıkarsa ken-

disine 80 değnek had cezası uygulanır. Bunun gibi, zinâ

haddi vb. yaptırımlar da bulunmaktadır. Bir âyet-i celile-

de Allâhü Te‘âlâ şöyle buyuruyor: “Mü’min erkekler ve

mü’mine kadınlar için, Allâh ve Resûlü bir şeye hük-

mettiği zaman; o işlerinde muhayyerlik (seçme imkânı)

yoktur. Her kim de Allâh ve Resûlü’ne âsî olursa, açık

bir sapıklığa düşmüş olur.” (Ahzâb s. 36)

(Misvak Neşriyat, Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.250)

ALLÂH RESÛLÜ (S.A.V.) NEYİ HOŞGÖRÜRDÜ

Müşrikler Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz’i Uhud har-

binde yaraladılar. Mübarek dişini kırdılar ve mübarek yü-

zünü al kana boyadılar. Ashâb-ı Kiram (r.a.e.)’e bu hal pek

ağır geldi. Hazreti Ömer (r.a.) dedi ki:

“-Yâ Resûlallâh (s.a.v.)! Anam babam sana feda olsun.

Nuh Peygamber (a.s.) kavmine beddua ile buyurdu. Eğer

sen dahi bize beddua etseydin cümlemiz helak olurduk.”

Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz’de:

“Kavmimi mağfiret eyle” yahud, “Ya Rabb, benim

kavmimi sen mağfiret eyle ve sen hidâyet eyle. Zira on-

lar bilmezler.” diye duâ etti. (Buhari) Peygamberimiz (s.a.v.)

Efendimiz Hazretleri’nin sabrı ve afvı derece-i kemâlde idi.

Gerçi Hendek Harbi’nde Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efen-

dimiz küffâra beddua edip “Bizi meşgul edip salât-ı

vüstâdan; İkindi Namazı’ndan alıkoydular. Allâhu

Te‘âlâ Hazretleri kabirlerini ve evlerini ateşle doldur-

sun” buyurdular.

Küffâr ile muharebede son derece şiddetle devam ve iş-

tigallerinden ikindi namazlarını geçirip bâ’de’l-gurûb (güneş

batımından sonra) kaza etmişlerdi. Namaz, îmândan sonra

pek mühim bir ibâdet olduğundan terki asla câiz olamaz.

Peygamberimiz (s.a.v.) Uhud Harbi’nde yüzüne erişen yara

ve ezâya tahammül eylediler fakat namazına ve “din yü-

züne” erişen ezaya tahammül etmediler. Çünkü namaza

tecâvüzlerinden Hakk Te‘âlâ ve Tekaddes Hazretleri’nin hu-

kukunu tercih eylediler. Nitekim Hakk Sübhanehu ve Te‘âlâ

Hazretleri de Dîn-i İslâma ezâ ve ihânet kasdeden küffâra

karşı şiddet ve ğılzat (sert muamele) edilmesini emir bu-

yurmuşlardır.

(Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu (k.s), Musahabe 3, 214-215.s.)

ŞERÎAT’İ NASIL ANLAMALIYIZ?

Müslümanlar nazarında Allah (c.c.)’nun şeriâti ilâhi bir

kanundur ki, Hz. Muhammed (s.a.v.), kendilerine dünya ve

ahiret saâdeti kazandırmak için onu ümmete tebliğ etmek

suretiyle Rabbinin elçiliği görevini yerine getirmiştir.

Yüce Allah, ilmiyle herşeyi kuşatmıştır. Dolayısıyla

müslümanlar nazarında kulların maslahatlarını bütün za-

man ve mekânlarda ihâtâ eden kânun, ancak Yüce Allah‘ın

şeriatidir!

Şu halde İslam şeriatini gayri İslamî kanunlara

yaklaştırmaya ve onları şeriatin yerine koymaya çalışan

kimse, kalbinde hastalık bulunan ve aklı şerre çalışan

kimsedir. Böyle biri, esenlik ve yükselme aradığı yerde

fesat ve bozgun bulmaktan başka birşey yapamayacaktır!

Kendi aklını Yüce Allah’ın ilminden ve şeriatinden üstün

gören kimsenin İslam ile en küçük bir ilgisi kalmamıştır!

Keza yaşadığı zamanda uygulanmaya elverişli

görmediği için müslümanların şeriatinden canı sıkılan kim-

senin durumu da böyledir

Cenab-ı Hak şöyle buyuruyor: “Hayır, Rabbinin hakkı

için onlar, aralarında çıkan çekişmeli işlerde seni

hakem yapıp, sonra da verdiğin hükme karşı içler-

inde bir burukluk duymadan, tam anlamıyla teslim

olmadıkça iman etmiş olmazlar.”

Şer’î ahkâm, Sahâbe, Tabiûn ve onlardan sonraki nes-

lin Allah (c.c)’nun Kitabı’ndan ve Resûlü (s.a.v.)’in sünnet-

inden, apaçık Arap dili mucibince anladıkları şeydir. Fıkıh

âlimlerinin yaptığı ise Kitap ve Sünnet’i iyi bir şekilde anla-

maktan ibarettir. Hâşâ kanun koymak değildir.

Bâzıları der ki “Bizim elimizde ‘örf’ ve ‘maslahat’ gibi iki

unsur vardır ki, bunlarla (yani devrin şartlarına göre) pek

çok hüküm değişir.”

Böyle demekle onlar, Allah (c.c)’nun şeriatini, tıpkı du-

ruma göre şekil alan sulanmış beyinleri gibi değişen, her

zaman ve duruma göre farklılıklar arz eden bir hale sokmak

istemektedirler…

(Muhammed Zahid el-Kevserî, Makâlâtu’l-Kevserî I, s. 301-5.)

KISASTA HAYAT VARDIR

İslam Hukuku, ceza hukuku adına dinin, canın, malın,

neslin ve ırzın muhafazasına önem vermiş, bunlar hakkın-

da Allah (c.c.)’nun koymuş olduğu sınırların aşılmaması is-

tenmiş, suça teşvik edici unsurları ortadan kaldırarak suç

işlenmesini önlemeye çalışmış fakat yine de suç işlenmişse

cezâi müeyyideleri uygulamaya koymuştur.

İşte bu nedenle İslam, insan canına kasden kıyma su-

çuna karşılık kısas cezâsını Bakara Sûresi 178. ve 179.

ayetleriyle tayin etmiştir: “Ey iman edenler! Öldürülen

kimselerin hakkını almak için size kısas farz kılındı. Hür

hür ile, köle köle ile, dişi dişi ile kısas olunur. Ama kim,

maktûlün velisi tarafından affedilirse kısas düşer. Bun-

dan sonra, diyeti ona güzel bir şekilde ve tam olarak

ödemek gerekir. Bu esneklik Rabbiniz tarafından bir ko-

laylık ve lütuftur. Artık kim bundan sonra karşıdakinin

hakkına tecavüz ederse, Ona son derece acı bir azap

vardır. Ey akıl sahipleri! Kısasta sizin için hayat vardır.

Böylece korunmayı umabilirsiniz.”

Ebussuûd Efendi, kısasta hayat olmasıyla ilgili olarak

dört farklı yorumda bulunmuştur. Birincisinde; kısasın ha-

yat olması, caydırıcı olmasında ve kendisine kısas cezası

uygulanacağını bilen insanın katle kolaylıkla cüret edeme-

yeceği, ikincisinde; cahiliye döneminde bir insana karşılık

birçok insanın öldürüldüğünü, buna binâen kabile savaşla-

rının başladığını, kısasla birlikte birçok insan hayatının kur-

tarılmış olduğunu, üçüncüsünde; hayattan muradın ahiret

olduğunu, dolayısıyla dünyada kendisine kısas yapılan ki-

şinin katlinden dolayı ahirette mesul tutulmayacağını, dör-

düncü yorumunda ise; “kısas” kelimesini “kasas” şeklinde

okuyanların da olduğunu, bu kıraate göre ise ayetin mana-

sının, “katlin hükmü konusunda size nakledilenlerde veya

Kur’an’da hayat vardır” manasında anlaşılabileceği yorum-

larında bulunmuştur.

(Ebussuud Efendi, İrşad-ı Akl-ı Selim Tefsiri, s. 237)

İSLAM’DAN BAŞKA DİN ARAYANLARIN DURUMU

SORU: Diğer “dîn”lerde kalarak iyi işler yapanlar, bu iyi-

liklerinin faydasını âhirette görürler mi?

CEVAP: Kişinin sahip olduğu inanç, Allâhu Te‘âlâ’nın

rızasına ve Resûlü (s.a.v.)’in getirdiklerine uygun olmadı-

ğı sürece hiçbir sâlih amel âhirette kurtuluşa vesile olmaz.

