— Sahuru tehir: Yâni gece yemeğini imsake yakın yemek.
— İftarı (kış mevsiminde) hurma, (yaz mevsiminde de) su ile, akşam olur olmaz, namazdan önce hemen ve acele yapmak.
— Misvakı gece kullanmak.
— Ramazanda fazla sehâvet (cömertlik) göstermek.
— Mukabele suretiyle fazla miktarda Kur’ân okumak.
— Bilhassa asrı ahîrinde yâni Ramazanın yirmisinden sonra son on gün i’tikâfa girmek. Bunlar Resûl-i Ekrem’in âdet-i seniyyelerindendir. Nitekim, Resûl-i Ekrem (s.a.v.): «Ramazanın yirmisi geldiği vakit yatağı dürer, izarını bağlar, ibâdete hazırlanır ve ehl-i beytini de ibâdete hazırlardı.»
Çünkü Kadir Gecesi bu günlerdedir. Ekseri ihtimâl bu son on günün tek gecelerinde ve bu tek gecelerin en kuvvetlisi de yirmi bir, yirmi üç, yirmi beş ve yirmi yedinci gecelerinde olmasıdır. Bu i’tikâfın on gün fasılasız ve devamlı olması daha makbuldür.
Diş Kirası:
Eski Ramazanlarda iftara gidilen yerlerde, misafirlere hediye makamında verilen para hakkında kullanılan bir tabirdir.
