Ebû Bekr Vâsıtî (k.s.) Hazretleri, maneviyâtı büyük bir âlim idi. Hikmetli sözleri birçok kitapta yer edinmiştir. Başından geçen pek çok menkibe anlatılmaktadır.
Ebû Bekr Vâsıtî (k.s.) Hazretlerine velinin manevi hâlinden sordular. O; “Allâhü Te’âlâ; evliyasını başlangıç hâlinde ibâdeti, olgunluğunda lütufları ile örterek terbiye eder. Sonra onu kendisi için takdir edilen manevî sıfatlara gark eder. Daha sonra vâkitlerini Allâhü Te’âlâ için geçirmenin zevkini tattırır.” buyurdu.
Kendisi de Allâhü Te’âlâ’nın pek çok imtihânından geçmiştir. Kendisi anlatır: “Bir zaman mühim bir iş için gidiyordum. Başımın üzerinde bir kuş uçmaya başladı. Bir anlık gaflet eseri olarak kuşu yakaladım. O elimde iken, başka bir kuş daha uçmaya başladı. Elimdeki kuşun eşi veya annesi zannederek kuşu elimden bıraktığım anda kuş öldü. Buna çok üzüldüm. O günden sonra bende bir sıkıntı başladı ve bir sene geçmedi. Bir gece Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’i rüyamda gördüm. Bir senedir, o kadar çok sıkıntının tesirinde kaldığımı, çok zayıflayıp ayakta namâz kılamaz hâle geldiğimi arz ettim. O zaman; “Bunun sebebi, bir serçenin, huzurda senden şikâyetçi olmuş bulunmasıdır.” buyurdular. Bunun üzerine af diledim, kabul olunmadı. Bundan bir zaman sonra, evimizdeki kedi yavrulamıştı. Ben bu sıkıntı içinde düşünürken, bir yılanın kedi yavrularından birisini yakalamaya çalıştığını gördüm. Asamı yılana vurunca, kaçtı. Kedinin annesi gelip yavrusunu aldı gitti. Ondan sonra iyileştim; namâzlarımı ayakta kılmaya başladım. O gece rüyamda yine Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’i gördüm. “Yâ Resûlallâh! Bugün sıhhât buldum.” deyince; “Bunun sebebi, huzurda, bir kedinin senin için teşekkür etmesidir.” buyurdular.
(Evliyalar Ansiklopedisi, s.1165)