Allâhu Te‘âlâ: “O gün ki, ne mal ne evlât fayda verir. An-

cak Allâh’a temiz bir kalble gelenler o günde (kurtuluşa

erer).” (Şuarâ s. 88-89) buyurmaktadır. Kalb-i selîm ile murad,

her türlü şirkten selâmette olan kalptir. Zîrâ kâfir, müşrik ve

münafığın kalbi hastalıklıdır. Allâhu Te‘âlâ: “Onların kalp-

lerinde bir hastalık vardır.” (Bakara s. 10) buyuruyor.

(İmâm Nesefî, Tefsîr un Nesefî, c.3, s. 846)

Hz. Âişe (r.anhâ)’dan rivâyet edilen bir hadîs şöyledir.

Hz. Âişe (r.anhâ): “Dedim ki, ey Allâh’ın Resûlü (s.a.v.)!

İbn Cud’an (Benî Temim’den, Hz. Âişe (r.anhâ)’nın akra-

basından ve Kureyş’in reislerinden cömertliği ile meş-

hur Abdullah isminde bir zat) cahiliyette sıla-i rahimde

(akrabalarına ihsanda) bulunur, miskinleri yedirir idi.

Bu, ona (âhirette) fayda verir mi?” dedi. “Fayda ver-

mez, zîrâ herhangi bir gün; Rabbim, dîn günü (amelle-

rin karşılığını göreceği gün) günahlarımı mağfiret eyle

dememiştir.”

(Buhari) Yâni, öldükten sonra dirilmeyi tasdik

eder değildi.

İmâm Beyhâki şöyle demiştir: “Kâfirlerin, küfür üzere

öldüklerinde, iyi amellerinin bâtıl olması ile ilgili varid olan

hadîsler ve haberler, onlar için cehennemden kurtulup cen-

nete girecekleri bir mevki söz konusu olmadığı; fakat iş-

ledikleri düzgün işler sebebiyle müstehak oldukları azâbın

hafiflemesi şeklinde yorumlanır.” Meselâ Hatem-i Tâi,

Nûşirevân-ı Âdil gibi cömertlikleri ve adâletleriyle meşhur

kimseler îmân etmedikleri için ebedi cehennemden kurtula-

mayacaklar; ancak hafif bir azâbla azâb görecekler.

(Misvak Neşriyat, Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.82)

HADİSLERİN “AYIKLANMASI” MESELESİ

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in mübarek sözleri, ilmî

metodlarla ve titizlikle kayıt altına alınmış, uydurma hadîsler

müstakil kitaplarda toplanarak gerekli ayıklamalar yüzyıllar

önce yani elde yeterince materyal bulunduğu dönemlerde

yapılmıştır. Günümüzde bu hadîslerin rivâyet yollarını ve

râvilerin durumlarını inceleme imkanı ortadan kalkmıştır. Ayrı-

ca günümüzde yaygın sosyal hayata ve dünyevî faydacılığın

ön planda olduğu “akılcı” zihniyete uygun olmadığı gerekçe-

siyle bazı hadîsleri boşa çıkarmak, getirdiği şerîat kıyâmete

kadar geçerli olacak olan Hz. Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’e

saygısızlıktır. Hadîs-i Şerîfler’i çeşitli yönlerden inceleyen ve

şerheden âlimlerin görüşlerini bırakarak, şimdi yorumlar yap-

mak kişiyi “Bir hadîsi reddeden üç şeyi yalanlamış olur:

-Allâh (c.c.)’yu, Resûl (s.a.v.)’i, Rivayet edeni.” (Rudani) ha-

disi kapsamına sokabilir.

.“Hadîsleri ayıklamaya” cüret edenlerin hedef aldıkları

hadîslerden biri şudur: Resûl-i Ekrem (s.a.v.) kadın için: “Eğe

kemiği gibidir.” buyurmuşlardır. Eğe kemiğinin özelliği eğri

olmasıdır ve eğer düzeltilmeye kalkılırsa kırılır. Kadını da o

eğri hâliyle muhafaza etmek ve doğru yolda götürmeye ça-

lışmak esastır. Eğer Resûlullâh (s.a.v.) anlatmasa ve biz de

o şekilde tanımasak, düzeltmek için uğraşırız. Hâlbuki bunun

bir faydası yoktur. Nebî (s.a.v.) Efendimiz’in, hepimizin ba-

şının tacı olan, şefaatine muhtaç olduğumuz muhterem Hz.

Âişe (r.anhâ) Vâlidemiz için söylediği söz ortadadır. Bu, kadı-

nın fıtratı ile alâkalı bir durumdur; -hâşâ- onun aşağılanması

gibi düşünülemez.

Resûlullâh (s.a.v.), değil kadını; hiçbir mahlûku aşağıla-

mamıştır. Resûlullâh (s.a.v.), kadının fıtratını tarif etmiştir. Bu

ifadeyi kullananların, bunun ne mânâya geldiğini düşünme-

den söyledikleri anlaşılmaktadır. Allâh’ın Resûlü (s.a.v.), nasıl

olur da Allâh (c.c.)’un yarattığı bir mahlûku aşağılar, onu kü-

çük görür? Resûlullâh (s.a.v.), canlı veya cansız hiçbir varlığı

aşağılamamıştır.

(Misvak Neşriyat, Hak Dinin Batıl Yorumlarına Cevaplar, s.250)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-BERR (C.C.)

O, ihsanda bulunandır (iyilik yapandır). Her iyilik ve ih-

sanın ana kaynağı O olduğundan mutlak iyilik sahibi ancak

ve ancak O’dur.

Bir Rivayet: Musa (a.s.), Rabbi (c.c.) ile konuştuğu za-

man, arşa ilişmiş bir adam gördü ve sordu:

“Yarabbi, bu kul, bu mevkiye nasıl erişti?” Allah-u Te-

ala izah buyurdu: “Bu kul, kullarıma verdiklerimden ötürü

hiç kimseyi kıskanmadı. Üstelik anne babasına son derece

iyilik yapardı.” İşte bu, kulun iyiliğidir. Yani kulun iyiliğine ve-

rilen bir misaldir.

El-Berr’in bir manası da çok itaatkâr demektir. “El-Berr”,

Allah (c.c.)’ya yaklaştıran hayırlı amelleri ve itaati içine al-

maktadır. Ve razı olunan bütün fiil ve hasletleri ifade etmek-

tedir.

Noksan sıfatlardan münezzeh olan merhamet sahibi,

çok ihsanda bulunan Rabbimiz, mü’minlere, içlerinden bir

peygamber gönderip, onlara ayetlerini okutması ve onları

temizlemesi, onlara kitabı ve hikmeti öğrettirmesi yönüyle

ayrıca ihsanda bulunmuştur. Allah (c.c.) mü’minleri ashab-ı

yeminden kılarak onlara ihsanda bulundu. Zat-ı Bari,

mü’min kullarının kalbine feyiz yoluyla salih amelleri telkin

etti. Onların günahlarını affetti. Tevbelerini kabul edip, on-

ları rızıklandırdı.

“Böylece Allah, onların geçmişte yaptıkları en kötü

hareketleri bile örtecek ve yaptıklarının en güzeline

denk olarak mükâfatlarını verecektir.”  (Zümer S, 35-39)

“Ya Berr” ism-i şerifini,  zengin olmak isteyenler, her gün

202 defa okumaya devam etmelidir. Okumaya başladıktan

sonra ilerleyen zamanda terkedilmesinde büyük tehlike

vardır. Ölünceye kadar okunması gerekir.

Çocuk üzerine 7 defa “Ya Berr” ism-i şerifinin okunması

çocuğun korunmasına ve güzel ahlaklı olmasına vesiledir.

Felçli olan bir kimse, her gün 100 defa “Ya Berr” ism-i

şerifini okuduğu taktirde eski sıhhatine kavuşur.

(İmam-ı Gazali, Esmaül Hüsna Şerhi S 168

Ali Osman TATLISU, Esmaül Hüsna Şerhi S 202, 203)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EZ-ZÂHİR, EL-BÂTIN (C.C.)

Cenâb-ı Hakk şöyle buyurur: “O ilktir, sondur, zâhirdir,

bâtındır. O, her şeyi bilendir.” (Hadid s. 3)

“Bâtın” lügatta, “gizli bir şeyin gizliliklerine vâkıf olmak”

demektir. Allah (c.c.)’nun zâtının hakikati gizli olup akıl onun

künhüne vâkıf olamaz. Allah (c.c.) rahmet ve ilmi itibariyle her

şey üzerine gizlidir. Sübhân Tealâ’nın nimetlerin üzerinde tecel-

li etmesi itibariyle aşikâr, anlaşılamaması bakımından gizlidir.

Ebu Hureyre (r.a.), Peygamber (s.a.v)’den şu duâyı naklet-

mektedir:

“Ey Allah’ım! Sen göğün ve büyük arşın sahibisin. Ey

Rabbimiz ve her şeyin Rabbi! Sen çekirdek ve tohum ya-

ran, Tevrat’ı, İncil’i ve Kur’ân’ı indirensin. Her türlü canlının

şerrinden sana sığınırım. Sen onların alınlarından tutansın.

