Sami Efendi Hz. ve Mh. Ömer Öztürk

MAHMUD SÂMİ (K.S.)’NİN İRTİHALİ’NİN HİCRÎ SENE-İ DEVRİYYESİ DOLAYISIYLE…

Ararım ağlayarak katrede, ummanda seni

Gül açan goncede, nâle-i hicranda seni

Izdırâbınla yanan sîne-i sûzanda seni

Hissedip leyl-ü nehar tende seni, canda seni

Firkatin yıktığı, şu ömr-ü perişanda seni.

Ağlıyor ben gibi ufkumda sönen bin emelim

Ağlıyor dîdelerim, her taatim, her amelim

İrtihâlin ile birdenbire lâl oldu dilim

Açılıp göklere gündüz, gece bîçâre elim

Dilerim görmeği ben, Ravza-i Rıdvanda seni.

Bir muhabbetki onun her ânı dünyaya bedel

Kays-ı Mecnûn eyleyen maşuka, Leylaya bedel

Adının her hecesi ni’meti uzmâya bedel

Asumanımda yanan necm-i süreyyâya bedel

Bir ömür gördü gönül mihr-i dirahşanda seni.

Seni Peygamber-i Zîşan çağırıp hânesine

Severek okşayarak sardı aziz sinesine

Kenz-i mahfide yazılmış seferin gayesine

Nail oldun girerek cennetin ol bahçesine

Saklayıp Rabb-i Celil gûşe-i sultanda seni.

Geçiyorken yine sensiz, şu ömür yaz ile güz

Silinip gitti gönülden bütün eşya kül, cüz

Neme lâzım benim artık gece, akşam, gündüz

Ağlayan Câhid’e bir bak yapayalnız, öksüz

Arıyor yaş dökerek zerrede, cihanda seni…

Câhid ERCAN

İRŞÂD VESİKASI

Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla.

Hamd, âlemlerin Rabbi olan Cenâb-ı Hakk’a; salât ve selâm O’nun yüce Resulü Efendimiz Muhammed’e, âline ve bütün ashabının üzerine olsun.

Din kardeşlerime, sadakat ve yakin erbabına açıkça arz ve ifade olunur ki:

Dervişane icazetnamemizi taşıyan manevî evlâdımız Sami Efendi, gençlik günlerini nezîh dînimizin kurtarıcı dairesi içerisinde geçirmiş. Yüce Nakşibendiyye tarikatına hizmetle bütün gayretini ve mesâisini bu yolda harcamış, ciddiyetini apaçık ortaya koyarak kendisini kabul ettirmiş olduğundan ve yürürlükte bulunan usûl ve kaidelere göre Hazret-i Hâcegân’ın muamelesine uygun olarak önce emr âlemine ait «beş latîfe»sini tasfiye ederek mâsivâ lekelerinden temizlemiş, sonra da halk âlemine ait «beş latifesi»ni her türlü bulanıklıktan kurtarma ve tezkiyeye gayret etmiş, Allah Teâlâ’ya hamdolsun zahirî hâli ve nâsiyesinde muvaffakiyet emareleri görülmüştür, ilahî inayet letaif-i aşeresinde apaçık tezahür etmiştir. Vuslata erebilmek için gerekli usûl ve marifet-i ilâhiyyeye olan arzusunu sağlam ve sâdık, tevhid ağacının meyvesini elde edebilmek için lüzumlu olan gönül, himmet ve kalp gücünü fevkalâde yüksek görmüş olduğum gibi; belli bir müddette nefy, isbât ve murakabeler gibi esaslara riayetle zâtını ve sıfatını süslemekte olduğunu gördüm.

İRŞÂD VESİKASI

Binâenaleyh saadet ve ferahlığın engin pınarından damla damla içmek, selâmet vadisinden serinletici soluklar almak isteyen yâni Yüce Nakşibendiyye tarikatına bağlanmak ve intisab arzusunda bulunan din kardeşlerime de tarikat âyin ve merasimlerini öğretmek için kendilerini izinli kıldım.

Allah Teâlâ Muhakkak ki Allah emanetleri ehline vermenizi emreder, buyurmuştur. Cenâb-ı Hakk ve Hâdi-i Mutlak —celle celâlüh— Hazretlerinden istirham ederim ki, tertemiz şeriat ve apaydınlık tarikatın hükümlerinin yerine getirilmesindeki şevk, şetaret ve neş’esini bir kat daha artırıp, birtakım tevhîd ehli kimselere söz ve hâlinden istifade ettirsin, âmin.

( Ne ticaret, ne de alışverişin, Allah’ın zikrinden alıkoymadığı kimseler vardır, âyet-i celilesinin ilâhi hükmüne vâkıf olan muhterem ihvanımıza arz edebilirim ki, bâtınını tasfiye ve nefsini tezkiyeye tâlib olanların ve daha doğrusu Nakşibendiyye silsilesinden feyz almak isteyenlerin Sami Efendi’nin sohbetlerine devam ve açıklayacağı usûl ve âdaba uymaya gösterecekleri gayret ve ihtimam sayesinde bu isteklerine kavuşacaklarından şüphe yoktur. Bu Allah’a güç değildir. Ve lâ havle ve la kuvvete illâ billahi’l-aliyyi’l-azîm.

Ve sallellahü âlâ seyyidina Muhammedin ve âlihi ve sahbihi ecma’în. Velhamdülillahi Rabbi’l alemin.

CENNETÜ’L-BAKİ’Yİ İSTERİM

Uzun seneler önceydi… İstanbul’da büyük bir âlim vefat etmiş, Eyyüb Sultan sırtlarında toprağa verilmişti…

O zaman yakınlan Hacı Sâmi (k.s) Efendi’ye Eyüp Sultan sırtlarında Halic’e hâkim bir noktada kabir yeri almak istediler. Ve huzuruna gelip dediler ki:

( Ey din diyarının şeyhi, iznin olur mu size de Eyyüb Sultan’da bir kabir yeri alalım?

O yaradılışı büyük pir, bir an daldılar. Sonra gözlerini göklere doğru çevirip buyurdular ki:

( Eğer herkesin istediğini verselerdi, bizim gönlümüz Cennetül Baki’yi isterdi!..

Tabiî ki bu sözün manasını kimse anlayamamıştı… Aradan seneler geçti.. Tam yarım asır kadar bir zaman evvel böyle söylemişlerdi… Vakit tamam olunca kanatlı kuşlar gibi çırpınmaya başladılar ve nur şehri Medine’ye, peygamber diyarına gitme arzusunu izhâr ettiler. Ve bütün sevdikleriyle vedâlaşarak Allah (c.c.) Resulü’nün mübarek beldesine sefer eylediler. Onun böyle aceleyle gidişi de bir başka mâna taşıyordu… Artık ömür günlerinin sona erdiği anlaşılıyordu.. Yine yanık gönüller onun ardından pınarlar gibi çağlıyordu…

(M.N.Bursalı İstanbul ve Anadolu Evliyaları Sh: 558)

HZ.ÖMER (R.A.) DİYOR Kİ:

“Sırrını ketm eden kendine hâkim olur.”

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

1892 Yılında Adana’nm Tepebağ mahallesinde dünyayı teş-îf eden Hazret-i Sâmî (k.s.)’un babaları Müctebâ Efendi, anne-eri Ümmügülsüm Hanımefendilerdir. Dedelerinin ismi Abdur-ahmân, büyük dedeleri İshâk ve Hüseyin Efendilerdir. Büyük Türk beyliklerinden Ramazânoğlu Beyliği’nin en son beylerinden olan Abdülhâdî Efendinin (ki Sâmî Efendi Hazretlerinin büyük dedelerindendir) tesbîtine göre Ramazânoğlu Beyliği as-en Türklerin Oğuz boyunun Üçoklar kabîlesindendir. Bu kabî-enin de şecereleri büyük Türk Hakanı Nureddîn Zengî (Şehîd) vasıtası ile Seyfullâh Hz. Hâlid bin Velîd (r.a.)’e dayanır. Efendi Hazretleri kendi ifadeleriyle doğumlarını şöyle nakletmektedir-er:”-Benim doğumum (1308) tarihindedir: Adana’da Vakıfsara-yı’ndadır. Doğumumdan evvel kapıya bir zât gelmiş: “-Bu evde, /akında bir doğum olacaktır, oğlan olacaktır, adını: Sâmî koyunuz; hayırlı bir insan olacaktır.” diyor, gidiyor. Bir müddet sonra doğum oluyor, oğlan oluyor. Adı: “Mahmûd Sâmî” konuyor. Sonra o zât tekrar geliyor. Oğlan, doğduğunu söylüyorlar. Adının da “Muhammed Mahmûd Sâmî” konulduğunu öğrenince:”-Sandıktaki emânetimi veriniz!” diyor. Ona benzer bn- emâneti veriyorlar:”-Bu değil; esâs sandıktaki bana âid emâneti veriniz!” diyor. Veriyorlar. Memnun oluyor. Dua edip gidiyor.” Efendi Hazretleri bu ma’lûmât hakkında:”-Bunu kaydediniz. Mühimdir. Gelen zât, boş değildir. Bunları olduğu gibi sen kaydet, ileride neşredilir. İyi olur. Hayırlı olur.” diye buyurdular. Not: Bu ma’lûmât, Muhterem Ömer Kirazoğlu (Rh. Aleyh) Ağabey’in kendi el yazısı ile not defterinden alınmıştır. Metinden Hazretin ism-i şeriflerinin tam olarak “Muhammed Mahmûd Sâmî” olduğu öğreniliyor. Hazretin 6 KASIM 1937’de kendi el yazılarıyla latince olarak, “Kadastro ve Tapu Tahrîrine Mahsûs Beyânnamede, sâdece “Sâmî” ismini ve imzasını kullandıklarına ve nüfus cüzdanlarında da sâdece “Sâmî” ismi kullandığına göre tam ism-i şeriflerinin kullanılmaması o devirdeki birtakım ya sakları akla getirmektedir. Bu “Beyânnâme”de, Hazretin doğ dukları ev Seyhan vilâyeti, Adana kazası, Kayalıdağ mahallesi Sabuncu Abdullah sokağı olarak belirtilmiştir ki burada da isimler değiştirilmiştir. Hazretin doğdukları evin bulunduğu mahalle en son Tepebağ olmuştur.

MAHMÛD SAMI RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Doğumundan i’tibâren bütün hayatı boyunca bu müjdenin şanlı izlerini taşıyan bu zâta “Âlî makam sahibi” ma’nâsma gelen Sâmî ismi konur. Her hâlleri büyük, yüksek makam sahibi oluşlarının dışarıya tezahürüdür.

Hakk idâresinin kaldırılıp, halk idâresinin müslümanlara da sevdirilmeğe çalışıldığı şu cehalet asrında; ekseriyetin İslâm dışı davranışlarına;

“Bugünkü şartlarda ancak bu kadar olur.” diyerek kılıf bulup, İslâm’ın bazı şartlarda tam olarak yaşanamayacağı iddiasını hâlleri ile çürütüp, asra yakın ömrünün, doğumundan i’tibâren tamamını, sünnete harfiyyen riâyet ederek geçirip, İslâm, fitnenin zirveye çıktığı devirlerde sünnete tam olarak ittibâ edilerek yaşanabilir ve kıyamete kadar da yaşanacaktır diye hayatı ile bunu isbât etmiş bir âlî kadirdir Hazret-i Sâmî (k.s.).

Allah (c.c.) dostlarının büyüklerinden bir zâtın ifâdesi ile “Asırların nâdir yetiştirdiği bir büyük velîdir” Hazret-i Sâmî

1950’li yılların başlarında İstanbul’a intikâllerinden sonra kendilerine Fahr-i Kâinat sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz tarafından “MAHMÛD” ismi verilmiş ve kendileri icazetli halîfeleri Adanalı Hacı Hasan Efendiye:

“-Fakire bundan sonra Mahmûd Sâmî denilmesini ihvana bildiriniz; bize böyle emrolundu.” diye emir gereği büyük teb-şîrâtı bildirirler.

Çocuk yaşlarında muhterem anneleri kendilerini akranlarıyla oynamak üzere dışarı gönderdiklerinde Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendimiz ellerini dizlerinin üzerine koyup “tahiyyât” oturuşundaki gibi oturup, uzaklara gözlerini diker, devamlı olarak düşünür, tefekkür ederler. Çünkü Allah (c.c.)’un Resulü (s.a.v.) Efendimiz, Mi’râc’da tahiyyâtta gibi oturmuşlardı. Bu sünneti ömürleri boyunca hep böyle sürdürdüler. Hiç bir zaman kendilerini bunun dışındaki bir şekilde otururken gören olmamıştır.

“Neden arkadaşları ile oynamayıp oturduğu” sorulduğunda: “-Biz oyun için yaratılmadık.” buyurmuşlardır.

İşte hadîs-i şerifi telmih; İşte sünnete ittibâ’.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Bu sünnete uygun hayat günümüz insanlarının ancak örneklerini kitâblarda görebildiği bir şekilde tam 96 yıl devam etmiştir. Doğumlarından dâr-ı bekaya intikâllerine kadar gecesiyle, gündüzüyle, harekâtı ve sekenâtı ile günün 24 saatinde sünnet-i seniyyeye; Hazret-i Abdullah ibn-i Ömer radıyallâhu anhümânm dediği gibi ve Pîr Efendimiz Hazretlerinin de mıs-ralaştırdığı şekilde: “Muhammed Mustafa sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz Hazretlerinin eşiğinde aklı kurbân ederek” katıksız, tam teslîmiyetli bir sünnet tatbikatıdır bu mübarek hayat!

İşte kerameti maddî ve ma’nevî olarak ikiye ayıran Muhyid-dîn-i Arabi Hazretlerinin: “Esâs keramet ma’nevî keramettir; o da yirmi dört saatin tamâmını Resûl-i Ekrem sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz Hazretlerinin sünnetine uygun olarak geçirmektir. Bizce makbul olan da budur.” dediği ma’nevî kerametler manzumesidir Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendimizin asırlık ömürleri.

Muhyiddîn-i Arabî Hazretleri: “Ehlullâh kendilerinden keramet zuhur etmesini kadınların hayız ve nifas hâli gibi görürler.” buyuruyor.

Bütün hayatlarında buna son derece dikkat eden Efendimiz (k.s.) Hazretleri bir sohbetlerinde (1970’li yılların ikinci yarısında Erenköy’de bir evde) Abdü’l-kâdir-i Gîlânî hazretlerinin kendisini yardıma çağıran Adana’nm Misis nahiyesinin Abdoğlu <öyünden bir Ermeni çocuğunun hayvanına, düşen çuvalları Diiznillâh yüklemesine âid kıssayı anlatırken, son derece saf ihvanlardan Merhum Dr. Bahâ Bey, ayağa kalkarak:

“- Vallahi bu Zât, asrın Abdü’l-kâdir-i Gîlânî’sidir, ne zaman sıkışıp yetiş yâ Hazret-i Sâmî desem bu Zât’ın himmetiyle biiz-nillâh her müşkülüm hallolur.” diye bağırınca, Sâmî (k.s.) Efendimiz Hazretleri mu’tâdlarını bozarak yeni başlamış olan sohbeti “EI-Fâtiha” diyerek bitirip, fakire dönerek:

“-Arabayı hazırlayın”, buyurdular ve sohbeti yarıda bırakıp, ev sahibinin yapacağı ikramı da: “-İkramınızı kabul ettik, Allah (c.c.) razı olsun” diyerek yemeden oradan ayrıldılar.

İşte kendilerine karşı sırrı fahş edip kerametlerini açığa vu-Irana verdikleri kendi üslûblarınca en ağır ders. /

MAHMUD SAMİ RAMAZANOGLU (K.S.)

Bütün hayatı ma’nevî keramet (ya’ni istikâmet) olan Efendimiz Hazretleri, kendilerinden sâdır olan kerametleri böylece saklamamızı bize öğretmiş oluyorlardı. Böylece kerametin matlûb olmadığını, zuhurunun o kişilere Allah (c.c.)’un rahmeti olduğunu anlatmış oluyorlardı. Buna da hamdetmek lâzımdı ve hemen takılmadan istikâmet üzere Hakk yola devamı öğretiyorlardı. Böylece inkılâb kabiliyetini hâiz olan kalbimiz hakîkî ve tek matlûb olan Allah (c.c.) ile olacaktı. Ağyardan ictinâb gerekliydi. İşte kalbin hâllerini anlatırlarken verdikleri bir misâl: “Bukalemun denilen, Türkçe adı “bahtabakan” kertiş cinsinden kuyruğu ile dala sarılan bir hayvan vardır. Çocukluğumuzda, bu boz renkli hayvanı tutar, erkeklerin o zaman kullandığı kırmızı renkli, püsküllü, kalıba konan feslerini onun üzerine koyardık. Kısa bir süre sonra fesi kaldırdığımızda, bukalemunun kıpkırmızı olduğunu görürdük. Biraz açıkta kalınca eski boz rengine avdet ederdi. Yine kadınların başını örttüğü siyah renkli yağlığı (başörtüsü), alır bukalemunun üzerine örterdik. Bir müddet beklettikten sonra başörtüsünü açtığımızda hayvanın renginin siyahlaştığmı müşâhade ederdik. Biraz sonra asıl rengine avdet ederdi.” “İşte bir hayvanda bu derece bulunduğu yere intibak kâbiliyyeti olursa; ya kalbimizi nasıl muhafaza gerekir; teemmül edelim buyururlardı. Hadîs-i şerifte buyuruldu ki: “Cenâb-ı Hakk, sizin kalıbınıza değil; kalblerinize nazar atfeder. Kalb na-zargâh-ı İlâhîdir; ona göre dikkat etmeliyiz.” Yine buyuru-yorlar:”Gençliğimde dergâhta hâl ehli, ehl-i keşiften Âdil Beğ bana:”-Sâmî evlâdım, münâsebette bulunduğun kişilere çok dikkat et, sakın kasvetli kimselerle karşı karşıya oturma. Bir defa Ayasofya camiinde mevlid dinliyordum; bir de baktım letâiflerim durmuş. Karşımda diz dize oturduğum adamın kalbi hasta imiş (ya’ni katı). Letâiflerimi üç günde zor çalıştırdım.” dedi. “Câmiide mevlid dinleyenin kalbinden bu in’ikâs olursa ona göre dikkat edelim.”

MAHMUD SAMÎ RAMAZANOGLU (K.S.)

Gönüller sultânı Hazret-i Sâmî (k.s.), kalbin Kur’ân-ı kerîmde beş sınıf olarak beyân edildiğini anlatırlardı. Ezcümle: 1- Ölü kalb, 2- Hastalıklı kalb, 3- Gafil kalb, 4- Zâkir kalb, 5- Ma’nen diri (hayy) kalb.

Kalbimizi her türlü hastalık ve tehlikelerden koruyacak birinci şartın zikru’llâha devam olduğunu her defasında tekrar tekrar beyân buyururlardı. Bunun da, az yiyip oruç tutarak ve şartlarına riâyetle yapılırsa netice hâsıl olacağını bildirirlerdi. Çünkü kul, hadîs-i şerifte beyân buyuruldu-ğu üzere:

“Kalben zikre muvaffak olursa şeytân me’yûs olarak geri çekilir; zikirden gafil olursa kalbe yeniden girer.”

“Allah azîmüşşânı kalben zikreden ile zikretmeyenin farkı cesed dirisi ile ölüsünün farkı gibidir.” buyururlardı. Bu yüzden insanlar, kendilerini Allah (c.c.)’u ve O’nun zikrini hatırlatanlarla beraber olmağa çağrılıyordu. Tevbe sûresinde Cenâb-ı Hakk: “Ey îmân edenler, Allah’tan korkun da sâlih ve sâdıklarla beraber olun.” diye emrediyor. Sâ-lihlerden bu dünyada istifâde olacağı gibi kabirde ve mahşerde de istifâde olunacağını tefsîr ve hadîsten misâllerle anlatırdı, Hazret-i Sâmî (k.s.).

Bu hususta kendilerine âid şu menkıbeyi anlatırlardı: “Çocukluğumda kız kardeşim yürüyemiyordu. Yakınlarımız Pozantı’ya yakın bir köyde Kaplanca Dede adlı bir zât var; kızı ona götürün; inşâallâh onun vesîlesi ile Allah (c.c.) şifâ’ verir dediler. Ben, annem ve kız kardeşim o zâtın türbesine gittik. Geceyi orada geçirdik. Gece bir ara kız kardeşim bağırarak uyandı. Annem: “- Kızım ne var, ne oldu, niye bağırdın?” dedi. Kız kardeşim:

“- Anne şu kabirdeki dede kalktı, geldi benim kalçamın üzerine oturdu” dedi. Bu hâlden sonra yürüyemeyen kız kardeşim Allah (c.c.)’un izni ile ayağa kalktı yürüdü. Ömrü boyunca da bir daha ayağı ağrımadı” diye buyurdular.

