Tarih

Ömer b. Abdülaziz, diğer konularda olduğu gibi, emrindeki insanlara karşı davranışlarında da adâlet ve merhameti elden bırakmazdı. Onun, “İyiliği emredip kötülükten sakındırmak” konusunda her türlü gayreti sarfettiği de kaynakların sözbirliğiyle verdiği bilgiler arasındadır.

Fatih Sultan Mehmed Han’ın 1453’de kurduğu Darülfünun 1 Ağustos 1933’de kapatılmakla kalmadı, aralarında Hamdi Suad, Ahmed Refik Altınay, İsmail Hakkı Baltacıoğlu, Babanzade Ahmed Naim ve Şekip Tunç gibi isimlerin de olduğu 240 muallim kadrosundan 157’si mesleklerinden men edildi.

Peygamberi (s.a.v.) ne diyor: “İki günü birbirine eşit olan insan zarardadır.” Bunu Müslümanlar kâfi derecede göz önüne almadılar.

Karaların ve denizlerin hâkimi Kânuni Sultan Süleyman dindar bir padişahtı. O da âlimlere, Meşâyih-i Kirâm’a büyük bir muhabbet besliyordu.

1803 yılında “Granol Türk” adlı bir Amerikan gemisi, Tunus’a geldi. Fakat Trablus Beylerbeyliği’ne bağlı Türk korsanlarının bazı Amerikan gemilerini vurması üzerine, Birleşik Amerika Devleti, Akdeniz’e bir harb filosu göndererek sancak göstermek ve kuvvet gösterisi yapmak istedi.

Mimar Sinan mimarbaşı olduğu sürece, birbirinden çok değişik konularla uğraştı. Zaman zaman eskileri restore etti. Bu konudaki en kesif çabaları Ayasofya için harcadı. 1573’te Ayasofya’nın kubbesini onararak çevresine takviyeli duvarlar yaptı ve eseri, bugünlere sağlam olarak gelmesini sağladı.

Hayır te’sîsleri, mevlid âyinleri ve dîn uğrunda büyük hizmetleri ile meşhûr olan Selçuklu hükümdârı Muzafferüddîn Gökböri’nin Erbil’de kurduğu hayır kurumları zamanına göre çok ileriydi. Bu konuda İbn-i Hallikân şöyle der: “Hayır işlerinde hiçbir kimseden duyulmadık güzel hareketleri vardı

Türklerin İslâm dairesine girdiği sırada inanç ve yaşantıları İslâmiyet’e çok yakındı. Bu durum onların evvelce sahip oldukları doğru inanç ve itikattan ve beğenilen huylardan kopmadıklarını gösteriyordu.

Ey Gazi Bâli Bey! Sana dahî nasihatim odur ki; atın yürüğünü, kılıcın keskinini ve beyin bahadırını saklayasın. Allâhü Teâlâ hazretleri yolunu açık ve kılıcını keskin eyleye ve seni küffâr-ı hâksâr üzerine mansur ve muzaffer eyleye…”

“Can-ü gönülden İslâm Sultanı’na biat eyledik, ilhâdleri (dinsizlikleri) zahir olan Kızılbaşlardan yüz çevirdik. Kızılbaşların neşrettiği dalâlet ve bid’atlerini kaldırdık ve Ehl-i Sünnet mezhebi olan Şafiî mezhebini icrâ eyledik. İslâm Sultanı’nın nâmıyla şeref bulduk ve hutbelerde dört halifenin ismini anmaya başladık. Cihâda gayret ve İslâm Padişahı’nın yollarını bekledik.

İran halkını canı, malı ve nesli ile tehdit ederek Şiileştirenler, bugün sadece İran’da değil; Irak’ta, Yemen’de, Suriye’de ve başka coğrafyalarda Şii olmayan Müslümanları katlediyor. Ermenileri destekliyor.

