Peygamber (s.a.v.) Efendimiz buyurmuşlardır ki: “Çocuklarınızın hayatta çalışkan ve başarılı olabilmeleri için onları üç şeyle yetiştiriniz.”
BİRİNCİSİ: “Peygamber (s.a.v.) sevgisi.” Çocuklarımıza Peygamber (s.a.v.) sevgisi aşılayınız. Çünkü insanlığın bir peygambere muhakkak ihtiyacı vardır. Bu ihtiyacı anlamayanlar kendilerini bilmez-ler. Çocuklar tarih kitaplarında Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’i okuyarak ister istemez bir sevgiyle sevip, onu bir sultan veya bir filozof veya bir kumandan yahut bir asker veyahut da bir diktatör sanmasınlar. Peygamberlik derecesiyle bunlar ölçülebilir mî? Binâenaleyh, peygamberlik sıfatının değer ve anlamını peygamberlerin ve özellikle bizim Peygamberimiz (s.a.v.)’in insan toplulukları üzerindeki etki ve sevgisini, bugün bütün insanlığın o muhterem zatlara intisap şerefiyle öğünerek yaşamakta olduğunu, peygamberlerin insanlara gösterdikleri güven ve bağlılığı, iş, hâl, hareket ve ahlâk yollarında doğrulukları, şimdiki halkın gösterdiği bütün fazîlet, medeniyet, şeref ve namuslar, kahramanlık ve iyi niyetler vs. hep o muhterem şahsiyetlerin bıraktıkları şuurlu ve yerinde, faydalı haslet ve medeniyet yolu olduğunu tertemiz kalblere yerleştirmeli.
İKİNCİSİ: “Peygamber (s.a.v.)’in Ehl-i Beytini çocuklarınıza sevdiriniz.” Yani, Peygamber (s.a.v.)’in mübarek hanımları, çocukları, torunları, köle ve cariyeleri, kadın erkek bütün akrabasının hepsine saygı ve sevgi ve onların haklarına riâyet telkin ederek, iyi hâl ve güzel amellerini benimseyip güzel âdetlerini takib ettirmektir.
ÜÇÜNCÜSÜ: “Çocuklarınızı Kur’ân okumakla mükellef tutunuz.” Yani, onlara Kur’ân okutunuz. Zira çocuklarına Allâh (c.c.) Kelâmı’nı okutmak veya okutturmak, anaya ve babaya vaciptir. Okutmayanlar veya okutturmayanlar, Allâh (c.c.) katında sorumludurlar. Kur’ân-ı Kerîm insanları aydınlatan, itikâtlarını sağlamlaştıran, îmânlarını tamamlayan, amellerini düzelten, ahlâklarını güzelleştiren ve derecelerini yükselten apaçık bir mukaddes kitaptır, insanlığın dünyasını mes’ûd, Âhiretlerini mâmur eder.
(M. Cemâl Öğüt, Hz. Fatımatu’z-Zehra (r.ânhâ), s.129)