İşte sâlihlerden biiznillâh “kabirdeki istifâde”.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

1892 Yılında Adana’nın Tepebağ mahallesinde Dünyaya teşrîf eden Hazret-i Sâmî (k.s.)’un babaları Müctebâ Efendi, anneleri Ümmügülsüm Hanımefendilerdir. Dedelerinin ismi Abdurrahmân, büyük dedeleri İshâk ve Hüseyin Efendilerdir. Büyük Türk beyliklerinden Ramazânoğlu beyliğinin en son beylerinden olan Abdülhâdî Efendinin (ki Sâmî Efendi Hazretlerinin büyük dedelerindendir) tesbîtine göre Ramazânoğlu beyliği aslen Türklerin Oğuz boyunun Üçoklar kabîlesindendir. Bu kabîlenin de şecereleri büyük Türk Hâkânı Nureddîn Zengî (Şehîd) vasıtası ile Seyfullâh Hz. Hâlid bin Velîd (r.a.)’e dayanır. Efendi Hazretleri kendi ifâdeleriyle doğumlarını şöyle nakletmektedirler: “-Benim doğumum (1308) târihindedir: Adana’da Vakıfsarayı’ndadır. Doğumumdan evvel kapıya bir zât gelmiş: “-Bu evde, yakında bir doğum olacaktır, oğlan olacaktır, adını: Sâmî koyunuz; hayırlı bir insan olacaktır.” diyor, gidiyor. Bir müddet sonra doğum oluyor, oğlan oluyor. Adı: “Mahmûd Sâmî” konuyor. Sonra o zât tekrâr geliyor. Oğlan, doğduğunu söylüyorlar. Adının da “Muhammed Mahmûd Sâmî” konulduğunu öğrenince: “-Sandıktaki emânetimi veriniz!” diyor. Ona benzer bir emâneti veriyorlar: “-Bu değil; esâs sandıktaki bana âid emâneti veriniz!” diyor. Veriyorlar. Memnûn oluyor. Duâ edip gidiyor.” Efendi Hazretleri bu ma’lûmât hakkında:“-Bunu kaydediniz. Mühimdir. Gelen zât, boş değildir. Bunları olduğu gibi sen kaydet. İleride neşredilir. İyi olur. Hayırlı olur.” diye buyurdular. Not: Bu ma‘lûmât, Muhterem Ömer Kirazoğlu (Rh. Aleyh) Ağabey’in kendi el yazısı ile not defterinden alınmıştır. Metinden Hazretin ism-i şerîflerinin tam olarak “Muhammed Mahmûd Sâmî” olduğu öğreniliyor. Hazretin 6 KASIM 1937’de kendi el yazılarıyla, latince olarak, “Kadastro ve Tapu Tahrîrine Mahsûs Beyânnâme”de, sâdece “Sâmî” ismini ve imzâsını kullandıklarına ve nüfus cüzdanlarında da sâdece “Sâmî” ismi kullandığına göre, tam ism-i şerîflerinin kullanılmaması o devirdeki birtakım yasakları akla getirmektedir. Bu “Beyânnâme”de, Hazretin doğdukları ev Seyhân vilâyeti, Adana kazası, Kayalıdağ mahallesi, Sabuncu Abdullâh sokağı olarak belirtilmiştir ki burada da isimler değiştirilmiştir. Hazretin doğdukları evin bulunduğu mahalle en son Tepebağ olmuştur.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Doğumundan i‘tibâren bütün hayatı boyunca bu müjdenin şanlı izlerini taşıyan bu zâta “Âlî makâm sâhibi” ma‘nâsına gelen Sâmî ismi konur. Her hâlleri büyük, yüksek makâm sâhibi oluşlarının dışarıya tezâhürüdür.

Hakk idâresinin kaldırılıp, halk idâresinin müslümânlara da sevdirilmeğe çalışıldığı şu cehâlet asrında; ekseriyetin İslâm dışı davranışlarına;

“Bugünkü şartlarda ancak bu kadar olur.” diyerek kılıf bulup, İslâm’ın bazı şartlarda tam olarak yaşanamayacağı iddiâsını hâlleri ile çürütüp, asra yakın ömrünün, doğumundan i‘tibâren tamamını, sünnete harfiyyen riâyet ederek geçirip, İslâm, fitnenin zirveye çıktığı devirlerde sünnete tam olarak ittibâ edilerek yaşanabilir ve kıyâmete kadar da yaşanacaktır diye hayatı ile bunu isbât etmiş bir âlî kadîrdir Hazret-i Sâmî (k.s.).

Allâh (c.c.) dostlarının büyüklerinden bir zâtın ifâdesi ile “Asırların nâdir yetiştirdiği bir büyük velîdir” Hazret-i Sâmî (k.s.).

“-Fakire bundan sonra Mahmûd Sâmî denilmesini ihvâna bildiriniz; bize böyle emrolundu.” diye emir gereği büyük tebşîrâtı bildirirler.

Çocuk yaşlarında muhterem anneleri kendilerini akrânlarıyla oynamak üzere dışarı gönderdiklerinde Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendimiz ellerini dizlerinin üzerine koyup “tahiyyât” oturuşundaki gibi oturup, uzaklara gözlerini diker, devâmlı olarak düşünür, tefekkür ederler. Çünkü Allâh (c.c.)’ün Resûlü (s.a.v.) Efendimiz, Mi‘râc’da tahiyyâtta gibi oturmuşlardı. Bu sünneti ömürleri boyunca hep böyle sürdürdüler. Hiç bir zaman kendilerini bunun dışındaki bir şekilde otururken gören olmamıştır. “Neden arkadaşları ile oynamayıp oturduğu” sorulduğunda:

“-Biz oyun için yaratılmadık.” buyurmuşlardır.

İşte hadîs-i şerîfi telmîh; işte sünnete ittibâ‘.11

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Bu sünnete uygun hayat günümüz insanlarının ancak örneklerini kitâblarda görebildiği bir şekilde tam 96 yıl devâm etmiştir. Doğumlarından dâr-ı bekâya intikâllerine kadar gecesiyle, gündüzüyle, harekâtı ve sekenâtı ile günün 24 sâatinde sünnet-i seniyyeye; Hazret-i Abdullâh ibn-i Ömer radıyallâhu anhümânın dediği gibi ve Pîr Efendimiz Hazretlerinin de mısralaştırdığı şekilde: “Muhammed Mustafa sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz Hazretlerinin eşiğinde aklı kurbân ederek” katıksız, tam teslîmiyetli bir sünnet tatbîkâtıdır bu mübârek hayat!

İşte kerâmeti maddî ve ma‘nevî olarak ikiye ayıran Muhyiddîn-i Arabî hazretlerinin: “Esâs kerâmet ma‘nevî kerâmettir; o da yirmi dört sâatin tamâmını Resûl-i Ekrem sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz Hazretlerinin sünnetine uygun olarak geçirmektir. Bizce makbûl olan da budur.” dediği ma‘nevî kerâmetler manzûmesidir Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendimizin asırlık ömürleri.

Muhyiddîn-i Arabî hazretleri: “Ehlullâh kendilerinden kerâmet zuhûr etmesini kadınların hayız ve nifas hâli gibi görürler.” buyuruyor.

Bütün hayatlarında buna son derece dikkat eden Efendimiz (k.s.) Hazretleri bir sohbetlerinde (1970’li yılların ikinci yarısında Erenköy’de bir evde) Abdü’l-kâdir-i Geylânî hazretlerinin kendisini yardıma çağıran Adana’nın Misis nâhiyesinin Abdoğlu köyünden bir Ermeni çocuğunun hayvanına, düşen çuvalları biiznillâh yüklemesine âid kıssayı anlatırken, son derece sâf ihvânlardan Merhûm Dr. Bahâ Bey, ayağa kalkarak:

“- Vallâhi bu Zât, asrın Abdü’l-kâdir-i Geylânî’sidir, ne zaman sıkışıp yetiş yâ Hazret-i Sâmî desem bu Zât’ın himmetiyle biiznillâh her müşkülüm hallolur.” diye bağırınca, Sâmî (k.s.) Efendimiz Hazretleri mu‘tâdlarını bozarak yeni başlamış olan sohbeti “el-Fâtiha” diyerek bitirip, fakîre dönerek:

“-Arabayı hazırlayın” buyurdular ve sohbeti yarıda bırakıp, ev sahibinin yapacağı ikrâmı da: “-İkrâmınızı kabûl ettik, Allâh (c.c.) râzı olsun” diyerek yemeden oradan ayrıldılar.

İşte kendilerine karşı sırrı fahş edip kerâmetlerini açığa vurana verdikleri kendi üslûblarınca en ağır ders.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Bütün hayatı ma‘nevî kerâmet (ya‘ni istikâmet) olan Efendimiz Hazretleri, kendilerinden sâdır olan kerâmetleri böylece saklamamızı bize öğretmiş oluyorlardı. Böylece kerâmetin matlûb olmadığını, zuhûrunun o kişilere Allâh (c.c.)’ün rahmeti olduğunu anlatmış oluyorlardı. Buna da hamdetmek lâzımdı ve hemen takılmadan istikâmet üzere Hakk yola devâmı öğretiyorlardı. Böylece inkılâb kâbiliyetini hâiz olan kalbimiz hakîkî ve tek matlûb olan Allâh (c.c.) ile olacaktı. Ağyârdan ictinâb gerekliydi. İşte kalbin hâllerini anlatırlarken verdikleri bir misâl: “Bukâlemun denilen, Türkçe adı “bahtabakan” kertiş cinsinden kuyruğu ile dala sarılan bir hayvan vardır. Çocukluğumuzda, bu boz renkli hayvanı tutar, erkeklerin o zaman kullandığı kırmızı renkli, püsküllü, kalıba konan feslerini onun üzerine koyardık. Kısa bir süre sonra fesi kaldırdığımızda, bukalemunun kıpkırmızı olduğunu görürdük. Biraz açıkta kalınca eski boz rengine avdet ederdi. Yine kadınların başını örttüğü siyah renkli yağlığı (başörtüsünü) alır bukalemunun üzerine örterdik. Bir müddet beklettikten sonra başörtüsünü açtığımızda hayvanın renginin siyahlaştığını müşâhade ederdik. Biraz sonra asıl rengine avdet ederdi. İşte bir hayvanda bu derece bulunduğu yere intibâk kâbiliyyeti olursa; ya kalbimizi nasıl muhâfaza gerekir; teemmül edelim” buyururlardı. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Cenâb-ı Hakk, sizin kalıbınıza değil; kalblerinize nazar atfeder. Kalb nazargâh-ı İlâhîdir; ona göre dikkat etmeliyiz.” Yine buyuruyorlar: “Gençliğimde dergâhta hâl ehli, ehl-i keşiften Âdil Beğ bana:“-Sâmî evlâdım, münâsebette bulunduğun kişilere çok dikkat et, sakın kasvetli kimselerle karşı karşıya oturma. Bir def‘a Ayasofya câmiinde mevlid dinliyordum; bir de baktım letâiflerim durmuş. Karşımda diz dize oturduğum adamın kalbi hasta imiş (ya‘ni katı). Letâiflerimi üç günde zor çalıştırdım.” dedi. Câmiide mevlid dinleyenin kalbinden bu in‘ikâs olursa ona göre dikkat edelim.”

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Gönüller sultânı Hazret-i Sâmî (k.s.), kalbin Kur’ân-ı kerîmde beş sınıf olarak beyân edildiğini anlatırlardı. Ezcümle: 1- Ölü kalb, 2- Hastalıklı kalb, 3- Gâfil kalb, 4- Zâkir kalb, 5- Ma‘nen diri (hayy) kalb.

Kalbimizi her türlü hastalık ve tehlikelerden koruyacak birinci şartın zikru’llâha devâm olduğunu her def‘asında tekrâr tekrâr beyân buyururlardı. Bunun da, az yiyip oruç tutarak ve şartlarına riâyetle yapılırsa netice hâsıl olacağını bildirirlerdi. Çünkü kul, hadîs-i şerîfte beyân buyurulduğu üzere:

“Kalben zikre muvaffak olursa şeytân me’yûs olarak geri çekilir; zikirden gâfil olursa kalbe yeniden girer.”

“Allâh azîmüşşânı kalben zikreden ile zikretmeyenin farkı cesed dirisi ile ölüsünün farkı gibidir.” buyururlardı. Bu yüzden insanlar, kendilerini Allâh (c.c.)’ü ve O’nun zikrini hatırlatanlarla berâber olmağa çağrılıyordu. Tevbe sûresinde Cenâb-ı Hakk: “Ey îmân edenler, Allâh’tan korkun da sâlih ve sâdıklarla beraber olun.” diye emrediyor. Sâlihlerden bu dünyada istifâde olacağı gibi kabirde ve mahşerde de istifâde olunacağını tefsîr ve hadîsten misâllerle anlatırdı, Hazret-i Sâmî (k.s.).

Bu husûsta kendilerine âid şu menkîbeyi anlatırlardı: “Çocukluğumda kız kardeşim yürüyemiyordu. Yakınlarımız Pozantı’ya yakın bir köyde Kaplanca Dede adlı bir zât var; kızı ona götürün; inşâallâh onun vesîlesi ile Allâh (c.c.) şifâ’ verir dediler. Ben, annem ve kız kardeşim o zâtın türbesine gittik. Geceyi orada geçirdik. Gece bir ara kız kardeşim bağırarak uyandı. Annem:

“- Kızım ne var, ne oldu, niye bağırdın?” dedi. Kız kardeşim:

“- Anne şu kabirdeki dede kalktı, geldi benim kalçamın üzerine oturdu” dedi. Bu hâlden sonra yürüyemeyen kız kardeşim Allâh (c.c.)’ün izni ile ayağa kalktı yürüdü. Ömrü boyunca da bir daha ayağı ağrımadı” diye buyurdular.

İşte sâlihlerden biiznillâh “kabirdeki istifâde”.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Sâlih dostların birbirlerine olan yardımlarının Kıyâmet günü de devâm edeceğinin tefsîrde beyân edildiğini sohbetlerinde sık sık anlatırlardı:

Kıyâmet günü hesâba çekilen bir kulun seyyiâtı hasenâtına denk geliyor. Meselâ, 1000 seyyiesi varsa 1000 de hasenesi var. Cenâb-ı Hakk azze ve celle hazretleri o kuluna anne babana git bir hasene iste, verirlerse bana getir seni cennete dâhil edeyim diye buyuruyor. O kul Mahşer gününün o sıkıntılı anında Allâh’ın lûtfu ile anne ve babasını bulup durumunu onlara anlatıyor. Onlar da evlâdım bugünkü günde biz kendimizi kurtaramadık ki sana bir faydamız olsun; sana bir şey veremeyiz diyorlar. O eli boş olarak, mahzûn bir hâlde Hakk’ın huzûruna varıyor. Annem babam bana bir şey vermediler yâ Rabbi diye durumu arz ediyor. Bunun üzerine Hakk Te‘âlâ ve tekaddes hazretleri o kuluna:

“-Senin dünya hayatında benim rızam için sevdiğin bir dostun yok mu idi?” diye soruyor. Cenâb-ı Hakk kulunun o anda hatırına getiriyor ve evet yâ Rabbi, filân kulun ile biz dünya hayatında senin rızân için sevişirdik diyor. Allâh (c.c.)’un lûtfu ile o dostunu bulup durumunu ona anlatıyor. Kardeşi cevâben diyor ki:

“-Ey kardeşim ne kadar hasene istersen alabilirsin. Ben kendimi kurtaramadım, bâri sen kendini kurtar” diyor. Hesâb veren kul, Cenâb-ı Hakk’ın huzûruna sevinçle geliyor ve durumu arz ediyor. Bunun üzerine Sübhân olan Rabbimiz:

“-Yâ öyle mi; o böyle bir ızdırâblı gününde kardeşine acıyarak hasene veriyor; bense Cevvâdü Kerîmim, Erhâmü’r-Rahimînim, her ikinizi de affettim” buyuruyor.

Ne büyük tebşîrât-ı ilâhî. El-hamdü li’llâhi rabbî’l-‘âlemîn. Allâh (c.c.) cümlemize rızâsı için sevişmeyi nasîb etsin (Âmîn).

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

İlk, orta ve lise tahsîlini Adana’da tamamlayan Hz. Sâmî (k.s.) yüksek tahsîlini İstanbul’da yaparlar. Hukuk Fakültesi’ni birincilikle bitiren Hz. Sâmî (k.s.) bu arada bir müddet Gümüşhâneli Dergâhı’na devâm ederler. Bu sırada Bâyezıd dersiâmlarından Rüşdü Efendi (Eski Beşiktaş müftüsü Merhûm Fuat Çamdibi Hocanın babası): “Sâmî Evlâdım, gel seni Şeyhülmeşâyih Es‘âd Erbilî Hazretlerine götüreyim.” der. Bu teklifi kabûl eden Efendi Hazretleri Rüşdü Efendi ile berâber Kelâmî Dergâhı’na giderler. Bu ilk karşılaşmanın devâmını kendileri şöyle anlatıyorlar: “Üstâdımızın huzûruna varıp ellerini öptük. Rüşdü Efendi Hoca: -Üstâdım bu getirdiğim genç Gümüşhâneli Ahmed Ziyâeddin Efendi’nin evlâdlarından Adanalı Sâmî Efendi- deyince; birden Üstâdımız Es‘âd Efendi Hazretleri: “Hayır! O bizim evlâdımız” buyurdular. Ve orada devâm ettiğim evrâdın ne olduğunu sordular. Günde beşbin zikrullâh, bir cüz Kur’ân-ı kerîm tilâveti, Delâil-i Hayrât diye cevâb verdim. -Evlâdım hastalık nerede ise tedâviye oradan başlamak lâzım, bu yüzden şimdilik bunları terk edip kalbî zikre başlayacaksın buyurdular ve Fakîre inâbe verdiler.” Akarsu deryâya kavuşmuş; su mecrâını bulmuştu. Cenâb-ı Hakk’ın lûtfu inâyeti ile Hz. Sâmî Efendimiz bir kaç ayda seyr u sülûkunu ikmâl buyurdular. Daha önce iki yıl devâm edilen dergâhta olmayan tecellî burada bir kaç ayda olmuştu el-hamdü li’llâh. Kısa sürede icâzet ve mutlak hilâfet alan Efendimiz Hazretleri mürşid-i kâmilin görevine âid şu kıssaları naklediyorlar: “Gençliğimde dergâha devâm ediyordum. Orada vazîfesi müntesiblerin ayakkabılarının tozunu almak olan bir dervîş vardı. Bir gün onun elindeki bezi aldım, pertavsızın altına tutarak bir müddet güneşin altında tuttum. Güneşin harâretinin pertavsız vasıtasiyle bezin üzerine teksîf edilmesi ile bez tutuştu ve yanmağa başladı. Dervîş hayretler içinde kaldı. İşte mürşid-i kâmil, iki cihânın Serveri ve Rahmet Güneşi Nebî salla’llâhu ‘aleyhi ve sellem Efendimizden aldığı nûru müntesiblerden müsâid kimselerin kalblerine teksîf edip, o nûr-ı Muhammedî (s.a.v.) ile kalbleri diriltip kemâle erdiren kişidir, bi-izni’llâh. Mürşid-i kâmil çobana benzer; çoban dağda koyunları otlatırken bacağı kırılanı orada bırakır mı? Sırtına atıp ağıla kadar getirir. Mürşid-i kâmil de hiç bir evlâdını bırakmaz ve terk etmez bi-izni’llâh.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Mürşid-i kâmilini bulan ve Zât-ı ‘Âlîlerinin onun ifâdesi ile “Eyyâm-ı şebâbını şerîat-ı mutahhare ve tarîkat-ı ‘âliyye hizmetinde” geçiren Hazreti Sâmî Efendimiz ma‘nevî mertebeleri hızla aşıyorlardı. Bu yolda kendi ifâdeleri ile ihlâs ve tam teslîmiyet şarttı. Ölünün yıkayıcısına teslîmiyeti gibi mürid de mürşidine teslîm olmalıydı ki bi-izni’llâh neticeye ulaşsın. Kendileri anlatıyorlar: “Allâme Taftadânî hazretlerinin talebelerinden biri bir şeyhe intisâb etmiş. Bu talebeden hocasının huzûrunda hikmetli kelâmlar sâdır olmuş. Hocası: “-Evlâdım, bunları ben sana öğretmedim; sen bunları nereden öğrendin?” diye soruyor. Talebe: “-Efendim ben bir şeyhe intisâb ettim; zikir çekiyorum, doğuş oluyor ve böylece hikmetli konuşuyorum.” diyor. Bunun üzerine ‘Allâme Taftadânî hazretleri: “Oğlum beni de şeyhine götür”; diyor. Kendileri de aynı şeyhe intisâb ediyorlar. Fakat ya teslîmiyet yok veyâ nasîbi yok aynı tecelliyâtlar kendilerinde zuhûr etmiyor, aynı istifâde olmuyor. Sâmî Efendimiz Hazretlerinin bu anlattığı kıssadan çıkan hükme göre nasîbi olan müstaid kişiler mürşid-i kâmili bulup ona tam olarak teslîm olurlarsa bi-izni’llâh neticeye ulaşır, ma‘nevî mertebelerde hızla ilerleyerek kemâle ererler. Bunların hepsi kendilerinde bi-izni’llâh mevcûd olan Hazreti Sâmî (k.s.) kısa zamânda icâzet alırlar irşâdla görevlendirilirler. Kelâmî Dergâhı’ndaki hizmet günlerine âid Adapazarlı Pehlivân Efendi şu hâtırayı anlatır: “Adapazarı’ndan on arkadaşımla berâber Es‘ad Efendi Hazretlerinin ziyâretlerine gittik. Sohbet esnâsında tekkeye dâhil olmuştuk. İçerisi kalabalık olduğundan dışarıda oturuyor, Es‘ad Efendi Hazretlerinin kendilerini göremiyor, sâdece seslerini işitiyorduk. İlk def‘a sohbetlerine gelmenin heyecânı içindeydik. Sohbet sırasında ihvân arasında genç bir zât dolaşıp hizmet ediyordu. “Bu Genç orada dolaşmasa o zamân dikkatimiz dağılmaz, daha çok istifâde ederdik.” diye içimden geçirdim. Sohbet biter bitmez Es‘ad Efendi Hazretleri: “-Adapazarlı Pehlivân Efendi ve on arkadaşı buraya gelsin!” dediler. Hâlbuki bizi hiç tanımıyorlar ve geldiğimizi de görmemişlerdi.

“-Sâmî evlâdımız hakkında sû-i zan ettiniz, helâllık alın.” buyurdular. Afvımızı taleb edip böylece bu iki Zâtı ve aralarındaki derûnî muhabbet ve bağı öğrenmiş olduk.