Ey Allah’ım! Sen başlangıcı olmayansın. Senden önce hiç-

bir şey yoktur. Sen sonu olmayansın. Senden sonra hiçbir

şey olmayacak. Sen varlığını ve birliğini belgeleyen çok

delilin bulunması bakımından aşikârsın. Senin üzerinde

hiçbir şey yoktur. Sen zâtının ve mahiyetinin bilinmesi ba-

kımından gizlisin. Senden başka bizden borcumuzu gide-

recek yoktur. Bizi fakirlikten zenginleştir.”

Bir Müslüman ihlâsla, inanarak ve yaşayarak “Yâ Bâtın”

diye bu mübarek ismin zikrine devam ederse onun anlamına

mazhar olur. Kalbi nur lanır. Bütün sıkıntılardan kurtulur. Duası

kabûl olunur.

ez-Zâhir, Allah (c.c.)’nun varlığını gösteren pek çok delil ol-

ması hasebiyle aşikâr demektir.

Bir Müslüman ihlâsla, inanarak ve yaşayarak “Yâ Zâhir“

diye bu mübarek ismin zikrine devam ederse onun anlamına

mazhar olur. Düşmanlarına galip gelir. Kalbi nurlanır.

“Yâ Zâhir” “Yâ Bâtın” ism-i şeriflerini 100 defa okuyan, şey-

tanın vesvesesinden kurtulur.

Günde  100 defa “Yâ Zâhir, Yâ Bâtın” ism-i şeriflerini oku-

yan, fena düşünceler ile vesveseden kurtulur.

(Beyaz Sır Allah’ın Güzel İsimleri, s. 105, Rauf Pehlivan, Esmâ’ül Hüsna, s. 90)

(Prof. Dr. İzzeddin Cemel, El-Esmaü’l-Hüsna, s. 298-299)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN ET-TEVVAB (C.C.)

Kullarını tevbeye sevkeden, tevbeleri kabul eden, gü-

nahları bağışlayan anlamındadır. Kulun defalarca tevbe

etmesi için imkanlar sağlayan şüphesiz ki O (c.c.)’dur!

“Allah (c.c.)’nun kulların tevbesini kabul edeceğini,

sadakaları geri çevirmeyeceğini ve Allah’ın tevbeleri

kabul eden ve merhamet eden olduğunu bilmiyorlar

mı?” (Tevbe S, 9/104)

Kul Allah (c.c.)’nun razı olamıyacağı şekilde hayat sü-

rerken Allah-u Teala, onun dikkat ve basireti önüne düşün-

dürücü ve ibret verici hadiseler sevkeder. Allah (c.c.)’nun

öyle kulları vardır ki, onların gönülleri kav gibi ufacık bir

kıvılcımdan ateş alır. Öyle kulları da vardır ki, onların gö-

nülleri taş kesilmiştir. Soğuk mermerler üstüne kıvılcım de-

ğil, kürekle ateş dökülse yine yanmaz. Birçok gönüller de

demir gibidir, ateşi görünce biraz yumuşar, kısa bir zaman

sonra yine eski halini alır. Onun için sık sık Kur’an’ın na-

sihatlarını dinlemeye ihtiyaç vardır. Her kim, dikkat çekici

hadiselerden ibret alıp da Allah (c.c.)’ya karşı özür dilerse,

Allah (c.c.) fazl-ı keremiyle onun özrünü ve tevbesini kabul

eder, gazabından rahmet ve mağfiretine dönüverir.

Duha Namazı’ndan sonra 300 defa “Ya Tevvab” ism-i

şerifini okumaya devam edenlerin tevbeleri kabul olunur.

Haksız yere zulme uğrayanı zulümden, zalimin elinden

kurtarmak için 10 defa “Ya Tevvab” ism-i şerifi okunur.

Vakit namazlardan sonra 41 defa “Ya Tevvab, Ya Ra-

him” ism-i şeriflerini okuyan, geçim sıkıntısından kurtulur,

rızkı bollaşır.

Kul, Allah (c.c.)’dan bir şey isteyerek tevbe ettiği zaman,

Allah (c.c.) o kimsenin yönelişini kabul eder. Halis tevbe

Allah (c.c.) ile buluşmadır. Kim Allah (c.c.)’ya kavuşmayı

umarak Rabbine sığınırsa, salih amel işlesin, Rabbine kul-

lukta kendisine hiçbir şeyi ortak koşmasın.

(İmam Gazali, Esmaül Hüsna Şerhi S 168

Ali Osman TATLISU, Esmaül Hüsna Şerhi S 204, 205)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-EVVEL, EL-ÂHİR (C.C.)

Allah (c.c.) El-Evvel’dir. Varlığının başlangıcı olmayandır.

Allah (c.c.), her şeyden önce olan başlangıcı olmayan

ezelidir. Ve el-Âhir’dir varlığının sonu yoktur.

Allah Teâlâ şöyle buyurur: “O her şeyden öncedir,

kendisinden sonraya hiçbir şeyin kalmayacağı sondur;

varlığı aşikardır; gerçek mahiyeti insan için gizlidir.”

(Hadid s. 3)

Hz. Peygamber (s.a.v.) bir Hadisi’nde Rabbine şu sö-

zlerle hitap etmektedir:

“Ey Allah’ım! Sen Evvelsin, senden önce hiçbir şey

yoktur. Sen âhirsin, senden sonra da hiçbir şey yoktur.

Sen Zahirsin, senin üstünde, seni aşan hiçbir şey yok-

tur. Sen Bâtınsın, senden öte hiçbir şey yoktur.”

(Müslim)

Noksan sıfatlardan münezzeh olan Cenab-ı Hak, el-Ahir

yani daim, baki, ebedi ve varlığının sonu olmayandır.

Resûlullah (s.a.v.) Rabbine şu sözlerle dua ederdi:

“Ey her şeyden önce, her şeyin yaratıcısı, her şey

yok olduktan sonra da olacak olan! Senden, koruyan,

bağışlayan sana iltica edilecek ve bizi kurtaracak bir an

niyaz ediyorum.” (Müslim)

Allahu Teala hakkında hem Evvel’dir, hem Âhir’dir de-

meliyiz. Maddi manevi neyimiz varsa hepsinin O’ndan

olduğunu ve bütün işlerin O’na döndürüleceğini ve O’nun

huzurunda hesabı görüleceğini düşünerek her türlü işimizi

ancak O’na kulluk namına, onun rızasına yapmak gerekir.

Bir işin başlangıcında 37 defa “Yâ Evvel” ism-i şerifi

okunursa o iş hayırla ve başarıyla neticelenir.

Her gün 100 defa “Yâ Âhir” ism-i şerifini okuyan kim-

senin kalbinden dünya sevgisi çıkar, boş ve yaramaz

düşüncelerden kurtulur, Allahu Teala ona hayırlı neticeler

nasib eder.

(Feridun Yılmaz Yüceler, Beyaz Sır Allah’ın Güzel İsimleri, s. 103)

(Ali Osman Tatlısu, Esmaü’l-Hüsna Şerhi, s. 190)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MUKADDİM (C.C.),

EL-MUAHHİR (C.C.)

Mukaddim de Muahhir de Allah (c.c.)’dur. Çünkü onla-

rın yani kulların ilerlemesini veya gerilemesini gördüğümüz

zaman, onları ilerleten veya himmetlerini ibadetten azaltıp

gerileten kim olduğunu anlamakta güçlük çeker miyiz hiç?

İşte bunların hepsi Allah (c.c.)’dandır. Bunun için de O,

hem Mukaddimdir (ilerleten), hem Muahhirdir (gerileten).

Takdim ile tehirden murat, rütbe bakımından ilerleme veya

gerilemedir. Demek- ki ilerleyen, kendi bilgi ve kabiliyeti ile

değil de Allah (c.c.)’nun ilerletmesi sebebiyle ilerlemiştir.

Gerileyen de öyle!

Bu iddiamızı ispatlayacak iki ayet şöyledir:

“Şüphe yok ki, kendileri için bizden en güzel (bir sa-

adet) sebketmiş (takdir edilmiş) olanlar, işte bunlar ora-

dan (cehennemden) uzaklaştırılmışlardır” (Enbiya s. 101)

“Eğer biz dileseydik herkesi elbette hidayete erdirir-

dik. Fakat benden (sadır olan şu): “Cehennemi bütün

cinlerle insanlardan (niceleri ile) muhakkak dolduraca-

ğım.” (Secde s. 139)

İnsana düşen vazife, el-Mukaddim ismini düşünerek ve

iradesini doğru kullanarak, meşru dairede başkalarına ta-

kaddüm etmeye, onların önüne geçmeye çalışmasıdır. Bu

noktada gerekli sebeplere teşebbüs ettikten sonra, neticeyi

rıza ve tevekkül ile karşılamak gerekir. İnsan, cezaların te-

hir edilmesinde de Muahhir isminin tecelli ettiğini düşüne-

rek, kendisine karşı işlenen suçlara ceza vermekte acele

etmemelidir.

