Takvâ ancak fena ve yasak edilmiş şeylerden uzaklaşmak, iyi ve işlenmesi emrolunan şeyleri yapmakla hâsıl olur. Çünkü emrolunan şeyleri terketmek kötü bir akıbeti gerektirir.
Takvânın bir kişide hâsıl olmasının yolu fazilet ve güzel ahlâklarla bezenmektir. Bu faziletlerden birisi de övülen bir güzel ahlâk olan şecaattir. Şecaat, üzerine varılması gerekli olan şeyler üzerine cesaretle yürümektir. Yiğitliktir, sabırla bir zorluğun üstüne gitmektir. Bunun uç noktası tehevvür, yani sonu düşünülmeyen hiddettir. Zıttı ise korkaklıktır ve nefiste kök salan bir haldir, üzerine varılması gerekli olan şeyden insanı alıkoyar.
Şecaatin şubeleri on ikidir:

  1. Affetmek (intikam almaya güç getirdiği halde içten gelen bir kolaylıkla cezaları affetmek).
  2. Ulu himmet (dünya saadet ve şekavetine pek aldırış etmemek, Yüce Mevlâ’nın hakkını ödemeye çalışmak).
  3. Sabır (elemlere, çilelere ve ürpertici korkulara karşı mukavemet etme kuvveti).
  4. Yiğitlik (korkunç ve tehlikeli anlarda sebat gösterip muvazeneyi bozmamak).
  5. Hilm (fazla öfke ânında mutedil olmak).
  6. Sükûnet (düşmanlık ve harblerde teenniyle hareket etmek).
  7. Tevazu (fazîlet erbabına mertebesine göre saygı göstermek).
  8. Akıllılıkla birlikte yiğitlik (güzel bir anıyı gerektiren ve aslında bir değer taşıyan şeylere karşı fazlaca istekli olmak).
  9. İyiliklerde ve sevâb kazandıracak hususlarda meşakkatlere katlanmak.
  10. Hamiyet (din ve namusu töhmetten korumak).
  11. Kalb yufkalığı (başkasına dokunan ezâ ve cefadan dolayı üzülüp incinmek).

(İmâm-ı Birgivî, Tarikatı Muhammediye, s.289-290)