El-hamdü li’llâh.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Üstâdına olan bu muhabbet ve bağlılığını dâimâ arttırarak devâm ettiren Hazreti Sâmî Efendimiz bütün gün ve gecelerini hizmet yolunda geçirdiler. Dergâhın temizliğinden ihvânın her türlü hizmetlerine varıncaya kadar her an Sâmî Efendimiz, yatalak hasta olan ihvânın da her türlü hizmetlerini seve seve yaparlardı. Hazreti Es‘âd Erbilî Efendimizin: “Mâ‘nen bizimle aynı mertebededir, lâkin bu vazîfe bize verildi” diye tarif ettikleri Hüseyin Efendi Hazretleri yatalak olunca: “Bu Zâtın hizmeti için kim tâlib olur?” diye ihvâna sorarlar. Hemen Sâmî Efendimiz o Zâtın hizmetlerine koşarlar. Def‘i hâcetleri dâhil her hizmetlerini uzun müddet seve seve görürler. Nihâyet bu hizmetleri sonunda Hüseyin Efendi Hazretleri: “-Evlâdım, Cenâb-ı Hakk’a niyâz ediyorum; Allâh ‘azîmüşşân bize ihsân ettiklerini fazlası ile sana ihsân etsin!” diye duâ buyururlar. Dünya hayatını Nebî-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimizin buyurdukları gibi: “Benimle dünyanın misâli ağaç altında bir mikdâr dinlendikten sonra yoluna devâm eden yolcunun hâline benzer” diye ana rahmi ile kabir arasında bir sefer olarak görürdü; Hz. Sâmî Efendimiz. Ve bunu uzun bir ömürde her an tatbîk ettiler. “Bir yabancı âlim, fakire kendilerinin hâl ve kelâmlarından sordular. O anda hâtırıma gelen şu hâllerini anlattım: Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz: “-Seferden döndüğünüzde hanımlarınızın yanına haber vermeden girmeyiniz.” buyuruyorlar. Hz. Sâmî (k.s.) hayatı bir sefer olarak gördüğü için her yerinden kalkmalarını bir sefer kabûl ediyorlardı. Abdest almak için her lavaboya gidişlerinde yol zevcelerinin odasından geçiyordu. Yarım asırdan fazla süren evlilik hayatlarında bıkmadan, usanmadan, seve seve her def‘asında zevcelerini haberdâr ederlerdi. O’nun “Efendi buyur!” diye sesini duyunca odaya girer ve diğer tarafa geçerlerdi. Bu hâl altmış küsur yıl günde en az on def‘a devâm etti” deyince yabancı ‘âlim ayağa kalkarak: “-Bu zât Sâhibü’z-zamân’dır. Onun dışında hiç bir velî sünnet-i seniyyeyi bu kadar derin ve ihâtalı anlayıp tatbîk edemez, ancak o yapabilir” dedi.

El-hamdü li’llâhi rabbi’l-‘âlemîn.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)

Hayatının tek gâyesi Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz Hazretlerinin sünnetine uymak ve onu ihyâ etmek olan Hz. Sâmî Efendimiz; daha önceki kitâplarda: “Kılıcı boynunda asılı Peygamber” olarak ta‘rîf edilen (s.a.v.) Efendimize bu husûsta da ittibâ edip gazâya iştirâk ederek “Gâzî” olmuşlardı. Bu husûsu kendileri şöyle anlatıyorlardı: “-Birinci Cihân harbinde Osmânlı ordusunda levâzım subayı olarak vazîfe gördüm. Alayımız Edirne’de vazîfe görüyordu. Açlık ve kıtlık son derece şiddetli idi. Askerlerimizin uzun süre yiyecek bulamadıkları oluyordu. Bu yüzden askerler ellerinin yetiştiği yere kadar kavak ağaçlarının kabuklarını yolarak onları çiğniyorlar ve böylece açlıklarını bir nebze olsun gidermeğe çalışıyorlardı. Hz. Ebû Bekir es-Sıddîk (r.a.) Efendimizin: “Cihâdı terk eden millet zillete düçâr olur.” sözünü bütün talebelerine ezberleten Hz. Sâmî (k.s.) Cenâb-ı Hakk’ın: “Niçin yapamadığınızı söylüyorsunuz?” Kavl-i şerîfini de bize kendileri yaşayarak öğretiyorlardı. Yaşayarak, tatbîk ederek bize cihâdı öğretiyorlardı. Harbe iştirâk ederek Gâzî olmuşlar, ve ömürleri boyunca İslâm için kılıç sallama arzusu ile yaşamışlardı. Mübârek ömürleri doksanı bulduğunda dahî sohbetlerinde Uhud harbinde Amr ibn-i Sâbit (r.a.)’in müslüman oluşunu anlatırken; onun lâkabını: “Asram lâkabı ile mülakkab; keskin kılıç saldırıcı, diye ta‘rîf ederken oldukları yerde dizleri üzerine doğrularak ellerini havaya kaldırarak elindeki kılıcı ile derhâl düşman üzerine saldıracakmış gibi olan hâlleri ancak görülmekle anlaşılabilirdi. Yaşıyor; ondan sonra anlatıyorlar; anlatırken de o hâli aynen yaşıyorlardı. Hayatı cihâddı Hz. Sâmî Efendimizin. Ömür boyu cihâd. Ve bu cihâdı elinde silâhı gazâda da yaşamış ve Gâzî olmuşdu Hz. Sâmî (k.s.).

Ve nefe‘ana’llâhü te‘âlâ bi şefâatihi, Allâh (c.c.) cümlemizi O’nun muhabbetini hakkı ile yaşayıp öylece haşrolanlardan eylesin (Âmîn). Bi hurmeti seyyidi’l- enbiyâ-i ve’l- mürselîn salla’llâhu te‘âlâ ‘aleyhi vesellem.

KURULUŞUNUN 92. YILINDA MTTB (MİLLÎ TÜRK TALEBE BİRLİĞİ)

Birinci Cihan Harbi sırasında, düşmanları tarafından ablukaya alınarak ortadan kaldırılmak istenen tek büyük Müslüman Türk toplumunun temelleri sarsılırken, bu iç ve dış şer güçlerine karşı, Türk Yüksek Tahsil Gençliğini organize etmek ve bu güçlerin zararlı faaliyetlerinden gençliği(n dinini, imanını ve vatanı) korumak gayesiyle Darü’l-Fünun talebeleri tarafından 4 ARALIK 1916’da İstanbul’da kurulmuştur.

İstiklâl Harbi’nin sona erip yeni Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasıyla, İslâm Dünyası’nı parçalayıp yok etmek amacındaki bu şer güçlerin içimize mikroplarını ve bu mikropların portörlüğünü yapacak ajanlarını sokmasıyla Millî Türk Talebe Birliği’nin esas görevi başlamış oldu.

Millî Türk Talebe Birliği, Türk Yüksek Tahsil Gençliğini, aralarda uğradığı bazı inkıtalar haricinde, başındaki idarecilerinin bilgi, beceri ve gayretleri oranında, dış güçlerin ajanları vasıtasıyla estirilen kuzey ve batı rüzgarlarından korumuş, gençliği bu memlekete sahip çıkacak bir gençlik olarak yetiştirmeye gayret etmiştir.

Özellikle 1971 yılında Genel Başkan olan Muhterem Ömer Öztürk, Millî Türk Talebe Birliği’ni hakikî gayesini yerine getirmesi yolunda ideal bir şekilde yöneterek, iç ve dış düşmanların bütün hücumlarına rağmen Türkiye’ye damgasını vurmuş, memlekette estirilen zararlı rüzgarlara kapılmayan, maneviyatı kuvvetli, bugünlerde memleket idaresinde söz sahibi olan Müslüman Türk Gençliğini yetiştiren MTTB’yi hakiki fonksiyonunu icra eden bir teşkilat haline getirmiştir.

Bu dönem, gençliğin sokaktan kütüpheneye ve kitaba, ilmî ve kültürel çalışmalara çekildiği dönem olmuştur.

12 EYLÜL 1980 ihtilâline kadar bu gayesini devam ettiren Millî Türk Talebe Birliği, bu tarihten itibaren memleket idaresine el koyan Askerî Yönetim tarafından faaliyetten men edilmiş, kapatılması neticesinde gençliğin yetişmesine yönelik sorumlulukları ve tüzüğü gereği tüm mevcudiyeti Fatih Gençlik Vakfı’na devredilmiştir.

MTTB

Kuruluş gayesine yönelik faaliyetlerini 1971 yılına kadar aralıklı devam ettirmeye çalışan MTTB, bu tarihe kadar belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetleri ile ön plana çıkmıştır. Bir önceki dönem Genel Muhasiblik vazifesinde iken, Türkiye Temsilcisi olarak katıldığı “Dünya Gençlik Kurultayı”nda ön plana çıkan, konferans müddetince Birleşmiş Milletler binasında Müslüman Ülke temsilcileri için beş vakit ezan okutturup, mescid açtırarak namaz kılmalarını temin eden Muhterem Ömer Öztürk’ün 26 MART 1971 yılında Genel Başkan olmasıyla, MTTB, gerçek kimliğine bürünüp, temsil ettiği misyon için iftihar vesîlesi olmuştur.

MTTB’nin gerçek sahiblerinin bu teşkilata sahip çıktıklarını fark eden belli mihraklar, Bakanlar Kurulu Kararı ile MTTB’ye tahsisli olan binasını 1972 Mayıs ayında el altından bedava denebilecek bir fiyata Halkevlerine satışını yapmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün son andaki müdahelesiyle bu oyunları boşa çıkmıştır. Bu amaçlarını gerçekleştiremeyince, bu kez 1972 yılı sonunda sırf MTTB’yi kapatmak gayesiyle 1630 sayılı Dernekler Kanunu çıkarılmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün üstün gayretleri ve kıvrak zekâsı sayesinde kanuna rağmen mahkeme kararıyla MTTB ayakta kalmıştır.

Bu döneme kadar sadece kamoyuna yönelik ve belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetlerinden öteye gidemeyen, Türkiye’deki güdümlü kör döğüşün bir aktörü durumunda olan MTTB, 1971’de Muhterem Ömer Öztürk’ün Genel Başkan olmasıyla, hiçbir mihrakın kontrolü ve desteği olmaksızın ve Türkiye’de bu mihrakların sahnelediği senaryoların hiçbirinin aktörü olmadan, Türkiye’nin en güvenilir teşkilatlarından biri olmuş, ama bunun yanında Gençliğin eğitimi için birbirinden değerli kurumlar, kurslar ve enstitüleri, icraat sahasına dökmüştür.

Eğitim, Kültür ve Kütüphane gibi müdürlüklerin faaliyette zirveye çıkması, Sosyal İlimler Enstitüsü gibi Türkiye’de bir ilki gerçekleştirmesi, Spor Klubü’nün, Amatör branşlarda Türkiye’nin en büyük klüplerinden biri haline gelmesi bu dönemi özet olarak anlatmaya yeter.

Muhterem Ömer Öztürk’ün verdiği bu rûh ve ivme ile MTTB 1980’e kadar aynı misyonunu devam ettirmiştir. Türkiye’de sol’un temsilciliğini yapan bazı fikir adamlarının dediği gibi, buna engel olmak için ise Türkiye’de bir ihtilal yapılmıştır.

MTTB VE MUHTEREM ÖMER ÖZTÜRK

1971’de kendisine teklif edilen, ancak reddeden MTTB Genel Başkanlığını; ma‘nevi terbiyesinde yetiştiği Sâhibü’z-zaman Hz. Mahmûd Sâmî Ramazanoğlu (k.s.)’un “İnşaallah hizmetiniz olur.” işaretiyle kabul eden Muhterem Ömer Öztürk Ağabey, “Burası siyasi bir kuruluştur, siyaset ise yalanla iç içedir.” kuşkusuna yine O yüce zatın verdiği “Evladım doğru konuşmak en büyük siyasettir. Yalan söylememek şartıyla ağzınıza geldiğini söyleyin.” cevâbını kendisine düstur edinmiş, 2,5 yıla yakın MTTB Genel Başkanlığı döneminde bu düsturun ne kapılar açtığını hepimize göstermiştir. 26 MART 1971’de Genel Başkan olarak yaptığı ilk konuşma onun takip edeceği yolun ve düsturların ne olduğunu bize göstermektedir:

“Memleketimizin içinde bulunduğu şartlar dahilinde yüksek tahsil gençliğine büyük görevler düşmektedir. Yarının ürkütücü kadrosu olan gençlik, bugünün sakat maarif politikası neticesinde maziden kopuk istikbali düşünebilme imkanı ve kapasitesinden mahrum bir tarzda yetiştirilmektedir. Eğitimimizin millî olması, mazisine lâyık, istikbaldeki vazifesine hazır, mukaddesatına bağlı gençler yetiştirmesinde, orta tahsilden itibaren talebelerle çok yakından ilgilenmek ve onları kazanmak, birer mücahit rûhuyla yetişmelerini sağlamak başlıca görevimiz olmalıdır. Asırlardır yerleşmiş ebede kadar devam edecek olan prensiplerin Anayasam olacağına sizleri şahit tutuyorum. Seçilsem de seçilmesem de, inandığım davanın neferi olarak son nefesime kadar hakka hizmet yolunda olacağım.”

Gerek Genel Başkanlık döneminde, gerekse daha sonra, günümüze kadar, yaşadıkları ve söyledikleri ile bu davanın bir neferinden öte kumandanlarından olduğunu gören gözlere göstermiştir. İslâm düşmanlarının her türlü yolları deneyerek alternatif İslam gençliği yetiştirme yoluna gittiği bu 36 yıllık zaman dilimi bizlere hakîkati haykırıyor: Zamanımızda mazi âti arasındaki köprü ancak bu zatın muhafaza etmeğe çalıştığı köprüdür. Diğerleri hayaldir ve batmaya mahkumdur!

MTTB (MİLLÎ TÜRK TALEBE BİRLİĞİ)

12 EYLÜL 1980 ihtilaline kadar bu gayesini devam ettiren Millî Türk Talebe Birliği, bu tarihten itibaren memleket idaresine el koyan Askerî Yönetim tarafından faaliyetten men edilmiş, kapatılması neticesinde tüzüğü gereği tüm mevcudiyeti Fatih Gençlik Vakfı’na devredilmiştir.

KURULUŞUNUN 91. YILINDA MTTB

(MİLLÎ TÜRK TALEBE BİRLİĞİ)

Bu dönem, gençliğin sokaktan kütüpheneye ve kitaba, ilmî ve kültürel çalışmalara çekildiği dönem olmuştur. 12 EYLÜL 1980 ihtilâline kadar bu gayesini devam ettiren Millî Türk Talebe Birliği, bu tarihten itibaren memleket idaresine el koyan Askerî Yönetim tarafından faaliyetten men edilmiş, kapatılması neticesinde gençliğin yetişmesine yönelik sorumlulukları ve tüzüğü gereği tüm mevcudiyeti Fatih Gençlik Vakfı’na devredilmiştir.

MTTB

Kuruluş gayesine yönelik faaliyetlerini 1971 yılına kadar aralıklı devam ettirmeye çalışan MTTB, bu tarihe kadar belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetleri ile ön plana çıkmıştır. Bir önceki dönem Genel Muhasiblik vazifesinde iken, Türkiye Temsilcisi olarak katıldığı “Dünya Gençlik Kurultayı”nda ön plana çıkan, konferans müddetince Birleşmiş Milletler binasında Müslüman Ülke temsilcileri için beş vakit ezan okutup, mescid açtırarak namaz kılmalarını temin eden Muhterem Ömer Öztürk’ün 26 MART 1971’de Genel Başkan olmasıyla, MTTB, gerçek kimliğine bürünüp, temsil ettiği misyon için iftihar vesilesi olmuştur.

MTTB’nin gerçek sahiblerinin bu teşkilata sahip çıktıklarını fark eden belli mihraklar, Bakanlar Kurulu Kararı ile MTTB’ye tahsisli binasını 1972 Mayıs ayında el altından bedava denebilecek bir fiyata Halkevlerine satışını yapmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün son andaki müdahelesiyle bu oyunları boşa çıkmıştır. Amaçlarını gerçekleştiremeyince, bu kez 1972 yılı sonunda sırf MTTB’yi kapatmak gayesiyle 1630 sayılı Dernekler Kanunu çıkarılmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün üstün gayretleri ve kıvrak zekası sayesinde kanuna rağmen mahkeme kararıyla MTTB ayakta kalmıştır.

Muhterem Ömer Öztürk’ün verdiği bu ruh ve ivme ile MTTB 1980’e kadar aynı misyonunu devam ettirmiştir. Türkiye’de sol’un temsilciliğini yapan bazı fikir adamlarının dediği gibi, buna engel olmak için ise Türkiye’de bir ihtilal yapılmıştır.

MTTB VE MUHTEREM ÖMER ÖZTÜRK

1971’de kendisine teklif edilen, ancak reddeden MTTB Genel Başkanlığını; manevi terbiyesinde yetiştiği Sâhibü’z-zaman Hz. Mahmûd Sâmî Ramazanoğlu (k.s.)’un “İnşaallah hizmetiniz olur.” işaretiyle kabul eden Muhterem Ömer Öztürk Ağabey, “Burası siyasi bir kuruluştur, siyaset ise yalanla iç içedir.” kuşkusuna yine O yüce zatın verdiği “Evladım doğru konuşmak en büyük siyasettir. Yalan söylememek şartıyla ağzınıza geldiğini söyleyin.” cevabını kendisine düstur edinmiş, 2,5 yıla yakın MTTB Genel Başkanlığı döneminde bu düsturun ne kapılar açtığını hepimize göstermiştir. 26 MART 1971’de Genel Başkan olarak yaptığı ilk konuşma onun takip edeceği yolun ve düsturların ne olduğunu bize göstermektedir:

“Memleketimizin içinde bulunduğu şartlar dahilinde yüksek tahsil gençliğine büyük görevler düşmektedir. Yarının ürkütücü kadrosu olan gençlik, bugünün sakat maarif politikası neticesinde maziden kopuk istikbali düşünebilme imkanı ve kapasitesinden mahrum bir tarzda yetiştirilmektedir. Eğitimimizin millî olması, mazisine lâyık, istikbaldeki vazifesine hazır, mukaddesatına bağlı gençler yetiştirmesinde, orta tahsilden itibaren talebelerle çok yakından ilgilenmek ve onları kazanmak, birer mücahit ruhuyla yetişmelerini sağlamak başlıca görevimiz olmalıdır. Asırlardır yerleşmiş ebede kadar devam edecek olan prensiplerin Anayasam olacağına sizleri şahit tutuyorum. Seçilsem de seçilmesem de, inandığım davanın neferi olarak son nefesime kadar hakka hizmet yolunda olacağım.”

Gerek Genel Başkanlık döneminde, gerekse daha sonra, günümüze kadar, yaşadıkları ve söyledikleri ile bu davanın bir neferinden öte kumandanlarından olduğunu gören gözlere göstermiştir. İslam düşmanlarının her türlü yolları deneyerek alternatif İslam gençliği yetiştirme yoluna gittiği bu 36 yıllık zaman dilimi bizlere hakikati haykırıyor: Zamanımızda mazi âti arasındaki köprü ancak bu zatın muhafaza etmeğe çalıştığı köprüdür. Diğerleri hayaldir ve batmaya mahkumdur!

KURULUŞUNUN 93. YILINDA

MTTB (MİLLÎ TÜRK TALEBE BİRLİĞİ)

Birinci Cihan Harbi sırasında, düşmanları tarafından ablukaya alınarak ortadan kaldırılmak istenen tek büyük Müslümân Türk toplumunun temelleri sarsılırken, bu iç ve dış şer güçlerine karşı, Türk Yüksek Tahsil Gençliğini organize etmek ve bu güçlerin zararlı faaliyetlerinden gençliği(n dînini, îmânını ve vatanı) korumak gâyesiyle Darü’l-Fünûn talebeleri tarafından 4 Aralık 1916’da İstanbul’da kurulmuştur.

İstiklâl Harbi’nin sona erip yeni Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasıyla, İslâm Dünyâsı’nı parçalayıp yok etmek amacında-ki bu şer güçlerin içimize mikroplarını ve bu mikropların portörlüğünü yapacak ajanlarını sokmasıyla Millî Türk Talebe Birli-ği’nin esâs görevi başlamış oldu.

Millî Türk Talebe Birliği, Türk Yüksek Tahsil Gençliğini, aralarda uğradığı bazı inkıtâlar hâricinde, başındaki idârecilerinin bilgi, beceri ve gayretleri oranında, dış güçlerin ajanları vasıtasıyla estirilen kuzey ve batı rüzgârlarından korumuş, gençliği bu memlekete sâhib çıkacak bir gençlik olarak yetiştirmeye gayret etmiştir.

Özellikle 1971 yılında Genel Başkan olan Muhterem Ömer Öztürk, Millî Türk Talebe Birliği’ni hakîkî gâyesini yerine getirmesi yolunda ideal bir şekilde yöneterek, iç ve dış düşmanların bütün hücûmlarına rağmen Türkiye’ye damgasını vurmuş, memlekette estirilen zararlı rüzgârlara kapılmayan, ma‘neviyatı kuvvetli, bugünlerde memleket idâresinde söz sâhibi olan Müslümân Türk Gençliğini yetiştiren MTTB’yi hakîkî fonksiyonunu icrâ eden bir teşkilât hâline getirmiştir.

Bu dönem, gençliğin sokaktan kütüphâneye ve kitâba, ilmî ve kültürel çalışmalara çekildiği dönem olmuştur.

12 Eylül 1980 ihtilâline kadar bu gâyesini devâm ettiren Millî Türk Talebe Birliği, bu tarihten itibâren memleket idâresine el koyan Askerî Yönetim tarafından faaliyetten men edilmiş, kapatılması netîcesinde gençliğin yetişmesine yönelik sorumlulukları ve tüzüğü gereği tüm mevcûdiyeti Fatih Gençlik Vak-fı’na devredilmiştir.