Harb zamanında, “Yâ Mukaddim” ism-i şerifini okumaya

devam edenler, galip gelirler.

Sınav öncesinde bir kaç pirinç tanesi üzerine 184 defa

“El-Mukaddim” ism-i şerifini okuyan ve yutan sınavında ba-

şarılı olur, en azından stresi az olur.

(İmam-ı Gazali, Esma-i Hüsna Şerhi, 162-163 Prof. Dr. Alaaddin Başar,

Esmâ-i Hüsna Allah’ın Güzel İsimleri, s. 166-167)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-VELİ (C.C.)

Yardımcı ve dost, iyi kulların dostu manasına gelir. “El-

Veli” dostları tarafından sevilen, onları günahlarından ka-

çındırmak suretiyle dostlarına yardım edendir. Bir manası

da kullarının işleri üzerine Allah (c.c.) tekeffül edip özellikle

onlara lütuf ve ihsanda bulunan demektir.

“Sizin veliniz ancak Allah Teala’dır. Ve O’nun pey-

gamberidir ve iman etmiş olanlardır. O iman edenler ki

namazı dosdoğru kılarlar ve zekatı verirler ve onlar rü-

kuya varanlardır.” (Maide 55)

Allah-u Teala sevdiği kullarının dostudur. Onlara yar-

dım eder, sıkıntıları, darlıkları kaldırır, ferahlık verir, hidayet

eder, dünyada, ahirette iyi işlere muvaffak kılar. Her çeşit

karanlıklardan kurtarır, gönüllerini nurlandırır, bu sayede

o gönüller, hayatı bugünün dar çemberi içinde sıkışık gör-

mezler. Allah (c.c.) dostlarının kulakları da nurludur, gözleri

1. İşittikleri, gördükleri her şeyden ibretler sezerler. Yüzleri

de nurludur; onları görenler Allah (c.c.)’yu hatırlarlar. Allah

(c.c.) dostları, Allah (c.c.)’den başka dost tanımadıkları ve

Allah (c.c.)’nun rızasına muhalefetten korkup korundukları

ve Allah (c.c.)’den başka hiç kimseden korkuları veya bek-

ledikleri olmadığı ve Allah (c.c.) da kendilerine dost olduğu

için, artık onlara ne korku vardır, ne de hüzün. Onun için

herkesin korktuğu zaman onlar korkmazlar, herkesin tasa-

landığı zaman onlar tasalanmazlar. Allah (c.c.)’nun vaadi

böyledir. Allah (c.c.)’nun sözünü değiştirecek, hükümden

düşürecek, mesela, Allah (c.c.)’nun korkma, mahzun olma

dediğini korkutup mahzun edebilecek hiçbir hakim kuvvet

bulunmayacağı gibi, Allah Teala’nın kendisi de asla vaadin-

den dönmez, sözünü yerine getirir.

Cuma günü 1000 defa “Ya Veli” ism-i şerifini okuyarak

dua edenin duası kabul olur, işleri kolaylaşır. 47 defa “Ya

Veli” ism-i şerifini okuyan her türlü afetten kurtulur.

Kula gereken, Allah (c.c.)’nun dostluğunu kazanmaya

çalışmaktır. Allah (c.c.)’nun dostluğunu kazanan, başka

dost aramaya muhtaç olmaz.

(Ali Osman Tatlısu, Esmaül Hüsna Şerhi, s. 155-156)

ALLÂH (C.C.)’A ÎMÂN

Allâh Teâlâ Birdir. O (c.c.)’nun birliği, sayı cinsinden

değil, ortağı olmamasından dolayıdır. Doğurmamıştır,

doğurulmamıştır. O (c.c.)’nun hiçbir dengi de yoktur.

Burada “doğurmamak ve doğurulmamak” kelimele-

riyle, Hristiyanlar’ın ve Yahudîler’in Hazret-i Îsâ (a.s.) ve

Uzeyr (a.s.) hakkındaki sözleri reddedilmiştir.

“Vâhid” kelimesi sayıların başlangıcı olan ve ikinin ya-

rısı bire denilir. Bazende eşi, benzeri, ortağı olmayan için

kullanılır. Allâhu Teâlâ zâtı ve sıfatları bakımından eşi,

benzeri ve ortağı yoktur, demektir.

Burada ayrıca felsefecilerin, “akıl vâcibu’l-vücûddan

doğmuştur” sözleri de reddedilmiştir. Onların bu sözleri

bâtıldır. Çünkü Allâhu Teâlâ, Samed’dir. Yani her şey ken-

disine muhtaç, O hiçbir şeye muhtaç değildir.

Mevcûdâtta O (c.c.)’nun hiç bir misli de yoktur.

Cisim değildir. Çünkü ölçülmez, parçalanmaz, tasav-

vur mümkün değildir.

Cenâb-ı Hakk, yarattığı şeylerden hiçbirine benzeme-

diği gibi, yaratılanların hiç biri de ona benzemez. Zâtî ve

fiilî sıfatları ile ezelden ebede Bâkî’dir.

Allâhu Te‘âlâ’nın isim ve sıfatlarından hiçbiri hâdis,

yani sonradan olmuş değildir.

(Fıkhı Ekber Şerhi, Çev. Ahmet Karadut, 238-239.s.)

ALLÂHU TE‘ÂLÂ’NIN KEMÂL SIFATLARI

Allâh (c.c.)’nun zâtî sıfatları:

1- Vücud (Var olmak) 2- Kıdem (Varlığının başlangıcı

olmamak) 3- Bekâ (Sonu olmamak) 4- Vahdâniyet (Orta-

ğı olmamak) 5- Muhâlefetü’n li’l-havâdis (Hiçbir varlığa

benzememek) 6- Kıyam bizâtihî (Varlığının kendisinden

oluşu)

Allâh (c.c.)’nun subûtî sıfatları:

1- Hayat (Dirilik) 2- İlim (Bilme) 3- Semî‘ (İşitme) 4-

Basar (Görme) 5- İrâde (Dileme) 6- Kudret (Güç, Kuvvet)

7- Kelam (Bildirme) 8- Tekvin (Yaratma)

(Ömer Nasûhî Bilmen (r.h.), Büyük İslâm İlmihâli)

İMAN VE İSLAM’IN TEMELLERİ

Hicretin onuncu yılında bir gün Cebrail Aleyhisselam,

Müslümanlara Müslümanlığı öğretmek için insan sure-

tine girerek Peygamberimiz (s.a.v.)’ın yanına geldi. “Yâ

Resûlallah!  Ya Muhammed (s.a.v.)!  Bana imandan ha-

ber ver!  İman nedir?” diye sordu.

Resûlullah (s.a.v.): “İman;

1. Allah’a,
2. Allah’ın meleklerine,
3. Allah’ın kitablarına,
4. Allah’ın Resûllerine,
5. Ahiret gününe,
6. Bir de, hayır ve şerre kadere inanmandır!” buyur-
7. (Buhari)

Cibril (a.s.):“Ben böyle yaparsam iman etmiş olur

muyum?” diye sordu. Resûlullah (s.a.v.): “Evet, olursun!”

buyurdu. Cibril (a.s.):

“Doğru söyledin!” dedi.  Bundan sonra: “Yâ Muham-

med!. Bana İslâm’dan haber ver! Nedir o?” diye sordu.

Resûlullah (s.a.v.):

“İslâm;

1. Allah’tan başka hiçbir ilah olmadığına ve (Hz.) Mu-

hammed (s.a.v.)’in Resûlullah olduğuna şehadet etmen,

2. Namazı dosdoğru kılman,
3. Zekatı vermen,
4. Ramazan orucunu tutman,
5. Yoluna gücün yeterse Beytullah’ı haccetmendir!”

buyurdu.

Cibril (a.s.): “Ben böyle yaparsam Müslüman olur

muyum?” diye sordu. Resûlullah (s.a.v.):

“Evet, olursun!” buyurdu.

Cibril (a.s.) yine:

“Doğru söyledin!” dedi. Bundan sonra “Yâ Resûlallah!

Sen bana ihsandan haber ver! İhsan nedir?” diye sordu.

Resûlullah (s.a.v.):

‘‘İhsan; Allah’a Kendisini görüyormuşsun gibi iba-

det etmendir.Sen O’nu görmesen de, hiç şüphesiz O

seni görür!’’ buyurdu.

