Peygamberler

Hâkk Teâlâ’dan emir gelince Allâh Resûlü (s.a.v.), Hz. Ali (r.a.) ve Hz. Ebûbekir (r.a.) ile berâber Ukaz panayırında Arap kabilelerine Allâhü Teâlâ’nın birliğini ve kendi risâletini anlatmak üzere yola çıktı. Lanetli Ebû Leheb, Allâh Resûlü (s.a.v.)’in Ukaz panayırına gittiğini duyunca erkenden pazara gitti.

Hz. Âdem (a.s.) ve Hz. Havva, cennetten yeryüzüne ayrı yerlere indirildikten sonra, senelerce ayrı kaldılar. Âdem (a.s.), Hindistan’da, Hz. Havva validemiz de Arâbistan’da kaldı. Dünyanın dert ve sıkıntılarına katlandılar. Cennet’ten ayrı kalmanın üzüntüsü ile uzun yıllar ağlayıp gözyaşı döktüler.

Cenâb-ı Hâkk buyurmuştur: “Allâh (geçmiş) peygamberler(in)den and olsun ki; size kitab ve hikmet verdim. Sonra da size nezdinizdeki (o kitab ve hikmeti) tasdik eden bir peygamber gelmiştir (gelecektir).

Mekke’nin ileri gelenlerinden Abdulmuttalib bin Haşim ile Fatıma bint Amr’ın oğludur. 552-553 yılları civarında doğdu. Babası Abdülmuttalib, uzun yıllar boyunca kapalı kaldığı için yeri unutulan zemzem kuyusunu yeniden ortaya çıkarıp onarmış ve kuyunun bakımını kendi üstüne almıştı

Müfessir ve muhaddis sûfi İbni Atâ (r.âleyh) “Bu güvenli beldeye yemin ederim” (Tîn s. 3) ayetini tefsir ederken şöyle demiştir: “Allâhü Teâlâ Mekke’yi, Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in orada oturması ve onun içinde bulunmasından dolayı her bakımdan güvenilir bir şehir yapmıştır. Zira Resûlullâh (s.a.v.)’in mübârek vücûdu orada bulunduğu için orası güvenli bir yerdir

Adem (a.s.)’ın yaratıldığı ve Cennet’e konulduğu gün Cuma günü idi. Yüce Allâh, melekleri Adem (a.s.)’a secde ettirdikten sonra “Ve alleme Âdeme’l esmâe küllehâ” ayetinde belirtildiği gibi ona her şeyin hatta zürriyetinden geleceklerin isimlerine varıncaya kadar, bütün yaratıkların (meleklerin bile) isimlerini birer birer öğretti

Allâhü Teâlâ şöyle buyurdu: “Onlar ellerindeki Tevrât ve İncîl’de özelliklerini yazılı buldukları o elçiye, okuma yazma bilmeyen o Peygamber’e uyarlar. Peygamber onlara iyiliği emreder, onları kötülükten sakındırır; iyi ve temiz şeyleri onlara helâl, pis şeyleri ise haram kılar, daha önce üzerlerinde bulunan ağır yükleri indirir, sırtlarındaki zincirleri çözer. Ona îmân eden, onu destekleyen, düşmanlarına karşı ona yardım eden ve kendisine indirilen nûra uyan kimseler, kurtuluşa erenlerin tâ kendileridir

Hz. Ali (k.v.)’nin torunlarından olan İbrâhim ibni Muhammed (r.a.) şöyle dedi: Hz. Ali (r.a.), Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’i anlatırken şöyle derdi: “Allâh’ın Resûlü (s.a.v.) orta boyluydu. Boyu ne aşırı derecede uzun, ne de göze batacak kadar kısaydı. Mübarek saçı çok kıvırcık olmadığı gibi tamamen düz de değil, hafif dalgalıydı. Ne tombul yüzlü ne de yumru yanaklıydı. Yüzünde hafif bir değirmilik vardı. Teninin rengi de beyaz olup hafifçe pembeye çalardı.

Nebî (s.a.v.) şöyle buyurmuştur; ‘‘Üzerime günde bin defa salavât getiren kimsenin Allâh cesedini cehennem ateşine haram kılar.’’ (Mustatraf) Abdullah ibn Amr ibni As (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre Rasûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu

Dâvûd bin Husayri şöyle demiştir: “Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz, kavminin her bakımdan en faziletlisi olarak büyüdü; hepsinin en güzel ahlaklısı O (s.a.v.) idi. Mürüvette ve hoşgörüde en ileri olan O (s.a.v.) idi, en iyi komşu idi.