MTTB

Kuruluş gâyesine yönelik faaliyetlerini 1971 yılına kadar aralıklı devâm ettirmeye çalışan MTTB, bu tarihe kadar belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetleri ile ön plana çıkmıştır. Bir önceki dönem Genel Muhâsiblik vazîfesinde iken, Türkiye Temsilcisi olarak katıldığı “Dünyâ Gençlik Kurultayı”nda ön plana çıkan, konferans müddetince Birleşmiş Milletler binasında Müslümân Ülke temsilcileri için beş vakit ezân okutturup, mescîd açtırarak namâz kılmalarını temin eden Muhterem Ömer Öztürk’ün 26 Mart 1971 yılında Genel Başkan olmasıyla, MTTB, gerçek kimliğine bürünüp, temsil ettiği misyon için iftihâr vesîlesi olmuştur.

MTTB’nin gerçek sâhiblerinin bu teşkilata sâhib çıktıklarını fark eden belli mihraklar, Bakanlar Kurulu Kararı ile MTTB’ye tahsisli olan binâsını 1972 Mayıs ayında el altından bedâva denebilecek bir fiyata Halkevlerine satışını yapmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün son andaki müdâhelesiyle bu oyunları boşa çıkmıştır. Bu amaçlarını gerçekleştiremeyince, bu kez 1972 yılı sonunda sırf MTTB’yi kapatmak gâyesiyle 1630 sayılı Dernekler Kânunu çıkarılmış, ancak Genel Başkan Muhterem Ömer Öztürk’ün üstün gayretleri ve kıvrak zekâsı sâyesinde kânuna rağmen mahkeme kararıyla MTTB ayakta kalmıştır.

Bu döneme kadar sadece kamoyuna yönelik ve belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetlerinden öteye gidemeyen, Türkiye’deki güdümlü kör döğüşün bir aktörü durumunda olan MTTB, 1971’de Muhterem Ömer Öztürk’ün Genel Başkan olmasıyla, hiçbir mihrakın kontrolü ve desteği olmaksızın ve Türkiye’de bu mihrakların sahnelediği senaryoların hiçbirinin aktörü olmadan, Türkiye’nin en güvenilir teşkîlâtlarından biri olmuş, ama bunun yanında Gençliğin eğitimi için birbirinden değerli kurumlar, kurslar ve enstitüleri, icraat sahasına dökmüştür.

Eğitim, Kültür ve Kütüphâne gibi müdürlüklerin faaliyette zirveye çıkması, Sosyal İlimler Enstitüsü gibi Türkiye’de bir ilki gerçekleştirmesi, Spor Klubü’nün, Amatör branşlarda Türkiye’nin en büyük klüplerinden biri hâline gelmesi bu dönemi özet olarak anlatmaya yeter.

Muhterem Ömer Öztürk’ün verdiği bu rûh ve ivme ile MTTB 1980’e kadar aynı misyonunu devâm ettirmiştir. Türkiye’de sol’un temsilciliğini yapan bazı fikir adamlarının dediği gibi, buna engel olmak için ise Türkiye’de bir ihtilâl yapılmıştır.

MTTB VE MUHTEREM ÖMER ÖZTÜRK

1971’de kendisine teklif edilen, ancak reddeden MTTB Genel Başkanlığını; ma‘nevi terbiyesinde yetiştiği Sâhibü’z-zaman Hz. Mahmûd Sâmî Ramazanoğlu (k.s.)’un “İnşâallâh hizmetiniz olur.” işâretiyle kabûl eden Muhterem Ömer Öztürk Ağabey, “Burası siyâsî bir kuruluştur, siyâset ise yalanla iç içedir.” kuşkusuna yine O yüce zatın verdiği “Evlâdım dürüstlük en büyük siyâsettir. Yalan söylememek şartıyla ağzınıza geldiğini söyleyin.” cevâbını kendisine düstûr edinmiş, 2,5 yıla yakın MTTB Genel Başkanlığı döneminde bu düstûrun ne kapılar açtığını hepimize göstermiştir. 26 Mart 1971’de Genel Başkan olarak yaptığı ilk konuşma onun ta‘kîb edeceği yolun ve düstûrların ne olduğunu bize göstermektedir:

“Memleketimizin içinde bulunduğu şartlar dâhilinde yüksek tahsil gençliğine büyük görevler düşmektedir. Yarının ürkütücü kadrosu olan gençlik, bugünün sakat maârif politikası netîcesinde mâzîden kopuk istikbâli düşünebilme imkânı ve kapasitesinden mahrûm bir tarzda yetiştirilmektedir. Eğitimimizin millî olması, mâzîsine lâyık, istikbâldeki vazîfesine hazır, mukaddesâtına bağlı gençler yetiştirmesinde, orta tahsilden itibâren talebelerle çok yakından ilgilenmek ve onları kazanmak, birer mücâhid rûhuyla yetişmelerini sağlamak başlıca görevimiz olmalıdır. Asırlardır yerleşmiş ebede kadar devâm edecek olan prensiplerin Anayasam olacağına sizleri şâhid tutuyorum. Seçilsem de seçilmesem de, inandığım da‘vânın neferi olarak son nefesime kadar hakka hizmet yolunda olacağım.”

Gerek Genel Başkanlık döneminde, gerekse daha sonra, günümüze kadar, yaşadıkları ve söyledikleri ile bu da‘vânın bir neferinden öte kumandanlarından olduğunu gören gözlere göstermiştir. İslâm düşmânlarının her türlü yolları deneyerek alternatif İslâm gençliği yetiştirme yoluna gittiği bu 38 yıllık zaman dilimi bizlere hakîkati haykırıyor: Zamanımızda mâzî âti arasındaki köprü ancak bu zâtın muhâfaza etmeğe çalıştığı köprüdür. Diğerleri hayaldir ve batmaya mahkûmdur!

MAHMÛD SÂMî RAMAZÂNOĞLU (K.S.)-1

1892 Yılında Adana’nın Tepebağ mahallesinde dünyâya teşrîf

eden Hazret-i Sâmî (k.s.)’un babaları Müctebâ Efendi, anneleri

Ümmügülsüm Hanımefendilerdir. Dedelerinin ismi Abdurrahmân,

büyük dedeleri İshâk ve Hüseyin Efendilerdir. Büyük Türk bey-

liklerinden Ramazânoğlu beyliğinin en son beylerinden olan Ab-

dülhâdî Efendinin (ki Sâmî Efendi Hazretlerinin büyük dedelerin-

dendir) tesbîtine göre Ramazânoğlu beyliği aslen Türklerin Oğuz

boyunun Üçoklar kabîlesindendir. Bu kabîlenin de şecereleri

büyük Türk Hâkânı Nureddîn Zengî (Şehîd) vasıtası ile Sey-

fullâh Hz. Hâlid bin Velîd (r.a.)’e dayanır. Efendi Hazretleri kendi

ifâdeleriyle doğumlarını şöyle nakletmektedirler:

“-Benim doğumum (1308) târihindedir: Adana’da

Vakıfsarayı’ndadır. Doğumumdan evvel kapıya bir zât gelmiş:

“-Bu evde, yakında bir doğum olacaktır, oğlan olacaktır, adını:

Sâmî koyunuz; hayırlı bir insan olacaktır.” diyor, gidiyor. Bir müd-

det sonra doğum oluyor, oğlan oluyor. Adı: “Mahmûd Sâmî”

konuyor. Sonra o zât tekrâr geliyor. Oğlan, doğduğunu söylüy-

orlar. Adının da “Muhammed Mahmûd Sâmî” konulduğunu

öğrenince: “-Sandıktaki emânetimi veriniz!” diyor. Ona benzer bir

emâneti veriyorlar: “-Bu değil; esâs sandıktaki bana âid emâneti

veriniz!” diyor. Veriyorlar. Memnûn oluyor. Duâ edip gidiyor.”

Efendi Hazretleri bu ma‘lûmât hakkında:“-Bunu kaydediniz. Müh-

imdir. Gelen zât, boş değildir. Bunları olduğu gibi sen kaydet.

İleride neşredilir. İyi olur. Hayırlı olur.” diye buyurdular.

Not: Bu ma‘lûmât, Muhterem Ömer Kirazoğlu (Rh. Aleyh)

Ağabey’in kendi el yazısı ile not defterinden alınmıştır. Metinden

Hazretin ism-i şerîflerinin tam olarak “Muhammed Mahmûd

Sâmî” olduğu öğreniliyor. Hazretin 6 Kasım 1937de kendi el

yazılarıyla, latince olarak, “Kadastro ve Tapu Tahrîrine Mahsûs

Beyânnâme”de, sâdece “Sâmî” ismini ve imzâsını kullandıklarına

ve nüfus cüzdanlarında da sâdece “Sâmî” ismini kullandığına

göre, tam ism-i şerîflerinin kullanılmaması o devirdeki birtakım

yasakları akla getirmektedir. Bu “Beyânnâme”de, Hazretin

doğdukları ev Seyhân vilâyeti, Adana kazâsı, Kayalıdağ mahall-

esi, Sabuncu Abdullâh sokağı olarak belirtilmiştir ki burada da

isimler değiştirilmiştir. Hazretin doğdukları evin bulunduğu ma-

halle en son Tepebağ adını almıştır.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-2

Doğumundan i‘tibâren bütün hayatı boyunca bu müjdenin

şanlı izlerini taşıyan bu zâta “Âlî makâm sâhibi” ma‘nâsına

gelen Sâmî ismi konur. Her hâlleri büyük, yüksek makâm

sâhibi oluşlarının dışarıya tezâhürüdür.

Hakk idâresinin kaldırılıp, halk idâresinin müslümânlara

da sevdirilmeğe çalışıldığı şu cehâlet asrında; ekseriyetin

İslâm dışı davranışlarına;

“Bugünkü şartlarda ancak bu kadar olur.” diyerek kılıf

bulup, İslâm’ın bazı şartlarda tam olarak yaşanamayacağı

iddiâsını hâlleri ile çürütüp, asra yakın ömürlerinin, doğu-

mundan i‘tibâren tamâmını, sünnete harfiyyen riâyet ederek

geçirip, İslâm, fitnenin zirveye çıktığı devirlerde bile sünnete

tam olarak ittibâ edilerek yaşanabilir ve kıyâmete kadar da

yaşanacaktır diye hayatı ile bunu isbât etmiş bir âlî kadîrdir

Hazret-i Sâmî (k.s.).

Allâh (c.c.) dostlarının büyüklerinden bir zâtın ifâdesi ile

“Asırların nâdir yetiştirdiği bir büyük velîdir” Hazret-i Sâmî

(k.s.).

1950’li yılların başlarında İstanbul’a intikâllerinden sonra

kendilerine Fahr-i Kâinat sallallâhü aleyhi vesellem Efendi-

miz tarafından “MAHMÛD” ismi verilmiş ve kendileri icâzetli

halîfeleri Adanalı Hacı Hasan Efendiye:

“-Fakire bundan sonra Mahmûd Sâmî denilmesini ihvâna

bildiriniz; bize böyle emrolundu.” diye emir gereği büyük

tebşîrâtı bildirirler.

Çocuk yaşlarında muhterem anneleri kendilerini

akrânlarıyla oynamak üzere dışarı gönderdiklerinde Hazret-i

Sâmî (k.s.) Efendimiz ellerini dizlerinin üzerine koyup

“tahiyyât” oturuşundaki gibi oturup, uzaklara gözlerini di-

ker, devâmlı olarak düşünür, tefekkür ederler. Çünkü Allâh

(c.c.)’ün Resûlü (s.a.v.) Efendimiz, Mi‘râc’da tahiyyâtta gibi

oturmuşlardı. Bu sünneti ömürleri boyunca hep böyle sürdür-

düler. Hiç bir zaman kendilerini bunun dışındaki bir şekilde

otururken gören olmamıştır. “Neden arkadaşları ile oynama-

yıp oturduğu” sorulduğunda:“-Biz oyun için yaratılmadık.” bu-

yurmuşlardır. İşte hadîs-i şerîfi telmîh; işte sünnete ittibâ.‘

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-3

Bu sünnete uygun hayat günümüz insanlarının ancak ör-

neklerini kitâblarda görebildiği bir şekilde tam 96 yıl devâm

etmiştir. Doğumlarından dâr-ı bekâya intikâllerine kadar gecesi-

yle, gündüzüyle, harekâtı ve sekenâtı ile günün 24 saatinde

sünnet-i seniyyeye; Hazret-i Abdullâh ibn-i Ömer radıyallâhu

anhümânın dediği gibi ve Pîr Efendimiz Hazretlerinin de

mısralaştırdığı şekilde: “Muhammed Mustafa sallallâhü aleyhi

vesellem Efendimiz Hazretlerinin eşiğinde aklı kurbân ederek”

katıksız, tam teslîmiyetli bir sünnet tatbîkâtıdır bu mübârek

hayat!

İşte kerâmeti maddî ve ma‘nevî olarak ikiye ayıran Muhyid-

dîn-i Arabî hazretlerinin: “Esâs kerâmet ma‘nevî kerâmettir; o

da yirmi dört sâatin tamâmını Resûl-i Ekrem sallallâhü aleyhi

vesellem Efendimiz Hazretlerinin sünnetine uygun olarak

geçirmektir. Bizce makbûl olan da budur.” dediği ma‘nevî

kerâmetler manzûmesidir Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendimizin

asırlık ömürleri.

Muhyiddîn-i Arabî hazretleri: “Ehlullâh kendilerinden

kerâmet zuhûr etmesini kadınların hayız ve nifas hâli gibi

görürler.” buyuruyor. Bütün hayatlarında buna son derece dik-

kat eden Efendimiz (k.s.) Hazretleri bir sohbetlerinde (1970’li

yılların ikinci yarısında Erenköy’de bir evde) Abdü’l-kâdir-i

Geylânî hazretlerinin kendisini yardıma çağıran Adana’nın

Misis nâhiyesinin Abdoğlu köyünden bir Ermeni çocuğunun

hayvanına, düşen çuvalları biiznillâh yüklemesine âid kıssayı

anlatırken, son derece sâf ihvânlardan Merhûm Dr. Bahâ Bey,

ayağa kalkarak:

“- Vallâhi bu Zât, asrın Abdü’l-kâdir-i Geylânî’sidir, ne za-

man sıkışıp yetiş yâ Hazret-i Sâmî desem bu Zât’ın himmetiyle

biiznillâh her müşkülüm hallolur.” diye bağırınca, Sâmî (k.s.)

Efendimiz Hazretleri mu‘tâdlarını bozarak yeni başlamış olan

sohbeti “el-Fâtiha” diyerek bitirip, fakîre dönerek:

“-Arabayı hazırlayın” buyurdular ve sohbeti yarıda bırakıp,

ev sâhibinin yapacağı ikrâmı da: “-İkrâmınızı kabûl ettik, Allâh

(c.c.) râzı olsun” diyerek yemeden oradan ayrıldılar.

İşte kendilerine karşı sırrı fahş edip kerâmetlerini açığa

vurana verdikleri kendi üslûblarınca en ağır ders.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-4

Bütün hayatı manevî kerâmet (ya‘ni istikâmet) olan Efen-

dimiz Hazretleri, kendilerinden sâdır olan kerâmetleri böylece

saklamamızı bize öğretmiş oluyorlardı. Böylece kerâmetin

matlûb olmadığını, zuhûrunun o kişilere Allâh (c.c.)’ün rah-

meti olduğunu anlatmış oluyorlardı. Buna da hamdetmek

lâzımdı ve hemen takılmadan istikâmet üzere Hakk yola

devâmı öğretiyorlardı. Böylece inkılâb kâbiliyetini hâiz olan

kalbimiz hakîkî ve tek matlûb olan Allâh (c.c.) ile olacaktı.

Ağyârdan ictinâb gerekliydi. İşte kalbin hâllerini anlatırlarken

verdikleri bir misâl:

“Bukâlemun denilen, Türkçe adı “bahtabakan” kertiş

cinsinden kuyruğu ile dala sarılan bir hayvan vardır.

Çocukluğumuzda, bu boz renkli hayvanı tutar, erkeklerin

o zaman kullandığı kırmızı renkli, püsküllü, kalıba konan

feslerini onun üzerine koyardık. Kısa bir süre sonra fesi

kaldırdığımızda, bukalemunun kıpkırmızı olduğunu görürdük.

Biraz açıkta kalınca eski boz rengine avdet ederdi. Yine

kadınların başını örttüğü siyah renkli yağlığı (başörtüsünü) alır

bukalemunun üzerine örterdik. Bir müddet beklettikten sonra

başörtüsünü açtığımızda hayvanın renginin siyahlaştığını

müşâhade ederdik. Biraz sonra asıl rengine avdet ederdi.

İşte bir hayvanda bu derece bulunduğu yere intibâk kâbiliyyeti

olursa; ya kalbimizi nasıl muhâfaza etmemiz gerekir; teem-

mül edelim” buyururlardı.

Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Cenâb-ı Hakk, sizin

kalıbınıza değil; kalblerinize nazar atfeder.” Kalb

nazargâh-ı İlâhî’dir; ona göre dikkat etmeliyiz. Yine buyu-

ruyorlar: “Gençliğimde dergâhta hâl ehli, ehl-i keşiften Âdil

Beğ bana: “-Sâmî evlâdım, münâsebette bulunduğun kişilere

çok dikkat et, sakın kasvetli kimselerle karşı karşıya oturma.

Bir defa Ayasofya câmiinde mevlid dinliyordum; bir de baktım

letâiflerim durmuş. Karşımda diz dize oturduğum adamın kalbi

hasta imiş (ya‘ni katı). Letâiflerimi üç günde zor çalıştırdım.”

dedi. Câmiide mevlid dinleyenin kalbinden bu in‘ikâs olursa

ona göre dikkat edelim.”

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-5

Gönüller sultânı Hazret-i Sâmî (k.s.), kalbin Kur’ân-ı

Kerîm’de beş sınıf olarak beyân edildiğini anlatırlardı. Ez-cüm-

le: 1- Ölü kalb, 2- Hastalıklı kalb, 3- Gâfil kalb, 4- Zâkir kalb,

5- Ma‘nen diri (hayy) kalb.

Kalbimizi her türlü hastalık ve tehlikelerden koruyacak bir-

inci şartın zikru’llâha devâm olduğunu her defasında tekrâr

tekrâr beyân buyururlardı. Bunun da, az yiyip oruç tutarak ve

şartlarına riâyetle yapılırsa netice hâsıl olacağını bildirirlerdi.

Çünkü kul, hadîs-i şerîfte beyân buyurulduğu üzere:

“Kişi kalben zikre muvaffak olursa şeytân me’yûs olarak

geri çekilir; zikirden gâfil olursa kalbe yeniden girer.”

“Allâh azîmüşşânı kalben zikreden ile zikretmeyenin

farkı cesed dirisi ile ölüsünün farkı gibidir.” buyururlardı.

Bu yüzden insanlar, kendilerini Allâh (c.c.)’yü ve O’nun zikrini

hatırlatanlarla berâber olmağa çağrılıyordu. Tevbe sûresinde

Cenâb-ı Hakk: “Ey îmân edenler, Allâh’tan korkun da sâlih

ve sâdıklarla beraber olun.” diye emrediyor. Sâlihlerden bu

dünyâda istifâde olacağı gibi kabirde ve mahşerde de istifâde

olunacağını tefsîr ve hadîslerden misâllerle anlatırdı, Hazret-i

Sâmî (k.s.).

Bu husûsta kendilerine âid şu menkîbeyi anlatırlardı:

“Çocukluğumda kız kardeşim yürüyemiyordu. Yakınlarımız

Pozantı’ya yakın bir köyde Kaplanca Dede adlı bir zât var; kızı

ona götürün; inşâallâh onun vesîlesi ile Allâh (c.c.) şifâ verir

dediler. Ben, annem ve kız kardeşim o zâtın türbesine gittik.

Geceyi orada geçirdik. Gece bir ara kız kardeşim bağırarak

uyandı. Annem: “- Kızım ne var, ne oldu, niye bağırdın?” dedi.

Kız kardeşim:

“- Anne şu kabirdeki dede kalktı, geldi benim kalçamın üz-

erine oturdu” dedi. Bu hâlden sonra yürüyemeyen kız kardeşim

Allâh (c.c.)’ün izni ile ayağa kalktı yürüdü. Ömrü boyunca da

bir daha ayağı ağrımadı.” İşte sâlihlerden biiznillâh “kabirdeki

istifâde.”

Not:Yazının devamı 1-5 Nisan tarihlerindedir.

(www.ramazanoglumahmudsamiks.com )

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-6

Hz. Sâmi (k.s.), sâlih dostların birbirlerine olan

yardımlarının Kıyâmet günü de devâm edeceğinin tefsîrde

beyân edildiğini sohbetlerinde sık sık anlatırlardı:

Kıyâmet günü hesâba çekilen bir kulun seyyiâtı

hasenâtına denk geliyor. Meselâ, 1000 seyyiesi (günahı)

varsa 1000 de hasenesi (sevabı) var. Cenâb-ı Hakk azze

ve celle hazretleri o kuluna anne babana git bir hasene iste,

verirlerse bana getir seni cennete dâhil edeyim diye buyu-

ruyor. O kul Mahşer gününün o sıkıntılı anında Allâh’ın lûtfu

ile anne ve babasını bulup durumunu onlara anlatıyor. On-

lar da evlâdım bugünkü günde biz kendimizi kurtaramadık

ki sana bir faydamız olsun; sana bir şey veremeyiz diyor-

lar. O eli boş olarak, mahzûn bir hâlde Hakkın huzûruna

varıyor. Annem babam bana bir şey vermediler yâ Rabbi

diye durumu arz ediyor. Bunun üzerine Hakk Te‘âlâ ve

tekaddes hazretleri o kuluna:

“-Senin dünyâ hayatında benim rızâm için sevdiğin bir

dostun yok mu idi?” diye soruyor. Cenâb-ı Hakk kulunun

o anda hâtırına getiriyor ve evet yâ Rabbi, filân kulun ile

biz dünyâ hayatında senin rızân için sevişirdik diyor. Allâh

(c.c.)’un lûtfu ile o dostunu bulup durumunu ona anlatıyor.