(Buhârî, İman 1; Müslim, İman 1, -Özetle-)

ÎMÂN VE İMANIN MUHAFAZASI

İmân; Allâh (c.c.)’e ve Hz. Muhammed (s.a.v.)’in haber ver-

diği şeylerin doğru olduğuna tereddütsüz inanmak, bunların hak

ve doğru olduğunu kalben tasdik etmektir. Resûlullah (s.a.v.)

buyuruyor ki:

“Bir kimse samimi bir kalble, ‘La İlahe İllallah Muhammedün

Resûlullâh (Allâh’tan başka ilâh olmadığına ve Hz. Muhammed

(s.a.v.)’in de onun Resûlü olduğuna)’ îmân ederse Allâh (c.c.)ce-

hennemi o kimseye haram kılar.”(Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî)

“Şüphesiz, Şeytan içimizden birinin kalbine girerek şöyle bir

soru sorar:

Semayı kim yarattı? Kul, Allâh yarattı cevabını verir. Yer-

yüzünü kim yarattı? Kul, Onu da Allâh (c.c.) yarattı. Şeytan,

‘Peki ama Allâh’ı kim yarattı’ diye sorar. Biri böylesine sapık bir

düşüncenin, vesvesesini kalbinde bulursa, Allâh’a ve Hz. Mu-

hammed (s.a.v.)’in onun hak peygamberi olduğuna îmân ettim,

desin.”

“Şüphesiz her şeyin bir hakikati vardır. İman da bir hakikat-

tir. Kişi îmânın gerçeğine varabilmesi için kendisine verilen bir

şeyin ezelde hükmü ilahiye dayandığını ve onu geri çevirmenin

mümkün olmadığını, başına gelen hallerden de kaçınmanın im-

kansızlığına inanmalıdır.”

“İyiliklerinden sevinç, kötülüklerinden üzüntü duyduğunuz

zaman sen gerçekten bir mü’minsin.” (Muhammed Yusuf Kan-

dehlevi, Hayatu’s-Sahabe, c.3 s.189-191)

“Bir kişinin camiye gitmeyi alışkanlık haline getirdiğini

gördüğünüz takdirde onun îmânına şehadet ediniz.” (Tirmizi)

“Mü’minin ferasetinden (keskin anlayışından) sakınınız,

çünkü o Allâh (c.c.)’ün nuru ile bakar.” (Hicr s.75)

İman iyi amellerle muhafaza, kötü amellerle kaybedilir. İyi

amellerle kalb nurlanır, günahlarla da, kalb de manevi noktalar

peyda olup bunlar çoğaldıkça kalb kararır. Rabbi Teâlâ’yı anmak

ve hakkı söylemekten başka boş sözler kalbi katılaştırır. Bu da

rahmetten uzaklaşmağa sebep olur. Her şeyde hayırlı niyyette

bulunmak da hayırlı iş yapmak gibi îmânın kemaline sebep olur.

Müslümân, din için yaşamayı kalbinden çıkarmamalıdır.

(İmam-ı Suyutî, Câmiü’s-sağîr, c.1 s. 26-36)

İMAN, KORKUYLA ÜMİT ARASINDADIR

Ebû Hüreyre radıyallahu anh’den rivâyet edildiğine göre

Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

“Eğer mü’min, Allah’ın azabının nitelik ve niceliğini bilsey-

di, cennet ümidine kapılmazdı. Kâfir de Allah’ın rahmetinin

nitelik ve niceliğini tam olarak kavrayabilseydi, O’nun cenne-

tinden asla ümidini kesmezdi” (Müslim, Tevbe 23)

Açıklamalar

Hadîs-i şerîf, Allah Teâlâ’nın rahmet ve azap edici oldu-

ğuna dair sıfatlarını çok çarpıcı bir şekilde  açıklamaktadır.

Sayısız sıfatları içinde özellikle  bu iki sıfatının mâhiyetini kav-

ramanın mümkün olmadığını ortaya koymaktadır.

Cenneti ümit etmek mü’minlere has bir meziyyet iken,

Allah’ın azâbı karşısında onlar bile cenneti ümid edemez

hale gelirlerse, başka kimsenin, özellikle  kâfirlerin böyle bir

ümide kapılması hiç mümkün olmayacaktır. Aynı şekilde ümit-

sizlik kâfirlere tahsis edilmişken, Allah’ın rahmetinin enginli-

ği karşısında onların bile ümitsiz olmalarına gerek olmazsa,

hiç kimsenin, özellikle hiçbir mü’minin Allah’ın rahmetinden

ümidini kesmemesi gerekir. Netice itibariyle mü’min, Allah’ın

rahmetine güvenerek azabından emin olamaz; kâfir de O’nun

rahmetinden ümit keserek O’nun kapısına başvurmaktan geri

duramaz. O halde herkesin korku ve ümit içinde (beyne’l-havf

ve’r-recâ) yaşaması gerekmektedir. Bir başka ifâde ile,  iman

ve ibadet üzere iken azâb endişesini, küfür ve isyân içinde

iken rahmet ümidini eksik etmeden yaşamak lâzımdır. Korku

ve ümit, müslüman hayatının eksi – artı kutupları gibidir. Nasıl

artı-eksi kutupları olmadığı zaman, kimyasal bir olay cereyan

etmiyorsa, korku ve ümit unsurları bir arada bulunmadığı za-

man da dengeli ve anlamlı bir iman hayatından söz etmek

mümkün olamaz.

Hz. Ömer (r.a.)  “Kıyamet günü sadece bir kişi cennete gi-

recek diye ilân edilse o kişinin ben olacağımı umarım. Yine bir

tek kişinin cehenneme gireceği bildirilse, bu kez de o kişinin

ben olduğum endişesini yaşarım.”

(İmam-ı Nevevî, Riyâzü’s-Sâlihîn Terceme ve Şerhi)

RESÛLULLAH (S.A.V.)’İN KABR-İ ŞERÎFİNİ

ZİYÂRET İBÂDETTİR

Bu, birkaç bakımdan olur:

1- Kur’ân-ı Kerîm’de meâlen; “Onlar nefslerine zulm ettik-

ten sonra gelirler. Allahü Teâlâ’dan af dilerler. Resûlüm de, on-

lar için istiğfâr ederse, Allahü Teâlâ’yı elbette tövbeleri kabûl

edici ve merhamet edici olarak bulurlar” buyuruldu. (Nisâ-64)

2- İkinci delîl sünnettir. “Kim benim kabrimi ziyâret eder-

se…” hadîs-i şerîfinin umûmundan anlaşılmaktadır. Bu hadîs-i

şerîf, uzakta ve yakında olana, sırf Resûlullah’ın kabri-

ni ziyâret için gidene ve yolculuk vesîlesi ile ziyâret edene

şâmildir. Bunların hepsi hadîs-i şerîfin umûmuna dâhildir.

Bilhassa;“Kim sırf ziyâret için bana gelirse…” hadîs-i şerîfi,

ziyâret için yolculuk yapmak husûsunda, hattâ sırf bu niyet

ile yola çıkmak, başka hiçbir şeyi düşünmemek husûsunda

gâyet açıktır.

3- Resûlullah Efendimiz’i ziyâret kurbet (ibâdet) olunca,

ziyâret için sefere çıkmak da kurbettir. Çünkü ziyâret, bir

yerden bir yere intikâldir. Bu yüzden, sefer de ziyâret keli-

mesine dâhildir. Aynı şekilde Resûlullah Efendimiz’in (sallal-

lahü aleyhi ve sellem), kabirleri ziyâret etmek için Medîne-i

Münevvere’den çıktıkları da sâbittir. Yakına çıkmak câiz

olunca, uzağa çıkmak da câizdir. Başkasının kabrine gitmek

meşrû olunca, Resûlullahın kabr-i şerîfine gitmek öncelikle

meşrûdur.

4- Bu husûsun câiz olduğunda, önce ve sonra gelen

âlimler sözbirliği etmişlerdir. Her sene müslümanlar, hac

vazîfesini yerine getirmeden önce veya getirdikten sonra,

Resûlullah’ın (s.a.v.) kabr-i şerîfini ziyâret etmektedirler. Eğer

hacca giderken yolları Medîne-i Münevvere’den geçmezse,

mallarını ve paralarını bu yolda sarf ederek, uzun mesafeleri

katedip, yine Resûlullah’ın (s.a.v.) ziyâretine gelmişlerdir. Bu

yolculuğu, Resûlullah’ı ziyâretin kurbet (ibâdet) ve tâat oldu-

ğuna inanarak ve O’nun vesîlesi ile Allahü Teâlâ’ya yakınlaş-

mak için yapmışlardır.

(İmâm-ı Sübkî, Şifâüs-sikâm fî ziyâreti hayr-il-enâm)

ŞİAYA GÖRE SÜNNET VE HADİSLER

Ilımlıları da dahil Şia’nın tümü, kendileri için Ehli Beyt

yoluyla geldiğini söyledikleri dışında Sünnet’ten hiçbir şeyi

delil kabul etmezler. Şia’nın mutedil âlimlerinden sayılan

Muhammed Hasen Âl Kâşifu’l-Ğıta şöyle der: “Ebû Hurey-

re, Semura bin Cundub, Mervan ibnu’l-Hakem, Harici Imrân

bin Hattan, Amr ibnu’l-Âs ve benzerlerinin rivâyet ettiklerinin

İmamiye’nin yanında sinek kadar değeri yoktur. Onların du-

rumu, bahse gerek olmayacak kadar açıktır.”

