Peygamberimiz (S.A.V), arap kabilelerinin en fasihi olan Kureyş’te doğmuşlardır. Kendileri “En fesâhatliniz benim” buyururlardı. Cennet ehli de onun bu fesîh ve beliğ lisanı ve şivesi ile konuşacaktır.
Mescidde konuştukları zaman asaya, harb meydanında ise yaya dayanırlardı.
Bir din dâvetçisi olarak konuşmalarında dini vecd ve heyecanın coşkunluğu görülürdü.
En katı yürekler O (S.A.V)’nun sözlerinin tesiriyle yumuşardı. En heyecanlı zamanlarda O (S.A.V)’nun sözleri, alevlenen, köpüren duygulan teskin eder, birbirine en müthiş düşmanlık hisleriyle dolu olanları yumuşatırdı