Kardeşi cevâben diyor ki:

“-Ey kardeşim ne kadar hasene istersen alabilirsin. Ben

kendimi kurtaramadım, bâri sen kendini kurtar” diyor. Hesâb

veren kul, Cenâb-ı Hakkın huzûruna sevinçle geliyor ve du-

rumu arz ediyor. Bunun üzerine Sübhân olan Rabbimiz:

“-Yâ öyle mi; o böyle bir ızdırâblı gününde kardeşine

acıyarak hasene veriyor; bense Cevvâdü Kerîmim, Erhâ-

mü’r-Râhimînim, her ikinizi de affettim” buyuruyor.

Ne büyük tebşîrât-ı ilâhî. El-hamdü li’llâhi rabbî’l-

‘âlemîn. Allâh (c.c.) cümlemize rızâsı için sevişmeyi nasîb

etsin (Âmîn).

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-7

İlk, orta ve lise tahsîlini Adana’da tamâmlayan Hz. Sâmî (k.s.)

yüksek tahsîlini İstanbul’da yaparlar. Hukuk Fakültesini birincilikle

bitiren Hz. Sâmî (k.s.) bu arada bir müddet Gümüşhâneli Dergâhı’na

devâm ederler. Bu sırada Bâyezıd dersiâmlarından Rüşdü Efendi

(Eski Beşiktaş müftüsü Merhûm Fuat Çamdibi Hocanın babası):

“Sâmî Evlâdım, gel seni Şeyhülmeşâyih Es‘âd Erbilî Hazretlerine

götüreyim.” der. Bu teklifi kabûl eden Efendi Hazretleri, Rüşdü

Efendi ile berâber Kelâmî Dergâhı’na giderler. Bu ilk karşılaşmanın

devâmını kendileri şöyle anlatıyorlar:

“Üstâdımızın huzûruna varıp ellerini öptük. Rüşdü Efendi

Hoca: -Üstâdım bu getirdiğim genç Gümüşhâneli Ahmed Ziyâed-

din Efendi’nin evlâdlarından Adanalı Sâmî Efendi, deyince; birden

Üstâdımız Es‘âd Efendi Hazretleri: “Hayır! O bizim evlâdımız”

buyurdular. Ve orada devâm ettiğim evrâdın ne olduğunu sordu-

lar. Günde beşbin zikrullâh, bir cüz Kur’ân-ı Kerîm tilâveti, Delâil-i

Hayrât diye cevâb verdim. -Evlâdım hastalık nerede ise tedâviye

oradan başlamak lâzım, bu yüzden şimdilik bunları terk edip kalbî

zikre başlayacaksın buyurdular ve Fakîre inâbe verdiler.”

Akarsu deryâya kavuşmuş; su mecrâını bulmuştu. Cenâb-ı

Hakk’ın lûtfu inâyeti ile Hz. Sâmî Efendimiz bir kaç ayda seyr u sül-

ûkunu ikmâl buyurdular. Daha önce iki yıl devâm edilen dergâhta

olmayan tecellî burada bir kaç ayda olmuştu el-hamdü li’llâh. Kısa

sürede icâzet ve mutlak hilâfet alan Efendimiz Hazretleri mürşid-i

kâmilin görevine âid şu kıssaları naklediyorlar: “Gençliğimde

dergâha devâm ediyordum. Orada vazîfesi müntesiblerin

ayakkabılarının tozunu almak olan bir dervîş vardı. Bir gün onun

elindeki bezi aldım, pertavsızın (mercek) altına tutarak bir müddet

güneşin altında tuttum. Güneşin harâretinin pertavsız vasıtasiyle

bezin üzerine teksîf edilmesi ile bez tutuştu ve yanmağa başladı.

Dervîş hayretler içinde kaldı.

İşte mürşid-i kâmil, iki cihânın Serveri ve Rahmet Güneşi

Nebî salla’llâhu ‘aleyhi ve sellem Efendimizden aldığı nûru mün-

tesiblerden müsâid kimselerin kalblerine teksîf edip, o nûr-ı

Muhammedî (s.a.v.) ile kalbleri diriltip kemâle erdiren kişidir, bi-

zni’llâh. Mürşid-i kâmil çobana benzer; çoban dağda koyunları

otlatırken bacağı kırılanı orada bırakır mı? Sırtına atıp ağıla kadar

getirir. Mürşid-i kâmil de hiç bir evlâdını bırakmaz ve terk etmez

bi-izni’llâh.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-8

Mürşid-i kâmilini bulan ve Zât-ı ‘Âlîlerinin onun ifâdesi ile

“Eyyâm-ı şebâbını şerîat-ı mutahhare ve tarîkat-ı ‘âliyye hizme-

tinde” geçiren Hazreti Sâmî Efendimiz ma‘nevî mertebeleri hızla

aşıyorlardı. Bu yolda kendi ifâdeleri ile ihlâs ve tam teslîmiyet

şarttı. Ölünün yıkayıcısına teslîmiyeti gibi mürîd de mürşîdine

teslîm olmalıydı ki bi-izni’llâh neticeye ulaşsın.

Kendileri anlatıyorlar: “Allâme Taftadânî hazretlerinin tale-

belerinden biri bir şeyhe intisâb etmiş. Bu talebeden hocasının

huzûrunda hikmetli kelâmlar sâdır olmuş. Hocası: “-Evlâdım,

bunları ben sana öğretmedim; sen bunları nereden öğrendin?”

diye soruyor. Talebe: “-Efendim ben bir şeyhe intisâb ettim; zikir

çekiyorum, doğuş oluyor ve böylece hikmetli konuşuyorum.” di-

yor. Bunun üzerine ‘Allâme Taftadânî hazretleri: “Oğlum beni de

şeyhine götür”; diyor. Kendileri de aynı şeyhe intisâb ediyorlar.

Fakat ya teslîmiyet yok veyâ nasîbi yok aynı tecelliyâtlar kendile-

rinde zuhûr etmiyor, aynı istifâde olmuyor.

Sâmî Efendimiz Hazretlerinin bu anlattığı kıssadan çıkan

hükme göre nasîbi olan müsta‘îd kişiler mürşid-i kâmili bulup ona

tam olarak teslîm olurlarsa bi-izni’llâh neticeye ulaşır, ma‘nevî

mertebelerde hızla ilerleyerek kemâle ererler. Bunların hepsi

kendilerinde bi-izni’llâh mevcûd olan Hazreti Sâmî (k.s.) kısa

zamânda icâzet alırlar, irşâdla görevlendirilirler.

Kelâmî Dergâhı’ndaki hizmet günlerine âid Adapazarlı Pe-

hlivân Efendi şu hâtırayı anlatır: “Adapazarı’ndan on arkadaşımla

berâber Es‘ad Efendi Hazretlerinin ziyâretlerine gittik. Sohbet

esnâsında tekkeye dâhil olmuştuk. İçerisi kalabalık olduğundan

dışarıda oturuyor, Es‘ad Efendi Hazretlerinin kendilerini göremi-

yor, sâdece seslerini işitiyorduk. İlk defa sohbetlerine gelmenin

heyecânı içindeydik. Sohbet sırasında ihvân arasında genç

bir zât dolaşıp hizmet ediyordu. “Bu genç orada dolaşmasa o

zamân dikkatimiz dağılmaz, daha çok istifâde ederdik.” diye

içimden geçirdim. Sohbet biter bitmez Es‘ad Efendi Hazretleri: “-

Adapazarlı Pehlivân Efendi ve on arkadaşı buraya gelsin!” dedi-

ler. Hâlbuki bizi hiç tanımıyorlar ve geldiğimizi de görmemişlerdi.

“- Sâmî evlâdımız hakkında sû-i zan ettiniz, helâllık alın.” buyur-

dular. Affımızı taleb edip böylece bu iki Zâtı ve aralarındaki derûnî

muhabbet ve bağı öğrenmiş olduk. El-hamdü li’llâh.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-9

Üstâdına olan bu muhabbet ve bağlılığını dâimâ arttırarak

devâm ettiren Hazreti Sâmî Efendimiz bütün gün ve gecelerini

hizmet yolunda geçirdiler. Dergâhın temizliğinden ihvânın her

türlü hizmetlerine varıncaya kadar her an Sâmî Efendimiz,

yatalak hasta olan ihvânın da her türlü hizmetlerini seve seve

yaparlardı. Hazret-i Es‘âd Erbilî Efendimizin: “Mâ‘nen bizimle

aynı mertebededir, lâkin bu vazîfe bize verildi” diye ta‘rîf et-

tikleri Hüseyin Efendi Hazretleri yatalak olunca: “Bu Zâtın

hizmeti için kim tâlib olur?” diye ihvâna sorarlar. Hemen Sâmî

Efendimiz o Zâtın hizmetlerine koşarlar. Defi hâcetleri dâhil

her hizmetlerini uzun müddet seve seve görürler. Nihâyet

bu hizmetleri sonunda Hüseyin Efendi Hazretleri: “-Evlâdım,

Cenâb-ı Hakk’a niyâz ediyorum; Allâhü ‘azîmüşşân bize ihsân

ettiklerini fazlası ile sana ihsân etsin!” diye duâ buyururlar.

Dünyâ hayatını Nebî-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimizin

buyurdukları gibi: “Benimle dünyânın misâli ağaç altında bir

mikdâr dinlendikten sonra yoluna devâm eden yolcunun hâline

benzer” diye ana rahmi ile kabir arasında bir sefer olarak

görürdü; Hz. Sâmî Efendimiz. Ve bunu uzun bir ömürde her

an tatbîk ettiler. “Bir yabancı âlim, Fakire kendilerinin hâl ve

kelâmlarından sordular. O anda hâtırıma gelen şu hâllerini

anlattım:

Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz: “-Seferden döndüğünüzde

hanımlarınızın yanına haber vermeden girmeyiniz,” buyuruyor-

lar. Hz. Sâmî (k.s.) hayatı bir sefer olarak gördüğü için her ye-

rinden kalkmalarını bir sefer kabûl ediyorlardı. Abdest almak

için lavaboya her gidişlerinde yol zevcelerinin odasından geçi-

yordu. Yarım asırdan fazla süren evlilik hayatlarında bıkmadan,

usanmadan, seve seve her defasında zevcelerini haberdâr ed-

erlerdi. O’nun “Efendi buyur!” diye sesini duyunca odaya girer

ve diğer tarafa geçerlerdi. Bu hâl altmış küsûr yıl günde en

az on defa devâm etti” deyince yabancı ‘âlim ayağa kalkarak:

“-Bu zât Sâhibü’z-zamân’dır. Onun dışında hiç bir velî sünnet-i

seniyyeyi bu kadar derin ve ihâtalı anlayıp tatbîk edemez, an-

cak o yapabilir” dedi. El-hamdü li’llâhi rabbi’l-‘âlemîn.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-10

Hayatının tek gâyesi Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz Haz-

retlerinin sünnetine uymak ve onu ihyâ etmek olan Hz. Sâmî

Efendimiz; daha önceki kitâblarda: “Kılıcı boynunda asılı Pey-

gamber” olarak tarîf edilen (s.a.v.) Efendimize bu husûsta da

ittibâ edip gazâya iştirâk ederek “Gâzî” olmuş-lardı.

Bu husûsu kendileri şöyle anlatıyorlardı: “-Birinci Cihân

harbinde Osmânlı ordusunda levâzım subayı olarak vazîfe

gördüm. Alayımız Edirne’de vazîfe görüyordu. Açlık ve kıtlık

son derece şiddetli idi. Askerlerimizin uzun süre yiyecek bula-

madıkları oluyordu. Bu yüzden askerler ellerinin yetiştiği yere

kadar kavak ağaçlarının kabuklarını yolarak onları çiğniyorlar

ve böylece açlıklarını bir nebze olsun gidermeğe çalışıyor-

lardı.

Hz. Ebû Bekir es-Sıddîk (r.a.) Efendimizin: “Cihâdı terk

eden millet zillete düçâr olur.” sözünü bütün talebelerine

ezberleten Hz. Sâmî (k.s.) Cenâb-ı Hakk’ın: “Niçin yapama-

dığınızı söylüyorsunuz?” Kavl-i şerîfini de bize kendileri ya-

şayarak öğretiyorlardı. Yaşayarak, tatbîk ederek bize cihâdı

öğretiyorlardı. Harbe iştirâk ederek Gâzî olmuşlar, ve ömür-

leri boyunca İslâm için kılıç sallama arzusu ile yaşamışlardı.

Mübârek ömürleri doksanı bulduğunda dahî sohbetlerinde

Uhud harbinde Amr ibn-i Sâbit (r.a.)’in müslümân oluşunu an-

latırken; onun lâkabını: “Asram lâkabı ile mülakkab; keskin

kılıç saldırıcı, diye tarîf ederken oldukları yerde dizleri üzerine

doğrularak ellerini havaya kaldırarak elindeki kılıcı ile derhâl

düşman üzerine saldıracakmış gibi olan hâlleri ancak görül-

mekle anlaşılabilirdi. Yaşıyor; ondan sonra anlatıyorlar; anla-

tırken de o hâli aynen yaşıyorlardı. Hayatı cihâddı Hz. Sâmî

Efendimizin. Ömür boyu cihâd… Ve bu cihâdı elinde silâhı

gazâda da yaşamış ve Gâzî olmuştu Hz. Sâmî (k.s.).

Ve nefe‘ana’llâhü Te‘âlâ bi şefâatihi, Allâh (c.c.) cümlemizi

O’nun muhabbetini hakkı ile yaşayıp öylece haşrolanlardan

eylesin (Âmîn). Bi hurmeti seyyidi’l-enbiyâ-i ve’l- mürselîn

salla’llâhu Te‘âlâ aleyhi vesellem.

(www .ramazanoglu mahmud samiks .com )

MUHTEREM ÖMER MUHAMMED ÖZTÜRK’ÜN

HAYATIMIZA IŞIK TUTAN SÖZLERİ

– Bir tek bilen vardır. O da Nebî (s.a.v.)’dir. Söylenen söz

ancak O (s.a.v.)’in sözüne uyuyorsa muteberdir.

– Peygamberlerden sonra insanların en akıllısı Hz.

Ebûbekir (r.a.)’dir. Çünkü Nebî (s.a.v.)’in yolunda her şeyini

fedâ etmiştir.

– Bu dünyada (nefs ve hevâsına uyarak) yaşama hakkı-

nı kullanan kimse, âhiretteki yaşama hakkını kaybetmiştir.

– Şerî’at, tarîkat; zikir ve fikir hepsinden maksad; ahlâkı

güzelleştirmektir.

– Ta’zîm ile yapılan ibâdet kişiyi Allah (c.c.)’nun zâtına

yaklaştırır.

– Edebe riâyet etmezsen yıktığın yaptığından fazla olur.

– Edebi zâyi’ edersen, İslâm’ı muhafaza edemezsin.

– İslam taharet-i kâmile (tam bir temizlik) dînidir.

– Toplumun temeli tesettüre dayanır.

– Aile reisinin temel görevlerinden ikisi şunlardır: Teset-

türe uymayı sağlamak ve eve helâl rızık getirmek.

– Para cepte olabilir, kasada olabilir; ama kalpte olması

câiz değildir.

-Ancak, dünya muhabbetiyle kalbi dolmuş kimseler fâiz

alıp verebilirler.

-Müslümanın tatili iş değişikliği yapmaktır. Müslüman

böylece dinlenir.

– İslâm’ın propagandaya ihtiyacı yoktur. En güzel propa-

ganda onu sünnete tam olarak uyarak yaşamaktır.

– Allah (c.c.); kendi yolunda bulunan kulunu imtihân

eder, ama mahrûm etmez.

– Kimin istikâmeti daha düzgün ise o Allah (c.c.)’ya daha

yakındır.

– Sabırla muâmele hayırlı neticeler getirir.

– Vazîfemiz Allah (c.c.) demek, kullara da Allah (c.c.)

dedirtmektir.

FATİH GENÇLİK VAKFI (21 HAZİRAN 1971)

MTTB’nin 47. ve 48. Dönemi’nde Fatih Sultan Mehmed

Hân’a layık bir eser vücûda getirmek gâyesiyle bir komite

ku¬rulmuş ve halktan para toplanmıştı. Orta Öğretim Komi-

tesi adını taşıyan bu komitenin gâyesi sâdece rozet mukâbili

halktan yardım toplamaktı. Bu şekilde toplanan 210 bin TL

civarındaki yardım 48. Dönem MTTB Genel Başkanı İsmail

Kahraman’a teslim edilmiş ancak Fatih Sultan Mehmed Hân’ın

hatırasını yaşatacak güzel bir eser vücûda getirme düşünce¬si

1971 Nisan’ına kadar fiiliyata geçirilememişti.

Genel Kurul’da MTTB Genel Başkanlığı’na seçilen Muh-

terem Ömer Öztürk, bu düşünceyi hayata geçirmek için hemen

işe koyuldu. Bu öyle bir eser olmalıydı ki ecdâdın ebe¬diyete

uzanan eserlerine benzemeliydi: Sebiller, imârethaneler, köprü-

ler, kervansaraylar, hanlar, çeşmeler, mekteblerle… Ecdâd ken-

dini mezarında mütevâzî bir şekilde; fakat eserlerini cemiyetin

hizmetinde bırakmayı tercîh etmişti. Onların torunları olduğu-

muzu iddiâ eden bizlerin, onların rûhlarına tezat teşkil edecek

birtakım teşebbüslerde bulunmamız elbette düşünülemezdi.

Muhterem Ömer Öztürk, bu düşüncelerin neticesinde Fatih

Sultan Mehmed Hân’ın hatırasını yaşatacak en uygun eserin

bir Vakıf kurulması olduğuna karar verdi. Daha önceki dönem-

lerde toplanan 210 bin TL civarındaki paranın 140 bin TL’si ile

İsmail Kahraman, noter kanalıyla kendi adına vakıf tesis senedi

hazırlamış, Muhterem Ömer Öztürk, bu vakıf senedini kabûl

ederek hemen teşebbüslerine başlamış, kuruluş hazırlığını ta-

mamlayarak 18 Haziran 1971 günü İstanbul 3. Asliye Hukuk

Mahkemesi’ne mürâcaat etmiştir. Yine aynı mahkemenin verdi-

ği 21 Haziran 1971 tarihli kararı ile Fatih Gençlik Vakfı resmen

tescil edilmiştir.

Ağustos 1971 tarih ve 13919 sayılı Resmî Gazete’de Va-

kıflar Genel Müdürlüğü’nün tescilinin yayınlanmasıyla Fatih

Gençlik Vakfı’nın resmen kuruluşu tamamlanmış ve Muhterem

Ömer Muhammed Öztürk’ün MTTB Genel Başkanlığı dönemi-

nin önemli icraatları arasına girmiştir.

EHLULLAH’LA BERABER OLMANIN FAZİLETİ

Saâdetin sebepleri, hak ve hakîkat ehlini hakkı ve gerçek-

leri söyleyenleri dinlemek, karanlıkları ilim ve irfanlarıyla ay-

dınlatmaya çalışan, tehlikeli virajlarda bizleri işâret taşları ile

uyaran mânâ ehlinin eserlerini, kendilerini dinlemektir. Onların

bu eserlerini okumak, varlık aleminde tefekkür etmek, riyâzet

yoluyla nefsini terbiye etmeye çalışmak, nefsin tersliğini ve

sertliğini kırmak, onun meşru olmayan istek ve şehvetlerini

geri çevirmek demektir.Takva ve yakîn ehli ile dostluk kurup,

sohbet etmek, ârif kişilerle beraber oturup kalkmak, onlara

hürmet ve saygıda kusur etmemek, dualarını almak, edep-

leriyle edeplenmeye çalışmak, kitaplarını okumak, yollarında

yürümek ve sık sık ziyâretlerini ihmâl etmemek bu yolda en

büyük yardımcılardır. Bunun tersini yapmak ve davranmak ise

dalâlet ve felâkettir.

Çünkü Yüce Allah’ın sâlih kullarıyla beraber olmak ve on-

larla dostluk kurmakda dine hizmet ve yardım vardır. Onların

sohbeti, kalbi aydınlatır. Mânâ âleminin basamaklarına yüksel-

tir. Onların mübarek yüzlerine bakmak, hem ibâdet ve hem de

saâdettir. Fâsık ve günahkârlarla beraber olmaktada, Allahü

Teâlâ’dan uzaklaşmak ve kötülüklere batmak vardır.

Kesin delîllerle sâbit olmuştur ki, mübârek ve hayırlı insan-

larla arkadaşlık eden ve onlara yakın olan, dâimâ iyiliğe ve

mutluluğa nâil olur. Hayırsız ve kötü insanlara yakınlık duyan,

onlarla arkadaşlık edenler de dâimâ kötülüğe ve şerre vesîle

olmuştur.

Bu yüzden yüce Rabbimiz sürekli iyi insanlarla dostluk

kurmamızı emretmiştir: “Ey müminler, Allah’tan korkun,

(kötülüklerden sakının) îmânında ve sözünde doğru olan-

larla (sâlih ve sadıklarla) beraber olun.” (Tevbe s, 119) Sâdık

olmak, onların sohbetlerinde bulunmak ve onları sevmek, hak-

kın sevgisini ve bâtıldan uzaklaşmayı doğurur, takvâya vesîle

olur. Müttakîlerle beraber olmak, doğrularla beraber olmak,

hayır sahibi, fazılet sahibi ilim adamlarıyla birlikte olmak, onla-

rın sohbetlerinde bulunmakla muhakkak onların iyilik ve feyiz-

lerinden istifâde edilir.

(Mehmed Çağlayan, Ehl-i Sünnet ve Âkâidi, 193.s.)

MUHTEREM ÖMER MUHAMMED ÖZTÜRK’Ü

TANIYALIM

13 Ağustos 1946 (15 Ramazân 1365)’te Adana’da dünyâyı

teşrîf eden zât-ı âlileri, babaları Merhum Hacı Mehmed Öztürk

Efendi’nin Hz. Mahmûd Sâmî Ramâzanoğlu (k.s.) ile İstanbul’a

hicret etmeleriyle küçük yaşta İstanbul’a yerleşmişlerdir.