Mâlikî fakihi ve eğitimci Ebü’l-Hasan el-Kâbisî (r.âleyh) der ki: “Allâhü Teâlâ şu âyet-i kerîme ile Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in ve ümmetinin üstünlüğünü ortaya koymuştur: “Allâh, sizi bundan evvel de, bu Kur’an’da da müslümanlar diye isimlendirdi. Neticede, Peygamber size şahitlik edecek, siz de diğer insanlara şâhitlik edeceksiniz.” (Hac s. 78)

Fahr-i Âlem (s.a.v.)’in dört müezzini vardı. Bunlar Bilâl-i Habeşî, İbn- Ümmü Mektûm Kureşî, Ebû Mahzûre Semure ve Sa’dü’l-Karaz (r.a.e.)’dir. Hz. Bilâl-i Habeşî (r.a.) ilk müslüman olanlardan biridir. Köle iken İslâm olduğunu açıklayıp müşriklerin ezâ ve cefâlarına tahammül ederken, Hz. Ebû Bekir (r.a.) tarafından satın alınarak, Allâh (c.c.) rızası için azâd edilmişti. Sonra da Hz. Peygamber (s.a.v.)’in hizmetine devam etti.

Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’i en güzel tasvîr edenlerden biri Hz. Ali (r.a.) idi. Hz. Ali (r.a.), Resûl-i Kibriyâ (s.a.v.)’in yürürken ayaklarını yerden kuvvetlice kaldırdığını söylüyor. Fahr-i Cihân (s.a.v.) Efendimiz’in amcasının oğlu Abdullah ibni Abbâs (r.a.) de, onun güçlü kuvvetli olduğunu, bu sebeple hareketlerinin de son derece canlı olduğunu söylüyor; onun kesinlikle tembeller gibi gevşek, yorgun ve bitkin şekilde hareket etmediğini belirtiyor.

Beyhakî (r.âleyh)’in Aişe (r.anhâ)’dan naklettiğine göre Resûlullâh (s.a.v.) şöyle buyurdu: “Altı […]

Resûl (s.a.v.)’in risâleti bütün dünyaya ve alemlere şâmil ve rahmet olduğu: “Ve mâ erselnâke illâ rahmeten lil âlemin (Seni de (ey resulüm) biz ancak alemlere rahmet için gönderdik” (Enbiya s. 107)

Câbir ibni Semüre (r.a.)’den rivâyet edildiğine göre bir defasında Peygamber (s.a.v.) Efendimiz onun yanağını okşamıştı. Câbir bu ânı şöyle anlatır: “Eli öyle serin idi ve öyle güzel kokuyordu ki, sanki mübârek elini güzel koku satan bir adamın sepetine daldırıp çıkarmış gibiydi.” Başka biri de şöyle demiştir:

Ebû Hüreyre (r.a.)’den rivâyet edilmiştir. Der ki: “Resûl-i Ekrem (s.a.v.) minbere çıktı, “âmin” dedi. Sonra bir basamak daha çıktı “âmin” dedi. Sonra bir basamak daha çıktı, “âmin” dedi. Bunun üzerine Muaz (r.a.) tekrar tekrar âmin demesinin sebebini Resûlullâh (s.a.v.)’e sordu.

İmâm Ebû’l-Kasim es-Sübkî Hazretleri, “ed-Dürrü’ Münazzam fi’l-mevlidi’l-Muazzam” kitabında, Peygamber (s.a.v.) Efendimiz Hazretleri’nden şöyle bir rivayet nakletmiştir: “Kim, ruhlar (arasında) Muhammed Mustafa (s.a.v.) Hazretleri’nin mübârek ruhu şerifine ve kim cesedler (arasında) Muhammed Mustafa (s.a.v.) Hazretleri’nin mübârek cesedine ve kabirlerde Muhammed Mustafa (s.a.v.) Hazretleri’nin temiz kabrine Salât-ü Selâm okursa; mutlaka beni rü’yâda görür.

Cenâb-ı Hakk âyet-i kerimede şöyle buyurur:

Nebi (s.a.v.)’i dünyayı teşriflerinin kutlanması yüzyıllardır Müslümânlar tarafından icra edilen sünnetlerdendir. Bizzat Nebi (s.a.v.) Efendimiz, “Bu günde doğdum” buyurarak pazartesi günleri oruç tutmuştur.

Resûlullâh (s.a.v.) Medine’ye gelince devenin yularını boynunun üstüne bırakmıştı. Kendisi onu hiç tahrik etmiyordu. Deve Ebû Eyyub Ensarî (r.a.) Hazretlerinin evinin önüne çöktü.