İstanbul’un Fethi

İstanbul’un fethi dünya tarihinin en büyük olaylarından biridir. Peygamberimiz (s.a.v.) hadisinde geçen müjdeli şehir İstanbul’da, Fatih Sultan Mehmed tarafından 29 Mayıs 1453’te aşılamaz denen surlar aşılarak bir tarih yazıldı. Batılılar fethin şokunu atlatmak ve şehrin Türkler’in eline geçmesini küçümsemek için İstanbul’un açık unutulan bir kapı yüzünden düştüğünü uydurup, kendilerini teselli etmişlerdi. Peki, Fatih’in tarih yazdığı destan İstanbul’un fethi, nasıl gerçekleşti? Son hücum nasıl yapıldı? İstanbul’un fethinde gemiler karadan yürütüldü mü? Fethin Osmanlı tarihinin gelişimine tesirleri ne oldu? Sizler için İstanbul’un Fethi tarihi hakkında yazımızı derledik.

29 Mayıs Salı sabah namazından sonra, Türk ordusunun Orta Çağı kapatan, büyük târihî hareketi başladı. Ordu-yu Hümâyûn, kara ve denizde, bütün cebhelerde birden, umûmî harekâta girişti.

Toplar, hep birden şehir üzerine çevrilerek ateşlendi; etrafı kesîf bir duman ve barut kokusu kapladı. Mehter en etkili cenk havalarını vururken, tekbîr, tehlîl ve tüfenk sadâlarıyla genel bir hücum yapıldı. İlk hamlede iki bin merdivenle 50 bin yiğit ileri atılmış, harbin en şiddetli ânında, Akşemseddîn ile Molla Gürânî ateş hattına girerek, gazâ yolunda şehâdet derecesine ulaşmayı isteyerek askere örnek olmuşlardır. Fâtih, dahi askeri coşturan sözlerle, elinde kılınç, gâzi ünvanını kuvvetlendirmek için Topkapı gediğine saldırıyordu. Bu sırada Ulubatlı Hasan nâmındaki muazzez nefer, tekbîrlerle Topkapı suruna sancağı dikti. Böylece İslâm dilâverlerinin ve Oğuz kavminin, asırlardan beri hayâl ettiği mukaddes rü’yâ hakîkat olmuştu. Ulubatlı, Peygamber (s.a.v.)’in müjdesine mazhar olarak, 30 kadar arkadaşıyla şehâdet mertebesine ulaştı.

Surlara bayrak dikilip, Bizans’ın baş aşağı olan bayrağı sökülüp atılınca, ezanlar okunmaya başlandı. Sultan Mehmed Han surlardaki bu manzarayı görünce, atından yere inerek, Muhbir-i Sâdık (s.a.v.)’in senâsına erişmenin, kendisini ve devletini İslâm’ı en mukaddes şerefine mazhar kılan medhiyye-i Resûlullâh (s.a.v.)’e kavuşmanın verdiği heyecanla, şükür secdesine kapanarak; Cenâb-ı Hakk’a hamdetti. Sonra Otağ-ı Hümâyûn’una çekilerek, devlet erkânının tebriklerini kabûl etti.

Türk askerleri artık şehre tamâmen hâkim olmuşlar ve Ayasofya’ya dayanmışlardı. Fâtih askerlere, direnenlerden başkasının öldürülmemesini, ancak esîr edilmelerini emretti. Fetih bütün Müslüman dünyâsına zafernâmelerle tebliğ edilmiş; Muhbir-i Sâdık (s.a.v.)’in hadîsleriyle övülmüş olan Fâtih Mehmed ve ordusu en kudsî bir hürmete lâyık görülmüştür. Mısır’da, Şam’da, Bağdâd’da büyük dînî merâsimler yapılmış; Halîfe’nin emriyle câmilerde Türk şehîdlerinin rûhları ta‘ziz edilmiş; İkinci Mehmed ismi hutbelerde zafer dolayısıyla anılmıştır. Bu andan itibâren bütün İslâm dünyâsı, Seyyidü’l Beşer (s.a.v.)’in müjdesine mazhar olan Osmanlı Devleti’ni Müslümanlığın büyük temsilcisi olarak kabûl etmeğe başlamış bulunuyordu.

(Ziya Nur Aksun, Osmanlı Tarihi, s.141-142)