“Muhammed Sıbgatullah” Allâh adamlarından, Bir gün ona sordular, “kötü huylu” olmaktan. Buyurdu: “Kötü insan kötü bilir herkesi, bulunmaz kendisinde, merhâmetin zerresi.
Nankördür, eşe dosta hiç değildir vefâkâr,bir iyilik yapsa da sonradan başa kakar.Tanımaz helâl haram, sakınmaz günâhlardan,kimseyle geçinemez, incinir herkes ondan.Hatta o, çok yapsa da nâfile ibâdeti,alamaz sevap ecir, boşa gider zahmeti,
Hadiste buyuruldu: “Kötü huylu kimseler, huyları sebebiyle, cehenneme girerler.”
Vaktiyle garip biri, bir köyden geçer iken,bir fırına uğrayıp, ekmek ister içerden,Velâkin parasını vermek istediğinde,bakar ki hiç parası kalmamış üzerinde.Bir dilenci zanneder, fırıncı onu o an,Kalbinden geçirir ki: “Bıktım artık bunlardan,Bir ekmeğin içine, bolca zehir koyarak,verir o zavallıya, Allâh’tan korkmayarak.
Hiçbir şeyden haberi olmayan o müslüman,o “Zehirli ekmeği” alıp gider oradan.Bir köye girdiğinde, rastgelir “Genç biri” ne,askerden terhis olmuş, dönüyormuş evine.Acıkmış olduğunu söyleyince genç kişi,ona merhametinden, acır ve yanar içi,Fırıncıdan aldığı ekmeği verir ona,gönül rahatlığıyla, devam eder yoluna.Genç orada oturup, o ekmeği yiyerek,yürür gider evine, hiçbir şey bilmeyerek,Lakin başlar içinde o zehirin tesiri,ve başlar titremeye vücudunun her yeri.Artık son nefesini verirken o genç adam,Der ki: “Ben köyüme yeni girmiştim ki tam,yolcunun birisinden, bir ekmek alıp yedim,ondan sonra başladı titremeye her yerim.Bunu duyan fırıncı, başlar bir dövünmeye,Der: “Eyvah, o zehri ben koydum o ekmeğe,keşke yapmaz olaydım, yaptığım iş doğru mu ?Ben kendi elim ile zehirledim oğlumu.Ne kadar pişman olup, üzüldüyse de içten,lâkin oğlu ölmüştü, geçmiş idi iş işten.(Abdullatif Uyan, Şiirlerle Menkîbeler)
