1. İlimden mahrum olmak;
2. Rızkın noksan olması;
3. Allâh (c.c.)’un zikrinden ve insanlardan, özellikle de hayırlı amel sahibi, ebrâr kişilerden uzaklaşmak;
4. İşlerde darlığa düşmek;
5. Kalbin kararması ve zayıflaması, bu sebeple bazen beden de zayıf düşebilir;
6. İbâdet ve tevbeye muvaffâk olamamak;
7. Günahları çirkin görmemek;
8. Allâh (c.c.) katında değersiz olmak;
9. Mahlukâta zarar vermek, zira günâhlar, kıtlık ve yağmurun kesilmesine sebep olur, dolayısıyla canlılar bundan zarar görür ve neticede günahkâra lânet ederler;
10. Aklın fesâda, bozulmaya uğraması;
11. Resulullâh (s.a.v.)’in lânetine uğramak;
12. Meleklerin duâsına dahil olmaktan mahrum olmak,
13. Göklerin ve yerin bereketlerinden mahrum olmak;
14. Gayret, kıskanma ve hayâ duygusunun gitmesi;
15. Allâh (c.c.)’un azâmet ve heybetinin kalpten uzaklaşması;
16. Üzüntü ve kederin çoğalması;
17. Şeytânların kişiye musallat olması;
18. Kalbin ızdırap duyması, mutmain olamaması;
19. Ölüm esnasında Allâh (c.c.)’u zikretmek ve tevbe etmekten mahrum olmak;
20. Allâh (c.c.)’un rahmetinden ümit kesmek.
(Eşref Ali Tehanevi, Hanefi İlmihâli, s.43)