Hicri 984 yılında ölen Şeyh Hüseyin bin Abdüssamed El-

Âmili, Şiilerce değer verilen ünlü sözde  hadîs ıstılahı kitabı

“Vusûlu’l-Ahyâr ilâ Usûlu’l-Ahbâr”da bu konuyu inceleyerek

Ehli Sünnet’in hadîs kitapları hakkında genel bir hükme varır

ve şöyle der: “Genel sahih kitapları ve tüm rivâyet ettikleri

sahih değildir.”

Humeyni, “Keşfu’l-Esrar” isimli kitabında, Ebû Bekr Es-

Sıddık radıyallahu anh’ın Kur’an-ı Kerim’e muhalefet ettiğini

ileri sürerken “Biz peygamberler topluluğu miras bırakmayız.

Bıraktıklarımız sadakadır” hadîsini Hz. Ebû Bekir’in –hâşâ-

uydurduğunu söyler. “El-Hukumetu’l-İslâmiyye” kitabında

da, yine yüce sahabi Semura bin Cundub’un hadîs uydur-

duğunu öne sürer.

Humeyni ve Şiası bize sahih senetlerle rivâyet edilen

Sünnet’in tümünü inkar etmektedir. Bu şekilde birçok sahih

hadîsi inkar etmektedirler ve bu hadîsler arasında müteva-

tir hadîsler de var. Onlar bu şekilde dinin ikinci temeli olan

Sünnet’i yıkmaktadırlar. Sahih Sünnet yerine, hadîs uyduran

yalancı imamlarından birtakım rivâyetler nakletmektedirler.

Bu rivâyetler, Kuleyni ve benzerleri tarafından toplanmıştır.

Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem’in vefatından son-

ra sahabilerin dinden döndüğünü söyleyen, onları hadîs uy-

durmakla suçlayan ve ümmetin güvenilir ravilerine dil uzatan

Humeyni’nin araştırmalarında sadece kendi fırkasının kitap-

larından delil getirdiği sabittir ve bu çok iyi bilinen bir şeydir.

(Misvak Neşriyat, Hakk Dînin Batıl Yorumları, s.187)

ESMÂÜ’L HÜSNÂ’DAN EL-MUHSİN (C.C.)

“İyilik eden, ihsanda bulunan”  Muhsin, iyilik yapan, iyilik

sahibi, bağışta bulunan ve minnet etmeden veren, ihsanda bu-

lunan anlamındadır.Allâh (c.c.)’un, kullarına ve bütün varlıklara

ihsanı pek açıktır. Öyle ki, onları adeta ihsana, fazlına, cömert-

lik ve nimetlere boğmuştur.

Allâh (c.c.), kerem ve cömertlik sıfatları gereği insanı yoktan

var ederek ona büyük ihsanda bulunmuştur. Allâh (c.c.), insanı

yarattıktan sonra ona, diğer varlıklardan daha güzel bir biçimde

şekil vermiştir. Allâh (c.c.)’un kuluna güzel bir biçim, uyumlu bir

beden, açık ve etkileyici bir dil, her türlü çirkinlikten, organ ek-

sikliğinden veya bir hastalığın etkisiyle oluşmuş kalıcı izlerden

uzak sağlam bir bünye vermesi de birer ihsanıdır. Allâh (c.c.)

bu nimet ve ihsanlarla kulunu mükemmelleştirir, hemcinsleri

arasında onu yüceltip onurlandırır. Bu ihsanı Kur’ân-ı Kerim’de

şöyle haber verir:  “Allâh sizi şekillendirdi ve şeklinizi de en

güzel yaptı.” (Tegâbun s. 3)  “Biz ona yolu gösterdik; (artık o,)

ya şükreder ya da nankörlük yapar.” (İnsân s. 3)

“Size, şükredesiniz diye kulaklar, gözler ve gönüller

(düşünen beyinler) verdi.” (Nahl s. 78)

Allahü Teâlâ âyet-i kerîmede meâlen buyurdu ki: (O takvâ

sâhipleri ki); bollukta ve darlıkta harcayıp yedirenler, öf-

kelerini yenenler, insanların kusurlarını bağışlayanlardır.

Allah muhsinleri sever. (Âl-i İmrân sûresi: 134)

Sana nasîhat şudur ki, dört huy ile huylan böylece muhsin-

ler zümresinden (kısmından) olursun.

1. Genişlikte (zenginlikte) zekât, darlıkta sadaka ver.
2. Gazâb (öfke) zamânında gazâbını ve hırsını yen.
3. Başkasının aybını görünce, onu açmayıp, kapatmaya

çalış.

4. Hizmetçiye, ehline (hanımına) evlâd ve akrabâya ihsân

ederek onları hoş tut.

Muhsin ismi şerîfi kalplerin sergilenmesidir. Yirmi lok-

ma ekmeğe, yirmişer kere okuyup dilediğine yedirse emrine

musâhhar (itaatkar) olur. Cuma gecesi 1000 kere okuyanların

kıyâmette hesabı kolay olur.

(İmâm-ı Gazâlî, Ey Oğul Risalesi)

Şİİ’LERİN KİTABIMIZ KUR’ÂN’A BAKIŞLARI

Şiilerin, Kuran’la ilgili inançlarını aksettiren delil-

lerden bazıları şunlardır: Şiilerin Buhari ayarındaki gör-

dükleri  sözde muhaddisleri el-Kuleyni, el-Kafi adlı ki-

tabında Cafer-i Sâdık’tan şunu nakleder: “Cebrail’in

Hz. Muhammed’e getirdiği Kuran, 17.000 âyettir”

Aynı kitapta Ebû Basir’den  naklen:

Ebû Abdillah (Câfer-i Sâdık), Rasûlullah’ın Ali’ye her kapısı

bin kapıya açılan, bin kapı öğrettiğini, söyledi. (ve şöyle ek-

ledi) << el-Camia >> bizim yanımızdadır; << el-Camia>>: O,

boyu Rasûlullah’ın karışı ile yetmiş karış olan, Rasûlullah ta-

rafından parça parça yazdırılan, Hz.Ali’nin sağ eli ile yazdığı,

içersinden yaralama diyetine kadar , helal ve haramla ilgili

insanların ihtiyaç duyduğu her şeyin bulunduğu bir sahifedir.

Ebû Abdillah, bir süre sustuktan sonra, <<Fatıma’nın Musha-

fı>> da bizdedir; sen Fatıma’nın Mushafını bilirmisin? dedi.

Ben de, Fatıma’nın Mushafı’nın ne olduğunu sordum, şöy-

le cevap verdi: O, sizin elinizde  bulunan Kuran’dan üç defa

daha büyüktür ve ondan sizdekinden bir harf dahi yoktur, dedi.

Yine Şia kaynaklarında Ebû Cafer’in şöyle dediğini nakledilir:

Rasûlullah, Mina’da ashabı çağırdı ve ey insanlar, ben size

Allah’ın hamlarını, yani Allah’ın Kitabını, benim yakınlarımı

ve Kabeyi, Beytul Haram’ı bırakıyorum dedi. Halbuki, Allah’ın

Kitabını, tahrif ettiler; Kabe’yi yıktılar; Rasûlullah’ın soyunu da

katlettiler. Allah’a verdikleri bütün ahidlerden de uzaklaştılar>>

Bu gibi daha bir çok misal olmakla beraber biz bunları zikretme-

yi yeterli gördük. Görüldüğü gibi Şiiler hiç şüphe edilmeyecek

şekilde Kuran’ın tahrif olduğuna inanmaktadırlar. Bu şekilde

inanmalarının sebebi ise birden çok olmakla birlikte en önemli

nedeni Şianın, İmameti dinin temellerinden saymasına rağ-

men Kuran’da bunla ilgili en ufak bir delilin bile olmamasıdır

Meşhur Humeyni de el İslam ve Meş-

ru ed Devleh isimle kitabında şöyle der:

“Peygamber görevini hakkıyla yerine getirmemiştir”, “Elimizde-

ki mevcut Kur’an tahrif edilmiştir”Bu görüş kesinlikle yanlıştır,

iftiradır.

(Kuleyni el Kafi, c.1 s.  339-341,463, Besairud Derecat , 8. cüz, 17 Bab)

ŞİİLERİN KASTEN YANLIŞ ANLADIĞI

HADİS-İ ŞERÎF’İN İZAHI

Enes bin Mâlik’in (r.a.) bildirdiği bir hasen hadîs vardır.

Resûlullah’ın (s.a.v.) yanında bir pişmiş kuş vardı, “Yâ

Rabbî! Bana mahlûklarından en çok sevdiğini gönder,

bu kuşu beraber yiyelim, buyurdular. Hazret-i Ali (r.a.)

geldi. Beraber yediler.