Osmanlı Imparatorluğu’nun sarayları ve şaşaası üzerine çok söz söylenir. Geçmişi karalamak isteyenlerin saray müsrifliği ve harem masallarını dillendirmeleri abartılmış yaklaşımlardır. Okul kitaplarında “Maliyenin iflâsı ve saraylar” gibi anlatımlar ne kadar geçerlidir. Yurttaşlarımız, son on yılda Avrupa’nın ve Rusya’nın başkentlerini gezmeye başladıktan ve buradaki saray ve kasırları gördükten sonra mukayeseyi daha iyi yapmaktadır.

“Gençler! Bugün mü yarın mı bilemem. Fakat Ayasofya açılacak… Hem de öylesine açılacak ki, kaybedilen bütün manalar zincire vurulmuş, kan revan içinde masumlar gibi ağlaya ağlaya, üstünü başını yırta yırta, onun açılan kapılarından dışarıya vuracak.”

Gırnata’ya giren Hıristiyanlar, Haçlı taassubu ile İslâm kültür ve medeniyetinin en güzel yerlerinden biri olan Endülüs’ü yakıp yıktılar. Sanat harikası câmileri tahrib ettiler. Bir kısmını kiliseye çevirdiler. Beş yüz bin el yazması eser, Ferdinand tarafından meydanda yakıldı. Böyle ilim düşmanları tarihte pek nadir görüldü. Müslüman halka muameleleri de çok zâlimâne oldu.

Mora Yarımadası’nın merkezi Tripoliçe’de o gün neler yaşandığını Yunan isyânı liderlerinden Teodoros Kolokotronis hatıratında şöyle anlatıyordu: “Şehrin içinde katliam başlamıştı. Atım, şehrin surlarından saraya varana dek cesetlerden dolayı yere basmadı… Bizimkiler içeri girdi, Cuma gününden Pazar gününe değin erkek, kadın, çocuk demeden önüne geleni boğazladı. Tam 32 bin kişinin öldürüldüğü haber verildi…”

Şüphesiz İstanbul fethinin en büyük manevî mimarı, “İstanbul muhakkak fethedilecektir. Bu fethi yapacak kumandan ne güzel kumandan ve onun askerleri ne güzel askerlerdir” (Ahmed bin Hanbel) müjdesini veren Resûlullâh (s.a.v.) Efendimiz’dir.

Fâtih Sultân Mehmed Hân, târihin kaydettiği büyük insanların en başında gelenlerindendir. Gerçek, o hakîkî bir kahramândır. En cesûr insanların hayrân olacağı kadar büyük bir cesâret sâhibi olan bu korkusuz Türk Pâdişâhı, gâyesi uğruna birçok defa hayatını tehlikeye atmış, ölümle karşı karşıya geldiği zamanlarda büsbütün coşmuş, büsbütün efsâneleşmiştir.

“Benim oğullarıma ve dostlarıma birinci vasiyetim; dâima gazâ ve cihâd sünnetini ikâme ve Nebî (s.a.v.)’in dînini kuvvetlendirerek devâm ettirmektir. Tam bir kuvvet ve kudretle Nebî (s.a.v.) Efendimiz’in sancağını Livâyı Şerîfi’ni yükseltiniz. İslâm’a hizmet âdetini kullanılmaz hâle getirmeyiniz.

Milletimizin eski parlak günlerini yakalaması için ecdâdını tanıması ve yolundan gitmesi gerekir. İşte yabancıların anlatımıyla kaybettiğimiz değerler:“Türk dükkânlarında hiçbir zaman tek meteliğim kaybolmamıştır.

Yavuz Sultan Selim Han topladığı olağanüstü dîvânda, Şah İsmail’in yaptığı zulümleri anlattı. Dîvânda yapılan uzun müzâkerelerden sonra İran’a sefere karar verildi. Sefer hazırlıklarını tamamlayan Yavuz Sultan Selim, 20 Nisan 1514’te Üsküdar’a geçerek Orduyu Hümâyun ile İran Seferine çıktı.

Kur’ân ayı Ramazân-ı Şerîf ayında, yakın tarihte olsun uzak tarihte […]