Doğduklarında “Ömer” İsm-i şerîflerini Hz. Mahmûd Sâmî

(k.s.) koymuşlar ve doğumlarından itibâren kendilerine mürebbî

(terbiyeci) olmuşlardır. Galatasaray Lisesi’nde orta öğrenimi-

ni tamamlayan zât-ı âlileri, İstanbul İktisâdî ve Ticârî İlimler

Akademisi’ni bitirmişler ve birkaç ay orada öğretim görevlisi ola-

rak görev yapmışlardır.

Allâh Resûlü (s.a.v.)’in yolundaki her hususta en büyük ön-

der olan Hz. Ebû Bekir Sıddîk (r.a.)’in yolundan gitmeye çalışan

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk, 1979 yılında Hz. Ebû Be-

kir (r.a.)’in Fahr-i Kâinât (s.a.v.) Efendimiz’e Medîne’ye hicretle-

rinde yol arkadaşı olduğu gibi Sâhibü’z-zamân Mahmûd Sâmî

Ramazânoğlu (k.s.) Hazretleri’ne yol arkadaşı olarak Medîne’ye

hicret etmişlerdir.

Hz Mahmûd Sâmî Ramâzanoğlu (k.s.), dünya hayâtlarının

sonlarına doğru yakın dostlarının ve sonradan O’nun yerine geç-

tiğini iddiâ eden ihvânın da içinde bulunduğu devlethânelerindeki

bir sohbetlerinde “Bizden sonra inşâallâh Evlâdımız Ömer Öztürk

kılavuzdur. Mûsâ Bey’e de kılavuz olsun.” buyurarak Muhterem

Ömer Muhammed Öztürk’ün ma’nevî derecesini îlân etmişlerdir.

Yine husûsî bir sohbetlerinde “Ömer Öztürk ma’nen vazîfelidir.

Bizim yerimiz Medîne; onunki ise Mekke’dir.” buyurmuşlardır.

Ömürlerinin son demlerinde ise vasiyetlerinin tamâmını Muhte-

rem Ömer Muhammed Öztürk’e yapmışlar, techîz ve tekfîn işleri-

nin de ne şekilde yapılacağını kendilerine bizzât söylemişlerdir.

Onun şu övgülerine mazhar olmuşlardır: Torunu Mahmûd

Kirazoğlu’na şöyle söylemişlerdir:

“Ömer Öztürk Ağabey’ine selâmımı söyle. Senin Medîne’de

ikâmetin için Ravza’da duâ etsin. Cenâb-ı Hakk O’nun duâsını

reddetmez. Duâsı makbûl kişilerdendir O.”

Medîne-i Münevvere’de de birçok kereler aynı lafızla “Ömer

Öztürk benim en emîn ihvânımdır. Kendisi ma’nen vazîfelidir.”

buyurmuşlardır.

(www .ramazanoglu mahmud samiks .com )

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZANOĞLU (K.S.)

CÂMİÎ ŞERÎF’İ

17 Eylül 2006 tarihinde yapımına başlanmış ve yaklaşık iki yıl-

da tamamlanmıştır. Bânisi Hz. Sami (k.s.)’nun ma‘nevî evlâdı ve

ihvâna kılavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’tür.

23.5 x 28.5 metre ebadında bir alana yerleşmiş, dört ana kolon

üstüne tek ana kubbe ve etrafında dört yarım kubbe şeklinde inşâ

edilmiştir. Câminin külliye şekline getirilmesine devâm edilmekte-

dir.

İstanbul’un Pendik ilçesine bağlı Yenişehir mahallesinde bulu-

nan cami; Yavuz Sultân Selîm Câmii gibi Osmanlı mîmârîsinin ince

estetiğini açığa çıkaran bir eser olmuştur.

Caminin kendi adına yapıldığı Zât hakkında Kitâbe’de şöyle

denilmektedir: “Silsile-i aliyye-i Nakşîbendiyye’nin otuz üçüncü

postnişînleri olup silsile-i aliyyenin otuz ikinci postnişîni Şeyhü’l-

meşâyîh es-Seyyid Muhammed Es‘âd Erbilî kuddise sirrûh haz-

retlerinin hâlîfelerindendirler. Hazret-i Zât-ı akdes’in şecere-i

mübârekeleri, Ramazanoğlu Beğliği’nden Hz. Seyfullâh Hâlid bin

Velîd (r.a.)’e uzanır. Hicrî 1308’de Adana’da dünyâyı teşrîf eden

Zât-ı âli-kadrleri, 1404’te Medîne-i Münevvere’de irtihâl-i dâr-ı bekâ

eylediler. Kabr-i şerîfleri Cennetü’l bakîde ziyâretgâhtır.

Ulemâ-yı İslâm, “Bir asırlık mübârek ömürlerinin her ânında

Sünnet-i seniyye-i Resûl-i Kibriyâ (s.a.v.)’i ihyâ eylediklerinde ve

nice yüksek makamların sâhibi; Gavs*, Müceddid**, Sâhibü’z-

zamân*** ve Câna yakın ülfet makâmının sâhibi ve asırların nâdir

yetiştirdiği bir Zât-ı akdes olduklarında” ittifâk-ı ârâ eylemişlerdir.”

Allâhü Te‘âlâ yollarına ve şefâatlerine cümlemizi dâhil eylesin.

Âmîn.

*Gavs: Yardım etmek, imdada yetişmek demektir. Bunun yerine

“kutub” da kullanılır. En yüksek ma’nevî makamdır. Allah (c.c.) onla-

rın duası sebebiyle gelmesi muhtemel belâları def eder.

**Müceddid: Her asır başında geleceği Nebi (s.a.v.) tarafından

müjdelenen, dinin yüksek hâdimleridir. Kendilerinden ve yeniden bir

şey ortaya çıkarmazlar, yeni ahkâm getirmezler. İslâmî hükümlere

harfiyen uyarak dinin aslını ortaya koyarlar ve ona karıştırılmak is-

tenilen bid’atleri def ederler.

***Sâhibü’z-zamân: Zamanın etkisinden kurtulmuş; geçmiş, ge-

lecek düşüncesinden sıyrılmış, ân-ı vâhidi yakalayan ve onu sürekli

yaşayan kişidir. O, bu durumuyla zamanı aşmıştır.

MAHMÛD SAMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)

İnsanları Hakk’a da‘vet eden, doğru yolu gösterip hakîkî

saâdete kavuşturan ve kendilerine Silsile-i Âliyye denilen

büyük âlim, velî ve mürşîdlerin otuz üçünçüsüdür.

Hz. Sâmi (k.s.) tarafından ismi konulan; yirmi küsür sene,

yakın hizmetinde bulunan, Medîne’ye hicretlerinde kendisine

refîk olan, vasîyetini de kendisine yaptığı -ki bunun tarikâtta

mânâsı açıktır- ve hakkında “Benim en emin ihvânımdır.”

“Seni seviyorum, senin sevdiklerini de seviyorum.” buyurdu-

ğu, mânevî evlâdı Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün

sohbetlerinden derlenen menkîbeleri şöyledir:

“Efendi hazretlerini Tahtakale’deki dükkanda muhase-

becilik yaptığı zamanlarda (Halîfesi, Adanalı Bakkal) Ha-

san Efendi Amca’ya “Bundan sonra bana Mahmûd Sâmi

denmesi emrolundu. İhvana bildiriniz.” diye buyurdular. Bu

tebşirât da; kendisine şefaat makâmının Allah Resûlü (s.a.v)

tarafından verildiğinin beyânıdır. Allah hepimizi şefâatlerine

nail eylesin. (amin) (Hasan Efendi Amca: Efendi Hazretleri-

nin tam icazetli hakîkî halîfesi idi. 1969‘de Adana’da vefât

etti. Son nefesinde yanında idim. Onun da anlatılacak çok

kerâmeti var ama bana son nefesinde: “Şurada gördüklerini

başka bir ferde anlatırsan âhirette on parmağım yakanda

olur. Hiç kimseye anlatmayacaksın” dedi. Onun için o gör-

düklerimizi maalesef anlatamıyoruz.)

Hazreti Sâmi Efendimiz’in kızıp kaşlarını çatma diye bir

huyları yoktu. Hoşlarına gitmeyen bir hal ortaya çıksa kıza-

mazlar, kaşlarını dahi çatamazlardı.

Adanalı Hasan Efendi Amca Sâmi Efendimiz’e “ Efendim

ihvânın içerisinde çok azanlar var. Celal sıfatınızı bir takın-

sanız da şunları bir yola getirseniz” deyince Efendi Hazret-

leri “ Hasan o bizde yok maalesef, Allah onu bize vermedi.

O işi sen yap.” buyurmuşlardı. Onun üzerine Hasan Efendi

Amca, Sâmi Efendimiz’in buyurdukları gibi Celal sıfatıyla

ihvânı terbiye etmeye başlamışlardı.”

(www .ramazanoglu mahmud samı ks .com )

KURULUŞUNUN 96. YILINDA MTTB

(MİLLÎ TÜRK TALEBE BİRLİĞİ)

Allâh (c.c.)’nun “O günler (öyle günlerdir ki) biz onları insan-

lar arasında döndürür dururuz” (Âl-i İmrân s. 140) âyeti hükmün-

ce takdîr ettiği 700 yıllık ömrünü, Dîn-i Mübîn-i İslâm’ı yeryüzüne

hâkim kılmak için cihâdla geçiren muhteşem Osmânlı, dış güçler

tarafından içerideki bazı gâfil ve hâin kimselerin kullanılmasıyla,

Cihân Harbi’ne sokulmuş ve millet ateşe atılıp küfrün eline ikrâm

edilmiştir. İçine düşülen bu durumdan memleketi kurtarmak isteyen

o günkü Dârü’l Fünûn (bugünkü üniversite gençliği) 1916 yılının

ortalarına doğru Türk Talebe Birliği’ni (TTB) kurmuşlar, ardından

da birçoğu cephelere giderek şehîd olmuşlardır.

Savaş yıllarından sonra Millî Türk Talebe Birliği, Türk Yüksek

Tahsil Gençliğini, aralarda uğradığı bazı kesintiler haricinde, başın-

daki idârecilerinin bilgi, beceri ve gayretleri oranında, dış güçlerin

ajanları vasıtasıyla estirilen kuzey ve batı rüzgarlarından korumuş,

gençliği bu memlekete sâhib çıkacak bir gençlik olarak yetiştirme-

ye gayret etmiştir. Özellikle 1971 yılında Genel Başkan olan Muh-

terem Ömer Muhammed Öztürk, Millî Türk Talebe Birliği’ni hakikî

gâyesini yerine getirmesi yolunda ideal bir şekilde yönetmişler ve

hakîki hedefine taşımışlardır.

1971’e kadar sadece kamuoyuna yönelik ve belli mihrâkların

kontrol ve desteğindeki faaliyetlerinden öteye gidemeyen,

Türkiye’deki güdümlü kör dövüşün bir aktörü durumunda olan

MTTB, 1971’de Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün Genel

Başkan olmalarıyla, siyâsi birçok kurumun MTTB’yi kendi çıkarla-

rı için kullanmak istemesine rağmen, hiçbir mihrâkın kontrolü ve

desteği olmaksızın Türkiye’nin en güvenilir teşkilâtlarından biri ol-

muştur. Gençliğin eğitimi için birbirinden değerli kurumlar, kurslar

ve enstitüler kurmuştur.

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün kazandırdıkları bu rûh

ve ivme ile MTTB 1980’e kadar aynı misyonunu devâm ettirmiştir.

Türkiye’de “sol”un temsilciliğini yapan bazı fikir adamlarının dediği

gibi: “Buna engel olmak için Türkiye’de bir ihtilâl yapılmıştır.”

12 Eylül 1980’de memleket idâresine el koyan askerî yönetim

tarafından faaliyetten men edilmiş, kapatılması neticesinde genç-

liğin yetişmesine yönelik sorumlulukları ve tüzüğü gereği bütün

mevcûdiyeti Fâtih Gençlik Vakfı’na devredilmiştir.

(www .ramazanoglu mahmud samiks .com )

MTTB’NİN ALTIN DEVRİ VE

MUHTEREM ÖMER MUHAMMED ÖZTÜRK

Kimseyi ve hiçbir şeyi kolay kolay beğenmeyen Merhum Necip

Fâzıl, üniversitelerin ve MTTB’nin bir tahlîlinin yaparken Muhte-

rem Ömer Muhammed Öztürk dönemi için “Süt beyazı dönemi”

hükmünü vermiştir.

Dönemde fiilen başkan olarak görev yapan Muhterem

Ömer Muhammed Öztürk, mücâhidliğiyle bize hep şu iki husûsu

düşündürmüştür:

İslâm’ın dünyaya yayılmasında Allâh (c.c.) yolunda mücâhid

ve Resûlullâh (s.a.v.)’in ilmine vâris olan Horasan Erleri vasıtasıy-

la Türkistan’dan Anadolu’ya ve Balkanlar’a kadar dünyanın birçok

yerine İslâm’ın yayılmasında Ahmed Yesevi (k.s.) Hazretleri’nin

himmeti vardır.

Bütün ömrü cihâdla geçen Muhterem Ömer Muhammed Öz-

türk 1969’da 23 yaşlarındadır ve Hz. Mahmûd Sâmî Ramazânoğlu

(k.s.) tarafından MTTB’de Müslümân bir gençlik yetiştirmekle

vazîfelendirilmiştir. MTTB ile doğrudan veyâ dolaylı ilgisi olan her

Müslümân gençte Ömer Muhammed Öztürk’ün emeği ve hakkı

vardır. Bu hak, hem ma’nevî hem maddîdir.

II.Abdülhamîd Hân, sonradan memleketi felâkete sürükleyen

ittihadcıların hidâyet üzere olmaları, vatana, millete hizmet etmele-

ri için olağanüstü gayretler göstermiş, onların ellerinden tutmuş ve

pek çoğuna kendi cebinden altınlar vermişdir.

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk de geceli gündüzlü ve

her şeyini ortaya koyarak çalışmış, yetişmesine gayret ettiği birçok

kimselerin cebine harçlık koymuş, hatta evinin kirasını vermiş,

ancak bu kimseler sonraları politika fitnesi batağına düşmekten

kendilerini kurtaramamışlardır.

Bu yoğun çalışmaları esnâsında yaşadıkları bir hâdise şöyledir:

“Muhterem Ömer Muhammed Öztürk, 12 Mart 1971’de MTTB’nin

kapatılması kararının iptali için uğraşmaktadırlar. Sâmî Efendi

Hazretlerinin de duâ ve iznini almak için huzûruna girip “Efendim

duâ buyurun Allâhü Te’âlâ bize şu binada on sene daha İslâm’a

hizmet etmeyi ihsân buyursun” diye duâ ister ve Sâmî Efendi Hz.

de “Amin” derler.

Hz. Sâmî (k.s.)’un duâsı her zaman kendisiyle olan Muhterem

Ömer Muhammed Öztürk: “O duâdan sonra tam on sene daha

MTTB hizmete devâm etti. Eh söyleyene değil, söyletene bak.”

buyurmuşlardır

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (K.S.)-1

Hazret-i Sâmi (k.s.)’un hayatını manevi görevlisi ve ihvâna kı-

lavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün kaleminden yayın-

lıyoruz:

1892 Yılında Adana’nın Tepebağ mahallesinde dünyâya teşrîf

eden Hazret-i Sâmî (k.s.)’un babaları Müctebâ Efendi, anneleri Üm-

mügülsüm Hanımefendilerdir. Dedelerinin ismi Abdurrahmân, büyük

dedeleri İshâk ve Hüseyin Efendilerdir. Büyük Türk beyliklerinden

Ramazânoğlu beyliğinin en son beylerinden olan Abdülhâdî Efen-

dinin (ki Sâmî Efendi Hazretlerinin büyük dedelerindendir) tesbîtine

göre Ramazânoğlu beyliği aslen Türklerin Oğuz boyunun Üçok-

lar kabîlesindendir. Bu kabîlenin de şecereleri büyük Türk Hâkânı

Nureddîn Zengî (Şehîd) vasıtası ile Seyfullâh Hz. Hâlid bin Velîd

(r.a.)’e dayanır. Efendi Hazretleri kendi ifâdeleriyle doğumlarını şöy-

le nakletmektedirler:

“-Benim doğumum (1308) târihindedir: Adana’da Vakıfsara-

yı’ndadır. Doğumumdan evvel kapıya bir zât gelmiş: “-Bu evde,

yakında bir doğum olacaktır, oğlan olacaktır, adını: Sâmî koyunuz;

hayırlı bir insan olacaktır.” diyor, gidiyor. Bir müddet sonra doğum

oluyor, oğlan oluyor. Adı: “Mahmûd Sâmî” konuyor. Sonra o zât

tekrâr geliyor. Oğlan doğduğunu söylüyorlar. Adının da “Muhammed

Mahmûd Sâmî” konulduğunu öğrenince: “-Sandıktaki emânetimi ve-

riniz!” diyor. Ona benzer bir emâneti veriyorlar: “-Bu değil; esâs san-

dıktaki bana âid emâneti veriniz!” diyor. Veriyorlar. Memnûn oluyor.

Duâ edip gidiyor.” Efendi Hazretleri bu ma‘lûmât hakkında:“-Bunu

kaydediniz. Mühimdir. Gelen zât, boş değildir. Bunları olduğu gibi

sen kaydet. İleride neşredilir. İyi olur. Hayırlı olur.” diye buyurdular.

Not: Bu ma‘lûmât, Muhterem Ömer Kirazoğlu (Rh. Aleyh)

Ağabey’in kendi el yazısı ile not defterinden alınmıştır. Metinden

Hazretin ism-i şerîflerinin tam olarak “Muhammed Mahmûd Sâmî”

olduğu öğreniliyor. Hazretin 6 Kasım 1937’de kendi el yazılarıyla,

latince olarak, “Kadastro ve Tapu Tahrîrine Mahsûs Beyânnâme”de,

sâdece “Sâmî” ismini ve imzâsını kullandıklarına ve nüfus cüz-

danlarında da sâdece “Sâmî” ismini kullandığına göre, tam ism-i

şerîflerinin kullanılmaması o devirdeki birtakım yasakları akla ge –

tirmektedir. Bu “Beyânnâme”de, Hazretin doğdukları ev Seyhân

vilâyeti, Adana kazâsı, Kayalıdağ mahallesi, Sabuncu Abdullâh so-

kağı olarak belirtilmiştir ki burada da isimler değiştirilmiştir. Hazretin

doğdukları evin bulunduğu mahalle en son Tepebağ adını almıştır.

(www .ramazanoglu mahmudsamiks .com )

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-2

Doğumundan i‘tibâren bütün hayatı boyunca bu müjdenin

şanlı izlerini taşıyan bu zâta “Âlî makâm sâhibi” ma‘nâsına ge-

len Sâmî ismi konur. Her hâlleri büyük, yüksek makâm sâhibi

oluşlarının dışarıya tezâhürüdür.

Hakk idâresinin kaldırılıp, halk idâresinin müslümânlara da

sevdirilmeğe çalışıldığı şu cehâlet asrında; ekseriyetin İslâm

dışı davranışlarına;

“Bugünkü şartlarda ancak bu kadar olur.” diyerek kılıf

bulup, İslâm’ın bazı şartlarda tam olarak yaşanamayacağı

iddiâsını hâlleri ile çürütüp, asra yakın ömürlerinin, doğumun-

dan i‘tibâren tamâmını, sünnete harfiyyen riâyet ederek geçi-

rip, İslâm, fitnenin zirveye çıktığı devirlerde bile sünnete tam

olarak ittibâ edilerek yaşanabilir ve kıyâmete kadar da yaşana-

caktır diye hayatı ile bunu isbât etmiş bir âlî kadîrdir Hazret-i

Sâmî (k.s.).

Allâh (c.c.) dostlarının büyüklerinden bir zâtın ifâdesi ile

“Asırların nâdir yetiştirdiği bir büyük velîdir” Hazret-i Sâmî

(k.s.).

1950’li yılların başlarında İstanbul’a intikâllerinden son-

ra kendilerine Fahr-i Kâinat (s.a.v.) Efendimiz tarafından

“MAHMÛD” ismi verilmiş ve kendileri icâzetli halîfeleri Adanalı

Hacı Hasan Efendiye:

“-Fakire bundan sonra Mahmûd Sâmî denilmesini ihvâna

bildiriniz; bize böyle emrolundu.” diye emir gereği büyük

tebşîrâtı bildirirler.

Çocuk yaşlarında muhterem anneleri kendilerini

akrânlarıyla oynamak üzere dışarı gönderdiklerinde Hazret-i

Sâmî (k.s.) Efendimiz ellerini dizlerinin üzerine koyup

“tahiyyât” oturuşundaki gibi oturup, uzaklara gözlerini diker,

devâmlı olarak düşünür, tefekkür ederler. Çünkü Allâh (c.c.)’ün

Resûlü (s.a.v.) Efendimiz, Mi‘râc’da tahiyyâtta gibi oturmuşlar-

dı. Bu sünneti ömürleri boyunca hep böyle sürdürdüler. Hiç bir

zaman kendilerini bunun dışındaki bir şekilde otururken gö-

ren olmamıştır. “Neden arkadaşları ile oynamayıp oturduğu”

sorulduğunda:“-Biz oyun için yaratılmadık.” buyurmuşlardır.

İşte hadîs-i şerîfi telmîh; işte sünnete ittibâ.’

(www .ramazanoglu mahmudsamiks .com )

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-3

Bu sünnete uygun hayat günümüz insanlarının ancak ör-

neklerini kitâblarda görebildiği bir şekilde tam 96 yıl devâm

etmiştir. Doğumlarından dâr-ı bekâya intikâllerine kadar gece-

siyle, gündüzüyle, harekâtı ve sekenâtı ile günün 24 saatinde

sünnet-i seniyyeye; Hazret-i Abdullâh ibn-i Ömer radıyallâhu

anhümânın dediği gibi ve Pîr Efendimiz Hazretlerinin de mısra-

laştırdığı şekilde: “Muhammed Mustafa (s.a.v.) Efendimiz Haz-

retlerinin eşiğinde aklı kurbân ederek” katıksız, tam teslîmiyetli

bir sünnet tatbîkâtıdır bu mübârek hayat!