Imâm-ı Tirmizî (rahmetullahi aleyh) bu hâdîs-i şerîfi

şerhinde fasih ve beliğ bir mukaddimeden sonra şöyle

açıklıyor: Bid’at sahihleri, şiîler, bu hadîs-i şerîf ile okla-

rını bileyip, Hazret-i Ebû Bekir (r.a.)’in halîfe olmasına

hücum ederler. Halbuki Hazret-i Ebû Bekir (r.a.)’in halîfe

olması, Resûlullah (s.a.v.)’in vefatından sonra “bu üm-

metde icmâ-ı müslimîn ile sabit olan ilk hükümdür. Dîni

ayakta durduran direklerin en sağlamıdır.  Hazret-i Ebû

Bekir (r.a.)’in ilk halîfe olmasını ve diğer sahabeden üs-

tün olmasını icâb ettiren sahîh hadîsler ve buna ilâveten

Ashâb-ı Kiramın söz birliği vardır. Çünkü  Nebi (s.a.v.)’i en

iyi anlayan ve en iyi tâbi olanlar Ashab-ı Kiram’dır. (r.a.e.)

Enes bin Mâlik’in bildirdiği hadîs-i şerîf, mânâsını boz-

mıyacak şekilde te’vîl edilebilir. Şöyle ki, hadîs-i şerîfte

bildirilen : “Yâ Rabbî! Bana yarattıklarından en çok

sevdiğini gönder” ifâdesi: “En çok sevdiklerinden bi-

rini gönder” manasınadır. Böylece Hak Teâlâ’nın sevdiği

birkaç üstün kimselerin daha olduğu anlaşılır. Bu çeşit

ifâde Arab lisânında çok kullanılır. Meselâ’ falan kimse in-

sanların en akıllısı ve en efdalidir denince, o kimsenin, in-

sanların en akıllılarından ve efdallerinden olduğu anlaşılır.

Nitekim Hâce Muhammed Pârisa (k.s) Faslü’l-Hitâb

adlı kitabında Hazret-i Ali’nin (r.a.):”Bir çok kimseler beni

Ebû Bekir, Ömer ve Osman’dan (r.a) üstün tutuyorlar.

Bunların kalblerinde bozukluk vardır. Müslümanlar arası-

na fitne sokarlar.” dediğini yazmıştır.

( Şemsüddin Ahmet Sivasi, Dört Büyük Halife, 235-236.s.)

“ÎMÂNLARINIZI TAZELEYİNİZ”

Bilindiği gibi, îmân gaybadır. Bizler bu dünyada Cenâb-ı

Hakk’ı görmeden îmân ettik. Hatta sahabeden sonra gelen bi-

zim gibi ümmetler Resûlullâh (s.a.v.)’e de görmeden îmân ettik.

Gayba îmân eden biz Mü’minlerin bu îmânını günün yirmi dört

saatinde devam ettirmeye çalışması gerekmektedir. Peki bu na-

sıl mümkün olabilir? Resûlullâh (s.a.v.) bir hadîs-i şerîflerinde:

“Îmânlarınızı tazeleyiniz” buyurmuşlardır. Ashâb-ı Kirâm:

“Îmânımızı nasıl tazeleriz ey Allâh’ın Rasûlü?” diye sorunca: “La

ilahe illallâh kavl-i şerîfini çokça söyleyerek, tekrar ederek”

buyurmuşlardır. Buradan çıkan sonuç şudur ki; îmânımızın taze-

lenip yenilenmesi ve onun muhafazasının en temel şartlarından

bir tanesi de yukarıda bahsedildiği gibi Nebî (s.a.v.)’e hakkıy-

la muhabbet edip, hakkıyla saygı ve hürmet gösterdikten son-

ra Kelime-i Tevhîd’i çokça zikredip ona devam etmektir. Allâh

(c.c.) Kur’an-ı Kerim’de: “… Allâh(c.c.)’ı zikir en büyüktür …”

(Ankebût s. 45) buyurmaktadır. Îmânımızın muhafazası, kemâle

ermesi ve yenilenmesinde Kelime-i Tevhîd’e devam etmenin yeri

çok önemlidir.Bilindiği gibi mahşer sabahı herkesin âmelleri mi-

zanda tartılacak ve mizanda Kelime-i Tevhîd’den daha ağır hiç-

bir şey bulunmayacak. Allâh (c.c.) hepimize o kelime ile yaşayıp,

o kelime ile son nefesimizi vermeyi nasib-i müyesser eylesin.

Hem îmân tazelemesi yapılan hem de nikâh tazelemesi

yapılan Tecdîd-i Îmân ve Nikâh duâsını sıkça okumakta fayda

vardır; zîrâ Resûlullâh (s.a.v.): “Mümin sabahladığı hâlde ka-

fir akşamlar; mümin akşamladığı hâlde kafir sabahlar da

haberi olmaz” buyurarak bizleri haberimiz olmadan da daire-i

islâm’dan çıkabilme ihtimaline karşı ikâz etmişlerdir.

Tecdîd-i Îmân ve Nikâh duâsı: “Allâhümme innî ürîdü en

üceddidel îmâne ve nnikâha tecdîden bi-kavli lâ ilâhe illallâh

Muhammedün resûlullah.” Yani “Ey Rabbim, imanımı ve

nikahımı, lâ ilâhe illâllah Muhammedün Resûlullah diyerek

yeniliyorum. Benden imanıma aykırı düşecek ne kadar söz,

hareket ve fikir meydana gelmişse, hepsine tevbe istiğfar

ediyor, pişmanlık duyup af diliyorum. Beni afvet, nikahımı

da sabit kıl.”

(Ömer Muhammed Öztürk, Sohbetler, c.2, s. 66-67)

ŞERİAT HÜKÜMLERİNİ HAFİFE ALMAK

KÜFÜRDÜR

Îman açısından insanlar üç kısımdır. Birinci kısım: Mü’min.

İkinci kısım: Kâfir. Üçüncü kısım: Münafık’tır. Küfür sözünü söy-

leyen insan mü’min olmaktan çıkar, kâfir olur ve kâfir olan kişi-

de en büyük suçun içine düşmüş bulunur. Kâfirliği benimseyen

için fakat «Ahiret» ise bunlara zindan olur. Münafıklarla kâfirler

Cehennem’de toplanacaklardır.

Zira Kurân-ı Kerîm’de: «Şüphesiz Allah (Tealâ) münafıkla-

rı ve kâfirleri Cehennem’de toplayacaktır» buyuruluyor (21).

Kur’ân-ı Kerim’i alaya alan münafıklar ve kâfirler bir meclis-

te toplandıkları gibi Cehennemde de bir araya geleceklerdir.

Kâfirlerin ve münafıkların bulundukları mecliste onlarla beraber

oturmak, Kurân-ı Kerîm’i, Şer’i Şerîfin hükümlerini küçümse-

yen, (bu devirde de bu olur mu gibi sözlerle) hafife alan kimse-

lerle bir mecliste bulunmak (onların günahlarına iştirak olaca-

ğından) caiz değildir.

Cenâbı Allah insanları hiç bir işlerinde başı boş bı-

rakmamış, İslâmiyet’in girmediği hiç bir şey kalmamı-

tır. İslâmiyet’i dünya işlerinden ayırmak mümkün değildir.

«Dinimiz  İslâm’a  göre  (Şer’an)  tazim  ve  saygı  gösterilmesi  lâzım

olan, yine dinimizce mübarek, mukaddes ve değerli bulunan şey-

lerden  birine dinden düşmeye (çıkmaya) sebep teşkil eden söz-

leri reva görüp söylemeye küfür kelimesi (kelime-i küfür) denir».

Mü’min  (Müslüman)  bulunan  kimsenin  lisanından  küfür  kelimesi

(lafzı) zuhur  edip  meydana  gelse,  o  kimseye  üç şey  lâzım  olur:

1. Tâzir (Şer’i Şerîfin tayin ettiği ceza),
2. Tecdid-i İman (imanı yenilemek, tazelemek),
3. Tecdid-i nikâh (Nikâhı yenilemek).

(Fetevây-i Abdurrahim)

Cenâbı Allah Kur’an-ı Kerim’de: «Her kim imanı (yani) İslâm

Şeriati’nin hükümlerini tanımayıp (inkârla) kâfir olursa, onun bü-

tün yaptığı (sâlih) amel (zayi olup) boşa gider» buyuruyor (13).

Her mü’mine lâzım olan yani birinci farz bulunan şey: İmanı,

farzları ve haramları öğrenmektir. Bunlar öğrenilmedikçe Müs-

lümanlık olamaz ve iman elde tutulamaz.

