Peygamberimiz (S.A.V), arap kabilelerinin en fasihi olan Kureyş’te doğmuşlardır. Kendileri “En fesâhatliniz benim” buyururlardı. Cennet ehli de onun bu fesîh ve beliğ lisanı ve şivesi ile konuşacaktır.
Mescidde konuştukları zaman asaya, harb meydanın­da ise yaya dayanırlardı.
Bir din dâvetçisi olarak konuşmalarında dini vecd ve heyecanın coşkunluğu görülürdü.
En katı yürekler O (S.A.V)’nun sözlerinin tesiriyle yu­muşardı. En heyecanlı zamanlarda O (S.A.V)’nun sözle­ri, alevlenen, köpüren duygulan teskin eder, birbirine en müthiş düşmanlık hisleriyle dolu olanları yumuşatır­dı