Nasiriler olarak da bilinen, İspanya’daki Müslüman hânedanların sonuncusu, merkezi Gırnata şehri olan Benî Ahmer Devleti, siyasi bir kuvvet olmaktan çok, kültür ve medeniyet alanında üstün bir varlık gösterdi. Benî Ahmer Devleti 15. asrın sonuna kadar hüküm sürdü. Ancak bu devirde, İspanya’nın kuvvetli krallıklarından olan Kastilya Kraliçesi İzabella ile Argonya Kralı Ferdinand’ın evlenmeleri İspanyol birliğinin teşekkülünü sağladı ve Müslümanlara felâket getirdi. 1492’de İspanyollar devletin merkezi Gırnata’yı kuşattılar. Son Benî Ahmer hükümdârı Ebû Abdullah Muhammed, bâzı şartlarla şehri Katolik Ferdinand’a teslim etmeye râzı oldu.
Ebû Abdullah’ın Afrika’ya çekilmesi ile sekiz yüz yıldan beri bir İslâm memleketi olan İspanya, tamamen hristiyanların eline geçti. Gırnata’ya giren Hıristiyanlar, Haçlı taassubu ile İslâm kültür ve medeniyetinin en güzel yerlerinden biri olan Endülüs’ü yakıp yıktılar. Sanat harikası câmileri tahrib ettiler. Bir kısmını kiliseye çevirdiler. Beş yüz bin el yazması eser, Ferdinand tarafından meydanda yakıldı. Böyle ilim düşmanları tarihte pek nadir görüldü. Müslüman halka muameleleri de çok zâlimâne oldu. Kaçabilen Müslümanlar, Kuzey Afrika’ya sığındı, geride kalanlar kitle hâlinde katlolundu. Hıristiyanlık, İspanya’nın bu son parçasına vahşet ve barbarlık âfeti olarak girdi. Benî Ahmer Devleti, Ortaçağ’da kurulan devletlerin kültür ve medeniyet alanında ileri bir seviyede olması sebebiyle İslâm tarihinde önemli bir değere sahiptir. Devletin kurucusu Muhammed bin Ahmer, başşehir Gırnata’da yaptırdığı, Elhamra Sarayı ile dünya mimarlık tarihinin en muhteşem eserlerinden birini meydana getirmiştir. Günümüzde bile bu saray, görenlerin hayret ve takdirini kazanmaktadır. Ayrıca Benî Ahmer Devletinde pek çok âlim yetişti. Daha çok çalıştıkları ilim sahalarında kurucu rol oynayan bu âlimlerin başında gelen İbn-i Haldûn, tarih sosyolojisinin kurucusudur. Yine Lisânüddîn ibn-i Hatîb ve Makkârî gibiler ise ünleri her tarafa yayılmış âlimlerdir.(Yeni Rehber Ansiklopedisi, c.3, s.338)