(Hüseyin Aşık Efendi, Elfâz-ı Küfür s. 40-41)

RECM CEZASI NEBÎ (S.A.V.)’İN UYGULAMASIYLA

SABİT VE KIYAMETE KADAR GEÇERLİDİR

Ebû Hureyre (r.a)’dan, şöyle demiştir: Resûlullah

(s.a.v) mesciddeyken müslümanlardan bir kimse yanı-

na geldi ve ona bir nida edip: -Ya Resûlullah! Ben zina

yaptım dedi. Peygamber (s.a.v) ondan yüz çevirdi. Bu

sefer o zat peygamberin yüzünü döndürdüğü  tarafa

geçip yine:  -Ya Resûlullah! Ben zina ettim dedi. Pey-

gamber (s.a.v) ondan yüz çevirdi. Nihâyet o zat bu iti-

rafı dört kere tekrarladı. Bu şekilde kendi aleyhine dört

kere şehadet edince Resûlullah (s.a.v) onu çağırıp:

-Sende delilik var mı? Diye sordu o zat: -Hayır  dedi .

Resûlullah:  Sen  evli  misin?   Diye  sordu. O  zat: -Evet

dedi. Bunun üzerine Resûlullah oradakilere:  -Bunu gö-

türünüz ve recm ediniz emrini verdi. (Müslim : 5.c / 287.s. 16)

‘Takıyyuddîn el-‘Usmânî ‘Müslim Şerhi Fethu’l-

Mülhim kitabında şöyle diyor: Nebî sallallâhu aleyhi ve

sellem’in şeriat getirici olarak  ebedî ve kalıcı bir ka-

nun vaz’etmek gibi zînâ edenleri recmettiği ve rec-

medilmesini emrettiğini gösteren birçok delîller vardır:

Bir:  Allah sübhânehû ve teâlâ Mâide suresinde

recm’e işâret etmiş ve onu Allah’ın hükmü saymıştır ve

Allah’ın hükmüyle takdîr edilen cezâ da hadd cezasıdır.

İki: Resûlüllâh sallallâhu aleyhi ve sellem birçok defa i’lân et-

miştir ki, Recm Allah teâlâ’nın hükmüdür ve belli bir  zamanla

sınırlı bir hüküm değildir. O sadece ebedî ve kalıcı bir kânûndur.

Recm hadîslerinin ma’nâ yönünden mütevâtir olduğunu

hadîs ve fıkıh âlimlerinden bir çokları açıkça ifâde etmiş-

lerdir. İbn-i Hümâm’ın Fethü’l-Kadîr’inde, Âlûsî’nin Rûhu’l-

Meânî’ isimli tefsîrinde, Şah Veliyyullâh Dıhlevî’nin de

Hüccetullâhi’l-Bâliğa diye tanınan kitabında… Ben kendi

başıma, okunmakta ve ellerde dolaşmakta olan kitaplarda

Recm hadîslerini araştırdım ve recmin elli iki sahâbî’den

rivâyet edildiğini buldum.

(Eşref Ali et-Tehânevî, Hadîslerle Hanefi Fıkhı c.10 s.99)

YEMÎN ALLÂH’A YAPILIR

Yemîn yalnızca Allâh (c.c.)’e yapılır. Çünkü Allâh (c.c.)’ün

isminden başka bir şey ile yemîn etmek gizli şirktendir.

İbn-i Ömer (r.a.) dedi ki: Resûlullâh (s.a.v.)’in şöyle buyur-

duğunu duydum:

“Kim Allâh’tan başkası ile yemîn ederse şirk etmiş

olur.” El-Mesâbîh’in şerhinde bu şöyle tefsîr edildi: Bunun

anlamı, kim Allâh (c.c.)’den başkasıyla -ta’zîmine inanarak-

yemîn ederse o yemîn ettiği şeyi ta‘zîm bâbında Allâh’c.c.)’e

ortak etmiş olur. Ta‘zîm kasdı yoksa bunda bir sakınca yoktur.

İbn-i Mes‘ud (r.a.)’den:

“Allâh’ın adı ile, yalan yere yemîn etmem, Allâh’tan başka-

sıyla doğru yemîn etmemden benim için daha sevimlidir.” (El-

Bezzazî)

Allâh’ın Nebîsi (s.a.v.) şöyle buyurmuştur:

“Ancak Allâh’ın adı ile yemîn edin! Başkasıyla değil…

Allâh’a yemîn ederken de mutlaka doğru olun!”

Er-Râzî (r.h.) dedi ki: “Hayatım hakkı için, hayatın hakkı

için” diye yemîn edenler hakkında küfürden korkarım. Halk bu

yemîni bilmeyerek yapıyor. Eğer böyle olmasaydı o bir şirktir,

derdim. Çünkü Allâh’tan başkasıyla yemîn yapılmaz. İslâmdan

berî olduğuna da yemîn etmez. Ya‘ni: “Eğer ben şunu yapar-

sam İslâmdan berî olayım.” demez.

Peygamberimiz (s.a.v.): “Kim ben İslâmdan berîyim der-

se, eğer yalan söylüyorsa o dediği gibidir. Şâyet doğru

söylüyorsa İslâma kat‘iyyen sâlim olarak dönmez.”

Kişi iyice düşünmeden, ölçüp tartmadan, akıl ve mantık

süzgecinden geçirmeden söz söylemesin. Lüzûmsuz konuş-

malarda bulunmasın.

Yalan yemîne gelince: Peygamberimiz (s.a.v.) bunu keffâreti

olmayan büyük günâhlardan saymıştır. Hadîsde: “Kimse sö-

zünde bir sivrisinek kanadı kadar yalan ve şüphe ihtimâli dahi

olsa yemîn etmez. Ederse mutlakâ bu, kalbinde (Kıyâmete

kadar) siyah bir nokta olur.” Dolayısıyla müslümân yalan yere

yemîn etmez, Allâh’tan başkası üzerine yemîn etmez.

(Seyyid Alizâde, Şir‘atü’l İslâm, 475.s.)

ŞER’Î VE TASAVVUFÎ İLİMLERDE İCÂZET

İcâzet, zahirî din ilimlerinde veyâ tasavvuf-tarikat sahasında

olur. Bir kimsenin gerçekten din âlimi yahut tarikat şeyhi olabilmesi

için elinde geçerli ve hakikî icazetname bulunması icap eder.

İcâzeti; tabiatiyle icazetli bir âlim verebilir. Böyle bir âlimin ders-

lerine yeterli müddet devâm eden talebe başarı gösterir ve yeti-

nirse ya kendi isteğiyle yahut onun istemesine lüzum kalmadan

bizzat hocası, liyakata ehliyet kazandığı için icazet verir.

Tarikatlarda da bir kimseye şeyhlik yâhud halîfelik ancak

icâzetle verilir. Medrese ilimlerinde icazet ya bütün ilimler, yahut

sadece bâzı ilimler için verilebildiği gibi birtakım üstadlar tek mev-

zuda, meselâ sadece hadîs okutabilmek veyâ muayyen bir kitabı

okutabilmek mevzuunda icazetname vermişlerdir.

Bilindiği gibi İslâmî ilimler ve faaliyetler iki ana bölüme ayrılır:

Zahirî ilimler ki bunlar medreselerde din uleması, fakihler, müder-

risler tarafından talebe-î ulûma okutulur. İkincisi: Ahlaka, tasavvu-

fa, nefislerin tezkiyesine, Şeriatın bâtın tarafına ait ilimler ki bunlar

sûfî tarikleri tarafından tekkelerde, zaviyelerde müridlere ve der-

vişlere şeyhler, mürşidler tarafından öğretilir. Birinci ilimlerde söz,

ikinci ilimlerde hal (tavır, hareket, yaşayış) esastır. Bir kimsenin

gerçekten din âlimi yahut tarikat şeyhi olabilmesi için elinde geçerli

ve hakikî icazetname bulunması icap eder.

İcâzeti; tabiatiyle icazetli bir âlim verebilir. Her iki ilim dalı da

kaynağını Resûlullâh (s.a.v.) Efendimizden alırlar.

Ehl-i sünnet müslümanlığının bozulmadan,  devâm edebilme-

si için şer’i ve tasavvufî (zahirî ve bâtınî) ilimlerin mutlaka icazetli

ulema ve meşayih (din âlimleri ve şeyhler) tarafından ümmete öğ-

retilmesi gereklidir.

Hz. Peygamber (s.a.v.)’den bu yana icazetli âlimler İslâmiyeti

iki yolla kendilerinden sonraki nesillere ulaştırmışlardır: 1- Tale-

be yetiştirerek, kendileri gibi icazetli âlimler bırakarak. 2- Kitap

yazarak. Tarikat büyükleri de yerlerine geçecek şeyhler, halîfeler

yetiştirdikleri gibi, İslâmî eserler de vermişlerdir. Bu sûretle, yâni

icazet silsilesiyle İslâmiyette bir kopukluk, herhangi bir sapma ol-

maksızın, yegâne Hakk din dünyâya indirildiği zamândan günümü-

ze kadar ilk sâfiyetiyle devâm etmektedir. Bu mukaddes emanetin

bekçileri icazetli ulema ve meşayihtir.

(İmâm Zehebî (rh.a.), Büyük Günâhlar Ekbölüm, 273-275.s.)

ÇİFT ORGANLARDAN BİRİ (HÂŞA)

FUZULİ MİDİR?