Peygamberimiz (s.a.v.) «En fesâhâtliniz be­nim» buyururlardı. Cennet ehli de onun bu fasîh ve belîğ lisanı ve şivesi ile konuşacaktır.
Peygamberimiz (s.a.v.) hutbelerinde fasih bir lisan kullanırlardı. Hutbe vermek için hücrelerinden tek başlarına, üzerlerinde sadece bir elbise ile çıkarlardı. Hutbe esnasında bazen el­lerinde bir yay, bazen bir asa bulunur ve buna dayanarak hutbe îrad buyururlardı. Mescidde konuştukları zaman asaya, harb meydanında ise yaya dayanırlardı. Cuma ve bayram hutbelerini, tâyin edilen vakitlerde, diğerlerini ise gayr-ı mu­ayyen zamanlarda verirlerdi. Hutbelerinde da­ha çok haber cümlelerini tercih ederlerdi. Söz­lerinin te’sirini artırmak istedikleri zaman, cüm­leleri sual-cevap tarzına sokarlardı. Hutbeleri­nin te’sirli yerlerinde bütün vücûdlarının tepe­den tırnağa kadar titrediği olurdu.
Peygamberimiz (s.a.v.), dîne davet eden bir peygamber, bir fâtih, bir vaiz, bir kumandan, bir hâkim ve bir devlet reisi idiler. Bir dîn dâvetçisi olarak Peygamberimiz (s.a.v.)’in konuşmalarında dînî vecd ve heyecanın coşkunluğu görülürdü.
O (s.a.v.)’nun hitabeleri, dinleyiciler üzerin de mucizevi bir te’sir icra eder, en katı yürekler, O (s.a.v.)’nun sözlerinin te’siriyle yumuşardı. En heyecanlı zamanlarda O (s.a.v.)’nun sözleri, birbirine en müthiş düşmanlık hisleriyle dolu olanları yumuşatırdı.
(Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in Yüce Ahlakı Sh.: 26)