İşte kerâmeti maddî ve ma‘nevî olarak ikiye ayıran

Muhyiddîn-i Arabî hazretlerinin: “Esâs kerâmet ma‘nevî

kerâmettir; o da yirmi dört sâatin tamâmını Resûl-i Ekrem

sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz Hazretlerinin sünnetine

uygun olarak geçirmektir. Bizce makbûl olan da budur.” dediği

ma‘nevî kerâmetler manzûmesidir Hazret-i Sâmî (k.s.) Efendi-

mizin asırlık ömürleri.

Muhyiddîn-i Arabî hazretleri: “Ehlullâh kendilerinden

kerâmet zuhûr etmesini kadınların hayız ve nifas hâli gibi gö-

rürler.” buyuruyor. Bütün hayatlarında buna son derece dikkat

eden Efendimiz (k.s.) Hazretleri bir sohbetlerinde (1970’li yılların

ikinci yarısında Erenköy’de bir evde) Abdü’l-kâdir-i Geylânî haz-

retlerinin kendisini yardıma çağıran Adana’nın Misis nâhiyesinin

Abdoğlu köyünden bir Ermeni çocuğunun hayvanına, düşen çu-

valları biiznillâh yüklemesine âid kıssayı anlatırken, son derece

sâf ihvânlardan Merhûm Dr. Bahâ Bey, ayağa kalkarak:

“-Vallâhi bu Zât, asrın Abdü’l-kâdir-i Geylânî’sidir, ne za-

man sıkışıp yetiş yâ Hazret-i Sâmî desem bu Zât’ın himmetiyle

biiznillâh her müşkülüm hallolur.” diye bağırınca, Sâmî (k.s.)

Efendimiz Hazretleri mu‘tâdlarını bozarak yeni başlamış olan

sohbeti “el-Fâtiha” diyerek bitirip, fakîre dönerek:

“-Arabayı hazırlayın” buyurdular ve sohbeti yarıda bırakıp,

ev sâhibinin yapacağı ikrâmı da: “-İkrâmınızı kabûl ettik, Allâh

(c.c.) râzı olsun” diyerek yemeden oradan ayrıldılar.

İşte kendilerine karşı sırrı fahş edip kerâmetlerini açığa vu-

rana verdikleri kendi üslûblarınca en ağır ders.

(www .ramazanoglu mahmudsamiks .com )

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-4

Bütün hayatı manevî kerâmet (ya‘ni istikâmet) olan

Efendimiz Hazretleri, kendilerinden sâdır olan kerâmetleri

böylece saklamamızı bize öğretmiş oluyorlardı. Böylece

kerâmetin matlûb olmadığını, zuhûrunun o kişilere Allâh

(c.c.)’ün rahmeti olduğunu anlatmış oluyorlardı. Buna da

hamdetmek lâzımdı ve hemen takılmadan istikâmet üzere

Hakk yola devâmı öğretiyorlardı. Böylece inkılâb kâbiliyetini

hâiz olan kalbimiz hakîkî ve tek matlûb olan Allâh (c.c.) ile

olacaktı. Ağyârdan ictinâb gerekliydi. İşte kalbin hâllerini an-

latırlarken verdikleri bir misâl:

“Bukâlemun denilen, Türkçe adı “bahtabakan” kertiş cin-

sinden kuyruğu ile dala sarılan bir hayvan vardır. Çocukluğu-

muzda, bu boz renkli hayvanı tutar, erkeklerin o zaman kul-

landığı kırmızı renkli, püsküllü, kalıba konan feslerini onun

üzerine koyardık. Kısa bir süre sonra fesi kaldırdığımızda,

bukalemunun kıpkırmızı olduğunu görürdük. Biraz açıkta ka-

lınca eski boz rengine avdet ederdi. Yine kadınların başını

örttüğü siyah renkli yağlığı (başörtüsünü) alır bukalemunun

üzerine örterdik. Bir müddet beklettikten sonra başörtüsü-

nü açtığımızda hayvanın renginin siyahlaştığını müşâhade

ederdik. Biraz sonra asıl rengine avdet ederdi. İşte bir hay-

vanda bu derece bulunduğu yere intibâk kâbiliyyeti olur-

sa; ya kalbimizi nasıl muhâfaza etmemiz gerekir; teemmül

edelim” buyururlardı. Hadîs-i şerîfte buyuruldu ki: “Cenâb-ı

Hakk, sizin kalıbınıza değil; kalblerinize nazar atfeder.”

Kalb nazargâh-ı İlâhî’dir; ona göre dikkat etmeliyiz. Yine

buyuruyorlar: “Gençliğimde dergâhta hâl ehli, ehl-i keşiften

Âdil Beğ bana: “-Sâmî evlâdım, münâsebette bulunduğun

kişilere çok dikkat et, sakın kasvetli kimselerle karşı karşıya

oturma. Bir defa Ayasofya câmiinde mevlid dinliyordum; bir

de baktım letâiflerim durmuş. Karşımda diz dize oturduğum

adamın kalbi hasta imiş (ya‘ni katı). Letâiflerimi üç günde zor

çalıştırdım.” dedi. Câmiide mevlid dinleyenin kalbinden bu

in‘ikâs olursa ona göre dikkat edelim.”

(www .ramazanoglu mahmudsamiks .com )

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-5

Gönüller sultânı Hazret-i Sâmî (k.s.), kalbin Kur’ân-ı

Kerîm’de beş sınıf olarak beyân edildiğini anlatırlardı. Ez-

cümle: 1- Ölü kalb, 2- Hastalıklı kalb, 3- Gâfil kalb, 4- Zâkir

kalb, 5- Ma‘nen diri (hayy) kalb.

Kalbimizi her türlü hastalık ve tehlikelerden koruyacak bi-

rinci şartın zikru’llâha devâm olduğunu her defasında tekrâr

tekrâr beyân buyururlardı. Bunun da, az yiyip oruç tutarak ve

şartlarına riâyetle yapılırsa netice hâsıl olacağını bildirirlerdi.

Çünkü kul, hadîs-i şerîfte beyân buyurulduğu üzere:

“Kişi kalben zikre muvaffak olursa şeytân me’yûs ola-

rak geri çekilir; zikirden gâfil olursa kalbe yeniden girer.”

“Allâh azîmüşşânı kalben zikreden ile zikretmeyenin

farkı cesed dirisi ile ölüsünün farkı gibidir.” buyururlardı.

Bu yüzden insanlar, kendilerini Allâh (c.c.)’yü ve O’nun zikrini

hatırlatanlarla berâber olmağa çağrılıyordu. Tevbe sûresinde

Cenâb-ı Hakk: “Ey îmân edenler, Allâh’tan korkun da sâlih

ve sâdıklarla beraber olun.” diye emrediyor. Sâlihlerden bu

dünyâda istifâde olacağı gibi kabirde ve mahşerde de istifâde

olunacağını tefsîr ve hadîslerden misâllerle anlatırdı, Hazret-i

Sâmî (k.s.).

Bu husûsta kendilerine âid şu menkîbeyi anlatırlardı:

“Çocukluğumda kız kardeşim yürüyemiyordu. Yakınlarımız

Pozantı’ya yakın bir köyde Kaplanca Dede adlı bir zât var; kızı

ona götürün; inşâallâh onun vesîlesi ile Allâh (c.c.) şifâ verir

dediler. Ben, annem ve kız kardeşim o zâtın türbesine gittik.

Geceyi orada geçirdik. Gece bir ara kız kardeşim bağırarak

uyandı. Annem: “- Kızım ne var, ne oldu, niye bağırdın?” dedi.

Kız kardeşim:

“Anne şu kabirdeki dede kalktı, geldi benim kalçamın üze-

rine oturdu” dedi. Bu hâlden sonra yürüyemeyen kız kardeşim

Allâh (c.c.)’ün izni ile ayağa kalktı yürüdü. Ömrü boyunca da

bir daha ayağı ağrımadı.” İşte sâlihlerden biiznillâh “kabirdeki

istifâde.”

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-6

Hz. Mahmud Sâmi (k.s.)’un hayatını manevi vazifelisi

ve ihvâna kılavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün

kâleminden yayınlamaya devam ediyoruz:

Hz. Sâmi (k.s.), sâlih dostların birbirlerine olan yardımları-

nın Kıyâmet günü de devâm edeceğinin tefsîrde beyân edil-

diğini sohbetlerinde sık sık anlatırlardı:

Kıyâmet günü hesâba çekilen bir kulun seyyiâtı

hasenâtına denk geliyor. Meselâ, 1000 seyyiesi (günâhı)

varsa 1000 de hasenesi (sevâbı) var. Cenâb-ı Hakk Azze

ve Celle Hazretleri o kuluna anne babana git bir hasene

iste, verirlerse bana getir, seni cennete dâhil edeyim diye

buyuruyor. O kul Mahşer gününün o sıkıntılı anında Allâh

(c.c.)’un lûtfu ile anne ve babasını bulup durumunu onlara

anlatıyor. Onlar da evlâdım bugünkü günde biz kendimizi

kurtaramadık ki sana bir faydamız olsun; sana bir şey ve-

remeyiz diyorlar. O eli boş olarak, mahzûn bir hâlde Hakkın

huzûruna varıyor. Annem babam bana bir şey vermediler yâ

Rabbi diye durumu arz ediyor.

Bunun üzerine Hakk Te‘âlâ ve tekaddes hazretleri o ku-

luna: “Senin dünyâ hayatında benim rızâm için sevdiğin bir

dostun yok mu idi?” diye soruyor. Cenâb-ı Hakk kulunun o

anda hâtırına getiriyor ve evet yâ Rabbi, filân kulun ile biz

dünyâ hayatında senin rızân için sevişirdik (birbirimizi karşı-

lıklı severdik) diyor. Allâh (c.c.)’un lûtfu ile o dostunu bulup

durumunu ona anlatıyor. Kardeşi cevâben diyor ki:

“Ey kardeşim, ne kadar hasene istersen alabilirsin. Ben

kendimi kurtaramadım, bâri sen kendini kurtar” diyor. Hesâb

veren kul, Cenâb-ı Hakkın huzûruna sevinçle geliyor ve

durumu arz ediyor. Bunun üzerine Sübhân olan Rabbimiz:

“Yâ öyle mi; o böyle bir ızdırâblı gününde kardeşine acıya-

rak hasene veriyor; bense Cevvâdü Kerîmim, Erhâ-mü’r-

Râhimînim, her ikinizi de affettim” buyuruyor.

Ne büyük tebşîrât-ı ilâhî. El-hamdü li’llâhi rabbî’l-‘âlemîn.

Allâh (c.c.) cümlemize rızâsı için sevişmeyi nasîb etsin

(Âmîn).

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-7

İlk, orta ve lise tahsîlini Adana’da tamâmlayan Hz. Sâmî (k.s.)

yüksek tahsîlini İstanbul’da yaparlar. Hukuk Fakültesini birinci-

likle bitiren Hz. Sâmî (k.s.) bu arada bir müddet Gümüşhâneli

Dergâhı’na devâm ederler. Bu sırada Bâyezıd dersiâmlarından

Rüşdü Efendi (Eski Beşiktaş müftüsü Merhûm Fuat Çamdibi Ho-

canın babası): “Sâmî Evlâdım, gel seni Şeyhülmeşâyih Es‘âd

Erbilî Hazretlerine götüreyim.” der. Bu teklifi kabûl eden Efendi

Hazretleri, Rüşdü Efendi ile berâber Kelâmî Dergâhı’na giderler.

Bu ilk karşılaşmanın devâmını kendileri şöyle anlatıyorlar:

“Üstâdımızın huzûruna varıp ellerini öptük. Rüşdü Efen-

di Hoca: -Üstâdım bu getirdiğim genç Gümüşhâneli Ahmed

Ziyâeddin Efendi’nin evlâdlarından Adanalı Sâmî Efendi, deyin-

ce; birden Üstâdımız Es‘âd Efendi Hazretleri: “Hayır! O bizim

evlâdımız” buyurdular. Ve orada devâm ettiğim evrâdın ne ol-

duğunu sordular. Günde beşbin zikrullâh, bir cüz Kur’ân-ı Kerîm

tilâveti, Delâil-i Hayrât diye cevâb verdim. -Evlâdım hastalık ne-

rede ise tedâviye oradan başlamak lâzım, bu yüzden şimdilik

bunları terk edip kalbî zikre başlayacaksın buyurdular ve Fakîre

inâbe verdiler.”

Akarsu deryâya kavuşmuş; su mecrâını bulmuştu. Cenâb-ı

Hakk’ın lûtfu inâyeti ile Hz. Sâmî Efendimiz bir kaç ayda seyr

u sülûkunu ikmâl buyurdular. Daha önce iki yıl devâm edilen

dergâhta olmayan tecellî burada bir kaç ayda olmuştu el-hamdü

li’llâh. Kısa sürede icâzet ve mutlak hilâfet alan Efendimiz Hazret-

leri mürşid-i kâmilin görevine âid şu kıssaları naklediyorlar: “Genç-

liğimde dergâha devâm ediyordum. Orada vazîfesi müntesiblerin

ayakkabılarının tozunu almak olan bir dervîş vardı. Bir gün onun

elindeki bezi aldım, pertavsızın (mercek) altına tutarak bir müddet

güneşin altında tuttum. Güneşin harâretinin pertavsız vasıtasiyle

bezin üzerine teksîf edilmesi ile bez tutuştu ve yanmağa başladı.

Dervîş hayretler içinde kaldı.

İşte mürşid-i kâmil, iki cihânın Serveri ve Rahmet Güneşi Nebî

salla’llâhu ‘aleyhi ve sellem Efendimizden aldığı nûru müntesibler-

den müsâid kimselerin kalblerine teksîf edip, o nûr-ı Muhammedî

(s.a.v.) ile kalbleri diriltip kemâle erdiren kişidir, bi-zni’llâh. Mürşid-i

kâmil çobana benzer; çoban dağda koyunları otlatırken bacağı kı-

rılanı orada bırakır mı? Sırtına atıp ağıla kadar getirir. Mürşid-i

kâmil de hiç bir evlâdını bırakmaz ve terk etmez bi’iznillâh.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-8

Mürşid-i kâmilini bulan ve Zât-ı ‘Âlîlerinin onun ifâdesi ile

“Eyyâm-ı şebâbını şerîat-ı mutahhare ve tarîkat-ı ‘âliyye hizme-

tinde” geçiren Hazreti Sâmî Efendimiz ma‘nevî mertebeleri hızla

aşıyorlardı. Bu yolda kendi ifâdeleri ile ihlâs ve tam teslîmiyet

şarttı. Ölünün yıkayıcısına teslîmiyeti gibi mürîd de mürşîdine

teslîm olmalıydı ki bi’iznillâh neticeye ulaşsın.

Kendileri anlatıyorlar: “Allâme Taftadânî hazretlerinin tale-

belerinden biri bir şeyhe intisâb etmiş. Bu talebeden hocasının

huzûrunda hikmetli kelâmlar sâdır olmuş. Hocası: “Evlâdım,

bunları ben sana öğretmedim; sen bunları nereden öğrendin?”

diye soruyor. Talebe: “Efendim ben bir şeyhe intisâb ettim; zikir

çekiyorum, doğuş oluyor ve böylece hikmetli konuşuyorum.” di-

yor. Bunun üzerine Allâme Taftadânî hazretleri: “Oğlum beni de

şeyhine götür”; diyor. Kendileri de aynı şeyhe intisâb ediyorlar.

Fakat ya teslîmiyet yok veyâ nasîbi yok aynı tecelliyâtlar kendi-

lerinde zuhûr etmiyor, aynı istifâde olmuyor.”

Sâmî Efendimiz Hazretlerinin bu anlattığı kıssadan çıkan

hükme göre nasîbi olan müsaid kişiler mürşid-i kâmili bulup ona

tam olarak teslîm olurlarsa bi’iznillâh neticeye ulaşır, ma‘nevî

mertebelerde hızla ilerleyerek kemâle ererler. Bunların hepsi

kendilerinde bi’iznillâh mevcûd olan Hazreti Sâmî (k.s.) kısa

zamânda icâzet alırlar, irşâdla görevlendirilirler.

Kelâmî Dergâhı’ndaki hizmet günlerine âid Adapazarlı

Pehlivân Efendi şu hâtırayı anlatır: “Adapazarı’ndan on arka-

daşımla berâber Es‘ad Efendi Hazretlerinin ziyâretlerine gittik.

Sohbet esnâsında tekkeye dâhil olmuştuk. İçerisi kalabalık oldu-

ğundan dışarıda oturuyor, Es‘ad Efendi Hazretlerinin kendilerini

de göremiyor, sâdece seslerini işitiyorduk. İlk defa sohbetlerine

gelmenin heyecânı içindeydik. Sohbet sırasında ihvân arasında

genç bir zât dolaşıp hizmet ediyordu. “Bu genç ortada dolaş-

masa o zamân dikkatimiz dağılmaz, daha çok istifâde ederdik.”

diye içimden geçirdim. Sohbet biter bitmez Es‘ad Efendi Hazret-

leri: “Adapazarlı Pehlivân Efendi ve on arkadaşı buraya gelsin!”

dediler. Hâlbuki bizi hiç tanımıyorlar ve geldiğimizi de görmemiş-

lerdi. “Sâmî evlâdımız hakkında sû-i zann ettiniz, helâllik alın.”

buyurdular. Affımızı taleb edip böylece bu iki zâtı ve aralarındaki

derûnî muhabbet ve bağı öğrenmiş olduk. El-hamdü li’llâh.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-9

Üstâdına olan bu muhabbet ve bağlılığını dâimâ arttırarak

devâm ettiren Hazreti Sâmî Efendimiz bütün gün ve gecele-

rini hizmet yolunda geçirdiler. Dergâhın temizliğinden ihvânın

her türlü hizmetlerine varıncaya kadar her an Sâmî Efendi-

miz, yatalak hasta olan ihvânın da her türlü hizmetlerini seve

seve yaparlardı. Hazret-i Es‘âd Erbilî Efendimizin: “Mâ‘nen bi-

zimle aynı mertebededir, lâkin bu vazîfe bize verildi” diye ta‘rîf

ettikleri Hüseyin Efendi Hazretleri yatalak olunca: “Bu Zâtın

hizmeti için kim tâlib olur?” diye ihvâna sorarlar. Hemen Sâmî

Efendimiz o Zâtın hizmetlerine koşarlar. Defi hâcetleri dâhil

her hizmetlerini uzun müddet seve seve görürler. Nihâyet

bu hizmetleri sonunda Hüseyin Efendi Hazretleri: “-Evlâdım,

Cenâb-ı Hakk’a niyâz ediyorum; Allâhü ‘azîmüşşân bize ihsân

ettiklerini fazlası ile sana ihsân etsin!” diye duâ buyururlar.

Dünyâ hayatını Nebîy-yi Ekrem (s.a.v.) Efendimizin bu-

yurdukları gibi: “Benimle dünyânın misâli ağaç altında bir

mikdâr dinlendikten sonra yoluna devâm eden yolcunun

hâline benzer” diye ana rahmi ile kabir arasında bir sefer

olarak görürdü; Hz. Sâmî Efendimiz. Ve bunu uzun bir ömür-

de her an tatbîk ettiler. Bir yabancı âlim, Fakire kendilerinin

hâl ve kelâmlarından sordular. O anda hâtırıma gelen şu

hâllerini anlattım:

Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz: “Seferden döndüğünüz-

de hanımlarınızın yanına haber vermeden girmeyiniz” bu-

yuruyorlar. Hz. Sâmî (k.s.) hayatı bir sefer olarak gördüğü için

her yerinden kalkmalarını bir sefer kabûl ediyorlardı. Abdest

almak için lavaboya her gidişlerinde yol zevcelerinin odasın-

dan geçiyordu. Yarım asırdan fazla süren evlilik hayatlarında

bıkmadan, usanmadan, seve seve her defasında zevcelerini

haberdâr ederler, onun “Efendi buyur!” diye sesini duyunca

odaya girer ve diğer tarafa geçerlerdi. Bu hâl altmış küsûr yıl

günde en az on defa devâm etti” deyince yabancı âlim ayağa

kalkarak: “Bu zât Sâhibü’z-zamân’dır. Onun dışında hiçbir velî

sünnet-i seniyyeyi bu kadar derin ve ihâtalı anlayıp tatbîk ede-

mez, ancak o yapabilir” dedi. El-hamdü li’llâhi rabbi’l-‘âlemîn.

MAHMUD SÂMİ RAMAZANOĞLU (K.S.)-10

Hayatının tek gâyesi Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz Haz-

retlerinin sünnetine uymak ve onu ihyâ etmek olan Hz. Sâmî

Efendimiz; daha önceki kitâblarda: “Kılıcı boynunda asılı Pey-

gamber” olarak tarîf edilen (s.a.v.) Efendimize bu husûsta da

ittibâ edip gazâya iştirâk ederek “Gâzî” olmuşlardı.

Bu husûsu kendileri şöyle anlatıyorlardı: “Birinci Cihân

harbinde Osmânlı ordusunda levâzım subayı olarak vazîfe

gördüm. Alayımız Edirne’de vazîfe görüyordu. Açlık ve kıt-

lık son derece şiddetli idi. Askerlerimizin uzun süre yiyecek

bulamadıkları oluyordu. Bu yüzden askerler ellerinin yetiş-

tiği yere kadar kavak ağaçlarının kabuklarını yolarak onları

çiğniyorlar ve böylece açlıklarını bir nebze olsun gidermeğe

çalışıyorlardı.

