Kimya sahasında dünyaca ünlü bir bilim adamı olan Prof. Dr. Oktay Sinanoğlu ile yapılan bir röportajda şunlar kaydedilmiştir: “… Bize zamanında öğretmemişler. Ama Amerika’da iken, Gazali’nin eserlerini bulup okuyunca dünyam değişti, hayretler içinde kaldım. Kimya-yı Saadet’i okurken gördüm ki, Gazali, bugünkü batı dünyasından beş yüz yıl ilerideymiş. Davos’ta milletlerarası bir toplantıda, Gazali’den, Mesnevi’den biraz bahsettim. Çeşitli ülke başbakanlarının, dünyaca ünlü işadamlarının katıldığı toplantıda dünyanın meseleleri tartışılıyordu. Onların düşünce ve tekliflerini dinleyince dayanamadım ve Mesnevi’den, Gazali’den bir-iki şey anlattım. Maddi ve manevi dünyanın iç içe olması gerektiğini aktardım. Başlangıçta bende bir çekingenlik, hatta korku vardı. Adamlar öyle bir meraklandılar ki, ondan sonra bana dört tane konferans verdirdiler. İşadamları, birinci mevki uçak biletleri gönderip, beni ülkelerine davet ediyorlardı…” (Bkz: Oktay Sinanoğlu, Kemal Çiftçi ile Yapılan Röportaj, İnsan ve Kâinat dergisi, sayı 73, s.16-20.)
Selçuklu Devleti döneminin büyük âlimi İmam-ı Gazali’yi, Mevlana Celaleddin-i Rumi’yi, Yunus Emre’yi, Molla Gürani, Molla Hüsrev, Kemalpaşazade ve Ebussuud Efendi’yi öncelikle bu millete kimler anlatacak diye düşündüğümüzde herhalde İlahiyat fakülteleri ve hocaları gelecektir. Oysa onlar Türk ve Osmanlı düşmanı Cemaleddin Afgani, Abduh, Seyit Kutup, Reşid Rıza, Mevdudi ve Hamidullah’ı anlatmaktan bunlara sıra bulamadılar. (İstisnalar kaideyi bozmaz)
Biz Tarihimize sırt çevirdiğimizde nice bin yıllık kültürümüze, medeniyetimize, ilim adamlarımıza, yazılı eserlerimize yabancılaştığımızı da görmüyor muyuz? Türk bilim adamlarının bin yıllık bir dönem içinde bırakmış olduğu eserlere, yabancı yazarların eserleri gibi bakmak herhalde bu neslin en büyük kaybıdır. Ya onları düşman eseri gibi görmeye ne söylenebilir?
(Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil, Devr-i Gül Sohbetleri s.92-93)