Hz. Ebû Bekir es-Sıddîk (r.a.) Efendimizin: “Cihâdı terk

eden millet zillete düçâr olur.” sözünü bütün talebelerine

ezberleten Hz. Sâmî (k.s.) Cenâb-ı Hakk’ın: “Niçin yapa-

madığınızı söylüyorsunuz?” Kavl-i şerîfini de bize kendi-

leri yaşayarak öğretiyorlardı. Yaşayarak, tatbîk ederek bize

cihâdı öğretiyorlardı. Harbe iştirâk ederek Gâzî olmuşlar ve

ömürleri boyunca İslâm için kılıç sallama arzusu ile yaşamış-

lardı. Mübârek ömürleri doksanı bulduğunda dahî sohbetle-

rinde Uhud harbinde Amr ibn-i Sâbit (r.a.)’in müslümân olu-

şunu anlatırken; onun lâkabını: “Asram lâkabı ile mülakkab;

keskin kılıç saldırıcı” diye tarîf ederken oldukları yerde dizleri

üzerine doğrularak ellerini havaya kaldırarak elindeki kılıcı ile

derhâl düşman üzerine saldıracakmış gibi olan hâlleri ancak

görülmekle anlaşılabilirdi. Yaşıyor; ondan sonra anlatıyorlar;

anlatırken de o hâli aynen yaşıyorlardı. Hayatı cihâddı Hz.

Sâmî Efendimizin. Ömür boyu cihâd… Ve bu cihâdı elinde

silâhı gazâda da yaşamış ve Gâzî olmuştu Hz. Sâmî (k.s.).

Ve nefe‘ana’llâhü Te‘âlâ bi şefâatihi, Allâh (c.c.) cümlemizi

O’nun muhabbetini hakkı ile yaşayıp öylece haşrolanlardan

eylesin (Âmîn). Bi hurmeti seyyidi’l-enbiyâ-i ve’l- mürselîn

salla’llâhü Te‘âlâ aleyhi vesellem.

SAMÎ (K.S.)’UN MUHTEREM ÖMER ÖZTÜRK’Ü

KENDİ YERLERİNE OTURTMALARI

Son devirde ülkemizde yaşamış en büyük velilerden Hz.

Sâmî (k.s.)’un “tabiri câiz ise” kucağında doğmuş, O’nun ter-

biyesinde büyümüş, hayatını Hz. Sâmî (k.s.)’a hizmete ve

O’ndan istifadeye adamış ve yine o zâtın vasiyyetleri gereği

teçhiz ve tekfin işlerini yapmış, O’nun yolunu hâlâ insanlara

anlatan ve Hz. Sâmî (k.s.)’un manevî evlâdı ve vazifelisi olan

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk, Hz. Sâmi (k.s.) ile yaşa-

dıkları bir berât kandili gecesini şöyle anlatmışlardır:

“Şaban-ı Şerîf’in başlarında Mahmûd Gezer Ağabeyle (Al-

lah rahmet eylesin Mekke’de vefat etti, Cennetü’l Muallâ’ya

defnedildi.) devlethanenin bahçesinde oturuyorduk. Efen-

di Hazretleri’nin hâdimesi gelerek beni bir kenara çağırdı

ve “Ömer Ağabey babam mahrem bir husus söyledi. Bunu

Ömer Öztürk’e anlat. Kendisinde kalsın. Îcâbını yerine getir-

sin. Fakat kimseye de bir şey söylemesin.” dedi ve Efendi

Hazretleri’nin “Ben berat gecesini Ömer Öztürk ile değerlen-

dirmek istiyorum. Kendisi bir imam bulsun. Ayrıca iki kişiyi de

çağırsın. İsterse birisi kendi babası Mehmet Öztürk olabilir.

Bir de başka ihvân, benimle birlikte hepimiz beş kişi olacağız.

Akşam namazını burada devlethanede kılacağız. İftarı bera-

ber eder, akşam ve yatsı namazını beraber kılar, geceyi de

beraber ihyâ ederiz inşâallah.” buyurduğunu söyledi. Fakir,

babama ve (Sami Efendimiz’in son yıllarında namazlarını kıl-

dıran) Mahmûd Hoca’ya haber verdim. Sonra Ömer Kirazoğ-

lu ağabey, İsmail ve Cevat Öztürk ağabeylerimi çağırttı. İftar,

namaz ve yemekten sonra Efendimiz Hazretleri her zaman

oturdukları demiryolu cihetine karşı olan koltuğa oturdular.

Az sonra ayağa kalkarak kendi karşısındaki koltuğa geçtiler.

Kendi koltuklarına, Fakiri çağırıp “Sen gel, buraya otur, burası

senin yerindir. Fakir de karşısında oturacağım” diyerek kendi

koltuklarına Fakiri oturttular. Muhteşem bir sohbetten sonra

yatsı namazı kılındı, tekrar aynı yerlerde oturarak sohbet, duâ

ve murâkabe edildi. İzin alınarak evlere hareket edildi.

WWW.RAMAZANOGLUMAHMUDSAMIKS.COM

TEK ÖLÇÜ: SÜNNET-İ SENİYYE

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk hayatını sünneti ya-

şamaya adamış ve bunu bütün halleriyle isbât etmiştir. Bu

devirde sünnete sarılmanın nasıl olabileceğini anlamak is-

teyen için, Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün hayatının

her safhası dersler ve ibretlerle doludur.

Ülkemizde Müslümanların içerisine düştüğü ve İslâmî

terakkîye mâni olan en önemli hastalıklardan biri de Müs-

lümanların peşlerinden gittikleri liderleri, şeyhleri hakkında

“Benim şeyhim, liderim ne yaparsa doğrudur, o yanlış yap-

maz, onun bir bildiği vardır” anlayışıdır. Bu yanlış anlayışa

karşı Muhterem Ömer Muhammed Öztürk, bir sohbetlerinde

şunları söylemiştir.

“Eğer peşinden gittiğin zâtın yaptığı, söylediği söz, fiil ve

davranışlar Resûlullah (s.a.v)’e uyuyorsa doğru, uymuyorsa

yanlıştır. Benim şeyhim, önderim, ağabeyim, çok büyük bir

zâttır, bir bildiği vardır, ma’nen çok büyüktür, şöyle kerâmetleri

görülmüştür, işte şunun için yapmıştır gibi atraksiyonlara gir-

meden söylenecek tek söz “Bizim için tek bir ölçü ve dünya

ve âhiret kurtuluş reçetesi vardır; o da Resûlullah (s.a.v.)

Efendimiz’in Şerîat-ı Garrâ-i Muhammediyesi’dir. Peygam-

ber (s.a.v.) Efendimiz’in sünnetine uyan her şey doğrudur,

haktır, gerçektir, O (s.a.v.)’e uymayan her şey de her ne

sebeple yapılırsa yapılsın yanlıştır, batıldır. Müslüman kar-

şısına gelen hâdiseyi sünnet aynasına tutacak. Eğer orada

yer buluyor, o aynaya uyuyor ise alacak, uymuyorsa kabûl

etmeyecek, reddedecek.”

Bu söylediklerini öz nefsinde de yaşamış, çevresindeki-

lere; “Benim doğrumu, yanlışmış gibi göstermeye çalışan-

la işim yok ona hakkımı helal eder hesabını Allâh (c.c.)’a

havâle ederim ama benim asıl düşmanım bana yanlışımı

doğruymuş gibi göstermeye çalışandır. Mahşer sabahı iki

elim onun yakasındadır. Ona da hakkımı helâl etmiyorum.”

“Benim sözümde ve fiilimde eğer Sünnet’e muhâlif bir şey

varsa bunu almayın, kabul etmeyin.”

ŞAHESER BİR İNCELİK

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün inandığı davayı

yaşadığına, kendisinin kurduğu Fatih Gençlik Vakfı’nın bir

bursiyerinin anlattıkları delildir:

“İstanbul’da üniversitede okurken Fatih Gençlik

Vakfı’ndan burs alıyordum. O sene, vakfın kurucusu ve

burslarımızı veren Muhterem Ömer Öztürk Ağabey yirmi

bir bursiyer öğrenciyi umreye götürdü. O gurubun içerisin-

de kâfile başkanı olarak ben de bulunuyordum. Medîne’de

bir öğle namazını Mescid-i Nebevî’de Ömer Ağabey ile be-

raber kıldık. Mescidden çıkarken Ömer Ağabey’in umreye

götürdüğü öğrenci arkadaşlardan biri “Abi mescidden hangi

ayakla çıkılır” diye sordu. Ömer Ağabey de “Mescide sağ

ayakla girilir, sol ayakla çıkılır.” dedi. O arkadaş heyecanla

“Ama Abi sen sağ ayakla çıktın” dedi. Bunu üzerine Ömer

Ağabey “O zaman hatâ etmişim” dedi. Oysaki Ömer Ağa-

bey çıkılması gereken ayakla yani sol ayakla mescidden

çıkmıştı. Burada Ömer Ağabey hem o arkadaşın kalbini kır-

mamış hem de yukarıda bahsettiğimiz “Yapılan yanlışı sa-

vunma” durumuna düşmemek için “Eğer senin söylediğin

gibi ben mescidden sağ ayakla çıktıysam gayet tabii hatâ

ettim” ma’nasını içeren “O zaman hatâ etmişim.” dedi.

Ömer Ağabey bütün bunları yaparken “Yalan” da söyle-

memiş oldu. Yani “Hatâ ettim” deseydi yalan söylemiş ola-

caktı. Çünkü Ömer Ağabey sol ayakla mescidden çıkmıştı.

“Yok, hatâ etmedim sen yanlış gördün” dese, hem o arka-

daşın kalbini kıracak hem de yanlışı savunmuş olacaktı.

“Eğer senin söylediğin gibi ben mescidden sağ ayak-

la çıktıysam” şartına bağlı olarak “O zaman hata etmişim”

dedi ve böylece de yalan söylememiş oldu.

Cenâb-ı Hakk Resûlullah (s.a.v.) Efendimizin sünnetini

bu derece en ince noktasına kadar yaşayan Ömer Öztürk

Ağabeyden ayırmasın. Dünya ve âhirette O’nunla beraber

olmayı nasîb eylesin.”

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZANOĞLU (K.S.)

CÂMİÎ ŞERÎF’İ

17 Eylül 2006 tarihinde yapımına başlanmış ve yaklaşık iki

yılda tamamlanmıştır. Bânisi Hz. Sami (k.s.)’nun ma‘nevî evlâdı

ve ihvâna kılavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’tür.

23.5 x 28.5 metre ebadında bir alana yerleşmiş, dört ana

kolon üstüne tek ana kubbe ve etrafında dört yarım kubbe şek-

linde inşâ edilmiştir. Câminin külliye şekline getirilmesine devâm

edilmektedir. İstanbul’un Pendik ilçesine bağlı Yenişehir mahal-

lesinde bulunan cami; Yavuz Sultân Selîm Câmii gibi Osmanlı

mîmârîsinin ince estetiğini açığa çıkaran bir eser olmuştur.

Caminin kendi adına yapıldığı Zât hakkında Kitâbe’de şöyle

denilmektedir: “Silsile-i Aliyye-i Nakşîbendiyye’nin otuz üçüncü

postnişînleri olup silsile-i aliyyenin otuz ikinci postnişîni Şeyhü’l-

meşâyîh es-Seyyid Muhammed Es‘âd Erbilî kuddise sirrûh haz-

retlerinin hâlîfelerindendirler. Hazret-i Zât-ı akdes’in şecere-i

mübârekeleri, Ramazanoğlu Beğliği’nden Hz. Seyfullâh Hâlid bin

Velîd (r.a.)’e uzanır. Hicrî 1308’de Adana’da dünyâyı teşrîf eden

Zât-ı âli-kadrleri, 1404’te Medîne-i Münevvere’de irtihâl-i dâr-ı

bekâ eylediler. Kabr-i şerîfleri Cennetü’l bakîde ziyâretgâhtır.

Ulemâ-yı İslâm, “Bir asırlık mübârek ömürlerinin her ânında

Sünnet-i seniyye-i Resûl-i Kibriyâ (s.a.v.)’i ihyâ eylediklerinde ve

nice yüksek makamların sâhibi; Gavs*, Müceddid**, Sâhibü’z-

zamân*** ve Câna yakın ülfet makâmının sâhibi ve asırların nâdir

yetiştirdiği bir Zât-ı akdes olduklarında” ittifâk-ı ârâ eylemişlerdir.”

Allâhü Te‘âlâ yollarına ve şefâatlerine cümlemizi dâhil eyle-

sin. Âmîn.

*Gavs: Yardım etmek, imdada yetişmek demektir. Bunun yeri-

ne “kutub” da kullanılır. En yüksek ma’nevî makamdır. Allah (c.c.)

onların duası sebebiyle gelmesi muhtemel belâları def eder.

**Müceddid: Her asır başında geleceği Nebi (s.a.v.) tarafın-

dan müjdelenen, dinin yüksek hâdimleridir. Kendilerinden ve ye-

niden bir şey ortaya çıkarmazlar, yeni ahkâm getirmezler. İslâmî

hükümlere harfiyen uyarak dinin aslını ortaya koyarlar ve ona

karıştırılmak istenilen bid’atleri def ederler.

***Sâhibü’z-zamân: Zamanın etkisinden kurtulmuş; geçmiş,

gelecek düşüncesinden sıyrılmış, ân-ı vâhidi yakalayan ve onu

sürekli yaşayan kişidir. O, bu durumuyla zamanı aşmıştır.

M.T.T.B. VE MUHTEREM ÖMER MUHAMMED ÖZTÜRK

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün Medîne’ye hicret-

lerinden önceki yaklaşık 10 yıllık dönemde, Milli Türk Talebe

Birliği’ndeki başarılarını anlatmaktan kelimeler aciz kalır.

1971’de kendilerine teklif edilen M.T.T.B. Genel Başkanlığı-

nı ilk etapta reddeden, daha sonra ma‘nevi terbiyesinde yetiş-

tiği Sâhibü’z-zaman Hz. Mahmûd Sâmî Ramazanoğlu (k.s.)’un

emirleri ile M.T.T.B. Genel Başkanlığı teklifini kabul eden Muh-

terem Ömer Muhammed Öztürk, “Burası siyasi bir kuruluştur,

siyaset ise yalanla iç içedir.” tereddütünü yine o yüce Zât’ın

verdiği “Evlâdım dürüstlük en büyük siyasettir. Bu dürüstlüğe

devam etmek şartıyla ağzınıza geleni söyleyiniz.” cevâbıyla

aşmış, 2,5 yıla yakın MTTB Genel Başkanlığı döneminde bu

düsturun ne kapılar açtığını bize göstermiştir. 26 Mart 1971’de

genel başkan olarak yaptığı ilk konuşma, onun takip edeceği

yolun ve düsturların ne olduğunu bize göstermektedir:

“Memleketimizin içinde bulunduğu şartlar dâhilinde yüksek

tahsil gençliğine büyük görevler düşmektedir. Yarının yürütücü

kadrosu olan gençlik, bugünün sakat maarif politikası netice-

sinde, maziden kopuk, istikbali düşünebilme imkânı ve kapa-

sitesinden mahrum bir tarzda yetiştirilmektedir. Eğitimimizin

millî olması, mazisine lâyık, istikbaldeki vazifesine hazır, mu-

kaddesatına bağlı gençler yetiştirmek, orta tahsilden itibaren

talebelerle çok yakından ilgilenmek ve onları kazanmak, birer

mücahit rûhuyla yetişmelerini sağlamak, başlıca görevimiz ol-

malıdır. Asırlardır yerleşmiş, ebede kadar devam edecek olan

prensiplerin anayasam olacağına sizleri şahit tutuyorum. Seçil-

sem de seçilmesem de, inandığım davanın neferi olarak, son

nefesime kadar hakka hizmet yolunda olacağım.”

1971 yılında genel başkan olan Muhterem Ömer Öztürk,

M.T.T.B.’yi hakikî gayesini yerine getirmesi yolunda ideal bir

şekilde yöneterek, iç ve dış düşmanların bütün hücumlarına

rağmen Türkiye’ye damgasını vurmuş, memlekette estirilen

zararlı rüzgârlara kapılmayan, maneviyatı kuvvetli, bugünlerde

memleket idaresinde söz sahibi olan Müslüman Türk Gençli-

ğini yetiştirmiştir.

MUHTEREM ÖMER MUHAMMED ÖZTÜRK’ÜN

HİZMETLERİ

Kendi başkanlığı zamanına kadar, sadece kamuoyuna yö-

nelik ve belli mihrakların kontrol ve desteğindeki faaliyetlerinden

öteye gidemeyen, Türkiye’deki güdümlü kör döğüşün bir aktörü

durumunda olan MTTB, 1971’de Muhterem Ömer Öztürk’ün ge-

nel başkan olmasıyla, hiçbir mihrakın kontrolü ve desteği olmak-

sızın ve Türkiye’de bu mihrakların sahnelediği senaryoların hiç-

birinin aktörü olmadan, Türkiye’nin en güvenilir teşkilatlarından

biri olmuştur.

Muhterem Ömer Öztürk’ün verdiği bu rûh ve ivme ile

M.T.T.B., 1980’e kadar aynı misyonunu devam ettirmiştir. Bu dö-

nem, gençliğin sokaktan kütüphaneye ve kitaba, ilmî ve kültürel

çalışmalara çekildiği dönem olmuştur.

Yüksek bir ilim ve irfana sahip Muhterem Ömer Muhammed

Öztürk’ün hizmetleri bununla da sınırlı kalmayıp, Ehl-i Sün-

net Akâidi’nin güçlenmesi ve Ümmet-i Muhammed (s.a.v.)’in

istifâdesi için Misvâk Neşriyat’ı kurmuş ve ilk olarak da “Âlemlere

Rahmet Olan Peygamber (s.a.v.) Efendimiz” isimli kitabı hazır-

lattırıp neşretmiştir.

Daha sonra istişâre için oluşturduğu 15-20 kişilik bir heyet

vâsıtasıyla kaleme alınıp yayınlanması gerekli olan eserleri ve

konuları tesbît etmiş ve İmâm-ı A’zam Ebû Hanîfe (r.a.)’in hayatı,

düşünce ve eserleri hakkında çalışmalar yapmaya karar vermiş-

tir. Mahmûd Sâmi Ramazanoğlu Vakfı’ndan kısaltma olan Mis-

vak Neşriyat’ın ana gâyesi de bu ilk çalışmalarla şekillenmiştir.

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün himmet ve gayretleri

ile İmâm-ı A’zam (r.a.) hakkında birçok kitap, dilimize kazandırıl-

mıştır. Hadislerle Hanefî Fıkhı isimli eser de kendilerinin bizzat

emekleriyle yayınlanmaya devam etmektedir.

Muhterem Ömer Muhammed Öztürk, ümmetin kandili olan

İmâm-ı Azam (r.a.)’in eserlerini ihyâ sebebiyle, O Nebî-yi Muhte-

rem (s.a.v.)’in dînini ikâme etmekte hayâllerimizin yetişemediği

bir gayret ve hassasiyet göstermektedir.

Allâhü Te’âlâ, İki Cihan Serveri Resûlullâh (s.a.v.)’in nûrlu yo-

lunda gidenlere cümlemizi dâhil eylesin. Sevdiklerinden bizleri

ayırmasın. Şefâatlerine nâil eylesin. Âmîn.

MAHMÛD SÂMÎ RAMAZÂNOĞLU (k.s.)-1

Hazret-i Sâmi (k.s.)’un hayatını manevi görevlisi ve ihvâna kı-

lavuzu Muhterem Ömer Muhammed Öztürk’ün kaleminden yayın-

lıyoruz:

1892 Yılında Adana’nın Tepebağ mahallesinde dünyâya teşrîf

eden Hazret-i Sâmî (k.s.)’un babaları Müctebâ Efendi, anneleri

Ümmügülsüm Hanımefendilerdir. Dedelerinin ismi Abdurrahmân,

büyük dedeleri İshâk ve Hüseyin Efendilerdir. Büyük Türk beylikle-

rinden Ramazânoğlu beyliğinin en son beylerinden olan Abdülhâdî

Efendinin (ki Sâmî Efendi Hazretlerinin büyük dedelerindendir)

tesbîtine göre Ramazânoğlu beyliği aslen Türklerin Oğuz boyunun

Üçoklar kabîlesindendir. Bu kabîlenin de şecereleri büyük Türk

Hâkânı Nureddîn Zengî (Şehîd) vasıtası ile Seyfullâh Hz. Hâlid bin

Velîd (r.a.)’e dayanır. Efendi Hazretleri kendi ifâdeleriyle doğumları-

nı şöyle nakletmektedirler:

“-Benim doğumum (1308) târihindedir: Adana’da Vakıfsarayı’

ndadır. Doğumumdan evvel kapıya bir zât gelmiş: “-Bu evde, yakın-

da bir doğum olacaktır, oğlan olacaktır, adını: Sâmî koyunuz; hayırlı

bir insan olacaktır.” diyor, gidiyor. Bir müddet sonra doğum oluyor,

oğlan oluyor. Adı: “Mahmûd Sâmî” konuyor. Sonra o zât tekrâr geli-

yor. Oğlan doğduğunu söylüyorlar. Adının da “Muhammed Mahmûd

Sâmî” konulduğunu öğrenince: “-Sandıktaki emânetimi veriniz!” di-

yor. Ona benzer bir emâneti veriyorlar: “-Bu değil; esâs sandıktaki

bana âid emâneti veriniz!” diyor. Veriyorlar. Memnûn oluyor. Duâ

edip gidiyor.” Efendi Hazretleri bu ma‘lûmât hakkında:“-Bunu kay-

dediniz. Mühimdir. Gelen zât, boş değildir. Bunları olduğu gibi sen

kaydet. İleride neşredilir. İyi olur. Hayırlı olur.” diye buyurdular.

Not: Bu ma‘lûmât, Muhterem Ömer Kirazoğlu (Rh. Aleyh)

Ağabey’in kendi el yazısı ile not defterinden alınmıştır. Metinden

Hazretin ism-i şerîflerinin tam olarak “Muhammed Mahmûd Sâmî”

olduğu öğreniliyor. Hazretin 6 Kasım 1937de kendi el yazılarıyla,